Η απληστία της μειονότητας
«Ο κόσμος πάσχει από μια συλλογική αμνησία σχετικά με τις αιτίες που τον οδήγησαν στη σημερινή ύφεση, δηλαδή την απληστία μιας μειονότητας, την απελευθέρωση του εμπορίου και των κεφαλαίων και τη συνεχή αποσταθεροποίηση.
»Σύμφωνα με το δίκτυο Tax Justice Network, περιουσίες 21.000 δισεκατομμυρίων δολαρίων, το 2011, είχαν βρει καταφύγιο σε φορολογικούς παραδείσους. Ποσό επτά φορές μεγαλύτερο από τα ελλείμματα όλων των χωρών του κόσμου!». Τα παραπάνω στοιχεία δίνει η Αυστραλή Sharan Burrow, γενική γραμματέας της Διεθνούς Συνομοσπονδίας Συνδικάτων, που διαθέτει 175 εκατομμύρια μέλη σε 153 χώρες. Σε συνέντευξή της στην εφημερίδα «Λιμπερασιόν» είναι σαφής: «Ακόμη και το ΔΝΤ επιτέλους κατάλαβε πως η εφαρμογή της λιτότητας έχει αρνητικά αποτελέσματα. Χωρίς σχέδιο ανάπτυξης οδηγεί στην ύφεση. Το σενάριο αυτό έχει καταστρέψει την Ευρώπη. Οι περικοπές στην κοινωνική πρόνοια και στις συντάξεις εξοργίζουν και ταπεινώνουν τους ήδη απελπισμένους εργαζομένους. Μια μειονότητα του χρηματοπιστωτικού τομέα, που έχει διασωθεί από τα κράτη και τους φορολογουμένους, κατάφερε να επιβάλει την άποψή της.
»Πριν από πέντε χρόνια όλοι οι ηγέτες ορκίζονταν πως "δεν θα ξανασυμβεί αυτό", υποσχόμενοι πως θα αλλάξουν γραμμή. Σήμερα μιλούν ακόμη για χρηματοπιστωτικές μεταρρυθμίσεις, εξυγίανση τραπεζών και έλεγχο κάθε φορολογικού παραδείσου!
»Πέρα από κάποια φορολογία στις χρηματιστηριακές συναλλαγές, η κερδοσκοπική δραστηριότητα ζει και βασιλεύει. Βλέπουμε να διαφαίνεται μια οικονομία που ενισχύεται από τις μειώσεις των μισθών και τείνουμε σε μια οικονομία τύπου καζίνο, η οποία δημιουργεί μια έκρηξη ανισοτήτων στο εσωτερικό κάθε χώρας».
Δημοκρατία τραπεζών
«Ο κόσμος αυτό λέει. Σε μια δημοσκόπηση τον περασμένο Ιούνιο, σε 13 χώρες, το 67% των ερωτηθέντων υποστηρίζει πως οι τράπεζες και οι χρηματοπιστωτικοί φορείς επηρεάζουν καθοριστικά τις κυβερνήσεις τους. Επίσης, το 67% θεωρεί πως οι πολίτες δεν έχουν καμία επιρροή στις οικονομικές αποφάσεις. »Το δημοκρατικό σύμφωνο έχει εξανεμιστεί. Οι τράπεζες νίκησαν επειδή έπεισαν πως δεν χρειάζονται παρά μόνο κάποιες καλλωπιστικές αλλαγές, εκτός και αν υπάρχει κίνδυνος να καταρρεύσει το σύστημα. Οι πολυεθνικές κέρδισαν γιατί μπορούν να απειλούν τις κυβερνήσεις με τη μεταφορά των δραστηριοτήτων τους σε άλλες χώρες αν δεν μειωθούν οι μισθοί των εργαζομένων. Το 71% εκτιμά πως δεν υπάρχει ασφάλεια στο επάγγελμά τους, το 89% πως το επίπεδο ζωής τους έχει υποβαθμιστεί και τα δύο τρίτα θεωρούν πως τα παιδιά τους θα ζήσουν χειρότερα από εκείνους».
Τι να κάνουν οι κυβερνήσεις, ώστε οι λαοί τους να πιστέψουν στο μέλλον;
«Αντί να σύρονται σιδηροδέσμιοι από τις πολυεθνικές και τα χρηματοπιστωτικά κυκλώματα, τα κράτη έχουν ηθική υποχρέωση να βρουν εναλλακτικές. Χωρίς επενδύσεις στην εργασία, χωρίς ισότιμο καταμερισμό του πλούτου, κάθε ανάπτυξη είναι ανέφικτη».
Εύθραυστα συνδικάτα
«Τα συνδικάτα γίνονται όλο και πιο εύθραυστα: οι εργαζόμενοι χρειάζονται σταθερές δομές για να υποστηρίξουν τα δικαιώματά τους, που απειλούνται κάθε μέρα και περισσότερο. Ομως η σημερινή κρίση καταστρέφει εξίσου και την πίστη στη δημοκρατία, της οποίας τα συνδικάτα είναι μία συνιστώσα.
»Η ανταγωνιστικότητα δεν επιβάλλεται από την παραγωγικότητα, το ταλέντο, την έμπνευση, αλλά όλο και περισσότερο από μια πολιτική μείωσης μισθών. Η παγκόσμια ανταγωνιστικότητα έγινε μια δικαιολογία για τη μείωση των μισθών, τον περιορισμό των συνδικαλιστικών ελευθεριών, την υποβάθμιση των συνθηκών εργασίας.
»Σήμερα ορισμένες θέσεις εργασίας στην Κεντρική Ευρώπη αμείβονται χαμηλότερα από ό,τι στην Κίνα. Η Ευρώπη πρέπει να ξαναβρεί ένα όραμα για το λαό της, όχι για τις αγορές».
EXEI ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΕΙ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 12-2-2013
0 التعليقات:
إرسال تعليق