Η ΜΑΥΡΗ ΒΙΒΛΟΣ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ

 

 

Το "success story" δεν πείθει κανέναν για την αποτελεσματικότητά του

• Παπαδημητρίου Νίκος

12.12.2013                                  

Στη μελέτη και στον επίλογο ειδικότερα, εν είδει συμπύκνωσης των συμπερασμάτων, αναφέρονται τα εξής:

 

• Μήπως η λεηλασία της χώρας ήταν συνειδητή στρατηγική του κεφαλαίου;

 

 

 

 

"Η παρούσα έκθεση προσπάθησε να συνοψίσει το μέγεθος, την έκταση και τις πλευρές της καταστροφής που συντελούνται με την εφαρμογή των μνημονίων της τρόικας και των πιστών σε αυτήν κυβερνήσεων. Το τεράστιο εύρος των αλλαγών κάνει το εγχείρημα αποτύπωσης όλων των διαστάσεων της μνημονιακής καταστροφής εξαιρετικά δύσκολο, αλλά η ανάλυση που προηγήθηκε κάνει ωστόσο σαφές και ξεκάθαρο ότι παρόλο που μειώθηκαν δραματικά οι μισθοί, οι συντάξεις και τα επιδόματα (όσα δεν καταργήθηκαν), παρά την άνοδο της ανεργίας, τη μείωση των κοινωνικών δαπανών, τη διάλυση του κράτους και την αποψίλωση της κοινωνικής προστασίας, δεν προέκυψε στο ελάχιστο η πολυπόθητη ανάπτυξη.
Το χρέος παραμένει μη βιώσιμο και οι δανειστές της χώρας εξακολουθούν να απεργάζονται σχέδια για την ταχύτερη εκποίηση του εθνικού πλούτου και την άντληση κερδών από τη μιζέρια και την κόπωση του ελληνικού λαού. Σωρευτικά η οικονομική δραστηριότητα της χώρας θα έχει συρρικνωθεί το διάστημα 2008-2013 περισσότερο από 25%, το μεγαλύτερο ποσοστό που έχει καταγραφεί σε περίοδο ειρήνης. Η πραγματικότητα δυστυχώς δεν διέψευσε όσους ισχυρίζονταν ήδη από το 2010:

* Ότι η Ελλάδα μπορούσε να διαπραγματευτεί το χρέος της.
* Ότι το περίφημο κούρεμα των ιδιωτικών ομολόγων ήταν καταστροφή για τη χώρα.
* Ότι η αποτυχία του προγράμματος είναι δεδομένη, αλλά το πρόγραμμα συνεχίζεται για να εξωθηθεί η χώρα στις περίφημες μεταρρυθμίσεις. Δηλαδή στην απορρύθμιση της αγοράς εργασίας, το ξήλωμα του κοινωνικού κράτους, τη διάλυση του δημόσιου τομέα και το ξεπούλημα των παραγωγικών μας πόρων.

Στην πραγματικότητα καμία βελτίωση της οικονομικής και κοινωνικής κατάστασης δεν πρόκειται να προκύψει όσο συνεχίζονται οι επαχθείς και βαθιά αντιλαϊκές επικίνδυνες πολιτικές του Μνημονίου. Εφόσον η διάγνωση του προβλήματος της ελληνικής οικονομίας ήταν λανθασμένη, όπως είδαμε στο πρώτο μέρος της έκθεσης με τους μύθους για τον 'τεμπέλη Έλληνα', το 'κακό Δημόσιο' με τα υποτιθέμενα εκατομμύρια υπαλλήλων κ.λπ. υπήρχε άραγε περίπτωση η θεραπεία που επιβλήθηκε από την τρόικα και τους κυβερνητικούς υποστηρικτές της να ήταν πετυχημένη; Ήταν απλώς μια λάθος εκτίμηση; Δεν υπάρχει εναλλακτική διέξοδος από την κρίση ή μήπως η λεηλασία της χώρας, οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά, αποτελεί μια συνειδητή στρατηγική του διεθνούς και εγχώριου κεφαλαίου; Μήπως τελικά η διάγνωση και το φάρμακο είχε χειροπιαστά οφέλη για την εγχώρια ελίτ, την πτωχευμένη τραπεζοκρατία της και τους διεθνείς δανειστές;



Πριν από λίγους μήνες ιδιωτικοποιήθηκε σε πολύ χαμηλό τίμημα ένας κερδοφόρος οργανισμός, ο ΟΠΑΠ, ενώ αναμένεται να πωληθούν αντί πινακίου φακής πολλοί ακόμη δημόσιοι οργανισμοί και να εμπορευματοποιηθούν ακόμη και βασικά κοινωνικά αγαθά, όπως το νερό στο προσεχές χρονικό διάστημα. Πριν από έναν περίπου χρόνο η Αγροτική Τράπεζα και το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο παραδίδονταν με χαριστικές ρυθμίσεις που κόστισαν περίπου 4 δισ. στον ελληνικό λαό στην Τράπεζα Πειραιώς, ενώ την τελευταία εβδομάδα είδαν επίσης το φως της δημοσιότητας αναλύσεις που εκτιμούν σε 41 δισ. τα κέρδη για τη Γερμανία κατά το χρονικό διάστημα 2010-2014 εξαιτίας της κρίσης και της μείωσης του επιτοκίου δανεισμού της. Την ίδια στιγμή βάσιμες εκτιμήσεις, που επίσης δημοσιεύτηκαν πρόσφατα, εμφανίζουν την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) να έχει κέρδη 70 έως 80 δισ. ευρώ από τις αγορές κρατικών ομολόγων των χωρών της περιφέρειας της Ευρωζώνης κατά την περίοδο μεταξύ 2009 και 2012, εκ των οποίων τα 9 δισ. ευρώ αφορούν ελληνικά ομόλογα...

Το περιβόητο 'success story' και οι πολιτικές λιτότητας δεν μπορούν να πείσουν πλέον κανέναν για τη σκοπιμότητα και την αποτελεσματικότητά τους. Στο πλαίσιο αυτό, ο επίλογος της παρούσας έκθεσης δεν μπορεί παρά να ανήκει στον ίδιο τον κόσμο της εργασίας και στη νεολαία".

ΕΧΕΙ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΕΙ ΑΥΓΗ 12-12-2013

Read more »

Νέα "δώρα" στους εφοπλιστές

Photo Copyright - ΑΠΕ

Τη χορήγηση από την κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου και άλλων φορολογικών δώρων στους εφοπλιστές καταγγέλλουν βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ με ερώτησή τους στον υπουργό Οικονομικών. Η ερώτηση υπογράφεται από τους Δημήτρη Παπαδημούλη, Δημήτρη Γελαλή, Γιάννη Δραγασάκη, Θοδωρή Δρίτσα και Ευκλείδη Τσακαλώτο.

• "Υπερβολική σπουδή για την προστασία των υπερκερδών του εφοπλιστικού κεφαλαίου" καταγγέλλει με ερώτησή του ο ΣΥΡΙΖΑ

Οι βουλευτές επισημαίνουν πως:
* Με το άρθρο 24 του Ν. 4110/2013 το αφορολόγητο της απόκτησης πλοίων επεκτάθηκε και στην κληρονομική μεταβίβαση, είτε πρόκειται για άμεση απόκτηση ιδιοκτησιακού δικαιώματος επί του πλοίου είτε για έμμεση απόκτηση μέσω μετοχών ή εταιρικών μεριδίων, ακόμη και εάν δεν πρόκειται για μετοχές ή εταιρικά μερίδια πλοιοκτητριών εταιρειών, αλλά για εταιρείες χαρτοφυλακίου, οι οποίες κατέχουν αυτές τις μετοχές στις πλοιοκτήτριες.

* Με το άρθρο 44 του Ν. 4141/2013 σταματούν ουσιαστικά οι ενοχλητικοί φορολογικοί έλεγχοι προς εφοπλιστές που σε κάποιες περιπτώσεις είχαν καταφέρει να καταλογίσουν διαφυγόντες φόρους πολλών εκατομμυρίων ευρώ από τα μερίσματα των εταιρειών που διαχειρίζονται πλοία.
"Η ασκούμενη φορολογική πολιτική χωρίζει τους Ελληνες φορολογούμενους σε πατρικίους και πληβείους επιβαρύνοντας διαρκώς τις αισθητά μειωμένες, από τις συνεχείς περικοπές, αποδοχές των μισθών - συντάξεων και τη μεσαία ακίνητη περιουσία" υπογραμμίζουν οι πέντε βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και προσθέτουν ότι "αποδεικνύει την αδιαφορία της κυβέρνησης για τη διάλυση της κοινωνικής συνοχής αλλά και την υπερβολική σπουδή για την προστασία των υπερκερδών του εφοπλιστικού κεφαλαίου".
Οι βουλευτές, αφού υπενθυμίζουν ότι "2013 είναι το νομοθετικό έτος της μεγάλης φοροεπιδρομής στα χαμηλά και μεσαία εισοδήματα", ρωτούν:
* Ποιοι είναι οι λόγοι που επέβαλαν αυτές τις ρυθμίσεις.
* Αν έχει εκτιμηθεί η απώλεια εσόδων για το δημόσιο ταμείο.
* Αν θα αναληφθεί νομοθετική πρωτοβουλία ώστε να καταργηθούν αυτές οι προκλητικές ρυθμίσεις.
* Αν προτίθεται η κυβέρνηση να προχωρήσει στον απολύτως αναγκαίο εξορθολογισμό του φορολογικού συστήματος της χώρας για την επίτευξη της ανάκαμψης και για την επαναφορά της οικονομίας σε ομαλή λειτουργία.
Κ. ΠΟΥΛΑΚΙΔΑΣ

ΕΧΕΙ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΕΙ ΣΤΗΝ ΑΥΓΗ 2-11-2013
 

Read more »

Η κυβέρνηση Σαμαρά θα καλύπτει τους μεγάλους φοροφυγάδες μεχρι τα τελευταία της.

18/06/2013

 Ερώτηση βουλευτών ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ:

 "Προκλητική φορολογική μεταχείριση των υπεράκτιων εταιρειών - Νομοθετική πρωτοβουλία για την επιβολή δίκαιης φορολογίας επί της ακίνητης περιουσίας των υπεράκτιων εταιρειών"

 

Σύμφωνα με δημοσιεύματα του ηλεκτρονικού και έντυπου τύπου στις 05/06/2013, το Υπουργείο Οικονομικών και οι εκπρόσωποι της τρικομματικής Κυβέρνησης εισηγούνται τη μονιμοποίηση του «χαρατσιού» του Ε.Ε.Τ.Η.Δ.Ε., με τη θεσμοθέτηση ενός ιδιαίτερα σκληρού φόρου ακινήτων, χωρίς οποιαδήποτε πρόβλεψη για θέσπιση αφορολόγητου ορίου και ανεξαρτήτως των περιουσιακών ή εισοδηματικών κριτηρίων για το σύνολο των φυσικών προσώπων - φορολογουμένων.

 

Δυστυχώς, για ακόμα μια φορά επιβεβαιώνεται ότι κάτω από τον ψευδεπίγραφο τίτλο των «μεταρρυθμίσεων» της τρικομματικής Κυβέρνησης, αναπτύσσεται γόνιμο έδαφος για την καλλιέργεια πολιτικών συμπεριφορών που αγνοούν θεμελιώδεις Συνταγματικές Διατάξεις μπροστά στην ανέλεγκτη εφαρμογή του Μνημονίου, μέσω της θέσπισης έκτακτων μέτρων, χαρατσιών αλλά και μη ρεαλιστικών αντικειμενικών κριτηρίων για την επιβολή τους, που στόχο έχουν εν τέλει τη μονιμοποίησή τους.

 

Την ίδια στιγμή, η Κυβέρνηση, με προκλητικά παρελκυστικές μεθοδεύσεις, δεν έχει προβεί σε καμία ουσιαστική ενέργεια προκειμένου να βεβαιωθούν και να εισπραχθούν οι αναλογούντες φόροι ακίνητης περιουσίας επί της αξίας των ακινήτων που βρίσκονται στην Ελλάδα και που ανήκουν σε αλλοδαπές εταιρείες οι οποίες δεν έχουν καμία δραστηριότητα στη χώρα της έδρας τους (off-shore).

 

 

 

Τα διαθέσιμα στοιχεία είναι αμείλικτα και επιβεβαιώνουν την ηθελημένη κυβερνητική απραξία. Την ίδια στιγμή που τα ελληνικά νοικοκυριά επιβαρύνθηκαν με 2,6 δισ. € από την επιβολή του χαρατσιού στα ακίνητα το 2012, η κυβέρνηση προχωρεί σε ευνοϊκές ρυθμίσεις προς τις off shore εταιρείες όπως: α) Από τις 6.500 εξωχώριες εταιρείες στην Ελλάδα που έχουν επιβεβαιώσει οι αρμόδιες υπηρεσίες του ΥΠΟΙΚ ότι έχουν στην κατοχή τους ακίνητα μεγάλης αξίας, οι 5.000 δεν καταβάλλουν στην Εφορία τον ειδικό φόρο επί των ακινήτων εδώ και χρόνια, β) Από το 2003 που επιβλήθηκε ο φόρος επί των ακινήτων που ανήκουν σε εξωχώριες εταιρείες έχουν συνολικά εισπραχθεί 28,8 εκ. €, γ) σύμφωνα με στοιχεία του ΥΠΟΙΚ, από τις 16.580 που είναι ενεργές εξωχώριες εταιρείες, μόλις 998 υπέβαλαν φορολογική δήλωση το 2011 και αντίστοιχα 965 το 2012, ενώ ο αναλογών φόρος έφτασε μόνο 877, 6 χιλ. € το 2011 και τα 345,2 χιλ. €. το 2012.

 

Δηλαδή μόλις το 6% των off-shore εταιρειών που κατέβαλε φόρο ακινήτων το 2012, πλήρωσε κατά Μ.Ο. 357,7 € για το σύνολο της ακίνητης περιουσίας που κατείχε. Όσο δηλαδή αντίστοιχα πλήρωσε ένας ιδιοκτήτης διαμερίσματος 65 τ.μ., 20ετούς κατασκευής, σε μια εργατική συνοικία της Αθήνας ή της Θεσσαλονίκης.

 

Η Κυβέρνηση, αντί να ενισχύσει και να θωρακίσει τους ελεγκτικούς μηχανισμούς, οι οποίοι επιλαμβάνονται των διαδικασιών φορολογικού ελέγχου των υπεράκτιων εταιρειών, φρόντισε με αλλεπάλληλα νομοθετήματα να θέσει ανυπέρβλητα τεχνητά εμπόδια στις αρμόδιες διοικητικές αρχές, καθυστερώντας αν όχι τελματώνοντας, τις διαδικασίες αναγνώρισης και βεβαίωσης εσόδων από φόρους ακίνητης περιουσίας.

 

 

 

Αν και σύμφωνα με τις διαβεβαιώσεις του αρμόδιου Υφυπουργού Οικονομικών κ. Μαυραγάνη, εδώ και μισό χρόνο βρίσκεται σε εξέλιξη ο έλεγχος από το Διαπεριφερειακό Ελεγκτικό Κέντρο Αθηνών (Δ.Ε.Κ.) 218 υπεράκτιων εταιρειών και των υπολοίπων από διάφορες Δ.Ο.Υ, με την υιοθέτηση του αρ.34 του Ν.4141/13 μεταφέρεται η αρμοδιότητα του ελέγχου στο νεοσύστατο Κέντρο Ελέγχου Φορολογουμένων Μεγάλου Πλούτου (Κ.Ε.ΦΟ.ΜΕ.Π.). Σύμφωνα με τις διατάξεις του Ν.4152/13, παρόλο που όλες οι υποθέσεις για τις οποίες έχει αρχίσει ο έλεγχος από τις αρμόδιες υπηρεσίες, συνεχίζουν να ελέγχονται από αυτές, κατ εξαίρεση οι υποθέσεις αλλοδαπών εταιρειών εκμετάλλευσης ακινήτων μεταφέρονται στο Κ.Ε.ΦΟ.ΜΕ.Π. το οποίο υφίσταται μόνο στα χαρτιά, σταματώντας κάθε διαδικασία ελέγχου για τους φόρους που οφείλουν (3% - 15% - ΦΜΑΠ/ΦΑΠ/ΕΤΑΚ). Παραθέτουμε την προκλητική φωτογραφική διάταξη του Ν. 4152 παράγραφος Δ΄, υποπαράγραφος Δ1 περίπτωση 3: «Υποθέσεις για τις οποίες έχει αρχίσει ο έλεγχος από τις αρμόδιες υπηρεσίες, σύμφωνα με τα οριζόμενα στην ΑΥΟ ΠΟΛ 1039/2012 όπως ισχύει, μέχρι την ημέρα δημοσίευσης του παρόντος, ελέγχονται από αυτές, εκτός των υποθέσεων που μεταφέρονται στο Κέντρο Ελέγχου Φορολογουμένων Μεγάλου Πλούτου». Επίσης η τραγική υποστελέχωση των ελεγκτικών μηχανισμών λόγω των μνημονιακών πολιτικών μείωσης του προσωπικού, η παντελής έλλειψη στρατηγικής και οράματος για μια σύγχρονη και αποτελεσματική διοίκηση του ανθρώπινου δυναμικού και οι συνεχείς ανακατατάξεις και αναδιοργανώσεις των υπηρεσιών (μέσα σε 1,5 χρόνο η ευθύνη του ελέγχου των off shore εταιρειών έχει μεταφερθεί από τις Δ.Ο.Υ στο ΔΕΚ (στο Γαλάτσι) και από το ΔΕΚ στο νεοσύστατο Κέντρο Ελέγχου Φορολογουμένων Μεγάλου Πλούτου (στο Μαρούσι), καταδεικνύουν εν τέλει την πλήρη έλλειψη πολιτικής βούλησης για την πάταξη του φαινομένου της φοροαποαφυγής.

 

Το ζήτημα που ανακύπτει δεν άπτεται μόνο της σφαίρας των δημοσιονομικών συνθηκών και της δικαιοσύνης της εξ αυτών ασκούμενης πολιτικής, αλλά είναι βαθύτατα ζήτημα σεβασμού του πυρήνα των θεμελιωδών ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων των πολιτών. Την περίοδο που το σύνολο σχεδόν των πολιτών και νοικοκυριών της Χώρας στενάζει από την επιβολή δυσβάστακτων χαρατσιών και φόρων, η τρικομματική Κυβέρνηση αποφεύγει συστηματικά να φορολογήσει τον μεγάλο πλούτο που πραγματικά κατέχει σημαντική ακίνητη και κινητή περιουσία και συνεχίζει να θεσπίζει νέα χαράτσια σε αυτούς που αδυνατούν να προσποριστούν ακόμα και τα απαραίτητα «προς το ζην».

 

Κατόπιν των ανωτέρω

Ερωτάται ο αρμόδιος Υπουργός και ζητείται να προσκομίσει τα απαιτούμενα στοιχεία στη βουλή των Ελλήνων:

 

1. Πόσες και ποιες είναι οι εξωχώριες εταιρείες που έχουν ακίνητα στη χώρα για τις οποίες έχει εκδοθεί εντολή ελέγχου από όλες τις φορολογικές υπηρεσίες (Δ.Ε.Κ - Δ.Ο.Υ) και σε ποιο στάδιο βρίσκεται ο έλεγχος;

 

2. Υφίσταται στις αρμόδιες υπηρεσίες του ΥΠΟΙΚ συνολικό αρχείο των ακινήτων που ανήκουν σε αλλοδαπές εταιρείες; Πόσα τ.μ. ακινήτων (κτίσματα και γη) σε όλη τη χώρα ανήκουν σε εξωχώριες εταιρείες;

3. Υφίστανται αντίστοιχα στοιχεία για το σύνολο του καταβαλλόμενου φόρου μεταβίβασης ακινήτων (ΦΜΑ) και για ποια οικονομικά έτη για τις off shore εταιρείες κατοχής ακινήτων;

 

 

4. Ποια είναι τα αποτελέσματα των ελέγχων που μέχρι και σήμερα έχουν διενεργηθεί από το Διαπεριφερειακό Ελεγκτικό Κέντρο Αθηνών (Δ.Ε.Κ.) και τις Δ.Ο.Υ στο σύνολο των υπεράκτιων εταιρειών;

 

5. Ειδικότερα, όπως φάνηκε από την πρόσφατη έρευνα της Διεθνούς Σύμπραξης Ερευνητών Δημοσιογράφων (ICIJ), μόλις 4 από τις 107 υπεράκτιες εταιρείες με έδρα στις βρετανικές Παρθένους Νήσους, με τις οποίες συνδέονταν Έλληνες φορολογούμενοι, ήταν γνωστές στις αρχές. Έχουν ξεκινήσει διαδικασίες ελέγχου αυτών των 107 υπεράκτιων εταιρειών και των φυσικών προσώπων που τις κατέχουν; Σε ποιο ακριβώς στάδιο βρίσκεται ο έλεγχος;

 

6. Έχει υπολογίσει το ΥΠΟΙΚ, έστω κατ’ εκτίμηση, σε τι ύψος ανέρχονται οι αναμενόμενοι φόροι από τα ακίνητα των εξωχώριων εταιρειών;

 

7. Σκοπεύει το ΥΠΟΙΚ να δημιουργήσει ειδικό μητρώο στο σύστημα TAXIS, προκειμένου να καταγράφονται υποχρεωτικά όλες οι συναλλαγές επί των ακινήτων των υπεράκτιων εταιρειών στη χώρα;

 

8. Έχει το Υπουργείο στοιχεία, και ποια ακριβώς είναι αυτά, για την σημαντική φοροαποφυγή που παρατηρείται και σε μια μεγάλη κατηγορία Μη Κερδοσκοπικών Νομικών Προσώπων, όπου υποκρύπτουν την εμπορική εκμετάλλευση μεγάλης αξίας ακινήτων κάτω από το πέπλο της μη κερδοσκοπικής λειτουργίας τους; Υπάρχουν συγκεντρωτικά απολογιστικά στοιχεία από ελέγχους παρελθόντων ετών που αποκάλυψαν τέτοιου είδους πρακτικές;

 

Οι ερωτώντες βουλευτές

Γιάννης Δραγασάκης

Βαλαβάνη Νάντια

Γελαλής Δημήτρης

Κουρουμπλής Παναγιώτης

Σταθάκης Γιώργος

Τσακαλώτος Ευκλείδης

Read more »

Ευρωζώνη και Κύπρος ¨Το δεύτερο πείραμα"

St. Vitto

 

 

Ευρωζώνη και Κύπρος: Το δεύτερο πείραμα

 

Ημερομηνία δημοσίευσης ΑΥΓΗ ΚΥΡΙΑΚΗΣ: 31/03/2013

ΤΗΣ ΝΑΝΤΙΑΣ ΒΑΛΑΒΑΝΗ

Στο 24σέλιδο «κείμενο συζήτησης» του 2010 αναπτύσσονται όλα τα πιθανά σενάρια για «διάσωση» τράπεζας με «κούρεμα» καταθέσεων για οποιαδήποτε χώρα της Ευρωζώνης

Η ειρωνεία της Ιστορίας αποφάσισε τελικά Ελλάδα και Κύπρος να αποτελέσουν τα πειραματικά εργαστήρια σε πραγματικές συνθήκες για την πραγματοποίηση των δύο βασικών νεοφιλελεύθερων πειραμάτων κοινωνικής μηχανικής στον χώρο της Ευρώπης στον «σύντομο» 21ο αιώνα.

Το πρώτο πείραμα και οι συνέπειές του
Με ευθύνη της κυβέρνησης Παπανδρέου, η οποία και το προσκάλεσε στην Ευρώπη, το ΔΝΤ εισήγαγε στη Γηραιά Ήπειρο, με όχημα την πρωτοσυγκροτούμενη τρόικα, την τεχνογνωσία των προγραμμάτων του για χώρες της Λατινικής Αμερικής -και, στη συνέχεια, επίσης της Αφρικής- σε κρίση χρέους, που είχαν περιβληθεί με το κύρος του νεοφιλελεύθερου μανιφέστου της «Συναίνεσης της Ουάσιγκτον» του 1989: Ως πολιτική εσωτερικής υποτίμησης λόγω της ύπαρξης, για πρώτη φορά, κοινού νομίσματος.
Τα συμπεράσματα απ' αυτό το, πλέον «πρώτο», πείραμα, βρήκαν εφαρμογή όχι μόνο στα Μνημόνια των χωρών που ακολούθησαν, αλλά πολύ ευρύτερα στη συντονισμένη πολιτική λιτότητας και περιορισμού του κοινωνικού κράτους πρακτικά στο σύνολο της Ευρώπης. Αυτό ενίσχυσε, εδώ και ενάμιση χρόνο, τη μετατροπή της Ευρωζώνης σε Ζώνη του Λυκόφωτος με έλλειψη ανάπτυξης και το δεύτερο κύμα ύφεσης μετά το 2008. Ενώ αναμένεται κορύφωση από την πλήρη εφαρμογή του Συμφώνου Δημοσιονομικής Πειθαρχίας το 2015, το οποίο σε περίπτωση κρίσης, λιμού, σεισμού, καταποντισμού, ακόμα και πόλεμου, θεωρητικά παραμερίζει ό,τι έχει απομείνει απʼ τον δημόσιο τομέα σε κάθε χώρα και καλεί το μεγάλο κεφάλαιο νʼ αναλάβει πρωτοβουλίες για «λύσεις δημοσίου συμφέροντος». «Θεωρητικά», επειδή «ο νεοφιλελευθερισμός χρειάζεται τρομακτική ποσότητα κρατικής παρέμβασης προκειμένου να λειτουργεί» (Σλαβόι Ζίζεκ).

Ένα «κείμενο εργασίας» για μια ιδέα του 2010
Χρειάστηκε η καταστροφική παρέμβαση του Eurogroup στην Κύπρο για νʼ αντιληφθούμε ότι η Ε.Ε. εδώ και δυόμισι χρόνια επεξεργαζόταν την ιδέα και βρισκόταν σε αναζήτηση χώρας, στην οποία θα μπορούσε να εφαρμόσει πειραματικά μια λύση εναλλακτική στις «ακριβές» διασώσεις τραπεζών, που δεν περιοριζόταν στην Ιρλανδία και σε τράπεζες του Νότου: Δημόσιο χρήμα διατέθηκε σε «πακέτα» διάσωσης τραπεζών στη Γερμανία, Ολλανδία, Βέλγιο κ.α. μετά την «τραυματική» εμπειρία της Lehman Brothers, που απέδειξε πως ό,τι είναι too big to fail μπορεί να δημιουργήσει «συστημική» κρίση.
Αυτό αποδεικνύει το, απαρατήρητο μέχρι στιγμής, ντοκουμέντο με τίτλο «Κείμενο συζήτησης σχετικά με το εργαλείο διαγραφής χρέους - ένδον διάσωσης» (Discussion paper on the debt write-down tool - bail-in), που έδωσε στη δημοσιότητα η Ε.Ε. τον Απρίλιο 2012. Στον υπότιτλο του διασαφηνίζεται ότι δεν επιθυμείται ο «προκαθορισμός της επίσημης πρότασης της Κομισιόν» στις χώρες-μέλη, αλλά αποτελεί «κείμενο εργασίας» των υπηρεσιών της DG Eσωτερικής Αγοράς, μιας υπηρεσίας 500 εργαζομένων υπό τον επίτροπο Μισέλ Μπαρνιέ. Στο 24σέλιδο «κείμενο συζήτησης» αναπτύσσονται όλα τα πιθανά σενάρια για «διάσωση» τράπεζας με «κούρεμα» καταθέσεων - για οποιαδήποτε χώρα της Ευρωζώνης. Πράγμα που αποδεικνύει ότι δεν ήταν απλώς η «απειρία» ή ο ενθουσιασμός για την κατάληξη του δεύτερου Eurogroup για την Κύπρο τα ξημερώματα της 25ης Μαρτίου 2013, που οδήγησε στις γνωστές θριαμβευτικές δηλώσεις του προέδρου του Γερούν Ντέισελμπλουμ περί γενίκευσης του bail-in ως νέου «προτύπου διάσωσης» τραπεζών και χωρών. Πολύ περισσότερο που, μετά τις παλινωδίες του (επειδή βούλιαξαν τα χρηματιστήρια), ανέλαβε η εκπρόσωπος της Κομισιόν να βάλει τα πράγματα στη θέση τους: Προαναγγέλλοντας νομοθετική ρύθμιση...
Στο «κείμενο εργασίας», αφού πληροφορούμαστε ότι τέτοιες σκέψεις υπάρχουν από τον Οκτώβριο του 2010, προσδιορίζεται η «διάλυση» (resolution) ως «πλαίσιο διαχείρισης τραπεζών σε δύσκολη κατάσταση με τρόπο ώστε να αποφευχθεί ενδεχόμενη πρόκληση συστημικού συμβάντος». Επιπλέον ξεκαθαρίζεται ότι «ένα αποτελεσματικό καθεστώς 'διάλυσης' θα πρέπει να πετυχαίνει για τις τράπεζες παρόμοια αποτελέσματα με αυτά των ομαλών διαδικασιών εκκαθάρισης επιχειρήσεων, στις οποίες οι απώλειες βαρύνουν μετόχους και πιστωτές... να προστατεύει από οποιαδήποτε επίπτωση τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα και να περιορίζει την προσφυγή στα χρήματα των φορολογουμένων». Αλλά και να δημιουργεί τη «νομική βεβαιότητα» στους «επενδυτές» ότι είναι υποχρεωμένοι να κάνουν «ανάλυση κινδύνου κι εκτίμηση ρίσκου» πριν τοποθετήσουν τα χρήματα τους σε οποιαδήποτε τράπεζα. Όπου «επενδυτές» ή «πιστωτές» είναι οι καταθέτες, ακόμα και λογαριασμών ταμιευτηρίου, με βάση την εμπειρία της συμφωνίας του πρώτου Eurogroup, που έβαζε χέρι σε όλους ανεξαίρετα τους λογαριασμούς.

Στο ντοκουμέντο προσδιορίζονται επίσης οι τρεις, σωρευτικά συνυπάρχουσες, προϋποθέσεις προκειμένου να εφαρμοστεί το «πλαίσιο»:
* H αρμόδια για τη «διάλυση» αρχή αποφασίζει ότι η τράπεζα θα καταρρεύσει ή κινδυνεύει να καταρρεύσει.
* Ως προς τον χρόνο μιας τέτοιας παρέμβασης, θα πρέπει να έχει αποκλειστεί η προοπτική οποιασδήποτε εναλλακτικής δράσης από μεριάς ιδιωτικού τομέα ή εποπτικών αρχών, όπως η εξαγορά της τράπεζας ή η συμφωνία με τους πιστωτές νʼ αναλάβουν την αναδιάρθρωση ολόκληρου ή μέρους του χρέους της - «εντός λογικού χρονικού πλαισίου» (μιας εβδομάδας;).
* Η πράξη «διάλυσης» να «εξυπηρετεί το δημόσιο συμφέρον».

Η επιλογή της Κύπρου ως "πειραματόζωου"
Το κείμενο «φωτίζει»: Τις «θεωρητικές» πηγές των δηλώσεων των κ.κ. Μέρκελ και Σόιμπλε περί «ρίσκου επενδυτών» στην κυπριακή κρίση. Την πηγή της επιμονής Σόιμπλε και Ντέισελμπλουμ, ενώ οι Κύπριοι επιχειρούσαν αγωνιωδώς να διαμορφώσουν ένα Plan B εντός τρόικας, ότι «δεν υπάρχει λύση χωρίς 'κούρεμα'». Αλλά και την «ενημέρωση» του κ. Στουρνάρα στην Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής ότι στο Plan B δεν μπορεί να περιέχεται: «...Οτιδήποτε χρειάζεται να επιστραφεί, άρα αποκλείονται δάνεια και ομόλογα, εσωτερικά και διεθνή. Επιτρέπεται μόνο αγορά τραπεζικών μετοχών. Και αυτό αφορά και τη Ρωσία» (γι' αυτό, όπως μάθαμε τελικά, ο Κύπριος υπουργός Οικονομικών στη Μόσχα προσπαθούσε να πουλήσει τη «Λαϊκή»).
Με άλλα λόγια, το «δεύτερο πείραμα» έπρεπε να μπορέσει να εφαρμοστεί ανεμπόδιστα: Προφανώς εκτιμήθηκε ότι η Κύπρος λόγω του μεγέθους της -0,15% του ΑΕΠ της Ευρωζώνης- δεν αποτελεί συστημικό κίνδυνο. Η ιδιαίτερη επιθετικότητα των Βορειοευρωπαίων -διαπραγματευτών, τραπεζιτών, δημοσιογράφων- φάνηκε να προκαλείται και να οξύνεται από την ίδια την αδυναμία των μεγεθών της, αλλά και την αδυναμία της νʼ αντιπαρατάξει συμμάχους. Είναι σίγουρο ότι εκτιμήθηκε η έλλειψη οποιασδήποτε πολιτικής στήριξης του νησιού: αυτό που εκδηλώθηκε, σύμφωνα με την ορολογία Κυπρίων υπουργών, ως «η αφωνία» των χωρών του Νότου στο Eurogroup.

Απέραντη μοναξιά στον «ενιαίο εθνικό χώρο»
Εξ ίσου προφανώς συνεκτιμήθηκε ότι η τρικομματική κυβέρνηση της Ελλάδας, όχι μόνο δεν θα ενίσχυε την κυβέρνηση της Κύπρου και δεν θα παρενέβαλλε οποιοδήποτε εμπόδιο, αλλά θα την πίεζε στο μέτρο των δυνατοτήτων της. Πράγμα που φαίνεται ότι έγινε με μεγαλύτερη καθαρότητα στην περίπτωση των ελληνικών παραρτημάτων των κυπριακών τραπεζών, διευκολύνοντας τα υπό εξέλιξη σχέδια.
Κι αν υπάρχει όντως μια ηθική διάσταση, αυτή δεν είναι βέβαια ο προτεσταντικός διαχωρισμός των κεφαλαιακών ροών σε «ηθικές» και «ανήθικες». Αλλά το γεγονός ότι το σμπαράλιασμα του τραπεζικού της συστήματος η Κύπρος το οφείλει πριν απʼ όλα στην απώλεια 4,5 δισ. από το PSI, προσαυξημένα από τις συνέπειες της ύφεσης στην Ελλάδα, εξαιτίας της σημαντικής έκθεσής της σε δάνεια σε ελληνικές επιχειρήσεις και νοικοκυριά. Όχι τυχαία, από τα 9,2 δισ. της τεράστιας έκθεσης της «Λαϊκής» στην ακριβή χρηματοδότηση του ΕLΑ -που η τρόικα φόρτωσε στην «Κύπρου», προετοιμάζοντας και τη δική της κατάρρευση- τα 6 δισ. κάλυψαν ανάγκες ρευστότητας των υποκαταστημάτων της στην Ελλάδα...
Με την ελληνική κυβέρνηση οχυρωμένη πίσω απʼ τη θέση «Η Κύπρος αποφασίζει, η Ελλάδα στηρίζει», οι κυβερνητικοί βουλευτές δεν βρήκαν ούτε ένα καλό λόγο την ενδιάμεση εβδομάδα, ενώ σήμερα δύσκολα κρύβουν την ικανοποίησή τους για το -καταστροφικό- τελικό αποτέλεσμα από τη μετατροπή του ιστορικού «όχι» της κυπριακής Βουλής σε «ναι».

Έξτρα bonus στο πείραμα
Ως έξτρα bonus από την επιλογή της Κύπρου για το «δεύτερο πείραμα» θα πρέπει να υπολογίζονται:
- Αναστροφή των κεφαλαιακών ροών κατʼ αρχήν από την Κύπρο και στη συνέχεια ευρύτερα από τον Νότο προς τα «ασφαλέστερα» χρηματοοικονομικά καταφύγια του γερμανικού, αλλά και του γαλλικού χρηματοπιστωτικού συστήματος και των στενότερων εταίρων τους. Δηλ. «αποκατάσταση» της «αντοχής» που επέδειξε η Κύπρος -αλλά και η Μάλτα και το Λουξεμβούργο- στον διπλό μηχανισμό που δημιουργεί το MIFID, από το 2004 ο βασικός σχετικός νόμος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που φροντίζει για τη συγκέντρωση των κεφαλαιακών ροών σε λίγες τεράστιες τράπεζες και μεγάλα χρηματοοικονομικά κέντρα απογυμνώνοντας τις μικρές ευρωπαϊκές χρηματαγορές.
- Νίκη, τουλάχιστον προς το παρόν, Γερμανών και Αμερικανών έναντι των Ρώσων στο άγριο γεωπολιτικό παιχνίδι στην περιοχή. Επιπλέον η Γερμανία, μέσω ενός Μνημόνιου που δεν έχει ακόμα υπογραφεί, βάζει χέρι για πρώτη φορά στο φυσικό αέριο στα θαλάσσια «οικόπεδα».



Ποιος πληρώνει τον βαρκάρη;
Τον βασικό λογαριασμό από τη διάλυση του ρόλου της Κύπρου ως χρηματοοικονομικού κέντρου θα πληρώσουν οι εργαζόμενοι και ο λαός της. Το κυπριακό δημόσιο χρέος εκτινάζεται στο 140% και η προβλεπόμενη ύφεση στο 20%. Επιπλέον η Κύπρος έχει πολύ υψηλότερο από την Ελλάδα χρέος νοικοκυριών και επιχειρήσεων στις τράπεζες, 400% του ΑΕΠ της, που εξυπηρετούνταν μέχρι τώρα επειδή ο κόσμος είχε δουλειές και μισθούς. Στο δεύτερο πειραματικό εργαστήρι στην Ευρώπη όλα δείχνουν ότι η «προσαρμογή» στην καταστροφή θα είναι ακόμα βιαιότερη.
Ένα ολόκληρο ιδιαίτερο κεφάλαιο είναι οι επιπτώσεις στην Ελλάδα. Θα μπορούσε να έχει τίτλο: «Η καταστροφή πάνω στην καταστροφή». Και σίγουρα το κεφάλαιο που δεν έχει ακόμα γραφτεί είναι αυτό στο οποίο αναφέρθηκε ο Wolfgang Munchau στους FT: «Στην Κύπρο δεν θα θρυμματιστεί το ευρώ. Η Κύπρος είναι πολύ μικρή γι' αυτό. Αλλά η Κύπρος μάς δείχνει με τι τρόπο θα θρυμματιστεί».

Read more »

ΣΥΡΙΖΑ: Οι προτάσεις για τον νέο φορολογικό χάρτη

 

 

ΣΥΡΙΖΑ: Οι προτάσεις για τον νέο φορολογικό χάρτη

Αγουρίδης Γιάννης

Ημερομηνία δημοσίευσης: 05/03/2013

Τη δημιουργία ενός νέου φορολογικού τοπίου στη χώρα πρότεινε χθες ο ΣΥΡΙΖΑ, με σκοπό να οδηγηθούμε σε μια ριζική, δίκαιη και αποτελεσματική μεταρρύθμιση του σημερινού συστήματος και στην ανασυγκρότηση των διαλυμένων φοροεισπρακτικών μηχανισμών, σύμφωνα με τα όσα δήλωσε ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξης Τσίπρας. Η νέα φορολογική μεταρρύθμιση, όπως αποτυπώθηκε, συνοψίζεται σε τρεις βασικούς πυλώνες: 1. Τη δημιουργία περιουσιολογίου για όλους τους πολίτες. Σε αυτό θα καταγραφεί όλη η κινητή και ακίνητη περιουσία όλων των φορολογουμένων. 2. Οργάνωση ενός κοινωνικά δίκαιου φορολογικού συστήματος 3. Ανασύσταση του συστήματος ελέγχου και διοίκησης των φοροεισπρακτικών μηχανισμών.

Ποια τα μέτρα άμεσης ανακούφισης

Με βασικό ζητούμενο την επιβολή λιγότερων φόρων, η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ αφορά: Την επαναφορά αφορολογήτου για φυσικά πρόσωπα (για φέτος στις 12.000 ευρώ), με παράλληλη προσαύξησή του για όσους έχουν παιδιά. Την επιβολή ενός Φόρου Μεγάλης Ακίνητης Περιουσίας, με αφορολόγητο (όπως αναφέρεται ενδεικτικά στα 300.000 ευρώ), με την ταυτόχρονη κατάργηση του "χαρατσιού" της ΔΕΗ. Τη μείωση του ΦΠΑ (23%) και γενικότερα των έμμεσων φόρων, αλλά και πρόταση θέσπισης ανώτατου ορίου για μηνιαία καταβολή χρεών στην εφορία για αδύναμους οικονομικά πολίτες!

Ειδικότερα οι βασικές προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ είναι οι εξής:

Περιουσιολόγιο
Προτείνεται η δημιουργία πλήρους εικόνας κάθε περιουσιακού στοιχείου του φορολογούμενου. Στο Περιουσιολόγιο θα καταγράφεται η αξία της ακίνητης και κινητής περιουσίας των φορολογουμένων στο εσωτερικό και εξωτερικό (ακίνητα, τραπεζικοί λογαριασμοί, χρηματοπιστωτικά προϊόντα, συμμετοχές σε οποιαδήποτε οικονομική οντότητα, ασφαλιστικά - καταθετικά προγράμματα σε ασφαλιστικές εταιρείες, αυτοκίνητα, οικόπεδα - αγρούς, σκάφη αναψυχής, ιδιωτικά αεροπλάνα, έργα τέχνης κ.λπ.).

Ανατροπές στη φορολογική κλίμακα
Όσο για τη φορολογική κλίμακα, προτείνεται:
* Φορολόγηση κάθε πηγής εισοδήματος με την ίδια φορολογική κλίμακα, με προοδευτικά αυξανόμενους συντελεστές, αλλά και ελάφρυνση των χαμηλών και μεσαίων εισοδημάτων.
* Όλα τα εισοδήματα των φυσικών προσώπων, ανεξαρτήτως πηγής, φορολογούνται με την ίδια κλίμακα. Οι ελάχιστες εξαιρέσεις (όπως η εξαίρεση της φορολόγησης των τόκων καταθέσεων μέχρι ένα ύψος) δεν πρέπει να αλλοιώνουν την ως άνω αρχή.
* Η φορολογική κλίμακα πρέπει να διαθέτει περισσότερα κλιμάκια προκειμένου να αποκατασταθεί η προοδευτικότητα της φορολογίας. Η τιμαριθμοποίηση κλιμακίων και αφορολογήτου γίνεται ετήσια με την κατάθεση του προϋπολογισμού.
* Ατομικό αφορολόγητο όριο το εκάστοτε όριο φτώχειας που προσδιορίζεται σήμερα στις 12.000 ευρώ με προσαύξηση κατά 2.000 ευρώ για το πρώτο και το δεύτερο παιδί και 3.000 ευρώ για κάθε επόμενο.
* Ποσοστό των δαπανών διαβίωσης των φορολογουμένων (που αναγνωρίζονται στη φορολογία φυσικών προσώπων) αφαιρούνται από τον φόρο και όχι από το εισόδημα (η αφαίρεση δαπανών από το εισόδημα ευνοεί τα μεγάλα εισοδήματα)

Επιχειρήσεις
Για τη φορολογία επιχειρήσεων ο βασικός στόχος είναι η αύξηση των εσόδων από επιχειρηματική δραστηριότητα προκειμένου τα έσοδα από αυτή την κατηγορία φόρων να προσεγγίσουν τον αντίστοιχο ευρωπαϊκό μέσο όρο. Σύμφωνα με τον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει μεγάλη απόκλιση στην Ελλάδα σε σχέση με την Ευρωζώνη, άρα χάνονται σημαντικά έσοδα από τις μεγάλες επιχειρήσεις.
Οι βασικοί άξονες των αλλαγών στη φορολογία των επιχειρήσεων είναι:
* Προοδευτική (χρονικά) αύξηση του συντελεστή φορολογίας για τις πολύ μεγάλες επιχειρήσεις.
* Φορολόγηση όλων των διανεμόμενων μερισμάτων, στην κλίμακα φορολογίας φυσικών προσώπων.
* Επανεξέταση των συμβάσεων αποφυγής διπλής φορολογίας.
* Δραστική αναμόρφωση του θεσμικού πλαισίου για τις συναλλαγές με εταιρίες που εδρεύουν σε φορολογικούς παραδείσους (off shore εταιρείες) και σε χώρες με προνομιακό φορολογικό καθεστώς.
* Δραστική αναμόρφωση του θεσμικού πλαισίου και του ελεγκτικού έργου στο πεδίο των ενδοομιλικών συναλλαγών των πολυεθνικών επιχειρήσεων (το διαρκές σκάνδαλο με υπερτιμολογήσεις εισαγωγών, υποτιμολογήσεις εξαγωγών, εικονικά έξοδα για royalties και άυλα πάγια στοιχεία, εικονικά έξοδα τόκων για αποπληρωμή εικονικών δανείων από εταιρείες του ίδιου ομίλου κ.λπ.).



Μείωση ΦΠΑ
Για τους έμμεσους φόρους, σκοπός είναι η σταδιακή μείωσή τους, με πρωταρχικά ζητούμενα:
* Μείωση του ανώτατου συντελεστή ΦΠΑ 23%
* Χαμηλός συντελεστής ΦΠΑ για τα βασικά είδη διατροφής (ψωμί, γάλα, ζυμαρικά κ.λπ.), της εστίασης, των παιδικών τροφών, των ειδών προσωπικής ανάγκης των ατόμων με αναπηρία, των προϊόντων πολιτισμού και γνώσης και των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας.
* Ειδική φορολογία στα είδη και τις υπηρεσίες πολυτελούς διαβίωσης - κατανάλωσης. Θέσπιση φόρου επιδεικτικής κατανάλωσης (σκάφη αναψυχής, αεροσκάφη, ελικόπτερα, πισίνες, αυτοκίνητα μεγάλης ιπποδύναμης ή αρχικής εμπορικής αξίας κ.λπ.).

Ακίνητα
Στις προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ περιλαμβάνεται ακόμη Φόρος Μεγάλης Περιουσίας με ατομικό αφορολόγητο όριο τις 300.000 ευρώ ανά άτομο και προοδευτική κλίμακα πάνω από αυτό, ο οποίος θα... συνεπικουρείται από την κατάργηση των φοροαπαλλαγών και των προνομιακών καθεστώτων του μεγάλου πλούτου. Ο συγκεκριμένος φόρος θα υπολογίζεται με βάση τα στοιχεία του περιουσιολογίου, στα οποία θα περιλαμβάνονται η κατοχή κτηρίων, οικοπέδων, γαιών, έργων τέχνης, καταθέσεων τραπεζών, επενδυτικών προϊόντων και συμμετοχών σε εταιρείες. Επιπλέον τίθεται πρόταση για εφαρμογή ενός φόρου μεταβίβασης ακινήτων, κληρονομιάς και δωρεών με πολύ υψηλά όρια, ώστε να πιάνει μόνον τους πλουσίους.

Φορολογικοί μηχανισμοί

Βέβαια τόσο ο Αλ. Τσίπρας όσο και ο Γ. Μηλιός δεν παρέλειψαν να σημειώσουν ότι οποιοδήποτε φορολογικό σύστημα δεν μπορεί να είναι αποτελεσματικό χωρίς αξιόπιστο φορολογικό μηχανισμό και αξιόπιστες φορολογικές υπηρεσίες. Γι' αυτό προτείνεται, για παράδειγμα, ο καθολικός ηλεκτρονικός έλεγχος, επικέντρωση του ΣΔΟΕ στα δύσκολα θέματα της φοροδιαφυγής, όπως οι ενδοομιλικές συναλλαγές και το λαθρεμπόριο καυσίμων, και λήψη μέτρων προκειμένου να μην καταλήγουν στη δικαιοσύνη μαζικά οι φορολογικές υποθέσεις, όπως συμβαίνει σήμερα, με αποτέλεσμα την καθυστέρηση των εισπράξεων.
Τέλος, προτείνεται “ρύθμιση οφειλών” για όσους έχουν υποστεί εξάντληση της φοροδοτικής τους δυνατότητας εξαιτίας της πληθώρας των φόρων που έχουν επιβληθεί και αφορά ανέργους, μισθωτούς - συνταξιούχους με χαμηλά εισοδήματα, μικρομεσαίους και αυτοαπασχολούμενους. Πρόκειται για καθορισμό ανώτατου ορίου για μηνιαία καταβολή χρεών στην εφορία. Το όριο αυτό θα είναι ποσοστό στο καθαρό οικογενειακό εισόδημα που απομένει, αν αφαιρεθούν στεγαστικά δάνεια πρώτης κατοικίας (ή ποσό ενοικίου) και ιατρικά έξοδα για σοβαρές ασθένειες. Το ποσοστό υπολογίζεται με βάση κλίμακα η οποία (ενδεικτικά) είναι για κάθε φορολογούμενο.

ΚΑΘΑΡΟ ΕΙΣΟΔΗΜΑ (ΑΝΑ ΦΟΡΟΛΟΓΟΥΜΕΝΟ)	ΠΟΣΟΣΤΟ ΜΗΝΙΑΙΑΣ ΔΟΣΗΣ ΧΡΕΟΥΣ
ΜΕΧΡΙ 750 	0%
751-1.000 	10%
1.001-1.500 	15%
1501-2.000 	20%

Τα χρέη στα οποία δεν αντιστοιχεί μηνιαία δόση καταβολής (λόγω του ύψους των εισοδημάτων) δεν διαγράφονται αλλά «παγώνουν» (δεν προστίθενται προσαυξήσεις ούτε λαμβάνει οποιοδήποτε μέτρο είσπραξης η εφορία) μέχρι οι υπόχρεοι να βρεθούν σε οικονομική κατάσταση η οποία θα τους επιτρέπει τη σταδιακή, έστω, εξόφλησή τους.

Βασικές προτάσεις
* Δημιουργία Περιουσιολογίου
* Θέσπιση αφορολόγητου ορίου των φυσικών προσώπων (για φέτος στα 12.000 ευρώ), με προσαύξηση 2.000 ευρώ για το πρώτο και δεύτερο παιδί και 3.000 ευρώ για κάθε επόμενο
* Μείωση ανώτατου συντελεστή ΦΠΑ 23%
* Θέσπιση Φόρου Μεγάλης Περιουσίας με αφορολόγητο 300.000 ευρώ
* Αντιμετώπιση διαφθοράς στους φοροελεγκτικούς μηχανισμούς
* Καθορισμός ανώτατου ορίου για μηνιαία καταβολή χρεών στην εφορία
* Αύξηση εσόδων στο ύψος του μέσου όρου της Ευρωζώνης από τη φορολογία νομικών προσώπων

• Αφορολόγητο 12.000 ευρώ, φόρος στα ακίνητα από 300.000

Read more »

Ολος ο κόσμος είναι ένα πεδίο μάχης κατά Φιντέλ Κάστρο



Οι Καλαρρύτες από την Πολιάνα

26/11/2012] Ομιλία σε εκδήλωση της ΚΟΕ με θέμα: "Πώς μπορούμε να φτάσουμε σε ένα ξέφωτο μετά την τρόικα;"

Γιάννη Δραγασάκη

Βρισκόμαστε στον πρόλογο ενός νέου κύκλου ανατροπών και ρήξεων
Ευχαριστώ για την πρόσκληση να συμμετάσχω στη σημερινή συζήτηση. Πάντα πίστευα, και πολύ περισσότερο σήμερα, ότι στον ΣΥΡΙΖΑ έχουμε ανάγκη από χώρους διαλόγου και ευκαιρίες για διάλογο. Ιδιαίτερα τώρα που έχουμε τόσα καινούρια θέματα να σκεφτούμε να κάνουμε συνθέσεις και να προσχωρήσουμε σε επιλογές.
Θα ήθελα αρχικά να αναφέρω τέσσερα χαρακτηριστικά της κρίσης, όπως τα αντιλαμβάνομαι, τα οποία μας προσδιορίζουν και ορισμένα συστατικά της στρατηγικής εξόδου απ’ αυτήν.
Το πρώτο έχει να κάνει με αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε ιστορικό βάθος της κρίσης. Βεβαίως η κρίση άρχισε το 2008, επιδεινώθηκε με το μνημόνιο, αλλά νομίζω ότι θα συμφωνήσουμε στο ότι με την κρίση αυτή βγήκαν στην επιφάνεια μια σειρά από διαρθρωτικά προβλήματα, ανισορροπίες και αντιθέσεις που έχουν αρκετά μεγάλο ιστορικό βάθος. Ορισμένοι ταύτισαν την κρίση με την πολιτική του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ την τελευταία δεκαετία. Η ερμηνεία αυτή όμως δεν είναι επαρκής. Άλλοι, πάλι, είπαν ότι για την κρίση ευθύνεται το ευρώ.

Ανάμεσα Γαλαρόκαμπο και Στρούντζι

Όμως και το δημόσιο χρέος αλλά και άλλα προβλήματα προϋπήρξαν της ένταξής μας στο ευρώ. Χωρίς λοιπόν να προχωρήσω σε εκτενέστερη ανάλυση, λέω ότι η κρίση που ζούμε έχει ιστορικό βάθος μεγάλο, το οποίο φθάνει μέχρι τη μεταπολίτευση και πέρα απ’ αυτήν. Έχει να κάνει με τον τρόπο που έγινε η ανατροπή της χούντας, αλλά, από ορισμένες απόψεις, φτάνει και πιο πίσω, στον τρόπο με τον οποίο οικοδομήθηκε το ελληνικό κράτος μετά τον εμφύλιο πόλεμο από τους νικητές του. Αν δούμε π.χ. το φορολογικό σύστημα, αν δούμε τη συγκρότηση του κράτους και της παραγωγικής δομής θα διαπιστώσουμε ότι σήμερα στην πραγματικότητα ζούμε τις συνέπειες επιλογών που έγιναν τη δεκαετία του ’70 ή ακόμη και του ’50. Αυτό σημαίνει ότι για να βγούμε από την κρίση θα απαιτηθούν βαθιές και μακράς πνοής αλλαγές. Πρέπει να σκεφτούμε από την αρχή τη συγκρότηση της κοινωνίας, τα «βάθρα» της, τις αξίες της, την προοπτική της.
Το δεύτερο χαρακτηριστικό αφορά στις αιτίες και τους υπεύθυνους της κρίσης. Πρωτογενώς οι αιτίες της κρίσης που ζούμε είναι ενδογενείς. Είναι αιτίες που έχουν να κάνουν με τη συγκρότηση και τον τρόπο διαμόρφωσης και ανάπτυξης του ελληνικού καπιταλισμού, του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού. Όμως σημαντικό ρόλο έπαιξαν και εξωγενείς αιτίες της κρίσης. Σχηματοποιώντας δηλαδή θα έλεγα ότι η κρίση ωριμάζει και γεννιέται μέσα στο ελληνικό καπιταλιστικό σύστημα, όμως επιτείνεται και επιδεινώνεται λόγω της αρχιτεκτονικής του ευρώ και των αποφάσεων των Βρυξελλών, αλλά και των ελληνικών κυβερνήσεων, και τρίτον μετατρέπεται σε καταστροφή με την εφαρμογή του μνημονίου. Αυτά τα τρία επίπεδα των αιτιών θα πρέπει να ληφθούν υπόψη κατά το σχεδιασμό της εξόδου από την κρίση. Η ακύρωση του μνημονίου, με όποιον τρόπο κι αν γίνει, είναι μια από τις προϋποθέσεις της εξόδου από την κρίση. Δεν πρέπει δηλαδή να ταυτίζουμε την ακύρωση του μνημονίου με την άρση των συνεπειών που η πολιτική του μνημονίου δημιουργεί στο κοινωνικό σύνολο.

Επίσης, τις αιτίες και τις ευθύνες μπορούμε να τις δούμε και στο επίπεδο της κουλτούρας και στο επίπεδο ευρύτερων συμπεριφορών, αλλά κυρίως πρέπει να τις αναζητήσουμε στην πολιτική οικονομία της περιόδου. Δηλαδή στην πολιτική που ασκήθηκε, στα συμφέροντα που υπηρετήθηκαν, στις δυνάμεις που άσκησαν αυτή την πολιτική, σ’ αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε ‘συνασπισμό συμφερόντων’.

Οι κίνσορες

Νομίζω λοιπόν ότι ο κύριος υπεύθυνος είναι ο ‘συνασπισμός συμφερόντων’, το κοινωνικό μπλοκ που διαμορφώθηκε υπό την επήρεια και της νεοφιλελεύθερης πολιτικής και απετέλεσε την κοινωνική βάση του δικομματισμού. Άρα η ανατροπή αυτού του ‘συνασπισμού συμφερόντων’ και η δημιουργία ενός νέου κοινωνικού μπλοκ με πυρήνα τον κόσμο της εργασίας πρέπει να αναχθεί σε βασικό στόχο και προϋπόθεση της δικής μας στρατηγικής εξόδου από την κρίση.
Το τρίτο χαρακτηριστικό είναι οι διαστάσεις της κρίσης. Η κρίση είναι ένα φαινόμενο δυναμικό, ακριβώς γιατί είναι κοινωνικό φαινόμενο. Επηρεάζεται από την πολιτική που ασκείται αλλά και από τους κοινωνικούς αγώνες. Αρχίσαμε με μια διαδοχή κρισιακών γεγονότων. Το «γεγονός» του χρέους, το «γεγονός» των τραπεζών, το «γεγονός» των δημόσιων ελλειμμάτων. Έχουμε φθάσει όμως σε μια κατάσταση που μοιάζει με αυτό που έχει περιγράψει ο Γκράμσι μετά την κρίση του ’29, στην οποία δεν έχουμε πια κρίση γεγονότων αλλά έχουμε κρίση της ίδιας της εξέλιξης. Σε κρίση, δηλαδή, βρίσκεται η συνολική εξέλιξη, η ίδια η προοπτική της κοινωνίας, αλλά και η προοπτική της Ευρώπης και η προοπτική του κόσμου. Αυτό σημαίνει ότι την έξοδο πρέπει να την κατανοήσουμε με έναν τρόπο «ολιστικό», όχι με την έννοια ότι μπορούμε μια κι έξω να τελειώσουμε με την κρίση, αλλά ότι πρέπει ταυτόχρονα να πλήττονται, ει δυνατόν, όλες οι εστίες της κρίσης που αλληλοτροφοδοτούν η μια την άλλη λόγω των φαύλων κύκλων που έχουν δημιουργηθεί.
Το τέταρτο χαρακτηριστικό της κρίσης είναι ότι αυτή είναι ταυτόχρονα εθνική, ευρωπαϊκή και παγκόσμια. Υπάρχει μια διαπλοκή ανάμεσα στα τρία επίπεδα που δεν μας επιτρέπει παρά μόνο μεθοδολογικά και μόνο στιγμιαία να αποσπάσουμε το ένα από το άλλο. Είναι μια κρίση της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ, μια κρίση της νεοφιλελεύθερης ευρωπαϊκής ενοποίησης υπό την ηγεμονία της Γερμανίας, αλλά είναι και μια κρίση του ελληνικού καπιταλισμού. Και αυτά τα τρία επίπεδα, λόγω ακριβώς της παγκοσμιοποίησης και της δομικής αλληλεξάρτησης που έχει διαμορφωθεί, είναι άρρηκτα συνδεδεμένα. Επομένως, το «ξέφωτο» πρέπει να το φανταστούμε και στα τρία αυτά επίπεδα ως ένα νεοφιλελεύθερο «ξέφωτο».
Έρχομαι τώρα στο θέμα του πώς φθάνουμε σ’ αυτό το «ξέφωτο».

Europe Park in Nederland

Πρώτη προϋπόθεση είναι να φύγει αυτή η κυβέρνηση. Δηλαδή δεν πρέπει να θεωρούμε δεδομένη την επόμενη μέρα. Προσωπικά, δεν συμμερίζομαι τη θεωρία του «ώριμου φρούτου» ούτε συμμερίζομαι απόψεις που λένε ότι για να μας δοκιμάσει το σύστημα θα «μας δώσει» για λίγο την εξουσία. Υπάρχουν πολλά ιστορικά παραδείγματα όπου για να μην παραδώσει το σύστημα την εξουσία οδηγήθηκε σε εκτροπές. Δυσκολεύομαι να βρω παράδειγμα όπου οικειοθελώς παραδίδεται η εξουσία.
Επομένως η επόμενη μέρα είναι στόχος προς κατάκτηση. Εδώ έχουμε ένα δίλημμα: τι να πρωτοκάνουμε. Η αμηχανία της Αριστεράς, κατά τη δική μου άποψη, σε μεγάλο βαθμό, είναι αποτέλεσμα της συνύπαρξης αντιφατικών αιτημάτων και αναγκών που πρέπει ταυτόχρονα να αντιμετωπίσουμε. Να αναπτύξουμε λοιπόν το κίνημα που θα ανατρέψει την κυβέρνηση ή να προετοιμασθούμε για την επόμενη μέρα; Η απάντηση βεβαίως είναι ότι πρέπει να κάνουμε και τα δύο ταυτόχρονα.

Νομίζω ότι αυτό δείχνει την ανάγκη ύπαρξης ενός συνολικού σχεδίου. Μόνο με ένα συνολικό σχέδιο, που θα συνδυάζει αυτά και άλλα αντιφατικά καθήκοντα, μπορούμε να προχωρήσουμε. Και νομίζω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις αδυναμίες και τις ελλείψεις, είναι στη λογική ενός τέτοιου συνολικού σχεδίου. Εννοώ ότι ταυτόχρονα πρέπει να παλεύουμε από σήμερα και να φέρνουμε στο σήμερα τα καθήκοντα της επόμενης μέρας, και στο επίπεδο της οικοδόμησης του υποκειμένου, και στο επίπεδο των συμμαχιών, αλλά και στο επίπεδο των προτάσεων και των λύσεων. Δεν πρέπει να περιμένουμε δηλαδή να συμβεί το «γεγονός» για να διαπιστώσουμε ότι έχουμε πχ. πρόβλημα έλλειψης φαρμάκων. Δεν πρέπει να περιμένουμε να συμβεί το «γεγονός» για να διαπιστώσουμε ότι η χώρα δεν έχει εξασφαλισμένη την επάρκεια καυσίμων. Πρέπει από σήμερα να διαμορφώσουμε τις αναγκαίες πολιτικές. Από σήμερα να πρωτοστατούμε σε πρωτοβουλίες οργάνωσης και ανάπτυξης κινημάτων, δομών αλληλεγγύης, όπως πολύ σωστά ήδη κάνουμε. Πρέπει από σήμερα να δημιουργούμε ομάδες εργασίας, επιτροπές ανασυγκρότησης παντού, σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε γειτονιά, σε κάθε περιοχή της χώρας. Δεν χρειάζεται να περιμένουμε να έρθει η επόμενη μέρα και μετά να συζητήσουμε με τους τοπικούς πληθυσμούς των περιοχών και τους τοπικούς φορείς για το τι θα κάνουμε την επόμενη μέρα. Πρέπει να φέρουμε το μέλλον στο παρόν, να το κάνουμε αντικείμενο πάλης και αυτός, νομίζω, είναι ο τρόπος που μπορούμε να συνδέσουμε το πριν με το μετά.

Δεύτερη προϋπόθεση είναι να δώσουμε με επιτυχία τη μάχη του συγκεκριμένου. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να βάλουμε νερό στο κρασί μας, όπως λένε ορισμένοι. Αντίθετα, μπορεί να χρειασθεί να βάλουμε κρασί στο νερό μας. Μπορεί δηλαδή η ίδια η ανάπτυξη, η ίδια η δυναμική της αλλαγής και της εξόδου από την κρίση να αποδείξει ότι χρειάζονται ακόμη πιο ριζοσπαστικά μέτρα από αυτά που εμείς, ως Αριστερά, έχουμε εντάξει στα προγράμματά μας. Όπως μπορεί να συμβεί και το αντίθετο. Νομίζω ότι πρέπει να είμαστε ανοιχτοί στην εξέλιξη και τη δυναμική των πραγμάτων, να ακολουθούμε και να τροφοδοτούμε την κοινωνική δυναμική και όχι να προσπαθούμε από πριν να εντάξουμε αυτή τη δυναμική σε κάποια αυθαίρετα προκαθορισμένα πλαίσια. Το βέβαιο είναι ότι πρέπει να σταματήσουμε την κατάρρευση της οικονομίας και τη λιτότητα, ότι πρέπει να βγάλουμε τη χώρα από την παγίδα του χρέους, ότι πρέπει να αρχίσουμε αμέσως τις μεγάλες αλλαγές και μετασχηματισμούς στο κράτος, στην παραγωγή, στην οικονομία, παντού.

Δεν νομίζω επίσης ότι πρέπει να τεθεί θέμα εγκατάλειψης των αρχών μας. Το θέμα που ίσως χρειάζεται μια διευκρίνιση είναι ότι το ζητούμενο δεν είναι να βάλουμε την πραγματικότητα στα δικά μας όρια. Το ζητούμενο είναι η Αριστερά να προβάλλει ένα σχέδιο που να απαντά στην πραγματικότητα που ζούμε. Από αυτή την άποψη, θα έλεγα, η κατάσταση που αντιμετωπίζουμε είναι πράγματι πρωτότυπη αλλά δεν είναι μοναδική. Αν ξαναδούμε το Κομμουνιστικό Μανιφέστο θα διαπιστώσουμε ότι η πρόκληση που είχαν τότε οι Μαρξ και Έγκελς ήταν ακριβώς η ίδια. Τι κάνουν οι κομμουνιστές σήμερα; ρωτούσε η τότε Ένωση Κομμουνιστών. Και οι Μαρξ και Έγκελς είπαν: αγωνίζονται για τους άμεσους στόχους και τα άμεσα συμφέροντα των εργαζομένων, εκπροσωπώντας ταυτόχρονα το μέλλον του κινήματος. Το ίδιο πρόβλημα μεθοδολογικά έχουμε και σήμερα. Να ορίσουμε τους άμεσους στόχους, να ορίσουμε αυτό που πολύ εύστοχα ο Λαοκράτης Βάσης σε ένα ευρύτερο επίπεδο ονόμασε «ξέφωτο». Το ίδιο πρόβλημα αντιμετώπιζε και ο Λένιν. Αν διαβάσουμε τα άρθρα του Λένιν λίγο πριν την Οκτωβριανή Επανάσταση, θα δούμε ότι ο Λένιν δεν μιλούσε με γενικές διακηρύξεις. Ο Λένιν ανέλυε διαρκώς τη «συγκεκριμένη κατάσταση» και μιλούσε για τα συγκεκριμένα καθήκοντα που απέρρεαν απ’ αυτήν. Μιλούσε «για την καταστροφή που μας απειλεί και πώς να την αντιμετωπίσουμε». Και μέσα από την αντιμετώπιση της καταστροφής προέβαλε όλο το πρόγραμμα των μπολσεβίκων, για καταγραφή και έλεγχο, για συμμετοχή, για εθνικοποίηση των τραπεζών κλπ. Ας δούμε το ΕΑΜ και από αυτή τη σκοπιά. Ο αγώνας για την επιβίωση ήταν αυτός που δημιούργησε νέους θεσμούς, νέες συνειδήσεις.

Το πρόβλημα που και σήμερα έχουμε είναι αυτό που ονομάζω «η μάχη του συγκεκριμένου». Είναι να εκφράσουμε τις αρχές μας σε άμεσα αιτήματα, συνδεδεμένα με τις ανάγκες της κοινωνίας και του λαού μας, να μεταβούμε από τις διακηρύξεις στο υλοποιήσιμο, στο συγκεκριμένο πρόγραμμα «άμεσων στόχων». Νομίζω λοιπόν ότι αυτά είναι και τα καθήκοντα του ΣΥΡΙΖΑ για την επόμενη περίοδο. Όμως δεν αρκεί να φτάσουμε στο «ξέφωτο». Πρέπει να είναι εξ αρχής ορατή η προοπτική.

Η τρίτη μάχη που έχουμε να δώσουμε λοιπόν είναι η μάχη της προοπτικής. Όπως είπα και αρχικά, η μάχη αρχίζει σε εθνικά πλαίσια. Αυτό μας είναι γνωστό από το παρελθόν και είναι πράγματι αναγκαίο να το υπενθυμίζουμε. Η έκβαση όμως της μάχης και η κατοχύρωση των αποτελεσμάτων κρίνεται όχι μόνο σε εσωτερικά πλαίσια αλλά και από τις εξελίξεις στην υπόλοιπη Ευρώπη και διεθνώς. Από αυτή την άποψη, μέρος του δικού μας αγώνα θα θεωρούσα και την προσπάθεια για τη δημιουργία μετώπου των λαών του Νότου, την προσπάθεια για δημιουργία συμμαχιών με τους εργαζόμενους των χωρών του Βορρά, προσπάθεια δηλαδή να κάνουμε πράξη το σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ «ανατροπή στην Ελλάδα αλλαγή στην Ευρώπη».

Επομένως, την έξοδο από την κρίση πρέπει να την κατανοήσουμε ως ένα εθνικό σχέδιο ενταγμένο όμως σε μια συγκεκριμένη ευρωπαϊκή και παγκόσμια στρατηγική.

Το τελευταίο σημείο στο οποίο θα ήθελα να αναφερθώ είναι το θέμα των «υποκειμένων», δεδομένου ότι σ’ αυτό θα κριθούν όλα τα παραπάνω. Κατ’ αρχάς είναι το κοινωνικό υποκείμενο, αυτό που αποκαλούμε κοινωνικό μπλοκ. Η βασική παρατήρηση που θέλω να κάνω είναι ότι το κρίσιμο θέμα δεν είναι τόσο αυτό που θέτουν ορισμένοι για τα εξωτερικά όρια, δηλαδή μέχρι πού θα φτάσουν οι συμμαχίες. Διότι μπορούν να υπάρξουν μόνιμες αλλά και προσωρινές συμμαχίες ή συμμαχίες για έναν ή περισσότερους ειδικούς σκοπούς. Το πιο κρίσιμο θέμα είναι οι «πυρηνικές», οι εσωτερικές σχέσεις. Δηλαδή θα οικοδομήσουμε το κοινωνικό μέτωπο αθροίζοντας δυσαρέσκειες, αντιφατικά αιτήματα, λέγοντας «ναι σε όλα» ή θα οικοδομήσουμε το κοινωνικό μέτωπο στη βάση εφαρμοζόμενων πολιτικών, στη βάση συνθετικών πολιτικών που δικαιώνουν τα αιτήματα στη βάση μιας κοινής πολιτικής που πρέπει να οικοδομήσουμε;

Στο θέμα του ΣΥΡΙΖΑ περιορίζομαι απλώς να πω ότι δεν θεωρώ ότι μας αρκεί απλά ένας μεγαλύτερος ΣΥΡΙΖΑ, και μάλιστα ένας ως μεγαλύτερος χώρος λειτουργίας των τάσεων και των συνιστωσών. Νομίζω ότι πρέπει να σκεφθούμε εξαρχής έναν ΣΥΡΙΖΑ ποιοτικά διαφορετικό. Από τη δημοκρατία των τάσεων πρέπει να περάσουμε στη δημοκρατία των μελών. Πρέπει να σκεφθούμε έναν ΣΥΡΙΖΑ πρωτοπόρο, όχι με την έννοια ότι τα ξέρει όλα αλλά με την έννοια ότι αναγνωρίζει πως έχει να μάθει πολλά, και, για να το πετύχει αυτό, ανοίγει νέους δρόμους. Πρέπει να δημιουργήσουμε έναν ΣΥΡΙΖΑ που θα είναι η αιχμή και η δύναμη κρούσης της κοινωνίας, η δύναμη που θα σπάσει ταμπού, θα ανατρέψει νοοτροπίες και θα μπορέσει να σηκώσει την κοινωνία από τη «νιρβάνα» που έζησε τα τελευταία τριάντα χρόνια, θα την καταστήσει ικανή να κάνει συλλογικά σχέδια και να αγωνίζεται για την υλοποίησή τους.

Εάν δεχθούμε, όπως υποστήριξα, ότι η κρίση που ζούμε δεν είναι απλώς άθροισμα εθνικών κρίσεων, αν δεχθούμε ότι η κρίση είναι παγκόσμια που αναπτύσσεται με διαφορετικές ταχύτητες και ρυθμούς στα τρία αυτά επίπεδα –το εθνικό, το ευρωπαϊκό και το παγκόσμιο-, τότε και η διέξοδος θα έχει μια αντίστοιχη μορφή. Δεν μπορώ να φανταστώ μια λύση του προβλήματος του χρέους π.χ. μόνο σε εθνικά πλαίσια. Το ελληνικό χρέος θα διαγραφεί μέσα από ένα ευρύτερο κίνημα, μέσα από μια ευρύτερη, ενδεχομένως, διάσκεψη, μέσα πάντως από μια διαδικασία η οποία, ανεξάρτητα αν ξεκινήσει από μια μόνο χώρα ξεχωριστά, θα δώσει βιώσιμα αποτελέσματα μόνο αν γίνει μια παγκόσμια διαδικασία. Το ίδιο ισχύει και για το νεοφιλελεύθερο υπόδειγμα. Αυτό μπορεί να σπάσει σε μια χώρα, η ήττα του όμως θα γίνει οριστική μόνο αν εμπεδωθεί ευρύτερα.

  

Επομένως, μπορούμε βάσιμα να υποθέσουμε ότι βρισκόμαστε στο τέλος μιας εποχής αλλά και στον πρόλογο ενός νέου κύκλου ανατροπών, ρήξεων, ενός κύκλου τη διάρκεια του οποίου δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε, την έκβαση του οποίου δεν μπορούμε να προβλέψουμε. Μπορούμε όμως να έχουμε ως φιλοδοξία μας πρώτον αυτός ο κύκλος να αρχίσει από την Ελλάδα και δεύτερον να μπορέσουμε ως Αριστερά να βάλουμε τη σφραγίδα μας στις εξελίξεις.

Read more »

ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ ΤΣΙΠΡΑ ΣΤΗ ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ

 

Περιμένοντας να πληρώσουν το φόρο στη πατρίδα...

 Ολόκληρη η ομιλία του προέδρου της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ –ΕΚΜ, Αλέξη Τσίπρα, στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, έχει ως εξής:

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Ήρθε η ώρα σήμερα να κάνουμε ένα ακόμη βήμα μπροστά.
Είκοσι χρόνια τώρα, όσοι είμαστε εδώ, περπατάμε δίπλα ο ένας στον άλλο.
Στις Ευρωπορείες.
Στις παγκόσμιες ημέρες δράσης και τη Διεθνή Δράση.
Στα τεράστια αντιπολεμικά συλλαλητήρια.
Στο Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ, στις διαδηλώσεις της Γένοβα, της Φλωρεντίας, της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης.
Στην συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ.
Στις πλατείες της αγανάκτησης.
Στη συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ- Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο.
Αυτό όμως το βήμα που κάνουμε σήμερα μαζί, είναι το πιο καθοριστικό.
Σήμερα βάζουμε τις βάσεις για ένα νέο πολιτικό οργανισμό.
Σήμερα συναντιούνται οι κοινωνικές ανάγκες με ένα νέο πολιτικό υποκείμενο, με ένα νέο πολιτικό
ριζοσπαστικό πρόγραμμα.
Σήμερα μας δίνεται η ευκαιρία οι δυνάμεις της εργασίας, οι λαϊκές τάξεις και η νέα γενιά να βάλουν τις βάσεις για ένα νέο πολιτικό εργαλείο.

2002 η νέα γενιά στα Βαρκούλια Βρύσες Τριφυλλίας.

Έναν πολιτικό φορέα που θα τον δημιουργήσουν οι ίδιες, που θα είναι κυρίως δική τους κατάκτηση.

Δική μας υποχρέωση σήμερα, συντρόφισσες και σύντροφοι, αν θέλουμε πραγματικά να εκφράσουμε τον κόσμο που μας πίστεψε και μας στήριξε, είναι να προχωρήσουμε σε ρήξεις και σε οριοθετήσεις.
Να μην είμαστε κατώτεροι των περιστάσεων, αλλά να αφουγκραστούμε τις κοινωνικές ανάγκες.
Αφήνουμε πίσω μας τη γραφειοκρατία και τους μηχανισμούς.
Σιγά -σιγά, με διάλογο και σύνθεση, καταφέραμε όλοι και όλες μαζί να ξεπεράσουμε προκαταλήψεις και στερεότυπα και ό,τι μας καθήλωνε και μας κρατούσε μακριά από τους πολίτες και τις κοινωνικές διεργασίες.
Σήμερα βάζουμε τις βάσεις για έναν πολιτικό οργανισμό σε άμεση και παράλληλη σχέση με τα κοινωνικά κινήματα.
Με τα εργατικά κινήματα, με τα κινήματα αλληλεγγύης, με τα κινήματα της πόλης, με τα κινήματα των γυναικών και της νεολαίας.
Συγκροτούμε ένα κόμμα της κοινωνίας και όχι ένα κόμμα του κράτους και του συστήματος.
Δεν θέλουμε ένα κόμμα που με έφοδο θα καταλάβει το κράτος.
Θέλουμε την ιδεολογική ηγεμονία στο λαό. Θέλουμε την εξουσία για το λαό.
Θέλουμε ένα κομματικό οργανισμό που η δομή του και οι διαδικασίες του να «καθρεφτίζουν» τον
κόσμο της εργασίας και του μόχθου και όχι τον καταμερισμό εργασίας του κράτους και των μηχανισμών του.
Φτιάχνουμε κόμμα εργαζομένων και όχι κόμμα ειδικών.
Όχι έναν φορέα που αντιγράφει το πρόγραμμα και τη δομή του κράτους, αλλά ένα φορέα «των από
κάτω», που αλλάζει καθημερινά και αμφισβητεί όλες τις κατεστημένες δομές.
Θέλουμε έναν φορέα που δεν θα είναι απλά μαζικός, αλλά θα είναι φορέας των μαζών του.
Θα απελευθερώνει τη συμμετοχή και τη φαντασία, θα δρα καταλυτικά στην κοινωνική αυτοοργάνωση, δεν θα την φοβάται.

Το χρυσάφι της Γης

Θα είναι ο φορέας των αδυνάμων.
Ο φορέας όπου θα βρίσκουν στήριξη και έκφραση όλοι οι «χωρίς».
Οι «χωρίς δουλειά», οι «χωρίς ασφάλιση», οι «χωρίς κατοικία», οι «χωρίς αξιοπρέπεια», οι «χωρίς δικαιώματα».
Η νεοφιλελεύθερη πολιτική και η ανθρωπιστική κρίση, έφεραν έτσι τα πράγματα, ώστε σήμερα
είναι καθήκον μας να φτιάξουμε έναν φορέα για τους χωρίς δύναμη, για τους χωρίς φωνή.
Για να τους δώσουμε δύναμη, για να τους δώσουμε φωνή.
Συγκροτούμε έναν πολιτικό φορέα δημοκρατικό, συμμετοχικό, ζωντανό.
Έναν φορέα που πρώτα θα δίνει διαρκείς μάχες στο εσωτερικό του για να μην κυριαρχούν γραφειοκρατικές και συντηρητικές δομές.
Που πρώτα θα παλεύει στο εσωτερικό του για να μην νικήσει η συντήρηση, για να μην γίνει ποτέ κατεστημένο.
Και μετά θα παλεύει με τη συντήρηση και τις κατεστημένες αντιλήψεις και στη κοινωνία.
Θέλουμε ένα φορέα πραγματικό «συλλογικό διανοούμενο», με σεβασμό σε όλες τις απόψεις και σε όλα τα μέλη του.
Συγκροτούμε ένα αριστερό ριζοσπαστικό κόμμα.
Που θα είναι δημοκρατικό.
Που θα είναι συλλογικό.
Και αποτελεσματικό.Χωρίς προσωπικές στρατηγικές.
Ένα κόμμα ανιδιοτελών συντρόφων και συντροφισσών που θέτουν τη συλλογικότητα και την κοινή
ευθύνη πάνω από προσωπικές απόψεις, στρατηγικές ή επιδιώξεις.
Θέλουμε ένα κόμμα των μελών του, όχι ένα κόμμα γραφειοκρατών.
Ένα κόμμα που θα συνθέτει τις διαφορετικές απόψεις και θα τις ενοποιεί προς όφελος τωνκοινωνικών συμφερόντων που συλλογικά εξυπηρετεί.
Και ήρθε η ώρα, συντρόφισσες και σύντροφοι, να κάνουμε το μεγάλο βήμα με αποφασιστικότητα.
Η μοίρα και ο καιρός τό' χουν ορίσει.
Ο λαός μας ακουμπά τις ελπίδες του πάνω μας. Ας αναλάβουμε με θάρρος τις ευθύνες μας.
Και ας ανταποκριθούμε στο κάλεσμα της ιστορίας.
Και να το ξεκαθαρίσουμε:
Δεν είμαστε απλά αποφασισμένοι να αναλάβουμε την ευθύνη.
Είμαστε έτοιμοι να αναλάβουμε τη ευθύνη.
Σαν έτοιμοι από καιρό.

Το λάδι για τον παραγωγό 2,3 ευρώ το κιλό.

Αφού οι αναλύσεις και οι προβλέψεις μας εδώ και χρόνια -όπως παραδέχονται όλοι πια εντός και
εκτός Ελλάδας- δικαιώθηκαν πλήρως, μπορούμε να αναλάβουμε την διακυβέρνηση του τόπου.
Μπορούμε όχι να διαχειριστούμε τη μνημονιακή καταστροφή, αλλά να την σταματήσουμε.
Να σταματήσουμε τη καταστροφή και να ανοίξουμε δρόμους δημιουργίας.
Ο κόσμος, οι πολίτες, το έχουν καταλάβει πια αυτό, παρά τη διαρκή και επίμονη προπαγάνδα του συστήματος.
Γιατί το σύστημα από την αρχή της κρίσης επιβάλει μια παράλογη και βάρβαρη πολιτική, χωρίς αιτιολόγηση.
Μόνο με ξόρκια και εκβιασμούς.
Ενώ εμείς αντιμετωπίζουμε τη κρίση με τον ορθό λόγο και την ανάλυση.
Είμαστε σαν τους επιστήμονες τον μεσαίωνα.
Λέμε πράγματα αυτονόητα και μας δικάζουν ως ιεροεξεταστές στα δελτία των ειδήσεων της διαπλοκής.
Όχι δε λέμε ότι η γη γυρίζει, αλλά λέμε κάτι εξίσου αυτονόητο.
 

Απειρη βιομάζα καίγεται αναξιοποίητη.

Ότι με τη λιτότητα δε βγαίνεις από τη κρίση αλλά βυθίζεσαι ακόμη πιο βαθιά στη καταστροφή.
Ότι η κρίση είναι ευρωπαϊκή.
Ότι η Ελλάδα επιλέχθηκε ως το πειραματόζωο της κρίσης.
Ότι το χρέος δε βγαίνει χωρίς αναδιάρθρωση.
Ότι απαιτείται συνολική ευρωπαϊκή λύση.
Ότι με το ευρώ εκβιάζουν τη κοινωνία να αποδεχτεί τη καταστροφή της, αφού το κόστος για τους εκβιαστές είναι μεγαλύτερο από ότι για τους εκβιαζόμενους.
Και όλα αυτά στηριγμένα στην ανάλυση της πραγματικότητας, και όχι σε προφητείες.
Σήμερα βλέπουμε ότι σιγά σιγά όλα όσα είπαμε, η αφήγησή μας για τη κρίση αλλά και οι προτάσεις μας για την έξοδο από τη κρίση, επιβεβαιώνονται.
Αλλά για τους δογματικούς του νεοφιλελευθερισμού που μας κυβερνούν, όσο η πραγματικότητα
τους αμφισβητεί και μας δικαιώνει, τόσο το χειρότερο για τη πραγματικότητα.
Ας το έχουμε αυτό στο μυαλό μας. Κάποτε κατηγορούσαν την αριστερά για προσήλωση σε δόγματα.
Σήμερα οι δογματικοί είναι απέναντί μας.
Και η αριστερά είναι ανοιχτή στην ανάλυση, στις ιδέες, στον πλουραλισμό, στην ανάλυση του ορθού λόγου.
Και αυτό είναι ένα μεγάλο πλεονέκτημα.
Απέναντί μας έχουμε ένα κλειστό κύκλωμα.
 

Ο ελαιοπυρήνας, σαν καύσιμο υλικό σήμερα είναι υποκείμενο κλειστού καρτέλ.

Ένα κατεστημένο που δε μπορεί να παράξει τίποτα καινούργιο, τίποτα δημιουργικό.

Μόνο καταστροφή και φόβο.
Εμείς έχουμε το μεγάλο πλεονέκτημα.
Μπορεί να μην έχουμε τη στήριξη των μέσων, την οικονομική δύναμη και τα μέσα των αντιπάλων
μας, αλλά έχουμε τη δύναμη των ιδεών μας. Τη δύναμη της ελπίδας και της δημιουργίας, που είναι
ισχυρότερη από αυτή του φόβου και της καταστροφής.
Και κυρίως, έχουμε το δίκιο με το μέρος μας.
Αυτό και μόνο είναι ικανό να μας δώσει τη νίκη.
Ο διαφωτισμός θα νικήσει και θα διαδεχθεί το μεσαίωνα.
Θα αναλάβουμε την ευθύνη διακυβέρνησης της χώρας και, παρά το γεγονός ότι θα γίνει μέσα στις
χειρότερες συνθήκες οικονομικής καταστροφής και κοινωνικής διάλυσης, θα τα καταφέρουμε
Είμαστε αναγκασμένοι να πετύχουμε και με τη στήριξη του λαού θα τα καταφέρουμε.
Θα πετύχουμε.
 Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Από το σύστημα προπαγάνδας του μνημονιακού κατεστημένου, από αυτό το ενιαίο πια κέντρο
εκδοτών, καναλαρχών και γραφείων επικοινωνίας των τριών μνημονιακών κομμάτων, το τελευταίο
διάστημα εκπορεύεται το ίδιο μονότονο μήνυμα.
Αφού απέτυχαν να μας αντιμετωπίσουν με τις ανιστόρητες θεωρίες τους περί των δύο άκρων,
σήμερα μας λένε πως θέλουμε να μοιάσουμε με κομμάτια του πολιτικού συστήματος που σήμερα
καταρρέει και με τα κόμματα του χθες.
Όποιοι δεν έχουν καμία επαφή πια με την κοινωνία, ανακαλύπτουν επικοινωνιακά τρικ.
Όποιοι δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα, κάνουν πολύ επιπόλαια ανάγνωση της πραγματικότητας.
Και υποτιμούν βαθιά την νοημοσύνη του ελληνικού λαού.
Ας τους το ξεκαθαρίσουμε λοιπόν, ούτε ανακαίνιση κάνουμε, ούτε η νέα εκδοχή κάποιου άλλου κόμματος είμαστε.
Δεν αντιγράφουμε κομματικά μοντέλα, ούτε καν τα δικά μας. Δε βαδίζουμε στη πεπατημένη.

Το κέντρο πιστοποιησης οξύτητας έμεινε στα χαρτιά

Είμαστε «ώριμο τέκνο» μίας νέας εποχής, που οι κοινωνικές τάξεις έρχονται πάλι στο προσκήνιο.

Είμαστε εκφραστές της ιδεολογίας και των αξιών που επέστρεψαν.
Είμαστε η αξιοπρέπεια, η αλληλεγγύη, η εναλλακτική πρόταση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι γέννημα μιας εποχής που οι ταξικές και κοινωνικές αντιθέσεις οξύνονται και
πολιτικοποιούνται.
Σήμερα μια νέα κοινωνική πραγματικότητα γεννιέται, μέσα από την δεδομένη πλέον κοινωνική
εμπειρία ότι τα Μνημόνια και οι πολιτικές τους είναι ταξικές πολιτικές που αποσκοπούν στην εξόντωση της εργασίας, των κοινωνικών δικαιωμάτων και της δημοκρατίας.
Γι' αυτό κι εμείς δεν έχουμε κανένα λόγο να μειώσουμε τον ριζοσπαστισμό μας, χάριν ενός αδιέξοδου εκλογικισμού, ή μιας αποπολιτικοποιημένης ταυτότητας.
Και τους το λέμε για να το εμπεδώσουν.
Δεν θα γίνουμε σαν και αυτούς.
Έχουμε κάθε λόγο, όχι μόνο να μην υποστείλουμε αλλά να ενισχύσουμε τον ριζοσπαστισμό μας.
Να τον μετασχηματίσουμε σε πολιτικό πρόγραμμα με την ενεργό συμμετοχή των εργαζομένων, και
να κερδίσουμε έτσι την πολιτική και ιδεολογική ηγεμονία ακόμα και σε κοινωνικά στρώματα που έβλεπαν την αριστερά με επιφυλακτικότητα ή και εχθρότητα.
Καταλαβαίνουμε αυτήν την επιφυλακτικότητα.
Μέσα σε αυτές τις ραγδαίες εξελίξεις που ανέτρεψαν τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων.
Σε έναν κόσμο που αλλάζει με ταχύτητα, λες και χάνεται η γη κάτω από τα πόδια μας.
Σε έναν κόσμο που για πρώτη φορά γίνεται ολοένα και χειρότερος για τις επόμενες γενιές.
Σε ένα τρομακτικό πεδίο γεωπολιτικών εξελίξεων γύρω μας.
Κατανοούμε απόλυτα την επιφυλακτικότητα, αλλά και το φόβο των πολιτών για το αύριο.
Τους καλούμε όμως να γίνουν ενεργοί, για να νικήσουμε το φόβο.
Τίποτα καλύτερο δε μπορεί να πετύχουμε για μας και τα παιδιά μας αν παραμείνουμε ανενεργοί και τρομαγμένοι.
Και τους καλούμε να μας εμπιστευτούνε.
Να εμπιστευτούνε πάνω από όλα τη δική τους δύναμη.
Να εμπιστευτούνε μία αριστερή κυβέρνηση. Να εμπιστευτούν μία δημοκρατική κυβέρνηση, μια
κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας.
Γιατί θα είναι η μόνη κυβέρνηση που θα μπορέσει να βάλει τους πολίτες αυτής της χώρας πάνω από τους δανειστές και τους τοκογλύφους.
Τα συμφέροντα του λαού πάνω από αυτά της διαπλοκής
Τις ανάγκες τις κοινωνίας και ιδιαίτερα της νέας γενιάς πάνω από τα κέρδη των τραπεζών.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Την επιφυλακτικότητα την καταλαβαίνουμε.
Ιδίως όταν προέρχεται από μεσοστρώματα που είχαν εγκλωβίσει την αίσθηση του κοινωνικού τους συμφέροντος στις πολιτικές εκφράσεις των συστημικών κομμάτων.
Την εχθρότητα, όμως, και ειδικά την εχθρότητα που προέρχεται από δυνάμεις της αριστεράς, δεν μπορούμε να κατανοήσουμε.

Οι εξαγωγές ελαιολάδου έμειναν σε κλειστό κύκλο εργασιών επιτηδείων.

Μας προκαλεί θλίψη και πολλά ερωτηματικά η στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ.
Μια στάση που αν είχε διαφοροποιηθεί, έστω στα σημεία, την κρίσιμη περίοδο πριν τις εκλογές του Ιούνη, θα είχε γίνει πράξη η μεγάλη πολιτική ανατροπή προς όφελος των εργαζομένων και του
λαού.

Δεν το έκανε. Επέμεινε πεισματικά να βλέπει τον ΣΥΡΙΖΑ ως πρώτο εχθρό, κι όχι το μνημόνιο της
βαρβαρότητας.
Πολλοί πιστέψαμε ότι, μετά τις εκλογές, θα συνειδητοποιήσουν τη βαριά ευθύνη απέναντι στην ιστορία, απέναντι στο λαϊκό κίνημα, απέναντι στην ιστορία του ίδιου του ΚΚΕ, που ποτέ δεν έλειψε από τις μεγάλες μάχες του λαού μας.
Διαψευστήκαμε.
Μετά τις εκλογές, μας δίνουν την αίσθηση ότι όχι μόνο δεν επιλέγουν να πάρουν, με τις δικές τους
διακριτές θέσεις και την ιστορικότητα τους, μέρος σε αυτή τη μεγάλη διαδικασία λαϊκής χειραφέτησης και πολιτικής ανατροπής που λαμβάνει χώρα στο τόπο μας, αλλά επιλέγουν να στέκονται απέναντι.
Δεν μας ενοχλεί η κριτική. Ιδίως όταν έρχεται από αριστερά μας.
Μας ενοχλεί, όμως, να μας ασκείται κριτική από τα αριστερά μας με τα επιχειρήματα της δεξιάς.
Με τα ξεφτισμένα και φτηνά επιχειρήματα περί λόμπι της δραχμής και περί αδιεξόδου φορολόγησης του μεγάλου κεφαλαίου γιατί θα φύγουν οι επιχειρήσεις.
Μας ενοχλεί και μας πονά ακόμα περισσότερο να βλέπουμε τον κ. Στουρνάρα, τον κ. Σαμαρά και
τους βουλευτές της πλειοψηφίας, να χειροκροτούν μέσα στη βουλή την κυρία Παπαρήγα.
Αλλά, ακόμα και αν η ηγεσία του ΚΚΕ φαίνεται να μην κατανοεί την ιστορική περίοδο που διανύουμε, εμείς από τη μεριά μας θα επιμείνουμε – πρέπει να επιμείνουμε – στη γραμμή της ενότητας των δυνάμεων της αριστεράς, στη γραμμή της ενότητας των λαϊκών δυνάμεων.
Ξέρουμε ότι έχουν βρεθεί σε δύσκολη θέση, άλλωστε και εμείς έχουμε περάσει πολλές τέτοιες δύσκολες στιγμές.
Δεν επιχαίρουμε για αυτό.
Από την ηγεσία του ΚΚΕ δεν περιμένουμε ούτε να παραδεχθεί λάθη, ούτε να υποστηρίξει τις
θέσεις μας.
Από την ηγεσία του ΚΚΕ, ένα πράγμα περιμένουμε: Να μην αφήνει την εργατική τάξη και τους
εργαζόμενους της χώρας βορά στα χέρια του Σαμαρά, του Βενιζέλου και της Μέρκελ.
Και από τους χιλιάδες κομμουνιστές που το ακολουθούν, να συμβάλλουν στους κοινού ταξικούς
αγώνες, σε ένα μέτωπο κοινωνικό και πολιτικό, σε ένα μέτωπο λαϊκής ενότητας για να αποκρούσουμε τη βαρβαρότητα του μνημονίου.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Οι τελευταίες εξελίξεις στο Eurogoup δεν έδωσαν οριστική διέξοδο στο ζήτημα του χρέους.
Ούτε φυσικά θα μπορούσαν.

Απο τις τελευταίες φορές που ο φακός συνέλαβε τον καταλληλότερο Παπανδρέου

Ήταν μία απόφαση χωρίς λύση.
Ήταν πάλι μία άλυτη «μαθηματική εξίσωση», την ώρα που όλοι πια ξέρουν πως το πρόβλημα είναι «πολιτική εξίσωση».
Φυσικά, η τρίτη κυβέρνηση του μνημονίου, η κυβέρνηση των 20 δις μέτρων και της ομηρίας μέχρι το 2040, που από χτες είναι και κυβέρνηση συγκάλυψης των σκανδάλων, αυτήν την πολιτική εξίσωση δεν μπορεί να την λύσει.
Η απόφαση του Eurogroup – που πανηγυρίζουν και θριαμβολογούν- είναι γεμάτη παγίδες και γκρίζες ζώνες.
Οι τράπεζες, που περιμένουν τα κεφάλαια που θα αντικαταστήσουν τις ζημιές του PSI, κεφάλαια
50 δις που θα φορτωθούν οι έλληνες φορολογούμενοι, θα ζητήσουν επιπλέον χρήματα, για να
καλύψουν τις ζημιές από τα ομόλογα που θα πουλήσουν.
Και οι χαμένοι θα είναι για μια ακόμα φορά τα ασφαλιστικά ταμεία, η περιουσία των οποίων
απειλείται και με δεύτερο δραστικό κούρεμα και λεηλασία.
Και ύστερα ξέρουμε όλοι τι θα γίνει.
Θα έρθουν τα νέα μέτρα για ακόμα μεγαλύτερες περικοπές στις συντάξεις πείνας.
Για ολοκληρωτική εξαφάνιση των κοινωνιών υπηρεσιών, ώστε να καλυφθεί η νέα απόκλιση από τους στόχους.
Ο κ. Στουρνάρας, υπαινισσόμενος μια νέα λεηλασία των ασφαλιστικών ταμείων μίλησε για μια ακόμη φορά για πατριωτικό καθήκον.
Αποτελεί τουλάχιστον πρόκληση να μιλάνε για πατριωτικό καθήκον οι εντολοδόχοι της τρόικας.
Οι αυτουργοί της τεράστιας κοινωνικής καταστροφής, που εδώ και δυόμισι χρόνια συντελείται στην χώρα μας.
Αυτοί που καταστρέφουν τις εργασιακές σχέσεις.
Αυτοί που διαλύουν τον κοινωνικό ιστό.
Αυτοί που ξεπουλάνε την δημόσια παρουσία.
Αυτοί που, ενώ υποτίθεται ότι διαπραγματεύονται, αποδέχονται και υλοποιούν αδιαμαρτύρητα ακόμα και την πιο παράλογη, την πιο εξευτελιστική απαίτηση των γραφειοκρατών της τρόικας.
Η βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους είναι περισσότερο αβέβαιη από ποτέ.
Αυτό που παραμένει βέβαιο είναι ότι ο ελληνικός λαός εξωθείται στην φτώχεια και τη δυστυχία, χωρίς να υπάρχει τέλος.
Η ελληνική κυβέρνηση στη πραγματικότητα δε κυβερνά, παριστάνει ότι κυβερνά.
Ακολουθεί πιστά την γραμμή «ό,τι πουν οι δανειστές».
Ο κ. Σαμαράς παριστάνει το πρωθυπουργό, έχοντας παραδώσει τα κλειδιά στην τρόικα.
Και οι υπουργοί, όπως και οι ίδιοι ομολογούν, απλά καλούνται να υπογράψουν διατάγματα και νόμους που άλλοι ετοιμάζουν.
Ο κυβερνητικός συνασπισμός εξάρτησε την πορεία του από την εύνοια των δανειστών μας.
Σήμερα το πληρώνει ακριβά.
Η μεγάλη πλειοψηφία του λαού βλέπει πλέον καθαρά πόσο ψεύτικες ήταν οι υποσχέσεις της επαναδιαπραγμάτευσης και της απαγκίστρωσης.

Εξέπεσεν αρετής, Επιστήμη.

Τον Ιούνη η χώρα, και όχι ο ΣΥΡΙΖΑ, έχασε μια μεγάλη ευκαιρία.
Ο φόβος νίκησε οριακά την ελπίδα.
Τώρα πια, όμως, ο φόβος άλλαξε στρατόπεδο.
Έφυγε από το λαό που δεν έχει πια τίποτα παραπάνω να φοβηθεί και πέρασε σε αυτούς που τον τρομοκράτησαν

Ο φόβος πέρασε στους κυβερνητικούς εταίρους και τους δανειστές.
Σε αυτούς που συναντήθηκαν τον Ιούνη με έναν και μοναδικό στόχο:
Να ανακόψουν την νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και την καταγγελία του Μνημονίου.
Να εμποδίσουν τον λαό να σηκώσει κεφάλι, απέναντι σε μια πολιτική που καταστρέφει τη χώρα.
Αλλά ίσως αυτό να ήταν τελικά το μοιραίο τους λάθος.

Πολλά αγριλίδια πρέπει να καθαριστούν στη ρίζα της Πατρίδας.

Εξάντλησαν όλα ξόρκια και τα επιχειρήματα του τρόμο τον Ιούνη.
Είπανε ψέματα.
Έθεσαν ξανά και ξανά εκβιασμούς που τους ακύρωσε η ίδια η ζωή.
Και τώρα τα όπλα τους εξαντλήθηκαν.
Ο βασιλιάς είναι γυμνός.
Τη δόση δε την πήραμε ούτε το καλοκαίρι, ούτε τον Οκτώβρη, ούτε στις 16 Νοέμβρη- κι όμως δεν χρεοκοπήσαμε.

Τη δόση δε την πήραμε, και κυβέρνηση δεν ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ.
Οι μικρές επιχειρήσεις έκλεισαν και οι μεγάλες έφυγαν από τη χώρα, και κυβέρνηση δεν ήταν ο
ΣΥΡΙΖΑ.
Οι μισθοί και οι συντάξεις λεηλατήθηκαν και οι καταθέσεις των μεσαίων στρωμάτων
εξαντλήθηκαν και κυβέρνηση δεν ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ.
Η καταστροφή είναι εδώ, και δεν την έφερε η μεγάλη πολιτική αλλαγή και η κυβέρνηση του
ΣΥΡΙΖΑ.
Την έφερε το μνημόνιο και η τρικομματική κυβέρνηση, την έφεραν αυτοί που υποτίθεται ότι μας
σώζουν τρία χρόνια τώρα.
Αυτό λοιπόν ήταν το μοιραίο τους λάθος.
Για να κρατήσουν με δόντια το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα στην εξουσία, ανέκοψαν οριακά τη νίκη μας τον Ιούνη.
Τα έδωσαν όλα και τώρα πια δεν τους πιστεύουν ούτε οι βουλευτές τους.
Τα έδωσαν όλα για να αποφύγουν την οριακή μας νίκη τον Ιούνη και δεν συνειδητοποίησαν ότι έτσι ανοίγουν το δρόμο για μια ευρεία και συντριπτική νίκη, που έρχεται.
Έρχεται, και κανείς πια δε μπορεί να τη σταματήσει.
Έρχεται η μεγάλη νίκη του λαού μας, που θα δώσει για πρώτη φορά στον τόπο αριστερή κυβέρνηση.
Αριστερή στο πρόγραμμα, ριζοσπαστική στις παρεμβάσεις, μα πάνω από όλα κυβέρνηση λαϊκής
ενότητας και κοινωνικής σωτηρίας.
Και όσο μεγαλύτερη θα είναι η νίκη και η νέα κυβερνητική πλειοψηφία, τόσο μεγαλύτερη θα είναι
και η δυνατότητά μας να διαπραγματευτούμε, να διεκδικήσουμε, να πετύχουμε.
Και ας το συνειδητοποιούμε όλοι.
Με τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση και το λαό στους δρόμους, να διεκδικεί και να αγωνίζεται, δεν
υπάρχει σενάριο καταστροφής.
Σενάριο καταστροφής είναι το μνημόνιο και όσα ζούμε σήμερα.
Εμείς ερχόμαστε για να διαχειριστούμε μαζί με το λαό την κοινωνική χειραφέτηση, την αλλαγή, τη
σωτηρία, όχι την καταστροφή.

Η φωτιά της υφεσης καταστρέφει ζωές και όνειρα.

Όσοι επεξεργάζονται σενάρια διαχείρισης της καταστροφής, τους ευχαριστούμε ιδιαίτερα για τη
συνεισφορά τους, αλλά καλύτερα να απευθυνθούν στο κο Σαμαρά.
Άλλωστε, τόσο καιρό, μόνο το δικό του σχέδιο και τη δική του επικοινωνιακή στρατηγική ενισχύουν.
Γιατί συγκριτικό πλεονέκτημα δικό μας είναι η δημιουργία, όχι η καταστροφή.
Συγκριτικό πλεονέκτημα δικό μας είναι η ελπίδα, η αισιοδοξία, όχι ο φόβος και η μιζέρια.
Οι λαοί δεν εξεγείρονται από την απαισιοδοξία της σκέψης, αλλά από την αισιοδοξία της βούλησης.
Όταν όμως πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους δεν αλλάζουν μόνο οι συσχετισμοί. Αλλάζουν όλα.
Κοιτάξτε τι γίνεται σε όλη την Ευρώπη. Όλοι έχουν στραμμένα τα μάτια τους πάνω μας.
Όλοι περιμένουν εμείς να γίνουμε η σπίθα που θα βάλει φωτιά στον κάμπο.
Που θα παρακινήσει τους λαούς να ξεσηκωθούν. Που θα δώσει το παράδειγμα της μεγάλης αλλαγής.
Τίποτα δε θα είναι το ίδιο στην Ευρώπη μετά από μια μεγάλη συντριπτική νίκη του λαού μας στην Ελλάδα.
Από πειραματόζωο της κρίσης θα γίνουμε ο εμβρυουλκός προοδευτικών αλλαγών και ανατροπών,
προς όφελος των λαών σε όλη την Ευρώπη.
Αρκεί να το πιστέψουμε και, κυρίως, αρκεί σε κάθε μας βήμα να έχουμε το λαό ενεργό πρωταγωνιστή.
Εμείς δε ζητάμε από το λαό να μας αναθέσει την εργολαβία της σωτηρίας.
Ζητάμε συμμετοχή και αγώνα.
Ζητάμε μαζί να ανατρέψουμε το κατεστημένο και τη κυβέρνηση του μνημονίου και μαζί να ξαναχτίσουμε την Ελλάδα της δικαιοσύνης, της προκοπής και της δημιουργίας.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Με τη πανελλαδική μας Συνδιάσκεψη και την πορεία προς το πρώτο μας συνέδριο, φιλοδοξούμε να
ανοίξουμε έναν νέο πολιτικό κύκλο στο τόπο μας.
Κλείνει ο κύκλος της μεταπολίτευσης και των αδικαίωτων αιτημάτων και προσδοκιών της.
Ανοίγει ένας νέος κύκλος, με το πέρας της μνημονιακής καταστροφής, με εξίσου μεγάλες προσδοκίες και ελπίδες.

Οι Μυλόπετρες της ζωής συνεχίζουν το αλεσμα.

Αναλαμβάνουμε την ιστορική προσπάθεια να τις δικαιώσουμε.
Αλλά ας έχουμε στο νου μας :
Δεν μας χρωστά τίποτε η ιστορία.
Εμείς χρωστάμε, χρωστάμε στους ανθρώπους μας, στους άντρες και τις γυναίκες, στους ανώνυμους
αγωνιστές που έγραψαν ιστορία.

Σε όσους και όσες συγκρότησαν το εργατικό και λαϊκό κίνημα των αρχών του 20ου αιώνα, που
έβαλαν τις βάσεις του συνδικαλιστικού κινήματος.
Στις δυνάμεις της εργασίας, των μεγάλων εργατικών εξεγέρσεων για 8ωρο, για αξιοπρεπή δουλειά
και μισθούς.
Χρωστάμε σε αυτούς που έγραψαν ιστορία με τους μεγάλους αγώνες για δημοκρατία και εθνική
ανεξαρτησία, σε όσους και όσες δημιούργησαν με αίμα την εποποιία της εθνικής αντίστασης.
Σε όσους δεν λύγισαν από την εκδικητική μανία του μετεμφυλιακού κράτους, από τις εξορίες και τα
ξερονήσια.
Σε όσους συγκρότησαν την μεγάλη παράταξη της Αριστεράς, την ΕΔΑ, που έγινε αξιωματική
αντιπολίτευση το 1958 επειδή έγινε ένα με την εργατική τάξη και το λαϊκό κίνημα, αλλά κυρίως
επειδή πίστεψε στην ενότητα των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων.

Συντρόφισσες και σύντροφοι.

Χρωστάμε πολλά, στη γενιά του 114 και του ανένδοτου αγώνα.
Σε όσους και όσες αντιστάθηκαν στην ξενοκίνητη χούντα και τον ιμπεριαλισμό, στην γενιά του
Πολυτεχνείου, σε αυτούς που δεν εξαργύρωσαν τίποτε.
Χρωστάμε πολλά στις δυνάμεις της αριστεράς, ακόμα και αν αυτές κατακερματίστηκαν.
Στους ανιδιοτελείς συντρόφους του ΚΚΕ, που πάντα ήταν στην πρώτη γραμμή του αγώνα.
Στις δυνάμεις της κομμουνιστικής ανανέωσης του 68 και το ΚΚΕ εσωτερικού.
Σε όσους και όσες συγκρότησαν μικρότερες αλλά εξίσου μαχητικές ομάδες στην αριστερά.
Χρωστάμε, συντρόφισσες και σύντροφοι στις σοσιαλιστικές δυνάμεις και τις δυνάμεις της
σοσιαλδημοκρατίας που από το 1975 μέχρι και το 2010, άλλοι νωρίτερα, άλλοι αργότερα,
αρνήθηκαν να μεταλλαχτούν και να εξαργυρώσουν τις ιδέες τους, εντασσόμενοι στο σύστημα
διαπλοκής και διαφθοράς, κάτω από την σκέπη του νεοφιλελευθερισμού.
Χρωστάμε στους μεγάλους θεωρητικούς και τις αναλύσεις τους, στους πραγματικούς
διανοούμενους, τον Καστοριάδη, και τον Πουλαντζά που μας έμαθε ότι «Ο σοσιαλισμός ή θα είναι
δημοκρατικός ή δεν θα υπάρξει»
Χρωστάμε σε όσους δημιούργησαν και γιγάντωσαν τα νέα κοινωνικά και οικολογικά κινήματα, για
την υπεράσπιση των δικαιωμάτων και του περιβάλλοντος.
Χρωστάμε στη γενιά των αγωνιστών της Γένοβα, του Ελληνικού Κοινωνικού Φόρουμ.
Χρωστάμε σε όσους και όσες κράτησαν ζωντανό το κομμάτι της ριζοσπαστικής αριστεράς και της
αριστερής νεολαίας, την ώρα που όλο το σύστημα επιχειρούσε να το απαξιώσει, και να το
εξαφανίσει πολιτικά και κοινοβουλευτικά.
Χρωστάμε σε όσους πίστεψαν στην ενότητα της αριστεράς και έφτιαξαν το Χώρο Διαλόγου και Κοινής Δράσης και, αργότερα, τον ΣΥΡΙΖΑ, σε δύσκολα χρόνια.
Δύσκολα χρόνια, συντρόφισσες και σύντροφοι, με ένα συμπέρασμα να μένει σε όλους μας παρακαταθήκη:
Μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο με λυτρωτικές ιδέες και αξίες.
Στους ίδιους ανθρώπους που τη μια μας λένε πως η Ιστορία τελείωσε και την άλλη προσπαθούν να
ξαναγράψουν την Ιστορία κατά πώς βολεύει τον εξουσιαστικό τους μηχανισμό, ένα έχουμε να πούμε.
Αυτή η Ιστορία δεν παραχαράσσεται, δεν ξαναγράφεται, δεν πλαστογραφείται.
Είναι η ιστορία της χώρας, είναι η ιστορία εκατομμυρίων ανθρώπων, είναι όλες οι αγωνιστικές παραδόσεις του λαού μας για ελευθερία, δημοκρατία, λαϊκή κυριαρχία, αλληλεγγύη και δικαιοσύνη.
Και το ξαναλέμε σε όσους μας πολέμησαν λυσσαλέα τα τελευταία χρόνια, για να μην τρέφουν αυταπάτες.
Με την ιστορία και τους ανθρώπους που κουβαλάμε μέσα μας, δεν θα τα καταφέρουν ποτέ.
Η φωνή μας ξεκίνησε από πολύ μακριά, θα πάει πολύ μακριά.
Όσοι πίστεψαν πως θα ξεμπερδέψουν έτσι εύκολα με την ιστορία, με τις ιδεολογίες και τις αξίες,
διάβασαν λάθος τα σημεία των καιρών.
Υποτάχτηκαν ευχαρίστως στην ζούγκλα του νεοφιλελευθερισμού, όταν εμείς πήγαμε κόντρα στο ρεύμα.
Υποτάχτηκαν στην ασυδοσία της αγοράς, όταν εμείς είπαμε «οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη».
Ασχολήθηκαν με το χρηματιστήριο αξιών, με έδρα την Σοφοκλέους και έγνοια την πορεία των μετοχών.
Εμείς μείναμε πιστοί στο σύστημα αξιών και ιδεών, με έδρα την κοινωνία και έγνοια τους αδύναμους και τα λαϊκά στρώματα.

Γερμανικά προιόντα σε Ελληνική χρήση. Εμείς βάζουμε τους όρους;;;

 Αυτοί μιλάγανε για «εκσυγχρονισμό» και «διαρθρωτικές αλλαγές» και εννοούσαν τη πλήρη

υποταγή τις πολιτικής και της κοινωνίας σε αγοραίες αξίες.
Εμείς μιλάγαμε για τις μεγάλες δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις και τις θεσμικές αλλαγές που θα
προστάτευαν τον άνθρωπο και την δημοκρατία.
Το μόνο που κατάφεραν ήταν να ισοπεδώσουν όλα τα κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα, να
στρώσουν το χαλί στους κερδοσκόπους και τους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες.
Αυτοί μιλάγανε για την «ισχυρή Ελλάδα» των μεγάλων έργων και της Ολυμπιάδας.
Εμείς μιλάγαμε για την ισχυρή κοινωνία, πήγαμε κόντρα στο μοντέλο ανάπτυξης που μας οδήγησε στη κρίση.
Το μόνο που κατάφεραν να κάνουν πιο ισχυρό, ήταν η διαπλοκή και η διαφθορά, το μόνο που
κατάφεραν να φέρουν πιο κοντά ήταν η χρεοκοπία.
Αυτοί μιλάγανε για την οικονομία της αγοράς και επέβαλλαν την δικτατορία των αγορών.
Εμείς μιλάγαμε για την οικονομία των αναγκών.
Το μόνο που κατάφεραν είναι να συντηρήσουν ένα οικονομικό και πολιτικό σύστημα, με μόνο σκοπό να εξαφανίσουν κάθε εργατικό και ασφαλιστικό δικαίωμα.
Και μετά παρέδωσαν τη χώρα δεμένη χειροπόδαρα στους τοκογλύφους.
Αυτοί ειρωνευόντουσαν τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, αδυνατώντας να καταλάβουν ότι αυτό που
θεωρούσαν μειονέκτημα, ήταν τότε το μεγαλύτερο πλεονέκτημα μας.
Η ενότητα, η πολυφωνία, η κοινή δράση.
Και όταν ο κόμπος έφτασε στο χτένι και η αδικία, η βαρβαρότητα έγινε καθεστώς όλη η ελληνική
κοινωνία, αναγνώρισε στην εξεγερμένη αξιοπρέπεια της, ένα σύμμαχο.
Τον ΣΥΡΙΖΑ Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο.
Οι χιλιάδες απεργοί και διαδηλωτές, τα εκατομμύρια των αγανακτισμένων και αποφασισμένων στις
πλατείες, οι άνεργοι και οι απολυμένες, η νέα γενιά.
Όλοι ταυτίστηκαν, στήριξαν και έκαναν αξιωματική αντιπολίτευση τον ΣΥΡΙΖΑ Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο.
Όλη η κοινωνία δικαίωσε αυτή τη ριζοσπαστική φωνή.
Όλη η κοινωνία μαζί, γκρέμισε τον Μάη και τον Ιούνιο το πελατειακό, διεφθαρμένο σύστημα
διαπλοκής.

Σύριζα των 35000 μελών και ΄μένουν πίσω οι γέφυρες των συνιστωσών!

Απαξίωσε τους μηχανισμούς προπαγάνδας και τρομοκρατίας.
Απαξίωσε τους οργανικούς διανοούμενους του συστήματος, τις ακριβοπληρωμένες πένες που
πίστευαν πως το δόγμα του σοκ και ο γκεμπελισμός του «δεν υπάρχει εναλλακτική λύση», θα τους
καθιστούσε παντοδύναμους.
Απαξίωσε τα κόμματα του και το πολιτικό προσωπικό του χρεοκοπημένου πολιτικού συστήματος
που παραδόθηκε στους πιστωτές και ανέδειξε εμάς σε δύναμη ελπίδας για τη αλλαγή και τη σωτηρία του τόπου.

Συντρόφισσες και σύντροφοι.

Σήμερα ήρθε η ώρα όλοι μαζί να κάνουμε το επόμενο μεγάλο βήμα.
Για το νέο κόμμα της αριστεράς και των δημοκρατικών δυνάμεων.
Για το νέο κόμμα του σοσιαλισμού του 21ου αιώνα.
Δε μας καλεί σε αυτή την επιλογή κάποια κομματική σκοπιμότητα. Μας καλεί η ιστορία.
Δε μας δίνει εντολή κάποια γραφειοκρατική νομενκλατούρα.
Μας δίνουν εντολή το ένα εκατομμύριο εξακόσιες χιλιάδες ψηφοφόροι μας.
Και οι ακόμα περισσότεροι που πλέον κατάλαβαν ότι είμαστε η ελπίδα για το αύριο.
Είναι χρέος μας να προχωρήσουμε.
Το χρωστάμε σε όσους δεν πρόλαβαν να δουν την δικαίωση των αγώνων ενός αιώνα.
Το χρωστάμε στη νέα γενιά και στα παιδιά μας.
Για να μη ζήσουν την κόλαση του νεοφιλελευθερισμού σε μία χώρα-αποικία χρέους, που θα ξεπληρώνουν οι τρεις επόμενες γενιές.
Εμπρός, λοιπόν, συντρόφισσες και σύντροφοι. Ας κάνουμε αποφασιστικά το βήμα.
Το αύριο είναι βιαστικό και πεισματάρικο.
Δε μπορεί να περιμένει.
Το αύριο ξεκινά από σήμερα.Ας το ακολουθήσουμε με αποφασιστικότητα.

Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2012

Read more »