Τέσσερις κόσμοι διακοσίων ετών

 

 

Τέσσερις κόσμοι διακοσίων ετών

 

από τον Παναγιώτη  Πασπαλιαρη

Το φετινό φθινόπωρο  ξεκινά με το χρονόμετρο της ιστορίας να δείχνει πως πέρασαν ήδη 200 χρόνια από κάθε σημαντικό  γεγονός  εκείνης της εποχής .Επέτειοι μαχών , μα κυρίως της δράσης τεσσάρων σημαντικών ανθρώπων που οικοδόμησαν στους καπνούς των πυροβόλων τέσσερις διαφορετικούς και αντίρροπους κόσμους ή κοσμοθεωρίες .

Ναπολέων Βοναπάρτης

Η φιλοδοξία του Ναπολέοντα ήταν να καταστήσει την Ευρώπη . Οι τεράστιοι  στρατοί του ταξίδεψαν παντού. Κατακτώντας  πολιτείες και χώρες , επέβαλαν τα μέτρα και τα σταθμά της επαναστατικής  Γαλλίας , τους κανόνες που θα κινούνται οι άμαξες κλπ. Σήμερα , για παράδειγμα , οδηγούμε στην ηπειρωτική Ευρώπη από τα δεξιά και εκεί που δεν πήγε ο Ναπολέοντας συνεχίζουν να οδηγούν από αριστερά , όπως στην αρχαία Ελλάδα . Ακόμα ,υπολογίζουμε με μέτρα και κιλά και όχι με γυάρδες , πόδια ή οκάδες .Κυρίως όμως, επέβαλαν απολυταρχικούς κυβερνήτες αρεστούς ή συγγενείς στον ηγέτη τους. Ευτυχώς σήμερα δεν κυβερνάται ο κόσμος με το σύστημα που προέκρινε ο Βοναπάρτης. Μια εθνικιστική δηλαδή πολιτεία , βασισμένη ψευδώς σε ανθρωπιστικές αρχές , στην πραγματικότητα μια κρυμμένη ή φανερή στρατιωτική δικτατορία. Στα χρόνια από την στέψη  του Βοναπάρτη ως αυτοκράτορα και μετά εντοπίζονται οι ρίζες του φασισμού , των διδακτόρων  τύπου  Φράνκο και Μεταξά , και κυρίως το φαινόμενο Χίτλερ . ο Χίτλερ ήταν ο δεύτερος μετά τον Βοναπάρτη που προσπάθησε με την βία να ενώσει την Ευρώπη υπό το σκήπτρο του .

 

Το σύστημα του Μέτερνιχ

Ένας  από αυτούς  που συνεργάστηκαν με τον Ναπολέοντα ήταν ο υπουργός  εξωτερικών  της Αυστρίας  και μετέπειτα καγκελάριος  , ο διαβόητος  Μετερνιχ . Η ευγενική του καταγωγή και η αδίστακτη φύση του του επέτρεψαν την κρίσιμη στιγμή να αλλάξει στρατόπεδο και να βρεθεί στο βάθρο των νικητών . ο κόσμος του Μέτερνιχ ήταν αυτός της δολοπλοκίας ,της διπλωματίας  πίσω από κλειστές κουρτίνες ,των γάμων μεταξύ ευγενών συγγενών , των λαμπερών πάρτι ,των λουκούλλειων συμποσίων , των εκατοντάδων ερωτικών σχέσεων . Όλων δηλαδή εκείνων των πραγμάτων που συνιστούσαν την ευρωπαϊκή διπλωματία προς όφελος των αυτοκρατορικών οίκων , της τάξης των ευγενών και του ανωτέρου κλήρου . Ο κόσμος  αυτός κατέρρευσε το 1848 κι έπειτα , όταν διαλύθηκαν οι αυτοκρατορίες στην Ευρώπη και κυριάρχησαν τα εθνικά κράτη . αυτό που δεν κατέρρευσε ήταν η  αξιοπρόσεκτη ικανότητα των ευγενών της Ευρώπης να επιβιώνουν  ακόμα και στα σαλόνια  των εθνικών δημοκρατιών . Δεκάδες έγιναν πρωθυπουργοί κι εκατοντάδες υπουργοί .

 

 

Οι τράπεζες των Ρόθτσαιλντ

Ο πόλεμος εναντίον του Ναπολέοντα εν μέρει στηριχτεί στους στρατούς. Το άλλο εξίσου σημαντικό κομμάτι ήταν για τους συμμάχους η χρηματοδότησή τους . οι άγγλοι ανέλαβαν αυτόν τον πόλεμο των κεφαλαίων και τον ανέθεσαν  σε μια τραπεζική οικογένεια με γραφεία και διασυνδέσεις στο Λονδίνο , το Παρίσι , τη Φρανκφούρτη , τη Βιέννη και την Νάπολη . Οι Ρόθτσαιλντ αποκόμισαν τεράστια κέρδη από την μεταφορά για λογαριασμό των άγγλων τόνων χρυσού από τις ευρωπαϊκές οδούς με ασφάλεια .Ένας από αυτούς , ο Ντειβιντ  Ρόθτσαιλντ  , ο αρχηγός της οικογενείας στο Λονδίνο, έστειλε απεσταλμένους στην μάχη του Βατερλό . Ο αγγελιοφόρος του έφτασε στο Λονδίνο αμέσως μετά την έκβαση της μάχης και ενώ όλοι πίστευαν στην αγγλική πρωτεύουσα τις φήμες  ότι ο Ναπολέων κέρδισε την μάχη. Την ημέρα εκείνη το χρηματιστήριο έπεφτε στο ναδίρ και ο  Ρόθτσαιλντ αγόρασε σχεδόν τα πάντα. Η συνέχεια είναι γνωστή .Οι  Ρόθτσαιλντ  άρχισαν να δανείζουν κράτη . Απέκτησαν για τον εαυτό τους το δικαίωμα να εκδίδουν χρήμα σε πολλά από αυτά . Έφτιαξαν το ευρωπαϊκό  συναλλακτικό σύστημα νομισμάτων . Έφτιαξαν το σύστημα αποτίμησης του χρυσού . αποκόμισαν τίτλους ευγένειας από την Αυστρία την Γαλλία και την Αγγλία , και συμμάχησαν  με τον κόσμο του Μέτερνιχ . Χειρίζονται  ακόμα και σήμερα τα περισσότερα περιουσιακά στοιχεία των ευγενών και της Ευρώπης . Κοντολογίς, είναι οι δημιουργοί του ανεξάρτητου  τραπεζικού συστήματος  της Ευρώπης , που η αποβιομηχάνιση της ηπείρου το έκανε στις μέρες μας τον πραγματικό ιδιοκτήτη της .

 

 

Τα έθνη του Καποδίστρια

Στο πεδίο των μαχών από ικανότητα και από τύχη ξεχώριζε ένας άνδρας ,ένας  Κερκυραίος, που είχε αναλάβει τον τομέα της αντικατασκοπίας των ρωσικών στρατευμάτων και αργότερα τις διαπραγματεύσεις της ειρήνης ως ο ισχυρός υπουργός του πιο ισχυρού μονάρχη της Ευρώπης. Ο Καποδίστριας ήταν κόμης και στην αρχή δεν κίνησε υποψίες ως επαναστάτης. Γρήγορα όμως ο Μετερνιχ αντιλήφθηκε τον ρόλο του. «Ο αρχηγός των ουλτρα φιλελευθέρων » ,όπως τον ονόμαζε, «δεν είναι κακός  άνθρωπος , αλλά ειλικρινά είναι ένας εντελώς ηλίθιος ,ένα τέλειο παράδειγμα ξεροκεφαλιάς και κακής αντίληψης. Ζει σε έναν κόσμο που για εμάς αποτελεί εφιάλτη». Ο κόσμος που ο Καποδίστριας προσπάθησε να επιβάλει στην Ευρώπη ήταν αυτός που σπαρταρούσε στην ίδια την ψυχή του ,που ζούσε πάνω από όλα το δράμα της πατρίδας του . Ήταν ο κόσμος των ανεξάρτητων   εθνών . Για την επικράτηση αυτής της Ευρώπης ,τρια ήταν τα στάδια που έπρεπε να επακολουθήσουν οι λαοί.

 Το πρώτο στάδιο  ήταν η δημιουργία κράτους όπου υπήρχε ξέχωρο έθνος Καποδίστριας βοήθησε τους Σέρβους να επαναστατήσουν , τους Ελβετούς να ανεξαρτητοποιηθούν ,παρότρυνε τους ιταλούς και τους γερμανούς να ενωθούν σε εθνικό κράτος, τους λατινοαμερικανούς να απαγκιστρωθούν από την  ισπανική κυριαρχία .Το περίεργο μάλιστα είναι ότι ,ενώ οι έλληνες σήμερα ξέρουν λίγο πολύ για την Ελβετία , δεν ξέρουν ότι ο ίδιος άνθρωπος προετοίμασε και εκτέλεσε το σχέδιο απελευθέρωσης της πατρίδας τους. Πιστεύουν ακόμα ότι αυτό το έκαναν τρεις έμποροι της Οδησσού.

Το δεύτερο στάδιο ήταν η κοινωνική απελευθέρωση των λαών από τους ευγενείς . Αυτό θα γινόταν με την καταγραφή και τη νομή της γης σε όσο το δυνατό περισσότερους ανθρώπους , με την ίδρυση εκπαιδευτικών ιδρυμάτων που θα προήγαγαν τις τέχνες και τις επιστήμες . Σε 10 μήνες έχτισε στην Αίγινα αχανές ορφανοτροφείο, που μάθαινε  στα παιδιά την καλλιέργεια της γης και έβαζε τις αρχές της βιοτεχνίας στην χώρα. Στην Τίρυνθα έφτιαξε πρότυπο αγρόκτημα για τους καλλιεργητές . Επίσης , ξεκίνησε το κτηματολόγιο της γης και τον διαμοιρασμό της , που διακόπηκαν αμφότερα από την δολοφονία του .

 

Αφού οι πολίτες θα είχαν μετατραπεί από δουλοπάροικοι σε ελεύθεροι καλλιεργητές , επαγγελματίες ή επιστήμονες οι σχέσεις τους θα καταγράφονταν σε ένα χαρτί , το Σύνταγμα , για το οποίο  αγωνίστηκε όσο κανείς στην Ευρώπη. Μόνο στη Ελλάδα κατηγορήθηκε ως αντισυνταγματικός , αλλά αυτό δεν είναι το πρώτο δείγμα απόλυτης διαστρέβλωσης της πραγματικότητας στην χώρα μας.

Το τρίτο στάδιο ήταν η ένωση των εθνικών κρατών σε έναν υπερεθνικό οργανισμό , που θα έλυνε ειρηνικά τις διαφορές τους  και θα προήγαγε στο διηνεκές την ειρήνη και τη συνεργασία . Οι προτάσεις του για την κατάργηση της δουλείας έγιναν, αρκετά χρόνια μετά από τον θάνατό του, δεκτές. Το ίδιο και οι ιδέες του που έβαλαν τις βάσεις για την κοινωνία των εθνών , για τον ΟΗΕ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Στα υπομνήματά του για το ζήτημα αυτό βρίσκει κανείς πλήρη και αναλλοίωτη την ιδέα της ένωσης ελεύθερων συνταγματικών κρατών.

Επίλογος

Οι κόσμοι αυτοί υπήρξαν οι τεκτονικές πλάκες πάνω στις οποίες κινήθηκε η Ευρώπη . Οι κόσμοι  αυτοί  είναι που έδωσαν τους « σεισμούς» του 1848 , του 1871 , του 1914,του 1940, τον σεισμό με την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης .Σήμερα μάλιστα  ζούμε ακριβώς  τις απαρχές  μιας ακόμα μείζονος σεισμικής ακολουθίας , που προκαλούν οι πλάκες αυτές . Είναι μείζον πολιτικό ζήτημα για τον καθένα από μας σήμερα να συνταθούμε με έναν από τους κόσμους  αυτούς και να δώσουμε τη μάχη μας ως ελεύθεροι πολίτες .    

 TO KEIMENO EXEI ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΕΙ  ΣΤΟ HOT DOG No 33 του Ιουλίου /2013 Β

Read more »

Μολών λαβέ.

Οταν οι Πέρσες πήγαν να καταλάβουν τη χώρα οι Ελληνες απάντησαν" Μολών λαβέ", οταν οι Αβαροι επέδραμαν στη Βασιλεύουσα η απάντηση ήταν "Εν τούτω νίκα" όταν το λεπίδι του τούρκου αγά στόμωσε αίμα ραγιάδων η απάντηση ήταν "Ελευθερία ή θάνατος" όταν οι Ιταλοι και Γερμανοι φασίστες ορέχτηκαν τη χώρα μας η απάντηση ήταν "Οχι". Τώρα που οι Αμερικάνοι τοκογλύφοι και Ευρωπαίοι τραπεζίτες θέλουν να μας αγοράσουν τζάμπα, βιάζοντας το λαό αυτού του τόπου τι απαντάμε σε αυτούς και τα ντόπια υπαλληλάκια τους;;;;;

Updates

Σύμφωνα με τα στοιχεία σημερινού άρθρου της Ελευθεροτυπίας ο Παπακωσταντίνου και ο Παπανδρέου πωλούν το 10% του ΟΤΕ με βάση την άσκηση δικαιώματος στη Deutsche Telecom 402 εκατ ευρώ και ένα 6% των υπολοίπων για 235 εκατομ. ευρώ. Η σπουδή και οι εκβιασμοί των πωλήσεων εξηγούνται στην παρούσα στιγμή αρκεί να σκεφτεί ένας ψυχραιμος παρατηρητής ότι το ΔΩΡΑΚΙ ΤΟΥς ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ σε σχέση με τις χρηματιστηριακές τιμές του 2008 είναι 946.190.000+ 559.990.000= 1.506.180.000

Το ξαναλέω οι Γερμανοί επωφελούνται από το σημερινό και υπό αυτές τις συνθήκες ξεπούλημα του ΟΤΕ 1,5 δισεκατομμύρια ευρώ. Κοψοχρονιά! Δοξάστε τους "νοικοκύρηδες" που "εκβιάστηκαν" να σώσουν τον τόπο!

Read more »

Οι καταπατητές των Αθηνών 4/4

Ελ­λη­νες α­γο­ρα­στές

Στην Ελ­λά­δα που έ­βγαι­νε κα­θη­μαγ­με­νη α­πο τον πό­λε­μο και α­πό την αιώ­νων υ­πο­τα­γή στους Τούρ­κους α­φε­ντά­δες τα χρη­μα­τι­κά μέ­σα ή­ταν ε­ξαι­ρε­τι­κά πε­ριο­ρι­σμέ­να.- Ε­κτός α­πο τους κα­πε­τα­ναί­ους της Υ­δρας και κά­ποιους ε­μπό­ρους α­πο διά­φο­ρα μέ­ρη της Ελ­λά­δας/οι Ελ­λη­νες
που μπο­ρού­σαν να δια­θέ­σουν ση­μα­ντι­κά χρη­μα­τι­κά πο­σά ε­κεί­νη την ε­πο­χή προ­έρ­χο­νταν α­πό χώ­ρους ε­κτός Ελ­λά­δας.- Κυ­ρί­ως έ­μπο­ροι α­πο την Κων/πο­λη και άλ­λα λι­μά­νια του Ε­ξω­τε­ρι­κού και κυ­ριώ­τα­τα Ελ­λη­νες έ­μπο­ροι,κτη­μα­τί­ες και η­γε­μο­νες α­πο την Μολ­δο­βλα­χί­α, Κων­στα­ντι­νου­πο­λί­τες την κα­τα­γω­γή ως ε­πί το πλει­στον.-

Ε­τσι στην Α­θή­να του 1830 ό­που έ­γι­ναν και οι πρω­τες και με­γα­λύ­τε­ρες ε­πεν­δύ­σεις σε κτη­μα­τι­κές πε­ριου­σί­ες στο Νέ­ο Ελ­λη­νι­κό Κρά­τος α­να­πό­φευ­κτα οι κυ­ριοι α­γο­ρα­στές ή­ταν α­πο τις πιό πά­νω προ­ε­λεύ­σεις.-

Η οι­κο­γέ­νεια των Φε­νερ­λή­δων α­πο την Πό­λη με α­γο­ρές κυ­ρί­ως πε­ρι­βο­λιών , ε­λαιο­δέν­δρων και σπι­τιών στην Α­θή­να για πο­σό πε­ρί­που 80.000 γροσ­σί­ων.- Οι πρί­γκη­πες Κα­τα­κου­ζη­νός, Κα­ρα­τζάς και Βο­τζα­ρης α­πο την Μολ­δο­βλα­χί­α με α­γο­ρες πολ­λών χι­λιά­δων γροσ­σί­ων ο κα­θέ­νας και με α­γο­ρές σπι­τιών ,οι­κο­πε­δων και με­γά­λων κτη­μά­των, οι Υ­δραί­οι Μια­ού­λης Ιω­άν­νης/υ­ιός του Αν­δρέ­α Μια­ού­λη και Δη­μη­τριος Θε­ο­δω­ρά­κης συγ­γε­νής του Λά­ζα­ρου Κου­ντου­ριώ­τη, οι Σού­τζοι, οι Σκυ­λι­τζη­δες α­πο την Χί­ο, ο Α. Λου­ριώ­της που πλού­τι­σε α­πο τα δά­νεια της α­νε­ξαρ­τη­σί­ας, ο Α. Κο­ντό­σταυ­λος α­πο την Χί­ο, οι Ρα­γκα­βή­δες α­πο την Πό­λη.-

Αυ­τοί έ­κα­ναν τις πιό με­γά­λες α­γο­ρές και διέ­θε­σαν το μέ­γα μέ­ρος
των χρη­μά­των που πλη­ρώ­θη­καν τό­τε στους Τούρ­κους α­γά­δες.-

Ως εί­ναι φυ­σι­κό ό­ταν η Α­θή­να θα κα­τα­στεί η πρω­τεύ­ου­σα του Νέ­ου Ελ­λη­νι­κου Κρά­τους αυ­τοί α­πο την μί­α θα πλου­τί­σουν με την κερ­δο­σκο­πί­α ε­πά­νω στην Γη και α­κό­μη και μέ­χρι και ση­με­ρα οι διά­δο­χοι τους α­πο­λαμ­βά­νουν πολ­λών ει­δών ο­φε­λή­μα­τα α­πο την τό­τε
προ­νο­η­τι­κο­τη­τα των προ­γό­νων τους.- Με το κύ­ρος που τους έ­δι­δε η κα­το­χή της Γής και των κτη­μά­των μπό­ρε­σαν α­κό­μη πιό εύ­κο­λα να κα­τα­λά­βουν καί­ριες θέ­σεις του το­τε συ­γκρο­τού­με­νου μη­χα­νι­σμου του Ελ­λη­νι­κού Κρά­τους.- Τους βρί­σκου­με στην με­τέ­πει­τα Ι­στο­ρί­α της
Α­θή­νας και της Ελ­λά­δας σε θέ­σεις κλει­διά της Διοί­κη­σης, του Στρα­τού,της Δι­καιο­σύ­νης.-

Σε ο­λη αυ­τή την ι­στο­ρί­α οι Α­θη­ναί­οι ει­ναι οι με­γά­λοι χα­μέ­νοι.-
Δεν μπο­ρού­σαν να πα­ρα­κο­λου­θή­σουν ού­τε να συ­να­γω­νι­στούν τους
άλ­λους Ελ­λη­νες στις α­γο­ρες κτη­μά­των .-Ο πε­ρι­βό­η­τος Ζα­χα­ρί­τζας
μό­νο μί­α α­γο­ρά 10.000 γροσ­σί­ων έ­χει κά­νει .- Α­πό τους Α­θη­ναί­ους
μπο­ρε­σαν και δρα­στη­ριο­ποι­ή­θη­καν σε αυ­τήν συ­γκυ­ρί­α μό­νο ο Χρ.
Του­φε­ξής και αυ­τός μό­νο σε μι­κρές α­γο­ρες κυ­ρί­ως ερ­γα­στη­ρί­ων στην
Πό­λη της Α­θή­νας ,ο Κυ­ριά­κος Πιτ­τά­κης σε μι­κρές α­γο­ρές οι­κο­πέ­δων
και ο­ρι­σμέ­νοι άλ­λοι σε πε­ρι­θω­ρια­κές ό­μως και μι­κρής α­ξί­ας α­γο­ρές
.-Φυ­σι­κά οι α­πλοι άν­θρω­ποι της Α­θή­νας πα­ρί­στα­ντο ως θε­α­τές σε ό­λη αυ­τή την ι­στο­ρί­α

Μο­νο σαν με­σί­τες μπο­ρε­σαν να δια­κρι­θούν ο­ρι­σμέ­νοι Α­θη­ναί­οι ε­κεί­νοι την επ­πο­χή και κυ­ριώ­τε­ρος α­πο αυ­τούς ο γνω­στός Ιω­άν­νης Βλά­χος.-Η ε­να­πο­μεί­νου­σα ω­φέ­λεια των Α­θη­ναί­ων α­πο αυ­τή την ι­στο­ρί­α εί­ναι τα λι­γο­στά γρόσ­σια για τις μαρ­τυ­ρί­ες πρός ό­φε­λος των με­γα­λο­σχη­μό­νων α­γο­ρα­στών.-

Ως α­γο­ρα­στη στην Α­θή­να συ­να­ντού­με και κά­ποιον Μα­κρο­γιάν­νη υ­ιο του Κων­στα­ντη.-Α­πό ο­ρι­σμέ­νες συ­μπτώ­σεις α­ξί­ζει να ε­ρευ­νη­θεί η εκ­δο­χή αν πρό­κει­ται πε­ρί του γνω­στου Στρα­τη­γού Μα­κρυ­γιάν­νη και αν ό­ντως τον πα­τέ­ρα του τον έ­λε­γαν Κων­στα­ντή κα ό­χι Δη­μή­τριο
ό­πως ι­σχυ­ρί­ζε­ται ο Βλα­χο­γιάν­νης.-

Λέ­γει συ­γκε­κρι­με­να ο Βλα­χο­γιάν­νης /-Το ο­νο­μα του πα­τέ­ρα του
Μα­κρυ­γιάν­νη δεν μας μαρ­τυ­ρει­ται εγ­γρά­φως.-Ε­πει­δή ό­μως ο α­δελ­φός
του υ­πέ­γρα­φε ως /του Δη­μή­τρη/ ή­τοι υ­ιός του Δη­μή­τρη συ­νά­γε­ται το
συ­μπε­ρα­σμα ό­ι ο πα­τέ­ρας του Μα­κρυ­γιάν­νη ε­λέ­γε­το Δη­μή­τρης.- Α­πο
την με α­ριθ­μό 224 α­πο­στο­λή πω­λη­τη­ρί­ου της Ε­πι­τρο­πής των Α­θη­νών
πρός τον Δ. Περ­ρού­κα πρός ε­πι­κύ­ρω­ση α­να­φέ­ρε­ται ως α­γο­ρα­στης ο
Μα­κρο­γιάν­νης ο υ­ιός του Κων­στα­ντή δυο ο­σπι­τιών στην πό­λη της
Α­θή­να για 2.100 γρόσ­σια.- Βέ­βαια θα μπο­ρού­σε να εί­ναι κά­ποιος
άλ­λος Μα­κρυ­γιάν­νης ε­κεί­νης της ε­πο­χής α­φού το ό­νο­μα το έ­φε­ραν
και άλ­λοι Α­θη­ναί­οι και μή.-Ο­δη­γου­μαι στην ε­ξέ­τα­ση της εκ­δο­χής
πε­ρί του ό­τι πρό­κει­ται πε­ρί του γνω­στου Μα­κρυ­γιάν­νη για τους πιό
κά­τω λό­γους.

- α/ Ο ει­ρη­μέ­νος Μα­κρο­γιάν­νης α­γο­ρά­ζει δια ε­πι­τρό­που που ση­μαί­νει ό­τι λει­πει στο τέ­λος του 1830 α­πό την Α­θή­να.- Αυ­το συμ­βαί­νει και με τον γνω­στο Μα­κρυ­γιάν­νη ο ο­ποιος ε­κεί­νο τον
και­ρό ευ­ρί­σκε­ται στο Αρ­γος.

- β/Ο­ταν το πω­λη­τη­ριο του Μα­κρυ­γιάν­νη ε­πε­κυ­ρώ­θη α­πο τον Περ­ρού­κα το πα­ρέ­λα­βε στην Α­θή­να για λο­γα­ρια­σμό του ο η­γού­με­νος της Μο­νής Πε­τρα­κη Διο­νύ­σιος τον Μά­ιο του 1831.-
Και τό­τε ο Μα­κρυ­γιάν­νης ευ­ρί­σκε­το ε­κτός Α­θη­νών .-Ο δε Διο­νύ­σιος
γνω­ρί­ζου­με α­πο τον Κώ­δι­κα του Πα­να­γή Πού­λου ό­τι έ­χει στε­νές
σχέ­σεις και με την οι­κο­γέ­νεια της γυ­ναί­κας του Μα­κρυ­γιάν­νη ,
θυ­γα­τέ­ρας του Χα­τζη Γε­ωρ­γα­ντά Σκου­ζε και με την οι­κο­γέ­νεια της
συ­ζύ­γου του Αν­δρε­α Κο­πι­δη, θυ­γα­τέ­ρας του Μή­τρου Σουρ­με­λη.-

Η πλή­ρης α­πό­δει­ξις βε­βαιως θα ή­το η το­πο­θέ­τη­ση των δύ­ο α­κι­νή­των αυ­τών στην Α­θή­να/ ευ­ρί­σκο­νται στην ε­νο­ρί­α του Σω­τή­ρος σύμ­φω­να με τους μάρ­τυ­ρες, ή­τοι στην ση­με­ρι­νη Πλά­κα/,ή αν ο Μα­κρυ­γιάν­νης ή οι κλη­ρο­νό­μοι του ει­χαν σχέ­ση με τα πιό πά­νω α­κί­νη­τα.- Η
προ­σω­πι­κή μου ά­πο­ψη εί­ναι ό­τι πολ­λές ει­ναι οι πι­θα­νό­τη­τες να πρό­κει­ται πε­ρί του γνω­στου Μα­κρυ­γιάν­νη ο ο­ποιος αυ­τή την ε­πο­χή δεν α­πο­κα­λεί­ται πλέ­ον Στρα­τη­γός και ο­τι το ό­νο­μα του πα­τέ­ρα του ή­ταν πράγ­μα­τι Κων/νος και ό­χι Δη­μή­τριος.-


Ξέ­νοι α­γο­ρα­στές


Οι ξέ­νοι α­γο­ρα­στές στα Τουρ­κι­κά κτή­μα­τα της Ατ­τι­κής δεν ή­ταν
πολ­λοί ή­ταν ό­μως ό­λοι ση­μα­ντι­κά πρό­σω­πα.-

Ο Αγ­γλος Γε­ώρ­γιος Φίν­λευ και η Δου­κισ­σα της Πλα­κε­ντιας ή­ταν οι
ση­μα­ντι­κώ­τε­ροι α­πο πλευ­ράς α­γο­ρών.- Ο Φίν­λευ έ­κα­νε α­γο­ρές πο­σού
πε­ρί­που 200.000 γροσ­σί­ων . ή­τοι ή­το α­πο τους δια­θέ­σα­ντας τα
με­γα­λύ­τε­ρα πο­σα ε­κεί­νη την ε­πο­χή αν ό­χι το με­γα­λύ­τε­ρο.- Ο Γε­ωρ­γιος Φίν­λευ ο γνω­στός Αγ­γλος δη­μο­σιο­γρά­φος και ι­στο­ρι­κός ή­ταν α­πο τους Αγ­γλους Φιλ­λέ­λη­νες που α­γά­πη­σε την Ελ­λά­δα και συμ­με­τεί­χε ε­νερ­γά στην Ελ­λ. Ε­πα­νά­στα­ση.-

Το Φθι­νό­πω­ρο του 1830 ευ­ρί­σκε­το στην Αι­γι­να α­πο ό­που ει­χε
αλ­λη­λο­γρα­φί­α με τον Α.Γέ­ρο­ντα .-Αρ­χι­κά α­πευ­θύν­θη­κε πρός τον
Αυ­στρια­κό πρό­ξε­νο σ­την Α­θή­να Γρό­πιο για να ζη­τή­σει γράμ­μα
συ­στα­τι­κό πρός τον Χα­τζη Ι­σμα­ήλ Μπε­ή.-Αν­θρω­πος με ι­σχυ­ρες φι­λί­ες
και προ­σβά­σεις ε­κεί­νη την ε­πο­χή ει­χε α­πο­φα­σί­σει να α­γο­ρά­σει
πολ­λά κτή­μα­τα στην Α­θή­να.-Α­πό αλ­λη­λο­γρα­φί­α του α­πό Σε­πτέμ­βριο
του 1830 έ­ως και Μάρ­τιο του 1831 πλη­ρο­φο­ρού­με­θα ό­τι
χρη­σι­μο­ποί­η­σε σανν κύ­ριους πλη­ρε­ξου­σί­ους για την α­γο­ρα κτη­μά­των
στην Α­θη­να τους Α­νάρ­γυ­ρο Πε­τρά­κη, Γέ­ωρ­γιο Ψύλ­λα .- Η συ­χνο­τη­τα
των ε­πι­στο­λών του το διά­στη­μα Νο­εμ­βρί­ου 1830 και Μαρ­τί­ου /28
ε­πι­στο­λές γύ­ρω α­πο τα θέ­μα­τα για τις α­γο­ρές που έ­κα­νε στην
Α­θή­να/ ( για τους τρα­πε­ζί­τες που χρη­σι­μο­ποί­η­σε, τα πο­σά που πλη­ρω­σε και σε ποιούς στην Α­θή­να, τα κτή­μα­τα που α­γο­ρα­σε) εί­ναι ε­ντυ­πω­σια­κή.- Ο Γε­ώρ­γιος Φίν­λευ σαν α­γο­ρα­στής με­γά­λων κτη­μά­των ε­θί­γε­το ά­με­σα α­πο την μη α­να­γνώ­ρι­ση της νο­μι­μό­τη­τας αυ­τών των
τί­τλων
.-Ε­τσι και η­ α­πό Μαρ­τί­ου 1831 δια­μαρ­τυ­ρί­α του ο­μού με
Ζω­γρά­φο, Σού­τζο και Κα­τα­κου­ζη­νό πρός τον ί­διο τον Κα­πο­δί­στρια.-
Στη συ­νέ­χεια της Ι­στο­ρί­ας των Τουρκι­κών ι­διο­κτη­σιών των Α­θη­νών
και με­τά α­πό το 1831 ο Γ. Φίν­λευ υ­πήρ­ξε α­πο τους κυ­ριους μο­χλούς
της α­ντι­δρά­σε­ως για την α­να­γνώ­ρι­ση της νο­μι­μό­τη­τας των
α­γο­ρα­πω­λη­σιών των τζι­φλι­κί­ων.-Με συ­νε­χείς πιέ­σεις και ε­πι­στο­λές
πρός τον Ε. Lyons πρε­σβευ­τή της Αγ­γλί­ας στην Ελ­λλά­δα, με
ε­πι­στο­λές πρός τον ί­διο τον Υ­πουρ­γό Ε­ξω­τε­ρι­κών της Αγ­γλί­ας τό­τε
Λόρ­δο Πάλ­μερ­στον και με δη­μο­σιευ­μα­τα στον τυ­πο της Α­θή­να , με το
πα­ρώ­νυ­μο / Προ­μη­θεύς / κι­νού­σε Θε­ούς και Δαί­μο­νες για να
κα­το­χυ­ρώ­σει τα προ­σω­πι­κά του συμ­φέ­ρο­ντα σε βά­ρος του ελ­λη­νι­κού
Δη­μο­σί­ου.-Α­πό αυ­τή την πλευ­ρά η πο­λι­τεί­α του δεν προ­σε­φε­ρε
ι­διαί­τε­ρες ω­φέ­λειες στην Ελ­λά­δα.- Ει­ναι πα­ροι­μιώ­δης η α­ντί­δρα­ση
του για τον νό­μο του 1836 που ε­πέ­βαλ­λε φό­ρο 25% στους καρ­πούς
α­πο τα βε­λα­νι­δό­δεν­δρα για τα κτη­μα­τα της Ατ­τι­κής., φο­ρο­λο­γώ­ντας τα
δη­λα­δή σαν Ε­θνι­κή Δη­μό­σια πε­ριου­σί­α ε­νώ ή­δη του εί­χε
α­να­γνω­ρι­στεί η νο­μι­μό­της του τί­τλου του τζι­φλι­κί­ου του Λιόσ­ια ,
και ο α­γώ­νας που εί­χε κά­νει τό­τε για την κα­ταρ­γη­ση του.-Α­κό­μη
συ­νε­χείς ή­ταν οι διε­νέ­ξεις του με τους Με­νι­διά­τες χω­ρι­κούς που
δεν του πα­ρε­βιά­ζαν τα δι­καιώ­μα­τα του στο κτή­μα του αυ­τό.-/που το
εί­χε α­γο­ρά­σει για 64.000 γρόσ­σια α­πο τους υ­ιούς του Κια­μήλ -Μπέ­η
/.- Ι­στο­ρι­κά κρι­νό­με­νος ο Φίν­λευ α­πο αυ­τήν την συ­μπε­ρι­φο­ρά δεν
μπο­ρεί να α­πο­φύ­γει την μομ­φή ό­τι σε αυ­τό το ζή­τη­μα υ­πήρ­ξε
φι­λο­χρή­μα­τος και ο­τι το­πο­θέ­τη­σε το προ­σω­πι­κό συμ­φέ­ρον πά­νω α­πό
κά­θε φιλ­λε­λη­νι­σμό και α­γά­πη πρός τον τό­πο.- Η Δού­κισ­σα της
Πλα­κε­ντί­ας έ­κα­νε και αυ­τή με­γά­λες α­γο­ρές στην Ατ­τι­κή ό­χι ό­μως σε
τζι­φλί­κια αλ­λά σε πε­ρι­βο­λια και κτη­μα­τα και ε­λαιό­δεν­δρα σε
διά­φο­ρες το­πο­θε­σί­ες των Α­θη­νών .- Συ­νο­λι­κά ε­ξό­δευ­σε πε­ρί τα
150.000 γρόσ­σια.- Αλ­λοι ξέ­νοι α­γο­ρα­στές υ­πήρ­ξαν βε­βαιως ο
Αυ­στρια­κός πρό­ξε­νος Γρό­πιους και ο Αγ­γλος Ναύ­αρ­χος Μάλ­κολ­μ .-

Ο­λο αυ­τό το Λό­μπυ των α­γο­ρα­στών α­σφα­λώς και έ­παι­ξε τον ρό­λο του
στην ε­πι­λο­γή της Α­θή­νας σαν πρω­τεύ­ου­σας του Νέ­ου Ελ­λη­νι­κού
Κρά­τους .- Η Α­θή­να βέ­βαια εί­χε τον πρώ­το λό­γο πρός τού­το και γι
αυ­τό α­κρι­βώς άλ­λω­στε α­γό­ρα­σαν ε­κεί πλήν ό­μως στην ε­πι­λο­γή με­τα­ξύ
Κο­ρίν­θου και Α­θη­νών του 1834 εί­χαν και αυ­τοι τον λό­γο τους.- Τα
κέρ­δη α­πο αυ­τες τις α­γο­ρές υ­πήρ­ξαν ά­με­σα και ση­μα­ντι­κά._ Μας το
μαρ­τυ­ρεί και ο Γ. Ψύλ­λας στα α­πο­μνη­μο­νευ­μα­τα του και άλ­λες
πη­γες.- Στα 1834 η α­ξί­α των κτη­μά­των εί­χε τε­τρα­πλα­σια­σθει.-

Οι τι­μες των α­γο­ρών υ­πήρ­ξαν χα­μη­λές.-Βέ­βαια η πλη­θω­ρα των
α­γο­ρα­στών έ­κα­νε τους Τούρ­κους να α­νε­βά­σουν κά­πως τις τι­μές πλήν
ό­μως το πε­ριο­ρι­σμέ­νο του χρό­νου μέ­σα στον ο­ποιο έ­πρε­πε να
γί­νουν, ας μην ξε­χνού­με ό­τι ό­λες οι με­τα­βι­βά­σεις έ­γι­ναν σε
διά­στη­μα πέ­ντε πε­ρί­που μη­νών , συ­νέ­τει­νε στο να πα­ρα­μεί­νουν
ε­ξαι­ρε­τι­κά χα­μη­λές.-Ο Μα­κρυ­γιάν­νης μας πα­ρα­δί­δει στα
α­πο­μνη­μο­νεύ­μα­τα του ό­τι η γή πω­λή­θη­κε έ­να γρόσ­σι το στρέμ­μα,
τι­μή ω­ποσ­δή­πο­τε χα­μη­λή για ε­κεί­νη την ε­πο­χή.-

Μαρ­τυ­ρί­ες

Λό­γω της μη εμ­φά­νι­σης του κτη­μα­το­λο­γί­ου της Ατ­τι­κής και λό­γω της
μη υ­πάρ­ξε­ως τί­τλων εκ μέ­ρους των Τούρ­κων / πραγ­μα­τι­κής ή
ε­φευ­ρε­μέ­νης / ευ­ρέ­ως χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­καν οι μαρ­τυ­ρί­ες ε­κεί­νη την
ε­πο­χή για την υ­πό­δει­ξη και α­νεύ­ρε­ση των συ­νό­ρων των
κτη­μά­των, ό­πως και για την έ­ρευ­να μή­πως α­νή­κουν στο Δη­μό­σιο και
ό­χι στους Τούρ­κους ι­διώ­τες.-

Οι μαρ­τυ­ρι­κές κα­τα­θέ­σεις που ε­δί­δο­ντο ε­νώ­πιον της Ελ­λη­νι­κής
ε­πι­τρο­πής ή­σαν κα­τα­θέ­σεις μη α­ξιό­πι­στες.-Μιά α­πλή α­νά­γνω­ση του
Κώ­δι­κα Μαρ­τυ­ριών ό­που ε­ση­μειώ­νο­ντο οι κα­τα­θέ­σεις των μαρ­τύ­ρων
και που σώ­ζε­ται στα ΓΑΚ για το διά­στη­μα α­πο τον Φε­βρουά­ριο του
1831 και με­τά α­πο­δει­κνύ­ει ό­τι οι μάρ­τυ­ρες ή­ταν σχε­δόν οι ί­διοι
και μό­νι­μοι.- Φαί­νε­ται ό­τι σί­γου­ρα ε­κεί­νη την ε­πο­χή υ­πήρ­ξε και
ε­πάγ­γελ­μα μάρ­τυς στην Α­θή­να.-Μό­νι­μοι μάρ­τυ­ρες ή­ταν οι/ Ιω­αν­νης
Κα­ρα­γιάν­νης, Στά­μος Τζά­κω­νας, Πα­να­γής Μι­σα­ρα­λιώ­της.- Και οι
τρείς αυ­τοί Α­θη­ναί­οι έ­χο­ντας υ­πάρ­ξει δε­κα­τι­στές στην ύ­παι­θρο της
Ατ­τι­κής υ­πε­τί­θε­το ό­τι ε­γνώ­ρι­ζαν και προ­φα­νώς ε­γνώ­ρι­ζαν αρ­κε­τά
α­πο τα πω­λού­με­να κτή­μα­τα.- Με την πί­ε­ση ό­μως των πω­λη­τών για νω
πω­λή­σουν και τις δη­μό­σιες γαί­ες και με την α­γω­νί­α των α­γο­ρα­στών
να α­γο­ρά­σουν ό­σα πε­ρισ­σό­τε­ρο μπο­ρού­σαν , οι κα­τα­χρή­σεις που
έ­λα­βαν χώ­ρα τό­τε πρέ­πει να ή­ταν μνη­μεια­κές.- Το ό­τι ε­πλη­ρώ­νο­ντο
κα­νο­νι­κά οι μαρ­τυ­ρί­ες μας το πα­ρα­δί­δει α­κρι­βώς ο Α. Λου­ριώ­της
έ­χο­ντας σε λο­γα­ρια­σμό του κα­τα­γραμ­μέ­να και τα πο­σά που ε­πλή­ρω­σε
για μαρ­τυ­ρι­κά των κτη­μά­των της Στα­μά­τας και των Τρα­χώ­νων .- Το
ό­τι δε δεν ε­πλη­ρώ­νο­ντο α­πλώς για τον κό­πο τους αλ­λά σκο­πί­μως για
να πούν τα συμ­φέ­ρο­ντα την πε­ρί­στα­ση πράγ­μα­τα εί­ναι ση­μα­ντι­κή η
ε­πι­στο­λή που δη­μο­σιεύ­ει η ε­φη­με­ρι­δα Α­θη­νά σε συ­νέ­χειες στα φύλ­λα
της 135 και 138 της 2 και 12/8/1833.-Σε αυ­τήν την ε­πι­στο­λή
γι­νε­ται λό­γος για εξ ε­παγ­γέλ­μα­τος μάρ­τυ­ρες ό­πως και για πι­θα­νή,
ι­διο­τέ­λεια και της ι­δί­ας της ε­πι­τρο­πής των Α­θη­νών /πράγ­μα­τι και
τα μέ­λη της η­γό­ρα­σαν ουκ ο­λί­γα κτή­μα­τα στην Ατ­τι­κή / ό­πως και
για την δύ­σκο­λη θέ­ση στην ο­ποί­α πράγ­μα­τι ευ­ρί­σκε­το η Κυ­βέρ­νη­ση
το 1833 , ή­τοι να έ­χει πω­λη­θεί η Δη­μό­σια πε­ριου­σί­α και να έ­χουν
α­πο­χω­ρή­σει οι Τούρ­κοι πω­λη­τες ώ­στε να μην εί­ναι δυ­να­τή η
α­να­ζη­τη­ση των χρη­μά­των που κα­τα­βλή­θη­καν .- / Στην ί­δια ε­πι­στο­λή
κα­τη­γο­ρεί­ται ευ­θέ­ως ο Κα­πο­δί­στρια για­τί δεν έ­δει­ξε το πα­ρα­μι­κρό
εν­δια­φέ­ρον στις προ­τά­σεις του Ι­σμα­ήλ Μπέ­η για α­γο­ρά των κτη­μά­των
α­πό την Ελ­λη­νι­κή Κυ­βερ­νη­ση.-/ Πράγ­μα βέ­βαια που δεν
α­ντα­πο­κρί­νε­ται στην α­λή­θεια α­φου α­πό την αλ­λη­λο­γρα­φί­α Ευ­νάρ­δου
-Κα­πο­δί­στρια μπο­ρού­με ά­με­σα να δού­με την α­γω­νί­α του Κα­πο­δί­στρια
για την ε­ξα­σφά­λι­ση δα­νεί­ου που να ε­πι­τρέ­πει την α­γο­ρά ό­λων των
Ο­θω­μα­νι­κών κτη­μά­των της Ατ­τι­κής και της Εύ­βοιας.- Βε­βαί­ως
υ­πήρ­ξαν και α­ξιό­πι­στες μαρ­τυ­ρί­ες οι ο­ποί­ες ό­μως ε­λή­φθη­σαν ε­κτός
των ε­ξε­τά­σε­ων συ­γκε­κρι­μέ­νων πω­λη­τη­ρί­ων και αυ­τές εί­ναι οι
πο­λυ­τι­μες μαρ­τυ­ρί­ες που ε­λη­φθη­σαν α­πο τους κα­τοί­κους του
Με­νι­δί­ου, της Κη­φι­σιάς, του Μα­ρου­σί­ου, του Χα­λαν­δρί­ου και των
Κου­κου­βα­ού­νων κα­τά τον Μάρ­τιο και Α­πρι­λιο του 1831.- Α­κό­μη και
σή­με­ρα οι κατ ι­δί­αν μαρ­τυ­ρι­κές κα­τα­θέ­σεις της τό­τε ε­πο­χής
κρί­νουν την τύ­χη δι­κα­στι­κών α­πο­φα­σε­ων και α­πο­δί­δουν τε­ρά­στιες
ε­κτά­σεις κυ­ρί­ως δα­σών πλέ­ον στους κλη­ρο­νό­μους και δια­δό­χους των
τό­τε α­γο­ρα­στών.-

ΣΥ­ΜΠΕ­ΡΑ­ΣΜΑ


Στην ε­ρει­πω­μέ­νη Α­θή­να του 1830 με τις συν­θή­κες που διε­μορ­φώ­θη­σαν
τό­τε έ­λα­βε χώ­ρα η πρώ­τη με­γά­λη γαιο­κτη­μο­νι­κής φύ­σε­ως πρά­ξις της
ι­στο­ρί­ας της Νε­ώ­τε­ρης Ελ­λά­δος.-

Ο­λες οι Τούρ­κι­κες ι­διο­κτη­σί­ες των Α­θη­νών και κυ­ρί­ως τα με­γά­λα κτή­μα­τα της Ατ­τι­κής ε­πω­λή­θη­σαν πράγ­μα­τι α­ντί πι­να­κιου φα­κής στους Ελ­λη­νες και ξέ­νους α­γο­ρα­στες ε­κεί­νης της ε­πο­χής σε χρο­νι­κό διά­στη­μα λι­γό­τε­ρο των πέ­ντε μη­νών .-

Η συ­ντο­μί­α του χρό­νου στον ο­ποί­ο έ­γι­ναν οι πω­λή­σεις , η α­που­σί­α συ­γκρο­τη­μέ­νης διοι­κή­σε­ως στην Α­θή­να για να ε­λέγ­ξει τις ό­ποιες πα­ρα­νο­μί­ες, η αρ­πα­κτι­κό­τη­τα της Τουρ­κι­κής ε­ξου­σί­ας ό­πως εκ­φρά­στη­κε α­πο το πο­σο­σο­τό του 30% α­πί των πο­σων που κα­τε­βλή­θη­σαν για τα με­γά­λα κτή­μα­τα που ει­σέ­πρατ­τε ο Ι­σμα­ηλ Μπε­ής , το όρ­γιο πω­λή­σε­ως δη­μο­σί­ων ε­κτά­σε­ων ως ι­διω­τι­κών τις ο­ποί­ες με α­σφά­λεια πω­λού­σαν οι Τούρ­κοι μιας και ποιός θα τους ζη­τού­σε
ευ­θύ­νες α­φού α­να­χω­ρού­σαν δια πα­ντός α­πο την Α­θή­να και την Ελ­λά­δα, η α­πλη­στί­α των α­γο­ρα­στών για να γί­νουν γρή­γο­ρα πλού­σιοι με την α­γο­ρά φτη­νών και με­γά­λων κτη­μά­των, η ε­ρή­μω­ση της Ατ­τι­κής α­πο κα­τοί­κους που θα α­πο­τε­λού­σαν έ­να φράγ­μα στις πα­ρα­νο­μί­ες που έ­γι­ναν τό­τε, ο­δη­γη­σε σε μια κα­τα­στα­ση ό­που δη­μό­σια Γή στην Ατ­τι­κή δεν υ­πήρ­χε που­θε­να.- Τα βου­νά που­λη­μέ­να και κα­τα­πα­τη­μέ­να, τα Δά­ση το ί­διο, η ί­δια η Πό­λη της Α­θή­νας με α­νύ­παρ­κτες δη­μό­σιες ε­κτά­σεις γής .- Η Ελ­λη­νι­κή ε­πα­νά­στα­ση ,ως πρός το ζή­τη­μα της
μορ­φής της γαιο­κτη­σί­ας στην Ατ­τι­κή, και εφ ό­σον δώ­σου­με στην λέ­ξη ε­πα­νά­στα­ση το νό­η­μα της α­να­τρο­πής, α­πέ­τυ­χε.- Οι Ελ­λη­νες με­γα­λο­γαιο­κτή­μο­νες διε­δέ­χθη­σαν τους Τούρ­κους.- Στην ου­σί­α μάλ­λον πε­ρί δια­δο­χής ε­πρό­κει­το.-

Η α­να­κη­ρυ­ξη της Α­θή­να ως πρω­τεύ­ου­σας του Ελ­λη­νι­κού κρά­τους το
1834 , την βρη­κε χω­ρίς τους ζω­τι­κούς δη­μό­σιους χώ­ρους για την
δη­μιουρ­γί­α των α­να­γκαί­ων κοι­νό­χρη­στων ε­γκα­τα­στά­σε­ων και
λει­τουρ­γιών .-

Η ε­ξέ­τα­ση της Α­θη­ναι­κής Ι­στο­ρί­ας στη συ­νέ­χεια εί­ναι μια α­τέρ­μο­νη σει­ρά ε­πα­να­λή­ψε­ων του προ­βλή­μα­τος που δη­μιουρ­γή­θη­κε έ­κτο­τε.- Εκ γε­νε­τής η Ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νί­α εί­χε να α­ντι­πα­λαί­σει με ε­να πραγ­μα­τι­κό καρ­κί­νω­μα.-Την ύ­παρ­ξη της πρω­τεύ­ου­σας του κρά­τους
σε μια πε­ριο­χη χω­ρίς δη­μό­σια Γή.-

Α­κό­μη ε­πί Ο­θω­να ε­φά­νη­σαν τα πρώ­τα προ­βλη­μα­τα με την α­νά­γκη για
α­παλ­λο­τριώ­σεις πρός δη­μιουρ­γί­α σχο­λεί­ων ,ο­δών βο­τα­νι­κών κή­πων α­κο­μη και α­να­κτό­ρων .- Πό­σα σχέ­δια της Πο­λης των Α­θη­νων δεν μα­ταιώ­θη­καν λό­γω της α­νυ­παρ­ξί­ας κον­δυ­λί­ων για τις α­παλ­λλο­τριώ­σεις ι­διω­τι­κών ι­διο­κτη­σί­ων που έ­πρε­πε να γί­νουν.- Πό­σοι ε­λεύ­θε­ροι χώ­ροι δεν οι­κο­δο­μή­θη­καν για τον ί­διο λό­γο....

Πι­στεύ­ω ό­τι έ­χου­με το δι­καί­ω­μα να πού­με πώς η νε­ώ­τε­ρη Α­θή­να α­πο κά­ποιους ο­δη­γή­θη­κε σε μια ι­διό­τυ­πη κα­τα­στα­ση αιχ­μα­λω­σί­ας α­πο την αρ­χή της δη­μιουρ­γί­ας της.-Και δεν πρό­κει­ται για μια κα­τα­στα­ση στην ο­ποί­α δό­θη­καν λύ­σεις με το πε­ρα­σμα των χρό­νων.-

Ο­σο περ­νού­σε και­ρός τό­σο η Α­θή­να προ­σείλ­κυε πε­ρισ­σό­τε­ρο
πλη­θυ­σμό.- Τό­σο πε­ρισ­σό­τε­ρο η α­ξί­α της Γής α­νε­βαι­νε.-Τό­σο
πε­ρισ­σό­τε­ρο τα συμ­φέ­ρο­ντα που ή­ταν συν­δε­δε­μέ­να με ό­λη αυ­τή την
ι­στο­ρί­α των κα­τα­πα­τή­σε­ων Δη­μό­σιας Γής α­πο­κτού­σαν ε­ρεί­σμα­τα και
ε­ξου­σί­α ώ­στε να κερ­δο­σκο­πούν α­σύ­στο­λα α­πο ο­λη αυ­τή την
κα­τα­στα­ση.-Κα­τά έ­να πε­ρί­ερ­γο μά­λι­στα παι­χνί­δι της ι­στο­ρί­ας με­τά
το 1950, τό­τε που στην Ατ­τι­κή άρ­χι­σαν να συ­γκε­ντρώ­νο­νται
τε­ρά­στιες μά­ζες Ελ­λη­νι­κού πλη­θυ­σμού, η με­γά­λη γαιο­κτη­σί­α του
1830 , που εί­χε σχη­μα­τι­στεί στα πλαί­σια μιας α­γρο­τι­κης κοι­νω­νί­ας
με βα­σι­κό στό­χο την γαιο­πρό­σο­δο α­πό την α­γρο­τι­κή πα­ρα­γω­γή και
την κτη­νο­τρο­φί­α, κα­τόρ­θω­σε και καρ­πώ­θη­κε μια εκ­πλη­κτι­κά υ­ψη­λή
γαιο­πρό­σο­δο σαν οι­κο­πε­δι­κή α­ξί­α πλέ­ον.-Για τού­το δεν εί­ναι
ά­μοι­ρη η ά­τολ­μη και δει­λή πο­λι­τι­κή του Ελ­λη­νι­κού κρά­τους στο
ζή­τη­μα των α­παλ­λο­τριώ­σε­ων α­πο το 1917 και με­τά αλ­λά και η
σω­ρη­δόν έ­ντα­ξη πε­ριο­χών στο σχέ­διο πό­λε­ως με­τά το 1950 χω­ρίς την
πρό­βλε­ψη στοι­χειώ­δους α­ντι­πα­ρο­χής α­πο μέ­ρους της με­γά­λης
γαιο­κτη­σί­ας σε ε­λεύ­θε­ρη γή για κοι­νό­χρη­στους χώ­ρους.- Αλ­λά αυ­τά
βέ­βαια εί­ναι για μια άλ­λη φο­ρά και για μιά άλ­λη ι­στο­ρί­α.-

Α­κό­μη και σή­με­ρα,και μά­λι­στα σή­με­ρα, τα Βου­νά και τα Δά­ση της
Ατ­τι­κής, η οι­κο­πε­δο­ποί­η­ση τους και οι συ­χνές κα­τα­στρο­φι­κές
πυρ­καιές, δεν εί­ναι κά­θο­λου ά­σχε­τες με τα ι­διω­τι­κά συμ­φέ­ρο­ντα
και δί­καια που προ­βάλ­λο­νται πά­νω σε αυ­τά με την ε­πί­κλη­ση των
τό­τε χο­τζε­τιών των Τούρ­κων α­γά­δων....

4ο Απόσπασμα από το βιβλίο

«Οι πωλήσεις των Οθωμανικών Ιδιοκτησιών της Αττικής. 1830-1831»του Θωμά Δρίκου.
Μάρτης 1993. εκδόσεις Τροχαλία.

Read more »

Οι καταπατητές στους Τράχωνες, Γλυφάδα, Υμηττό 3/4

Η πε­ρί­πτω­ση μιας α­γο­ρα­πω­λη­σί­ας. Το κτή­μα των Άνω και Κάτω Τρα­χώ­νων.

Tα προ­η­γού­με­να κε­φά­λαια α­νέ­δει­ξαν τις κε­ντρι­κές ε­ξε­λί­ξεις στα διά­φο­ρα ζη­τή­μα­τα που α­νέ­κυ­πταν κά­θε φο­ρά. Κατ ανάγκη ή­ταν ερ­γα­σί­α πε­ρι­γρα­φής του γε­νι­κού πλαι­σί­ου. Ίσως α­κό­μη να ή­ταν και μό­νο η πα­ρά­θε­ση και ε­πε­ξή­γη­ση ε­πι­στο­λο­γρα­φί­ας της ε­πο­χής ε­κεί­νης .Είναι ένα πλαί­σιο στο ο­ποί­ο δεν φαί­νο­νται οι άν­θρω­ποι που συμ­με­τέ­χουν σε αυ­τό πα­ρά μό­νο με­ρι­κά κύ­ρια πρό­σω­πα και η ε­πι­τρο­πή των Α­θη­νών. Αν δεν υ­πήρ­χε η δυ­να­τό­τη­τα να α­νι­χνευ­θεί η ι­στο­ρί­α της α­γο­ρα­πω­λη­σί­ας ε­νός κτή­μα­τος, οι άν­θρω­ποι που πή­ραν μέρος σε αυτή, οι τρό­ποι που με­τήλ­θαν, και μά­λι­στα ενός με­γά­λου κτή­μα­τος, τό­τε το πιο πά­νω πλαί­σιο θα έ­με­νε ένα πλαί­σιο.
Το το­πω­νύ­μιο Τρά­χω­νες σώ­ζε­ται στην ση­με­ρι­νή Ατ­τι­κή στην Αρ­γυ­ρού­πο­λη των Α­θη­νών, κο­ντά στις εγκαταστάσεις των ε­φη­με­ρί­δων Α­πο­γευ­μα­τι­νή και Ε­λεύ­θε­ρος Τύ­πος. Στην ί­δια α­κρι­βώς πε­ριο­χή το δια­σώ­ζει και ο α­πό 1881 χάρ­της του Γερ­μα­νι­κού Αρ­χαιο­λο­γι­κού Ιν­στι­τού­του του J. Kaupert.
Στην ίδια θέ­ση θα πρέ­πει να ευ­ρί­σκε­το και το χωριό Τρά­χω­νες που α­να­φέ­ρει ο Α. Φι­λα­δελ­φεύς α­να­φέ­ρο­ντας το πο­σό των εμ­βα­τι­κιών που πλήρωναν στους ιε­ρείς κα­τά το 1820 οι κά­τοι­κοι των χω­ριών της Ατ­τι­κής.
Παρ ό­τι το το­πω­νύ­μιο σώ­ζε­ται πά­ντα στην ί­δια πε­ριο­χή της ση­με­ρι­νής Αρ­γυ­ρου­πό­λε­ως στα ό­ρια αυ­τού του τσιφλικιού ευ­ρέ­θη αρ­γό­τε­ρα να πε­ρι­λαμ­βά­νε­ται και ό­λη η ση­με­ρι­νή πό­λη της Γλυ­φά­δας συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων και των βου­νών που την πε­ρι­βάλ­λουν. Δη­λα­δή η α­γο­ρά των Άνω και Κά­τω Τρα­χώ­νων από τους Οθωμανούς ιδιοκτήτες εί­ναι ο τί­τλος με τον ο­ποί­ο ε­πω­λή­θη ε­κτός της Αρ­γυ­ρου­πό­λε­ως, μέ­ρος του Ελ­λη­νι­κού και ο­λό­κλη­ρη η πό­λη της Γλυ­φά­δας.

Στους μεν Κά­τω Τρά­χω­νες που προσ­διο­ρί­ζε­ται προς το βό­ρειο μέ­ρος του ό­λου κτή­μα­τος προς το Μπρα­χά­μι και α­να­το­λι­κά προς τον τότε Καρ­ρα (νυν Η­λιού­πο­λη) ι­διο­κτή­της μας πα­ρα­δί­δε­ται ό­τι ή­το κα­τά την τουρ­κο­κρα­τί­α ο Μου­φτής των Α­θη­νών Χαμ­ζά. Τον Μου­φτή αυτόν συ­να­ντά­με σε διά­φο­ρα έγ­γρα­φα της Μο­νής Πε­τρα­κη που έ­χει δη­μο­σιεύ­σει ο Δ. Κα­μπού­ρο­γλου στα μνη­μεί­α των Α­θη­νών το 1890-1892, στην ι­στο­ρί­α των Α­θη­νών του Μπε­νι­ζέ­λου α­πό το 1770-1800 , και φυ­σι­κά τους κλη­ρο­νό­μους του και το ό­νο­μα του πολ­λές φο­ρές στα αρ­χεί­α και διά­φο­ρα έγ­γρα­φα της Ελ­λη­νι­κής Ε­πι­τρο­πής του 1831 των Α­θη­νών. Ητο με­γά­λος την η­λι­κί­α κα­τά την ε­πα­νά­στα­ση, αυ­τός που πρότεινε σκλη­ρά α­ντί­ποι­να κα­τά των Α­θη­ναί­ων το 1822 ό­ταν ε­πα­νε­στά­τη­α­σν, και α­πέ­θα­νε στο κά­στρο δεν γνω­ρί­ζου­με πώς. Από τα χο­τζέ­τια πω­λή­σε­ως του κτή­μα­τος του αλ­λά και άλ­λων κτη­μά­των του μας δί­δε­ται η πλη­ρο­φο­ρί­α πως εί­χε τρεις υ­ιούς ζώ­ντας. Τον Αλί, τον Με­χιου­δίν και τον Ου­κια­σέ. Ου­δείς εξ αυ­τών ε­νε­φα­νί­σθη στην Α­θή­να για να πω­λή­σει τις πα­τρι­κές ι­διο­κτη­σί­ες αλ­λά ε­νε­φα­νί­σθη ο πλη­ρε­ξού­σιος τους Χου­σείν υ­ιός του Σου­λει­μά­νη με ε­πι­τρο­πι­κό/πλη­ρε­ξού­σιο κα­μω­μέ­νο στην Προύσ­σα. Ε­πει­δή τα πλη­ρε­ξού­σια των Τούρ­κων αυ­τής της πε­ριό­δου δεν εί­ναι α­ξιό­πι­στα , α­φού ε­γέ­νο­ντο από ζω­ντα­νούς και πεθαμένους ώ­στε να πω­λή­σουν τα κτήματα τους, δί­δω με­γα­λύ­τε­ρη πί­στη στην μαρ­τυ­ρί­α των κατοίκων των χω­ριών της Ατ­τι­κής που τον εμ­φα­νί­ζουν να εί­χε δύ­ο υ­ιούς και μί­α θυ­γα­τέ­ρα. Ο ζών υ­ιός του εί­ναι σί­γου­ρα ο Με­χιου­δίν.

Ο Χαμ­ζά Μου­φτής λοι­πόν θρη­σκευ­τι­κός η­γέ­της των Τούρ­κων της Α­θή­νας ή­ταν μου­τε­βε­λής , ή­τοι προϊστάμενος της διαχειρίσεως των αφιερωμάτων (βα­κου­φί­ων), στο Τζα­μί της Κο­λώ­νας. Είχε και ι­διό­κτη­τα κτή­μα­τα στην Ατ­τι­κή αλ­λά και κτή­μα­τα α­γο­ρα­σμέ­να για λο­γα­ρια­σμό του Τζα­μιού (ήτοι θρη­σκευ­τι­κά α­φιε­ρώ­μα­τα ). Η­το από τους με­γά­λους τούρ­κους κτη­μα­τί­ες της Ατ­τι­κής ό­πως φαί­νε­ται από τις πω­λή­σεις που έ­κα­ναν οι κλη­ρο­νό­μοι του στην Α­θή­να. Την εγ­γο­νή του Χαμ­ζά Νο­φι­ζέ κό­ρη του υ­ιού του Μου­χε­δίν είχε αιχ­μα­λω­τί­σει κα­τά την διάρ­κεια της κα­τα­λή­ψε­ως των Α­θη­νών ο Κώ­στας Λα­γου­μι­τζής, πι­θα­νώς ο αυ­τός υ­πό του Μα­κρυ­γιάν­νη α­να­φε­ρό­με­νος, την εί­χε πά­ει στην Ναύ­πα­κτο με­τά την κα­τά­λη­ψη των Α­θη­νών από τους Τούρ­κους και αφού την εί­χε βα­φτί­σει χρι­στια­νή την πα­ντρεύ­τη­κε ό­πως μα­θαί­νου­με από συμ­βό­λαιο του 1836 του Συμ­βο­λαιο­γρά­φου Α­θη­νών Κ. Κοκ­κί­δη. Το πό­σο ι­σχυ­ρή θέ­ση κα­τεί­χε ο υ­ιός του Μου­χεδ­δίν μπο­ρού­με να δια­πι­στώ­σου­με από γράμ­μα του ι­δί­ου του ρώσου Πρέ­σβη στην Κων/πο­λη προς τον Κα­πο­δί­στρια, που στις 19/9/1830 η Ε­πι­τρο­πή των Α­θη­νών α­πο­στέλ­λει προς τον Κυ­βερ­νή­τη, πα­ρα­δο­θέν εις αυ­τήν υ­πό του ι­δί­ου του Ι­σμα­ήλ Μπέ­η, με το οποίο ζη­τεί­ται να α­πο­δο­θεί αύ­τη στους γο­νείς της. Βέβαια ο Λα­γου­μι­τζής δεν ή­ταν δυ­να­τό να την α­φή­σει αφού συν τοις άλ­λοις περίμενε και γε­ρό με­ρί­διο από τις πω­λή­σεις των ιδιοκτησιών του πα­τέ­ρα της στην Α­θή­να.

Στούς Άνω Τρά­χω­νες που εί­ναι στο νο­τιό­τε­ρο μέ­ρος των Τρα­χώ­νων προς την Γλυ­φά­δα ι­διο­κτή­της ή­το ο Χου­σείν α­γάς ο ε­πι­λε­γό­με­νος Μου­στα­φά Μπέ­ης. Και αυ­τός α­πέ­θα­νε στο Κά­στρο κα­τά την διάρ­κεια της Ε­πα­να­στά­σε­ως. Η­το κτη­μα­τί­ας της Ατ­τι­κής ό­χι ό­μως α­πο τους με­γα­λύ­τε­ρους ό­σο του­λά­χι­στον μπο­ρού­με να δια­πι­στώ­σου­με α­πο τα δια­θέ­σι­μα στοι­χεία. Α­πό πω­λη­τή­ριο της ε­πο­χής μα­θαί­νου­με ό­τι και στην πό­λη της Α­θή­νας είχε οι­κί­α συ­νο­ρεύ­ου­σα με την οι­κί­α του Χαμ­ζα - Μου­φτή, ή­τοι ε­κτός α­πό γεί­το­νες στους Άνω και Κάτω Τρά­χω­νες ή­σαν και γεί­το­νες στην Α­θή­να. Αυ­τό βέ­βαια υ­πον­ο­εί στε­νή φι­λί­α ή κά­ποια συγ­γέ­νεια.
Η οι­κο­γε­νεια­κή του κα­τά­στα­ση αμ­φι­σβη­τει­ται. Στα μεν χο­τζέ­τια του Ι­σμα­ήλ Μπέ­η εμ­φα­νί­ζε­ται να έ­χει ε­να υ­ιό και τρεις θυ­γα­τέ­ρες, τον Ι­σμα­ήλ και τίς Φε­τι­μέ, Σε­ρι­φέ και Χα­φι­ζέ ό­που χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά το ό­νο­μα του Ι­σμα­ήλ έ­χει το­πο­θε­τη­θεί τε­λευ­ταί­ο και με­τά η φρά­σις ό­πως ε­ξη­κρι­βώ­θη κα­τό­πιν κα­ταγ­γε­λί­ας. Με την ι­δια οι­κο­γε­νεια­κή μαρ­τυ­ρεί­ται και α­πο τους μάρ­τυ­ρες κα­τά την ε­ξέ­τα­ση των χο­τζε­τί­ων. Τις δύ­ο θυ­γα­τέ­ρες του τις εί­χε παντρέψει με τους δυο γιού του Γκα­να άλλου Τούρ­κου κτη­μα­τί­α της Α­θή­νας που μπο­ρεί να κα­τα­τα­γεί α­πό ά­πο­ψη γαιο­κτη­σί­ας στους κτη­μα­τί­ες μέν αλ­λά ό­χι στους πο­λύ με­γά­λους των Α­θη­νών, ό­πως ο Χα­τζη Τα­ταρ-Αχ­μέτ, ο Με­λέκ Ε­φε­ντης και ο Κια­μήλ Μπε­ης. Ει­ναι ση­μα­ντι­κό ε­δώ να α­να­φερ­θεί ό­τι α­πο τις μαρ­τυ­ρί­ες των χω­ρι­κών της Ατ­τι­κής, που δεν ε­δώ­θη­σαν ε­πί σκο­πώ α­μέ­σου ε­ξε­τά­σε­ως των χο­τζε­τί­ων αλ­λά ως γε­νι­κές πλη­ρο­φο­ρί­ες στην Ελ­λη­νι­κή ε­ξε­τα­στι­κή ε­πι­τρο­πή ο Μου­στα­φά­μπε­ης μαρ­τυ­ρεί­ται με τέσ­σε­ρις θυ­γα­τέ­ρες και χω­ρίς γυ­ιό. Αν συ­σχε­τί­σου­με την φα­νε­ρή με­ρο­λη­ψί­α των κα­τα­θέ­σε­ων των μαρ­τύ­ρων κα­τά την ε­ξέ­τα­ση του χο­τζε­τί­ου του Ι­σμα­ήλ Μπέ­η, με την ο­θω­μα­νι­κή νο­μο­θε­σία που πε­ριό­ρι­ζε το δι­καί­ω­μα κλη­ρο­νο­μί­ας στις λε­γό­με­νες «Ε­ρα­ζί Μη­ρι­γιε» ή­τοι στις δη­μό­σιες γαί­ες που πα­ρε­χω­ρού­ντο μό­νον προς ε­ξου­σί­α­ση, στους άρ­ρε­νες κλη­ρο­νό­μους, δεν εί­ναι κα­θό­λου α­πί­θα­νο ο λε­γό­με­νος Ι­σμα­ήλ ο υιός του Μου­στα­φά­μπε­η να ή­το ε­φεύ­ρη­μα της στιγ­μής και της α­νά­γκης τό­τε.
Αν κρί­νου­με από τις πω­λή­σεις που έ­κα­ναν οι κλη­ρο­νό­μοι των δύ­ο αυ­τών τούρ­κων στην Αθήνα αλ­λά και α­πό την συγ­γέ­νεια του Μου­φτή με τον Χα­τζη-Τα­ταρ Αχ­μέτ (ο υιός του Μου­φτή Αλί εί­χε νυμ­φευ­θεί θυ­γα­τέ­ρα του Χα­τζη Τα­τάρ-Αχ­μέτ) μπο­ρού­με να συνάγουμε το α­σφα­λές συμπέρασμα ό­τι ο Μου­φτής ή­το με­γα­λύ­τε­ρος γαιο­κτή­μων από τον Μου­στα­φά­μπε­η.

Σύμ­φω­να με τα χο­τζε­τια που έ­χου­με στην διάθεση μας πρώ­τος Έλλην α­γο­ρα­στής και των δύ­ο αυ­τών ο­μού κτη­μά­των φέ­ρε­ται ο Λου­κάς Πύρ­ρος από τα Σά­λω­να. Σε α­ξιό­πι­στο ό­μως και δια­σταυ­ρού­με­νο κα­τά­στι­χο της Ελληνικής Ε­πι­τρο­πής του 1831 πρώ­τος α­γο­ρα­στής των Άνω Τρα­χω­νων φέρεται ο Γε­ώρ­γιος Μω­ραί­της, ο υ­ιός του Α­πο­στό­λη , ή άλ­λως ο Γε­ώρ­γιος Α­πο­στο­λό­που­λος. Στο ό­νο­μα του ό­μως δεν υ­πάρ­χει χο­τζέ­τι. Η λοιπόν δεν εί­χε εκ­δο­θεί χο­τζέ­τι στο ό­νο­μα του και πα­ρη­τη­θη της α­γο­ράς του κτή­μα­τος αυ­τού προ της εκ­δό­σε­ως του ο­ρι­στι­κού Χο­τζε­τί­ου ο­πό­τε και έ­λα­βε το ο­ρι­στι­κό χο­τζέ­τι ο Λου­κάς Πύρ­ρος ή άλ­λως πως το μεταπώλησε στον Λ. Πύρ­ρο ο ο­ποί­ος εν πάση πε­ρι­πτώ­σει φέ­ρε­ται ο πρώ­τος ε­πί­ση­μος Έλλην α­γο­ρα­στής των Άνω και Κά­τω Τρα­χώ­νων.


Ο Λου­κάς Πύρ­ρος προ­έρ­χε­ται από τα Σά­λω­να. Εί­ναι από τους Έλληνες α­γο­ρα­στές που α­νέ­πτυ­ξαν ζω­η­ρό­τα­τη και πλούσια δρά­ση στην Α­θή­να ε­κεί­νη την ε­πο­χή. Α­γό­ρα­σε το πιο α­κρι­βό ­σπί­τια της Α­θή­νας, α­γό­ρα­σε τα πιο πά­νω τσιφλίκια αλ­λά κυ­ρί­ως στρά­φη­κε στην α­γο­ρά α­λευ­ρό­μυ­λων και ε­λαιό­μυ­λων στην Α­θή­να. Δα­πά­νη­σε σε α­γο­ρές πε­ρί τις 80.000 γρό­σ­ια και μετά από τους με­γά­λους Έλληνες και ξέ­νους α­γο­ρα­στές θε­ω­ρεί­ται από τους πλέ­ον πλού­σιους κτηματίες των Α­θη­νών. Εί­ναι από τις χαρακτηριστικότερες στιγ­μές της ό­λης ε­κεί­νης πε­ριό­δου η πε­ρι­γρα­φή που κά­νει ο Λ. Τσα­μα­δός του τρό­που με τον ο­ποί­ο ο Λου­κάς Πύρ­ρος τον ε­ξη­πά­τησ­ε και κα­τά­φε­ρε να α­γο­ρά­σει αυ­τός από τους Τούρ­κους έ­να μύ­λο που ή­δη εί­χε συμ­φω­νή­σει να α­γο­ρά­σει ο Τσα­μα­δός. Δεν μας είναι γνω­στή η μέ­χρι τό­τε δρά­ση του και από που ήλ­θε στην Α­θή­να (πιθανώς από τα Σά­λω­να) πάντως ήλ­θε με πολ­λά χρή­μα­τα και τε­λι­κά ε­γκα­τε­στά­θη μο­νί­μως στην Α­θή­να ό­που ασχολήθηκε με τα κτη­μα­τι­κά, με ε­μπο­ρι­κές πρά­ξεις και με την α­ξιο­ποί­η­ση των μύ­λων του. Τα τσιφλίκια τα α­γό­ρα­σε α­ντί πο­σού 7.200 τον Κά­τω τρά­χω­να και α­ντί πό­σού 19.000 τον Ε­πά­νω τρά­χω­να . Κατά πά­σα πι­θα­νό­τη­τα ε­μέ­τρη­σε και αυ­τός την 1η του μη­νός Σα­α­μπάν του Ο­θω­μα­νι­κού η­με­ρο­λο­γί­ου ή­τοι κατά το τέ­λος Δε­κεμ­βρί­ου 1830-αρ­χές Ια­νουα­ρί­ου 1831, του­λά­χι­στον το μέ­γα μέ­ρος του πιο πά­νω πο­σού ε­νώ­πιον του Ι­σμα­ήλ Μπε­η ο ο­ποί­ος βέ­βαια δεν θα πα­ρέ­λει­ψε να λά­βει από τους Τούρ­κους πωλητές το νό­μι­μο μι­κρό δικαίωμα του του 30% Στις 26/1/1831 ό­μως ο Λου­κάς Πύρ­ρος μεταπώλησε τα πιο πά­νω τσιφλίκια στον Κων­στα­ντί­νο Ζω­γρά­φο που ε­νερ­γού­σε και στην πε­ρί­πτω­ση αυ­τή για λο­γα­ρια­σμό του Α. Λου­ριώ­τη. Στο αρ­χεί­ο Λου­ριώ­τη ο ί­διος ο Λου­ριώ­της έ­χει κα­τα­γρά­ψει το πο­σό των 29.520 γροσ­σί­ων για την α­γο­ρά τους. Η δια­φο­ρά των 3.220 γροσ­σί­ων πρέπει να εί­ναι το κέ­ρδο­ς που έ­κα­νε ο Λ. Πύρ­ρος α­πό την με­τα­πώ­λη­ση των Άνω και Κά­τω Τρα­χώ­νων. Σύμ­φω­να με το χο­τζέ­τι του Χα­τζή Ι­σμα­ήλ Μπέ­η ο Λ. Πύρ­ρος εί­χε α­γο­ρά­σει τα κτή­μα­τα αυ­τά την 1η του μηνός Σα­μπάν του Ο­θω­μα­νι­κού η­με­ρο­λο­γί­ου, δη­λα­δή πε­ρί το τέ­λος Δε­κεμ­βρί­ου 1830 - αρ­χές Ια­νουα­ρί­ου 1831. Το τό­σο σύ­ντο­μο χρο­νι­κό διά­στη­μα για το ο­ποί­ο κράτησε αυ­τήν την ι­διο­κτη­σί­α για λο­γα­ρια­σμό του δεν μπο­ρεί να ε­ξη­γη­θεί μό­νο α­πό το κέρ­δος των 3.200 γροσ­σί­ων. Η ε­μπλο­κή με την πα­ρά­δο­ση της Α­θή­νας στους Έλληνες, η ά­πρα­κτη α­να­χώ­ρη­ση του Ι. Κα­πο­δί­στρια α­πό την Σα­λα­μί­να στις 22 Ια­νουα­ρί­ου 1830, ό­πως και η σχη­μα­τι­ζό­με­νη βε­βαιό­τη­τα για την αρ­νη­τι­κή στά­ση της Ελ­λη­νι­κής Κυ­βερ­νή­σε­ως ως προς την ε­πι­κύ­ρω­ση των τί­τλων των με­γά­λων κτη­μά­των της Ατ­τι­κής, πρέ­πει να έ­παι­ξαν τον ρό­λο τους στην α­πό­φα­ση του Λ. Πύρ­ρου για την τό­σο σύ­ντο­μη με­τα­πώ­λη­ση των Άνω και Κά­τω Τρα­χώ­νων.
Ο Κ. Ζω­γρά­φος ό­μως δεν συ­νε­κι­νή­θη από ό­λες τις πιο πά­νω δυ­σκο­λί­ες και προ­χώ­ρη­σε σε αυ­τήν α­γο­ρά με την σύμ­φω­νη βέ­βαια γνώ­μη του Α Λου­ριώ­τη. Δεν πρέ­πει να εί­ναι ά­σχε­τη με αυ­τή τους την α­πό­φα­ση η θέ­ση τους στα πο­λι­τι­κά πράγ­μα­τα της Ελ­λά­δας ε­κεί­νη την ε­πο­χή, που α­σφα­λώς τους ε­πέ­τρε­πε, να λα­βαί­νουν υ­πό­ψη κα­τά τον σχη­μα­τι­σμό των α­πο­φά­σε­ων τους πλη­ρο­φο­ρί­ες που οι αγοραστές σαν τον Λου­κά Πύρ­ρο δεν εί­χαν. Ο Πύρ­ρος λοι­πόν δεν έ­μει­νε ιδιοκτήτης στους Τρά­χω­νες ούτε για έ­να πλή­ρη μή­να. Ο πρώ­τος λοι­πόν μό­νι­μος κά­το­χος των Τρα­χώ­νων ή­ταν ο Αν­δρέ­ας Λου­ριω­της δια του εκ­προ­σώ­που του και πλη­ρε­ξου­σί­ου του στην Α­θή­να προς τον σκο­πό της α­γο­ράς Τουρ­κι­κών κτη­μά­των Κων­στα­ντί­νου Ζω­γρά­φου.
Ο Ανδρέας Λου­ριώ­της εί­ναι ο γνω­στός Έλλην πο­λι­τι­κός με τον μοι­ραί­ο ρό­λο στον α­γώ­να του 1821. Κα­τή­γε­το από την Άρτα και ε­σπού­δα­σε στα Γιάν­νε­να. Ήταν ο αυ­τός που μα­ζί με τον Ιω­άν­νη Ορ­λάν­δο διε­πραγ­μα­τεύ­θη με τό­σο καταστροφικό για την Ελ­λά­δα τρό­πο τα δά­νεια του α­γώ­να στο Λον­δί­νο το 1824-1826.Αν­θρω­πος με μεγάλες πο­λι­τι­κές ε­μπει­ρί­ες και πο­λι­τι­κές δια­συν­δέ­σεις. Κα­τη­γο­ρή­θη­κε σφο­δρά για την δια­χεί­ρι­ση των δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων σχε­τι­κά με τα πιο πά­νω δά­νεια. Κοινή ή­ταν η γνώμη εκείνη την ε­πο­χή ότι είχε ω­φε­λη­θεί προσωπικά και για με­γά­λα πο­σά από αυ­τά τα δά­νεια. Προς τού­το μά­λι­στα κα­τε­δι­κά­σθη από το Ε­λε­γκτι­κό Συ­νέ­δριο το 1835 για την κα­τα­βο­λή στο Ελ­λη­νι­κό Δη­μό­σιο του μυ­θώ­δους πο­σού για ε­κεί­νη την ε­πο­χή των 835.000. Το ποσό αυ­τό ου­δέ­πο­τε κα­τέ­βαλ­λε στο Ελ­λη­νι­κό δημόσιο, ού­τε καν μέ­ρος του, και α­ντ αυ­τού η­γό­ρα­ζε και πω­λού­σε α­νέ­τως στην Α­θή­να την σημαντική πε­ριου­σί­α που στο με­τα­ξύ εί­χε α­πο­κτή­σει. Ε­κεί­νη την ε­πο­χή ή­το 42 ε­τών και δεν εί­χε πα­ντρευ­τεί α­κό­μη, πράγ­μα που έ­κα­νε το 1835 νυμ­φευό­με­νος την α­δελ­φή του Θ. Κο­μνη­νού, Λου­τσί­κα, κό­ρη του Χα­τζη Κο­μνη­νού /Κάλ­φα.

Ο Κων/νος Ζω­γρά­φος, ο πλη­ρε­ξού­σιος του Α. Λου­ριώ­τη , που τον είδαμε και στα προ­η­γού­με­να κε­φά­λαια, κα­τη­γε­το από τα Κα­λά­βρυ­τα. Γεν­νη­μέ­νος το 1796 εί­χε σπου­δά­σει για­τρός και εί­χε διακριθεί σαν πο­λι­τι­κός στις Ε­θνο­συ­νε­λεύ­σεις του Αρ­γους του 1827 και με­τέ­πει­τα σαν βου­λευ­τής Κα­λα­βρύ­των. Αρ­γό­τε­ρα με­τά την ε­πο­χή αυ­τή, ό­χι πο­λύ αρ­γό­τε­ρα ό­μως, α­νήλ­θε πο­λι­τι­κά και οι­κο­νο­μι­κά , ε­νυμ­φευ­θη την κό­ρη του πά­μπλου­του Μ. Σούτσου το 1835, υπήρξε ο πρώ­τος Έλληνας πρεσβευτής στην Κων/πο­λη το 1834, Υ­πουρ­γός Ε­ξω­τε­ρι­κών και πρω­θυ­πουρ­γεύ­ων γύρω στα 1838 ,πρε­σβευ­τής της Ελ­λά­δος στην Πετρούπολη με­τά τα 1845 και μέχρι τον θά­να­το του. Χω­ρίς οι­κο­γέ­νεια και αυ­τός το 1830. Και χω­ρίς κρα­τι­κή θέ­ση, α­φού ή­ταν α­ντί­θε­τος με τον Ι. Κα­πο­δί­στρια, με μό­νη την ια­τρι­κή του και τις πολ­λές γνω­ρι­μί­ες του με ι­σχυ­ρούς ε­κεί­νους της εποχής ε­πε­λέ­χθη α­πο τον Α. Λου­ριώ­τη για να τον εκ­προ­σω­πή­σει στις α­γο­ρές των Α­θη­νών α­φού ο ί­διος ο Λου­ριώ­της έ­πρε­πε να βρί­σκε­ται στο Λι­βόρ­νο. Στην α­γο­ρά των Τρα­χώ­νων ο Ζω­γρά­φος δεν έ­φθα­σε α­μέ­σως. Πρω­το­ήλ­θε στην Ατ­τι­κή με τον σκο­πό α­γο­ράς κτη­μά­των για λο­γα­ρια­σμό του Λου­ριώ­τη αλ­λά και ι­δι­κό του, τον Σε­πτέμ­βριο του 1830. Α­πό σημαντικότατη ε­πι­στο­λή του -πο­τα­μό προς τον Α. Λου­ριώ­τη εξ Αι­γί­νης την 5/17 Νο­εμ­βρί­ου 1830 μας δί­δει σημαντικότατες πλη­ρο­φο­ρί­ες για το κλίμα ε­κεί­νης της ε­πο­χής. Κρί­νει την πολιτική κα­τά­στα­ση στην Ελ­λά­δα, με προ­σε­κτι­κό τρό­πο ό­μως, γιατί προ­φα­νώς φο­βά­ται μην τυ­χόν πέ­σει το γράμ­μα στα χέ­ρια της α­στυ­νο­μί­ας της ε­πο­χής. Θε­ω­ρεί την θέ­ση του Κα­πο­δί­στρια ε­νι­σχυ­μέ­νη με­τά την πα­ραί­τη­ση του Λε­ο­πόλ­δου. Πλη­ρο­φο­ρεί τον Α. Λαυριώτη για τις τι­μές των κτη­μά­των στην Ατ­τι­κή θε­ω­ρώ­ντας τες ό­χι και τό­σον χα­μη­λές σύμ­φω­να με τις πε­ρι­στά­σεις (ά­ρα­γε πό­σο χα­μη­λές τις ή­θε­λε ο Ζωγράφος;) ένα γρόσι το στρέμ­μα μας παραδίδει ο Μα­κρυ­γιάν­νης ό­τι πωλήθηκε η γη της Ατ­τι­κής από τους Τούρ­κους.
Τον ενημερώνει για το ό­τι ε­πέ­λε­ξε την Ατ­τι­κή για την α­γο­ρά με­γά­λων κτημάτων,
Α) γιατί θα εί­ναι η κα­θέ­δρα του νέ­ου κρά­τους, κατά πά­σα πι­θα­νό­τη­τα,
Β) για­τί με α­σφά­λεια θα πε­ρι­λη­φθεί στα σύ­νο­ρα του νέ­ου Κρά­τους ενώ τού­το δεν το θε­ω­ρεί 100% δε­δο­μέ­νο για την Εύβοια και την Θή­βα,
Δ) για το καλό κλί­μα της Ατ­τι­κής ,
Ε) για­τί θέ­λει να συν­δυά­σει την ευ­χα­ρί­στη­ση από την δια­μο­νή με τον προ­σπο­ρι­σμό των ει­σο­δη­μά­των και
ΣΤ) γιατί α­πέρ­ριπτε τα πλού­σια κτή­μα­τα των Θη­βών ως ε­ντε­λώς α­κα­τάλ­λη­λα για κα­τοι­κί­α και ε­πι­σφα­λή ως προς τα αν θα ε­πι­τρα­πεί στους Τούρ­κους τε­λι­κώς για να τα πω­λή­σουν.
Τον ει­δο­ποιεί για το ό­τι χάρις στον φί­λο του η­γού­με­νο της Και­σα­ρια­νής Ιωσήφ Τα­μπα­κό­που­λο και τη βοήθεια του προ­ξέ­νου της Αυ­στρί­ας Γρο­πί­ου και του Ι.Βλά­χου ή­δη α­γό­ρα­σε το κτή­μα των Στα­μά­των για 30.500 γρόσ­σια, ε­ξη­γεί την δυ­σκο­λί­α για να έ­χει πε­ρισ­σό­τε­ρα χρή­μα­τα ώ­στε να ε­πι­λέ­ξει άλ­λα ή και καλύτερα κτή­μα­τα, ο­μι­λεί πε­ρί των προ­θέ­σε­ων του Φίνλεϊ για την α­γο­ρά κτη­μά­των στην Ατ­τι­κή και μά­λι­στα δί­πλα στη Στα­μά­τα, και ανησυχεί για την κάθοδο του Περ­ρού­κα στην Πε­λο­πόν­νη­σο (πρό­κει­ται για την κα­τά το τέ­λος Ο­κτω­βρί­ου 1830 με­τά­βα­ση του Περ­ρού­κα στο Ναύ­πλιο) και κυ­ρί­ως πε­ρί του εν­δε­χο­μέ­νου να μην ε­πι­κυ­ρω­θούν οι πω­λή­σεις από την κυ­βέρ­νη­ση και μάλιστα των με­γά­λων κτη­μά­των.
Ζη­τεί δε την γνώμη του Λου­ριώ­τη για το αν θα πρέ­πει να προ­χω­ρή­σει σε άλ­λες α­γο­ρές δε­δο­μέ­νης αυτής της αμ­φι­βο­λί­ας. Λό­γω του ε­περ­χό­με­νου χειμώνα ,της ελ­λεί­ψε­ως σπι­τιών στην κα­τε­στραμ­μέ­νη και τουρ­κο­κρα­τού­με­νη Α­θή­να ο Ζω­γρά­φος ή­δη δια­μέ­νει στην Αί­γι­να. Με­τά α­πό αυ­τήν την ση­μα­ντι­κή ε­πι­στο­λή δύ­ο άλ­λες σπου­δαιό­τα­τες ε­πι­στο­λές του ί­διου του Α. Λου­ριώ­τη φω­τί­ζουν πλήρως την σχέ­ση Λου­ριώ­τη - Ζω­γρά­φου. Ε­πι­τα­κτι­κός ο Λου­ριώ­της ως κύ­ριος προς υπηρέτη α­πευ­θυ­νό­με­νος στον Ζωγράφο σε ε­πι­στο­λή του των αρ­χών Δε­κεμ­βρί­ου 1831 τον επιπλήττει δρι­μύ­τα­τα για το ό­τι δεν έ­μει­νε στην Α­θή­να και έ­φυ­γε στην Αι­γι­να.. «Όσο βλέ­πει το έ­να μά­τι του νοι­κο­κύ­ρη δεν βλέ­πουν τα τέσσερα του ξέ­νου». Τον δια­τάσ­σει να ε­πι­στρέ­ψει α­μέ­σως στην Α­θή­να και τον καθησυχάζει για την στάση Περ­ρού­κα λέ­γο­ντας ό­τι ο Κα­πο­δι­στριας δεν έ­χει άλ­λη ε­πι­λο­γή από την α­να­γνώ­ρι­ση της νο­μι­μό­τη­τας των πω­λή­σε­ων. Αφού ο Ζω­γρά­φος ε­πέ­στρε­ψε πράγ­μα­τι στην Α­θή­να στις αρ­χές Ια­νουα­ρί­ου 1831 ή στα μέ­σα Δε­κεμ­βρί­ου 1830, α­μέ­σως προ­έ­βη σε α­γο­ρά οικοπέδων και σε κα­λή τι­μή κο­ντά στην πόλη των Α­θη­νών και πλη­ρο­φο­ρεί τον Λου­ριώ­τη ό­τι δια­πραγ­μα­τεύ­ε­ται και την α­γο­ρά άλ­λων κτη­μά­των εν­νο­ώ­ντας προφανώς και τους Τρά­χω­νες. Ο Λου­ριώ­της του γρά­φει στο τέ­λος Ια­νουα­ρί­ου σχε­δόν α­να­φω­νώ­ντας μέσα από την ε­πι­στο­λή του «Εύγε σου Ζω­γρά­φο μου. Όταν κανείς κα­λά σε ε­πι­βρα­βεύ­ω, δεν εί­χα δίκιο που σού­λε­γα να πάς στην Α­θή­να; Είδες τι ωραία κτή­μα­τα α­γό­ρα­σες και μάλιστα σε υ­πέ­ρο­χη τι­μή ...»
Πε­ραι­τέ­ρω η αλ­λη­λο­γρα­φί­α Λαυριώτη - Ζω­γρά­φου, ό­πως και η ε­πι­στο­λή του Ζωγράφου που σε απάντηση της έ­χει γίνει το γράμ­μα του Λουριώτη του τέ­λους Ια­νουα­ρί­ου 1831, ελ­λείπει. Ε­τσι για το κτή­μα των Τρα­χώ­νων γνω­ρί­ζου­με ο­τι ο Ζω­γρά­φος το διε­πραγ­μα­τεύ­ε­το με­τα­ξυ άλ­λων κτη­μά­των ή­δη στις αρ­χές Ια­νουα­ρί­ου 183. Τό­τε πού η αμ­φι­σβή­τη­ση για την ε­πι­κύ­ρω­ση ή μη των χο­τζε­τί­ων των με­γά­λων κτημάτων ή­ταν σε η­με­ρή­σια διά­τα­ξη. Μά­λι­στα η κυ­ριο­λε­κτι­κή έ­φο­δος του προς το γρα­φεί­ο του Δ. Περ­ρού­κα που ο τε­λευ­ταί­ος πε­ρι­γρά­φει στην α­πό 29/1/1831 ε­πι­στο­λή του προς τον Κυβερνήτη, πρέ­πει να έ­χει γί­νει την ε­πό­με­νη ή με­θε­πό­με­νη η­μέ­ρα της α­γο­ράς του κτή­μα­τος των Τρα­χώ­νων που συ­νέ­βη στις 26/1/1831.
Ο Ζω­γρά­φος έ­χει πλέ­ον δι­πλό λό­γο να εί­ναι λαύ­ρος κατά του Δ. Περ­ρού­κα και κα­τά της Κυ­βερ­νή­σε­ως. Δεν ει­ναι μό­νο το πω­λη­τή­ριο της Στα­μά­τας για το ο­ποί­ο δια­μαρ­τύ­ρε­ται , τώ­ρα έ­χουν προ­στε­θεί και οι Άνω και Κά­τω Τρά­χω­νες. Το ό­τι οι α­γο­ρα­στές ι­δί­ως των με­γά­λων κτη­μά­των της Ατ­τι­κής δεν εί­χαν άλ­λο στην σκέ­ψη τους α­πο το πώς να με­γα­λώ­σουν ό­σο πε­ρισ­σό­τε­ρο μπο­ρούν τις ό­σες πε­ρισ­σό­τε­ρες ι­διο­κτη­σί­ες μπορέσουν να α­γο­ρά­σουν (στις ε­ξευ­τε­λι­στι­κές τι­μές που τα α­γό­ρα­ζαν) δεν υ­πάρ­χει καμ­μί­α αμ­φι­βο­λί­α.
Ήδη α­πο την αλ­λη­λο­γρα­φί­α της Ε­πι­τρο­πής των Α­θη­νών έ­χου­με την πλη­ρο­φο­ρί­α ό­τι ο Γε­ώρ­γιος Λε­βέ­ντης α­γό­ρα­ζε γή α­πο τους Τούρ­κους στην Ε­λευ­σί­να ό­που αυ­τοί δεν εί­χαν δι­καιω­μα να πω­λή­σουν ως κα­τε­χό­με­νη α­πο τους Ελ­λη­νες (α­πό τον αρ­χη­γό Ι. Ρά­γκο).

Τα δια­θέ­σι­μα στοι­χεί­α που μας ε­πι­τρέ­πουν να α­πο­κα­τα­στή­σου­με στοι­χειω­δώς την το­πο­γρα­φί­α του κτή­μα­τος των Άνω Τρα­χώ­νων το 1830-1831 εί­ναι τα ε­ξής. -α/ Το χο­τζέ­τι του Ι­σμα­ήλ Μπέ­η με βά­ση το ο­ποί­ο ε­πω­λή­θη το τσι­φλί­κι στον Λου­κά Πύρ­ρο της 1ης Σα­μπαν
1830.- β/ οι μαρ­τυ­ρί­ες ε­νώ­πιον της ελ­λη­νι­κής ε­πι­τρο­πής στις 27 Ιου­λί­ου 1831.- Και τα δύ­ο πιό πά­νω στοι­χεί­α έ­χουν ά­με­ση σχέ­ση με την α­γο­ρα­πω­λη­σί­α του κτή­μα­τος.- Α­κό­μη μας εί­ναι δια­θέ­σι­μα τα ε­ξής στοι­χεί­α.- γ/ Πρα­κτι­κό ο­ρο­θε­σί­ας της 4 Α­πρι­λί­ου 1824 πε­ρί
των ο­ρί­ων της Βά­ρης και των Τρα­χώ­νων.- δ/ Συμ­βό­λαια του Κ.
Κοκ­κί­δη που α­φο­ρούν εκ­μι­σθώ­σεις βο­σκής της Πυρ­να­ρής και άλ­λες
σχέ­σεις του Α. Λου­ριώ­τη με κολίγους της Πυρ­να­ρής και των
Τρα­χώ­νων .- ε/ Τα υπ α­ριθ­μ. 11353/1840 , 50/1846 και 750/1846
συμ­βό­λαια Συμ­βο­λαιο­γρά­φου Α­θη­νών Κ.Κοκ­κί­δη που α­φο­ρούν στην
πε­ρι­γρα­φή των ο­ρί­ων των κτη­μά­των Άνω και Κά­τω Τρα­χώ­νων ο­μού α­πό
τον ί­διο τον Α. Λου­ριώ­τη.- Στο χο­τζέ­τι η ό­λη α­γο­ρα­πω­λη­σί­α
πε­ρι­γρά­φε­ται ως ε­ξής. -Οι κλη­ρο­νό­μοι του Χα­σάν α­γά ( δηλ του
Χου­σείν ) δη­λώ­νουν ό­τι εί­ναι κύ­ριοι ε­κτά­σε­ως γης στη θέ­ση Άνω
Τρά­χω­νες στην ε­παρ­χί­α Α­θη­νών που ο­ρί­ζε­ται ε­κα­τέ­ρω­θεν / υ­πό του
τσιφλικιού Πε­τρά­κη, του τσι­φλι­κί­ου Χα­σαν­λάρ, του τσιφλικιού
Μου­φτή Ε­φέ­ντη και της θα­λάσ­σης/.- Τας δε ε­ντός της ως ά­νω
ε­κτά­σε­ως τέσ­σε­ρις ε­ρει­πω­μέ­νες α­γροι­κί­ες, ε­να ε­ρει­πω­μέ­νο πύρ­γο,
διά­φο­ρα δέν­δρα ο­πω­ρο­φό­ρα και ά­καρ­πα, και ε­ντός της ως ά­νω
ε­κτά­σε­ως και εις θέ­σιν Πουρ­νάρ τέσ­σε­ρις α­γροι­κί­ες, μιά μάν­δρα
και δέ­κα έ­ξη α­λω­νό­το­πους με τα πα­ραρ­τή­μα­τα και τα είς αυ­τούς
υ­πα­γό­με­να πε­ρί­γυ­ρα , πώλησαν α­ντί πο­σού 4.000 γροσ­σί­ων στον
Λου­κά Πύρ­ρο και αυ­τός τα πιό πά­νω τα έ­λα­βε στην κυ­ριό­τη­τα, νο­μή
και κα­το­χή του.- Με­τά την πιό πά­νω πε­ρι­γρα­φή αρ­χί­ζει άλ­λη
πε­ρι­γρα­φή.- Ω­σαύ­τως πωλήσαμε, δη­λώ­νουν οι ί­διοι κλη­ρο­νό­μοι,
α­ντί τι­μή­μα­τος 15.000 γροσ­σί­ων την ε­ντός της πιό πά­νω ε­κτά­σε­ως
υ­πάρ­χου­σα γή ε­κτά­σε­ως α­ρο­τριο­σή­μου ο­κτώ ζευ­γών βο­ών, με­τά των
χει­με­ρι­νών και θε­ρι­νών βο­σκο­τό­πων, α­πο­δε­χθέ­ντες την με­τα­βί­βα­σιν
στον ί­διο( Λου­κά Πύρ­ρο) της κα­το­χής και νο­μής της πιό πά­νω
ε­κτά­σε­ως.- Για να μπο­ρέ­σει να α­ξιο­λο­γη­θεί κά­πως η πιό πά­νω
πε­ρι­γρα­φή έ­ί­ναι α­να­γκαί­ο να συ­σχε­τι­σθεί με τις μαρ­τυ­ρί­ες της 27
Ιου­λί­ου 1831 .- Κα­τέ­θε­σαν λοι­πόν οι μάρ­τυ­ρες.- Ο ε­πά­νω τρά­χω­νας
ό­τι συ­νο­ρεύ­ει με το Χα­σαν­λάρ, α­πό το άλ­λο με του Πε­τρά­κη το με­τό­χι, α­πο το άλ­λο με τα βου­νά των κουρ­σα­λά­δων ό­σον τρέ­χουν τα νε­ρά α­πο το μέ­ρος των Τρα­χώ­νων , με το τσι­φλί­κι του Καρ­ρά και με την θά­λασ­σα .- Αυ­τά για τα σύ­νο­ρα των Α­νω Τρα­χώ­νων .-

Για την έ­κτα­ση κα­τέ­θε­σαν τα ε­ξής εν­δια­φέ­ρο­ντα / Ο ε­πά­νω τρά­χω­νας εί­ναι ε­κτά­σε­ως τεσ­σά­ρων ζευ­γα­ριών και άλ­λα τέσ­σε­ρα ζευ­γά­ρια ευρίσκονται στην Μπερ­να­ρή.- Α­κό­μη ό­τι έ­χει βου­νά , το Μαυ­ρο­βού­νι, και τα κόκ­κι­να βρά­χια.- Ε­δώ πρέ­πει να προστεθεί ό­τι οι
ί­διοι μάρ­τυ­ρες στην κα­τά­θε­ση για το κτή­μα των Κά­τω Τρα­χώ­νων εί­παν ό­τι ο Ε­πά­νω Τρά­χω­νας εί­χε έ­να με­ρί­διο σε α­λυ­κή , ό­που ο Πε­τρά­κης εί­χε τα άλ­λα δύ­ο με­ρί­δια, αλ­λά ό­τι αυ­τό /δηλ. το με­ρί­διο της α­λυ­κής/ δεν ε­πω­λή­θη.- Α­κό­μη ό­τι κα­τέ­θε­σαν και γρα­πτή λεπτομερειακή πε­ρι­γρα­φή των ο­ρί­ων του κτή­μα­τος (ε­ξώ­φυλ­λο ).-

Τα συ­μπε­ρά­σμα­τα πού μπο­ρούν να ε­ξα­χθούν α­πό τα πιό πά­νω στοι­χεί­α εί­ναι τα α­κό­λου­θα.-

ΚΑ­ΤΟΙ­ΚΗ­ΣΗ .Στον ε­πά­νω Τρά­χω­να υ­πήρ­χαν δύ­ο ξε­χω­ρι­στές θέ­σεις κα­τοί­κη­σης. -Δεν μπο­ρούν να προσ­διο­ρι­σθούν στον ση­με­ρι­νό χώ­ρο. -Ει­ναι οι τέσ­σε­ρις ε­ρει­πω­μέ­νες α­γροι­κί­ες και ο πύρ­γος σε κά­ποιο ση­μεί­ο του τσι­φλι­κιού, και οι άλ­λες τέσ­σε­ρις ε­ρει­πω­μέ­νες
α­γροι­κί­ες στην θέση Πουρ­νάρ μα­ζί με μιά μάν­δρα ( με­λισ­σό­μαν­δρα)
και δέκα έ­ξη α­λω­νό­το­πους με τον πε­ρί­γυ­ρο τους.- Με την σει­ρά της
α­να­γρα­φής πρέ­πει να προσ­διο­ρι­στή ο πύρ­γος/ που πρέ­πει να ή­ταν
και η κα­τοι­κί­α του τούρ­κου α­γά ό­ταν θα με­τέ­βαι­νε στο τσι­φλί­κι/
στο ί­διο ση­μεί­ο με τις τέσ­σε­ρις πρώ­τες α­γροι­κί­ες και οι άλ­λες
τέσ­σε­ρις α­γροι­κί­ες στη θέ­ση πουρ­νάρ πρέ­πει να εί­ναι σε
δια­φο­ρε­τι­κό ση­μεί­ο , και να εί­ναι κο­ντά τους οι α­λω­νό­το­ποι και η
με­λισ­σό­μαν­δρα. -Ως προς τους α­λω­νο­τό­πους πρε­πει να εί­μα­στε
ε­πι­φυ­λα­κτι­κοί για την το­πο­θέ­τη­ση ό­λων στο ί­διο ση­μεί­ο στην θέ­ση
Πουρ­νάρ .- Για δύ­ο θέ­σεις κα­τοί­κη­σης συ­νη­γο­ρεί και η κα­τά­θε­ση
των χω­ρι­κών που α­να­φέ­ρουν ξε­χω­ρι­στά τον Ε­πά­νω Τρά­χω­να και
ξε­χω­ρι­στά την Μπερ­να­ρή.- Οι άν­θρω­ποι που έ­με­ναν στον Ε­πά­νω
Τρά­χω­να δεν πρέ­πει να ή­ταν πε­ρισ­σό­τε­ροι α­πό 50 ( ο­κτώ α­γροι­κί­ες,
δηλ. ο­κτώ οι­κο­γέ­νειες κολίγων ε­πί 6 ά­το­μα μέ­σον ό­ρο η κά­θε
οι­κο­γέ­νεια).- Μπο­ρού­με να υ­πο­θέ­σου­με ό­τι μι­σοί έ­με­ναν στον Επάνω
Τρά­χω­να και μι­σοί στην Μπερ­να­ρή, α­φού τα ζευ­γα­ρό­σπι­τα στα ο­ποί­α
έ­με­ναν και στο χο­τζέ­τι α­να­γρά­φο­νται χω­ρι­στά και στις κα­τα­θέ­σεις
των μαρ­τύ­ρων οι καλ­λιερ­γή­σι­μες ε­κτά­σεις /ζευ­γά­ρια/ μοι­ρά­ζο­νται -
τέσ­σε­ρα ζευ­γά­ρια στον Επάνω τρά­χω­να και τέσ­σε­ρα στην Μπερ­να­ρή.-
Ο­λα βέ­βαια τα πιό πά­νω α­φο­ρούν στην προ­ε­πα­να­στα­τι­κή πε­ρί­ο­δο α­φού στα 1830 -1831 δεν εί­χε μεί­νει τί­πο­τε όρ­θιο ώστε να ή­ταν δυ­να­τή η κα­τοί­κη­ση στο τσι­φλί­κι.-

ΧΡΗ­ΣΕΙΣ ΓΗΣ

Η καλ­λιερ­γή­σι­μη γή στον Άνω Τρά­χω­να ή­ταν ο­κτώ ζευ­γά­ρια γης.-/
Τέσσερα στον καθ αυ­τού ε­πά­νω τρά­χω­να και τέσ­σε­ρα στην
Μπερ­να­ρή σύμ­φω­να με τους μάρ­τυ­ρες/.- Γύ­ρω στα 2.500 στρέμ­μα­τα
γης /εφ ό­σον βέ­βαια δεχθούμε το σύ­στη­μα της α­γρα­να­παύ­σε­ως/.-Η
έ­κτα­ση αυ­τή ε­καλ­λιερ­γεί­το σί­γου­ρα α­πο τους κο­λλή­γους του
κτή­μα­τος και γι αυ­τήν θα ε­χρειά­ζο­ντο το λιγότερο 16 κα­λά
βό­δια. -Θα ε­σπεί­ρε­το δη­μη­τρια­κά ,σι­τά­ρι ή κρι­θά­ρι.-/ Γνω­στή η
έλ­λει­ψη δη­μη­τρια­κών στην Ατ­τι­κή και α­να­γκαί­α η καλ­λιέρ­γεια τους
α­κό­μη και σε ό­χι τό­σο γό­νι­μες πε­ριο­χές ό­πως αυ­τή του Ε­πά­νω
Τρά­χω­να. -/Οι δεκαέξι α­λω­νό­το­ποι, δύ­ο για κά­θε ζευ­γά­ρι γης, δηλ.
για 100 στρέμ­μα­τα, πρέ­πει να ή­ταν κο­ντά στις σπειρωμένες
ε­κτά­σεις. -Αν ό­λοι οι α­λω­νό­το­ποι ευρισκόταν στην θέ­ση Πουρ­νάρ
τό­τε και ό­λη η καλ­λιερ­γή­σι­μη γή θα έ­πρε­πε να ευ­ρί­σκε­ται ε­κεί. -Οι
κα­τα­θέ­σεις ό­μως των μαρ­τύ­ρων για ζευ­γά­ρια και στις δύ­ο θέ­σεις
κα­τοί­κη­σης ,θα πρέ­πει να το­πο­θε­τή­σουν α­νά­λο­γα και τους
α­λω­νό­το­πους/ α­ντί­θε­τα δη­λα­δή α­πο την ε­ντύ­πω­ση που ε­ξά­γε­ται α­πο
την σει­ρά α­να­γρα­φής τους στο χο­τζέ­τι/.- Α­μπέ­λια δεν
ε­καλ­λιερ­γού­ντο , ού­τε ε­λιές, τα κύ­ρια δη­λα­δή προιό­ντα της
Ατ­τι­κής δεν υ­πήρ­χαν στον Ε­πά­νω Τρά­χω­να. Μια μό­νο με­λισ­σό­μαν­δρα υ­πήρ­χε που μαρ­τυ­ρεί πα­ρα­γω­γή με­λιού σε μι­κρή ό­μως πο­σό­τη­τα.- Πρε­πει να ή­ταν 20-30 με­λίσ­σια.- Σύμ­φω­να με το χο­τζέ­τι μέ­ρος της γης του τσι­φλι­κιού χρησιμοποιείτο για την βό­σκη­ση
αι­γο­προ­βά­των.- Πό­ση έ­κτα­ση α­να­λο­γι­κά κα­τε­λάμ­βα­νε η έ­κτα­ση για
βο­σκές δεν μπο­ρεί να προσ­διο­ρι­στεί με βά­ση αυ­τό καθ αυ­τό το
χο­τζέ­τι, α­φού η τι­μή των 15.000 γροσ­σί­ων που α­να­φέ­ρε­ται σαν τι­μή
κτή­σε­ως των ζευ­γα­ριών και των βο­σκών δεν προσ­διο­ρί­ζε­ται
ει­δι­κό­τε­ρα.- Ατ­τι­κής.- Ει­ναι βέ­βαιο ό­τι ο α­ριθ­μός των κα­τοί­κων
του Ε­πάνω τρά­χω­να δεν μπο­ρεί να στη­ρί­ξει υ­πό­θε­ση για με­γά­λο
α­ριθ­μό αι­γο­προ­βά­των που να α­νή­καν στον τούρ­κο γαιο­κτή­μο­να α­φού μια τέ­τοια οι­κο­νο­μι­κή δρα­στη­ριό­τη­τα θα α­παι­τού­σε με­γα­λύ­τε­ρο α­ριθ­μό κα­τοι­κιών. -Α­πό την άλ­λη πλευ­ρά ό­μως η με­γά­λη έ­κτα­ση που α­πο­δί­δε­ται στο τσι­φλί­κι αυ­τό α­πό τους μάρ­τυ­ρες κα­τά την κα­τά­θε­ση
τους της 27/7/1831 α­φή­νει το πε­ρι­θώ­ριο για την υ­πό­θε­ση
ε­νοι­κιά­σε­ως με­γά­λης ε­κτά­σε­ως λι­βα­διών σε νο­μά­δες κτη­νο­τρό­φους,
που ό­πως γνω­ρί­ζου­με α­πο άλ­λες πη­γές χρη­σι­μο­ποιού­σαν την Ατ­τι­κή
για ξε­χει­μα­διά. -Το γλυ­κό κλί­μα σε αυ­τήν πε­ριο­χή της Ατ­τι­κής,
ό­πως και η πρα­κτι­κή ό­λου του 19 αιώ­να αλ­λά και του ει­κο­στού
μπο­ρούν να στη­ρί­ξουν πε­ρισ­σό­τε­ρο αυ­τή την υ­πό­θε­ση.- Εξ άλ­λου ο
συν­δυα­σμός καλ­λιέρ­γειας δη­μη­τρια­κών και ε­νοι­κιά­σε­ως λιβαδιών
χα­ρα­κτη­ρί­ζει γε­νι­κά την λει­τουρ­γί­α του τσιφλικιού σαν
οι­κο­νο­μι­κής μο­νά­δας

ΤΙ­ΜΕΣ Α­ΓΟ­ΡΑΣ

Τα ο­κτώ γκρε­μι­σμέ­να σπί­τια του Ε­πά­νω Τρά­χω­να και της Μπερ­να­ρής, η με­λισ­σό­μαν­δρα και οι δεκαέξι α­λω­νό­το­ποι α­γο­ρά­στη­καν για 4.000 γρόσ­σια.- Τα ο­κτώ ζευ­γά­ρια γης, που ε­καλ­λιερ­γεί­το, και οι
θε­ρι­νές και χει­με­ρι­νές βο­σκές για 15.000 γρόσ­σια.- Ει­ναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό ό­τι στην πε­ρι­γρα­φή των α­λω­νο­τό­πων που ε­πω­λή­θη­σαν ση­μειώ­νε­ται ρη­τά ό­τι υ­πά­γο­νται σε αυ­τούς και τα πα­ραρ­τή­μα­τα και ο πε­ρί­γυ­ρος τους. - Ε­δω πρέ­πει να σημειωθεί το ε­ξής.- Αν πράγ­μα­τι ο α­γο­ρα­στής, ό­πως ε­νε­φα­νί­ζο­ντο με­τέ­πει­τα, είχε α­γο­ρά­σει κα­τά πλή­ρη κυ­ριό­τη­τα ό­λη την έ­κτα­ση που α­πο­δί­δουν στο τσι­φλί­κι οι μαρ­τυ­ρί­ες, δηλ έ­κτα­ση 40.000 στρεμ­μά­των , τό­τε τι έν­νοια εί­χε ει­δι­κά για τους α­λω­νό­το­πους να α­να­γρά­φε­ται ό­τι πε­ρι­λαμ­βά­νο­νται σε αυ­τούς και οι πε­ρί­γυ­ροι ?

Η α­να­λο­γί­α της τι­μής πω­λή­σε­ως των ζευ­γα­ριών, δη­λα­δή της καλ­λιερ­γή­σι­μης γης, του Επάνω Τρά­χω­να και του Κά­τω Τρά­χω­να πρέ­πει να προ­σε­χθεί ι­διαί­τε­ρα.- Τα δύ­ο ζευ­γά­ρια γης του Κά­τω Τρά­χω­να, χω­ρίς λιβάδια, ε­πω­λή­θη­σαν για 6.000 γρόσ­σια.- Αφού λοι­πόν τα ο­κτώ ζευ­γά­ρια του Ε­πά­νω Τρά­χω­να ε­πω­λή­θη­σαν για 15.000 γρόσ­σια , τό­τε το πο­σό που α­να­λο­γού­σε στα λιβάδια βο­σκής του Ε­πά­νω Τρά­χω­να εί­ναι α­σή­μα­ντο. -Τού­το ό­μως έρ­χε­ται σε α­ντί­φα­ση με τις υ­πο­θέ­σεις και τα συ­μπε­ρά­σμα­τα α­πό την χρήσεις γης του τσι­φλι­κιού.- Δυο μπο­ρεί να εί­ναι οι πιθανές ε­ξη­γή­σεις. -α/ ή τα λι­βά­δια του Ε­πάνω Τρά­χω­να ή­ταν μι­κρά σε έ­κτα­ση, ή β/ εί­χαν
ε­λά­χι­στη α­ξί­α. -Η δεύ­τε­ρη ε­ξή­γη­ση δεν μπο­ρεί να ευ­στα­θή­σει αν δε­χθού­με το ε­νοί­κιο α­πο τις βο­σκές σαν ση­μα­ντι­κό έ­σο­δο του τσι­φλι­κιού, και η πρώ­τη πά­λι δεν μπο­ρεί να προ­χω­ρή­σει αν λάβου­με υ­πό­ψη τις μαρ­τυ­ρί­ες της 27/7/1831 αλ­λά και το πρα­κτι­κό ο­ρο­θε­σί­ας του 1824 που φτά­νουν τα ό­ρια του τσιφλικιού μέ­χρι την ση­με­ρι­νή Βού­λα .-Τι μέ­νει σαν άλ­λη πι­θα­νή ε­ξή­γη­ση λοι­πόν ? Ο ί­διος ο Α. Λου­ριώ­της μάς πα­ρέ­δω­σε μιά πράγ­μα­τι ε­ντυ­πω­σια­κή διέ­ξο­δο ό­ταν στο υπ α­ριθ­μ.11353/ 1840 συμ­βό­λαιο του Κο­σμά Κοκ­κί­δη α­να­γρά­φει σαν σύ­νο­ρο του κτή­μα­τος των Άνω και Κά­τω Τρα­χώ­νων τον ί­διο τον Μου­στα­φά­μπε­η, δη­λα­δή τον Τούρ­κο α­γά που ή­ταν κύ­ριος του τσι­φλι­κιού προ της ε­πα­να­στά­σε­ως. -Σε αυ­τή την ε­ξή­γη­ση δί­νει πε­ραι­τέ­ρω στή­ρι­ξη και η κα­τά­θε­ση των μαρ­τύ­ρων της 27/7/1831 α­φού τμή­μα της α­λυ­κής στα σημερινά σύ­νο­ρα Βού­λας- Γλυ­φά­δας και που α­νή­κε κατ αυ­τούς στον Επάνω Τρά­χω­να του Μου­στα­φά­μπε­η δεν εί­χε πω­λη­θει στον Α. Λου­ριώ­τη.- Μιά άλ­λη ε­ξή­γη­ση θα ή­ταν να δε­χθού­με τα τσι­φλί­κια Άνω και Κά­τω Τρα­χώ­νων σαν ε­κτά­σε­ων καλ­λιέρ­γειας δη­μη­τρια­κών και μι­κρών λει­βα­δί­ων για βο­σκές λί­γων αι­γο­προ­βά­των που έ­βο­σκαν οι κολίγοι του κτή­μα­τος .- Σε τέ­τοια πε­ρί­πτω­ση θα πρέ­πει να εί­ναι ε­ντε­λώς ψευ­δείς οι μαρ­τυ­ρί­ες της 27/7/1831 αλ­λά και το πρα­κτι­κό ο­ρο­θε­σί­ας του 1824.-

ΣΥΝ­ΘΗ­ΚΕΣ ΔΙΑ­ΒΙΩ­ΣΗΣ-ΕΡ­ΓΑ­ΣΙΑΣ

Δεν υ­πάρ­χει αμ­φι­βο­λί­α ό­τι οι συν­θή­κες κα­τοι­κί­ας στον Ε­πά­νω Τρά­χω­να και στην Μπερ­να­ρή ή­ταν ά­θλιες πριν την ε­πα­νά­στα­ση του 1821.- Βέβαια το 1830 δεν υ­πήρ­χαν ού­τε αυ­τά τα ά­θλια σπι­το­κά­λυ­βα . Οι ο­κτώ-δέ­κα οι­κο­γέ­νειες κολίγων που ζού­σαν στον ε­πά­νω τρά­χω­να και στην Μπερ­να­ρή προ του 1821 δεν γνω­ρί­ζου­με με βε­βαιό­τη­τα α­πό που προ­ήρ­χο­ντο.- Ού­τε μπο­ρεί να ε­ξα­χθεί α­σφα­λές συμπέρασμα α­πο την ύ­παρ­ξη κολίγων α­πο τα Μέ­θα­να στην Πυρ­να­ρή το 1836 α­φού εί­ναι πι­θα­νό να τους με­τέ­φε­ρε ε­κεί με­τά το 1830 ο Α. Λου­ριώ­της.- Η ερ­γα­σί­α τους ή­ταν η σπο­ρά των χω­ρα­φιών και η βό­σκη­ση αι­γο­προ­βά­των σε κλί­μα­κα οι­κια­κής οι­κο­νο­μί­ας.-. -Θα πρέ­πει να υ­πήρ­χαν στον ε­πά­νω Τρά­χω­να γύ­ρω στα 16- 20 βό­δια για ζευ­γά­ρι, λί­γα μι­κρά μο­σχά­ρια, γύ­ρω στα 100-150 αι­γο­πρό­βα­τα, 5-10 α­λο­γο­φο­ρά­δες, λί­γα γου­ρού­νια και καμ­μιά τρια­ντα­ριά μελ­ί­σια.- Λό­γω των δύ­ο ξεχωριστών ση­μεί­ων κα­τοί­κη­σης πρε­πει να δεχθούμε ό­τι και τα πιό πά­νω διε­μοι­ρά­ζο­ντο α­να­λό­γως.- Κά­ποιοι μι­κροί κήποι για λα­χα­νι­κά και ι­σως λίγες ρί­ζες α­μπέ­λι για οικιακή χρή­ση.- Κά­ποια α­πα­σχό­λη­ση πρέ­πει να έ­δι­νε το μά­ζε­μα του ε­λαιο­κάρ­που κα­τά τον χει­μώ­να , αν έ­με­νε ε­λεύθε­ρος χρό­νος α­πό την βο­σκή των ζώ­ων, α­πα­σχό­λη­ση βέ­βαια ό­χι στους τρά­χω­νες αλ­λά σε άλ­λα μέ­ρη της Ατ­τι­κής .-Ξύ­λευ­ση πρέ­πει να γι­νό­ταν στα ά­γρια δέν­δρα του τσι­φλι­κιού αλ­λά και στον κο­ντι­νό Υμηττό -

Η σχέ­ση κολίγου -γαιο­κτή­μο­να δεν πρέ­πει να ή­ταν δια­φο­ρε­τι­κή α­πό την γε­νι­κή ε­πι­τό­πια συ­νή­θεια της Ατ­τι­κής.-2/3 της σο­διάς των δη­μη­τρια­κών στον τούρ­κο τσι­φλι­κά α­γά εφ ό­σον αυ­τός προ­μή­θευε τα ζώ­α και τον α­να­γκαί­ο ε­ξο­πλι­σμό για την γε­ωρ­γι­κή καλ­λιέρ­γεια και
1/3 στους κολίγους, 1/2 στους κολίγους και 1/2 στον γαιο­κτή­μο­να στην πε­ρί­πτω­ση που τα ζώ­α αλ­λά και η κα­τοι­κί­α α­νή­καν στον κολίγα. -Στην πε­ρί­πτω­ση των Τρα­χώ­νων μάλ­λον πρέ­πει να ί­σχυε η πρώ­τη πε­ρί­πτω­ση.-

Οι κολίγοι των Τρα­χώ­νων πρέ­πει να ή­ταν πο­λύ φτω­χοί.- Κα­νέ­νας δεν εί­χε ι­διο­κτη­σί­α στους τρά­χω­νες. -Ο Συ­με­ών Τρί­μης πού εί­χε ι­διό­κτη­τη με­λισ­σό­μαν­δρα στον Κά­τω Τρά­χω­να σύμ­φω­να και με την μαρ­τυ­ρί­α της 27/7/1831 αλ­λά και με με­τέ­πει­τα δι­κα­στι­κές α­πο­φά­σεις ,δεν ή­ταν κολίγος στο τσι­φλί­κι. -Ε­δώ πρέ­πει να
ση­μειω­θεί η ι­διαι­τε­ρό­τη­τα των σχέ­σε­ων ι­διο­κτη­σί­ας στην προ­ε­πα­να­στα­τι­κή ε­πο­χή στην Ατ­τι­κή.- Ο Τρί­μης ή­ταν ι­διο­κτή­της κα­τά πλή­ρη μά­λι­στα κυ­ριό­τη­τα με­λισ­σό­μαν­δρας σε μιά πε­ριο­χή που υ­πε­τί­θε­το ό­τι ως τσι­φλί­κι α­νή­κε σε έ­ναν μό­νο κύ­ριο.- Α­σφα­λώς το ε­πί­πε­δο ζω­ής μό­λις και θα ή­ταν αρ­κε­τό για την α­πλή α­να­πα­ρα­γω­γή
αυ­τών των αν­θρώ­πων.-

ΣΥ­ΝΟ­ΡΑ - Ε­ΚΤΑ­ΣΗ

Ο­ταν α­γό­ρα­σε τους Τρά­χω­νες ο Κ. Ζω­γρά­φος υ­πό τις ο­δη­γί­ες του Α. Λου­ριώ­τη τα σύ­νο­ρα τους προσ­διο­ρί­ζο­ταν ως ε­ξής.- Των μεν Κά­τω Τρα­χώ­νων το Μπρα­χά­μι, ο Καρ­ράς/ Η­λιού­πο­λη/ο Πε­τρά­κης ,η μο­νή Πε­τρά­κη δη­λα­δή, και Υμηττός, το Χα­σά­νι.- Των Άνω Τρα­χώ­νων οι Κά­τω Τρά­χω­νες, ο Πε­τρά­κης , το Χα­σά­νι και η θά­λασ­σα.- Η σχε­τι­κή α­ο­ρι­στί­α των πιό πά­νω συ­νό­ρων α­πο­σα­φη­νί­ζε­ται α­πο τον ί­διο τον Λου­ριώ­τη 10 και 16 έ­τη με­τά ό­ταν το­πο­θε­τεί τα σύ­νο­ρα του κτή­μα­τος του με­τα­ξύ Μπρα­χα­μί­ου, Χα­σα­νί­ου, Καρ­ρά και
Θα­λάσ­σης. -Η­τοι και τα δύ­ο κτή­μα­τα του ο­μού , με τί­τλο κτή­σε­ως τα
χο­τζέ­τια των Τούρ­κων δεν έ­φθα­ναν πέ­ραν του ση­με­ρι­νού Χα­σα­νί­ου,
ή­τοι του ση­με­ρι­νού Ελ­λη­νι­κού χω­ρίς βέ­βαια να πε­ριέ­χουν βου­νά
ε­ντός αυ­τών .-Βέβαια τα σύ­νο­ρα αυ­τά τα το­πο­θε­τεί με βά­ση τους
τί­τλους του, ή­τοι τα χο­τζέ­τια των Τούρ­κων και τις συ­να­κό­λου­θες
ε­γκρί­σεις 594 και 669 της με­τέ­πει­τα Ε­πι­τρο­πής Ε­ξε­τά­σε­ως των
Ο­θω­μα­νι­κών ιδιοκτησιών του έ­τους 1842. -Η Γλυ­φά­δα ό­πως εί­ναι
φυ­σι­κό πα­ντε­λώς α­που­σιά­ζει α­πο τους τί­τλους του.- Το ση­μα­ντι­κό
και εν­δια­φέ­ρον ό­μως εί­ναι ό­τι ή­δη α­πο του 1839 ο Λου­ριώ­της
ε­ξε­μί­σθω­νε την βο­σκή των Άνω Τρα­χώ­νων υ­πό την ο­νο­μα­σί­α /Πυρ­να­ρή/ σε διά­φο­ρους βο­σκούς για χει­μα­διά, και ό­μως στα πιό πά­νω συμ­βό­λαια σα­φώς δεν συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νει την Πυρ­να­ρή στα ό­ρια του τσιφλικιού του παρ ό­τι οι μαρ­τυ­ρί­ες της 27/7/1831 δια­βε­βαί­ω­ναν
πε­ρί του ό­τι συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νε­το ό­λη η πε­ριο­χή αυ­τή ε­ντός του
τσιφλικιού του.- Α­πό την α­νά­γνω­ση και ε­ξέ­τα­ση των χο­τζε­τιών των
Άνω και Κά­τω Τρα­χώ­νων εί­ναι δυ­σχε­ρές να προσ­διο­ρι­στούν τα σύ­νο­ρα των κτη­μά­των αυ­τών .- Η έ­κτα­ση τους ό­μως στα χο­τζέ­τια σα­φώς προσ­διο­ρί­ζε­ται ως δέ­κα ζευ­γα­ριών γης ( ο­κτώ των Άνω Τρα­χώ­νων και δύ­ο των Κά­τω Τρα­χώ­νων/.-Με την υ­πό­θε­ση ό­τι το ζευ­γά­ρι στους Τρά­χω­νες δεν πρέ­πει να υ­πε­ρέ­βαι­νε τα 100 στρέμ­μα­τα, κατ α­νώ­τα­το ό­ριο α­φού η γή των Τρα­χώ­νων δεν ή­ταν πρώ­της ποιό­τη­τας, και με την ε­πό­με­νη υ­πό­θε­ση ό­τι η καλ­λιερ­γή­σι­μη γή ορ­γω­νό­ταν με το σύ­στη­μα της α­γρα­να­παύ­σε­ως , προ­κύ­πτει έ­κτα­ση καλ­λιερ­γή­σι­μης γης για τους μεν Κά­τω Τρά­χω­νες 600 στρεμ­μά­των ,για δε τους Άνω τρά­χω­νες έ­κτα­ση καλ­λιερ­γή­σι­μης γης 2.500 στρεμ­μά­των/ αν βέ­βαια δεν ορ­γώ­νο­νταν η γή με το σύ­στη­μα της α­γρα­να­παύ­σε­ως οι πιό πά­νω α­ριθ­μοί μειώ­νο­νται στο 1/3.-

Α­πό την έ­κτα­ση των 2.500 στρεμ­μά­των υ­πάρ­χει τε­ρά­στια α­πό­στα­ση μέ­χρι τον α­ριθ­μό των 30.000 πε­ρί­που στρεμ­μά­των πε­δι­νής ε­κτά­σε­ως που βρέ­θη­κε να κα­τα­λαμ­βάνει το τσι­φλί­κι των Άνω Τρα­χώ­νων ,πλέ­ον βε­βαί­ως και άλ­λων 15.000 στρεμ­μά­των ο­ρει­νής ε­κτά­σε­ως στον Υ­μητ­τό.- Αν δε­χθού­με την έ­κτα­ση αυ­τών των λιβαδιών φθά­νου­με σε έ­ναν α­ριθ­μό 40.000 στρεμ­μά­των βο­σκής. -Μια τέ­τοια με­γά­λη έ­κτα­ση για την βο­σκή ζώ­ων α­σφα­λώς και θα ή­ταν ση­μα­ντι­κής πε­ριου­σια­κής α­ξίας .- Το τί­μη­μα ό­μως των 15.000
γροσ­σί­ων, μό­λις και αρ­κεί για να κα­λύ­ψει την α­ξί­α της καλ­λιερ­γή­σι­μης ε­κτά­σε­ως των ο­κτώ ζευ­γα­ριών .- Αλ­λά και την μαρ­τυ­ρί­α του Μα­κρυ­γιάν­νη να δε­χθού­με για τι­μή πω­λή­σε­ως ε­νός
γροσ­σί­ου το στρέμ­μα και πά­λι δεν μπο­ρού­με να φθά­σου­με στο ύ­ψος
των πιό πά­νω α­ριθ­μών .
- Ο Υ­μητ­τός πε­ρι­λαμ­βά­νο­νταν στα ό­ρια του τσιφλικιού των Άνω Τρα­χώ­νων? Σύμ­φω­να με τα χο­τζέ­τια ό­χι.-
Σύμ­φω­να με τις μαρ­τυ­ρί­ες της 27/7/1831 ναι. - Σύμ­φω­να με το
πρα­κτι­κό της ο­ρο­θε­σί­ας του 1824 μάλ­λον ό­χι. - Σύμ­φω­να με τα συμ­βό­λαια του 1840-1846 ό­χι. Σύμ­φω­να με τα συμ­βό­λαια μέ­χρι του 1894 ό­χι.- Σύμ­φω­να με τα συμ­βό­λαια με­τά το 1894 ναι.- Προ­φα­νές ό­τι το ζή­τη­μα αυ­τό χρή­ζει ει­δι­κό­τε­ρης ε­ξε­τά­σε­ως.- Οι μάρ­τυ­ρες πε­ρι­λαμ­βά­νουν τον Υ­μητ­τό στα ό­ρια του τσι­φλι­κιού .- Στην κα­τά­θε­ση ό­μως που έ­δω­σαν στην ε­πι­τρο­πή στις 27/7/1831 α­να­φέ­ρουν σαν βου­νά που πε­ρι­λαμ­βά­νει το κτή­μα το Μαυ­ρο­βού­νι και τα κόκκινα βρά­χια /δη­λα­δή το μέ­ρος του Υ­μητ­τού πά­νω α­πό την ση­με­ρι­νή Τερ­ψι­θέ­α Γλυ­φά­δας / χω­ρίς να α­να­φέ­ρουν τί­πο­τε για το υ­πό­λοι­πο μέ­ρος του Υ­μητ­τού πά­νω α­πό την υ­πό­λοι­πη ση­με­ρι­νή Γλυ­φά­δα
. –Στο ε­ξώ­φυλ­λο / ει­δι­κότε­ρη πε­ρι­γρα­φή/ ό­μως που έ­δω­σαν οι ί­διοι
μάρ­τυ­ρες στην ε­πι­τρο­πή, πε­ρι­λαμ­βά­νουν και αυ­τό το μέ­ρος του
Υ­μητ­τού. -Η πε­ρι­γρα­φή αυ­τή έ­γι­νε α­πο αυ­τούς για ε­ξει­δί­κευ­ση και
λε­πτο­με­ρή κα­τα­γρα­φή του κτή­μα­τος.- Ει­ναι ο­μως δυ­να­τόν η
ε­ξει­δί­κευ­ση του γε­νι­κού να το υ­περ­βαί­νει? Οι πιό πά­νω μαρ­τυ­ρί­ες
θα μπο­ρού­σαν να στη­ρί­ξουν βά­σι­μα την ά­πο­ψη για τό ό­τι το
τζι­φλί­κι πε­ριε­λάμ­βα­νε και μέ­ρος του Υ­μητ­τού πά­νω α­πό την
ση­με­ρι­νή Γλυ­φά­δα ή και ο­λό­κλη­ρο το Βου­νά αν/ α/οι μαρ­τυ­ρί­ες
αυ­τές ή­ταν υ­πε­ρά­νω πά­σης υ­πο­ψί­ας, πράγ­μα που δεν συ­νέ­βαι­νε α­φού και εί­χαν πλη­ρω­θεί α­πό τον ί­διο τον Α. Λου­ριώ­τη, β/ δεν υ­πήρ­χαν δια­φο­ρές με­τα­ξύ ε­ξω­φύλ­λου και κα­τα­θέ­σε­ως στην ε­πι­τρο­πή, γ/ δεν υ­πήρ­χαν τα συμ­βό­λαια του 1840 και 1846 ό­που ό ί­διος ο Α.
Λου­ριώ­της δεν α­να­φέ­ρει τί­πο­τε πε­ρί Υ­μητ­τού.- Ο­πως μα­θαί­νου­με α­πο το αρ­χεί­ο Λου­ριώ­τη στο ΕΙΕ οι μαρ­τυ­ρί­ες αυ­τές ή­ταν πλη­ρω­μέ­νες
α­ντί του πο­σού των 400 πε­ρί­που γροσ­σί­ων ό­πως άλ­λω­στε και οι
μαρ­τυ­ρί­ες του κτή­μα­τος της Στα­μά­τας α­ντί του πο­σού των 100
γροσ­σί­ων. -Οι μάρ­τυ­ρες που ε­ξε­τά­στη­καν ή­ταν ο Γιάν­νης Κα­ρα­γιάν­νης, ο Στα­μά­της Τρα­κά­δας και ο Στά­μος Τζι­μπι­δης.- Ο πρώ­τος ει­ναι μό­νι­μος μάρ­τυς για πά­μπολ­λα κτή­μα­τα των Α­θη­νών το 1831 καθ ό­τι δε­κα­τι­στής κα­τά την Τουρ­κο­κρα­τί­α είχε λόγο και
γνώ­σεις πε­ρί των ο­ρί­ων των κτη­μά­των και ό­πως φαί­νε­ται αυ­τή του η ι­διό­της πολ­λα­πλώς ερ­μη­νεύ­θη και α­ξιο­ποι­ή­θη ε­κεί­νη την ε­πο­χή και οι άλ­λοι δύ­ο ή­ταν κολίγοι του κτή­μα­τος στους Τρά­χω­νες.- Α­πό την συ­σχέ­τι­ση ό­λων των πιό πά­νω στοι­χεί­ων , α­ντι­φα­τι­κών και α­ντί­θε­των η γνώ­μη που πρέ­πει βά­σι­μα να υ­πο­στη­ρι­χθεί εί­ναι ό­τι ο Υ­μητ­τός, ό­πως άλ­λω­στε και μέ­ρος της ση­με­ρι­νής Γλυ­φά­δας, δεν ε­πω­λή­θη α­πο τους κλη­ρο­νό­μους του Μου­στα­φά­μπε­η στον Α. Λου­ριώ­τη και ό­τι ο ί­διος ο Λου­ριώ­της, δια του Κ. Ζω­γρά­φου αρ­χι­κά, και ο ί­διος με­τέ­πει­τα
ε­πε­χεί­ρη­σαν με διά­φο­ρους τρό­πους , ε­λιγ­μούς και υ­πα­να­χω­ρή­σεις/
α­νά­λο­γα με την πε­ρί­στα­ση/ να εμ­φα­νί­σουν το κτή­μα με­γα­λύ­τε­ρο α­πό αυ­τό που οι ί­διοι α­γό­ρα­σαν α­πό τους κλη­ρο­νό­μους του Μου­στα­φά­μπε­η.-

Α­ξί­ζει α­κό­μη να προ­στε­θεί ό­τι οι μαρ­τυ­ρί­ες της 27/7/1831 ου­δέ­πο­τε α­πε­τέ­λε­σαν α­ντι­κεί­με­νο ε­ξε­τά­σε­ως ο­ποιασ­δή­πο­τε κρα­τι­κής αρ­χής α­φού/ α. -Δεν ε­στά­λη­σαν α­πο την τό­τε Ε­πι­τρο­πή προς την Κυ­βέρ­νη­ση Κα­πο­δί­στρια α­φού της εί­χε α­πα­γο­ρευ­τεί να στέλ­λει
τέ­τοιου ειδούς κτή­μα­τα για να ε­πι­κυ­ρω­θούν οι τί­τλοι τους β.- δεν μνη­μο­νεύ­ο­νται ου­δό­λως στις ε­γκρι­τι­κές α­πο­φά­σεις του 1842 με α­ριθ­μό 594 και 669 που α­φο­ρούν τους Άνω και Κά­τω Τρά­χω­νες.- Προ­σέ­τι οι Άνω και Κά­τω Τρά­χω­νες εί­ναι το τε­λευ­ταί­ο τσιφλίκι της
Ατ­τι­κής που ε­νε­κρί­θη ο τί­τλος του και ο Λου­ριώ­της δεν δήλωσε τα
δά­ση που θα έ­πρε­πε να πε­ριέ­χο­νται ε­ντός του κτή­μα­τος του,
σύμ­φω­να του­λά­χι­στον με την ο­ριο­θέ­τη­ση των μαρ­τυ­ρι­κών κα­τα­θέ­σε­ων, ώ­στε να α­να­γνω­ρι­στούν σαν ι­διω­τι­κά σύμ­φω­να με τον νό­μο της 29/11/1836 για την α­να­γνώ­ρι­ση των ι­διω­τι­κών δα­σών .-


3ο Απόσπασμα από το βιβλίο «Οι πωλήσεις των Οθωμανικών Ιδιοκτησιών της Αττικής. 1830-1831»του Θωμά Δρίκου.
Μάρτης 1993. εκδόσεις Τροχαλία.

Read more »

Οι καταπατητές των Αθηνών 2/4

Η κυ­ρί­ως πε­ρί­ο­δος των α­γο­ρα­πω­λη­σιών / Σε­πτέμ­βριος - Δε­κεμ­βριος 1830.


Έγραφε ο Ι. Κα­πο­δί­στριας στον Ευ­νάρ­δο στις 8/20 Σε­πτεμ­βρί­ου 1830. «Τα γε­γο­νό­τα των η­με­ρών αρ­κούν για έ­ναν αιώ­να.». Όμως για την μορ­φή της γαιο­κτη­σί­ας στην Ατ­τι­κή και για την τύ­χη της Ατ­τι­κής γης τα γε­γο­νό­τα των η­με­ρών ε­κεί­νων άρ­κε­σαν και αρ­κούν μέ­χρι και σή­με­ρα. Η Ελ­λη­νι­κή ε­πι­τρο­πή από τους Σπ. Κα­λο­γε­ρό­που­λο, Κων/νο Μά­νο και Ιω­άν­νη Μίσ­σιο έφθανε στην Α­θή­να γύ­ρω στις 20 Αυ­γού­στου του 1830. Η ει­κό­να που πα­ρου­σί­α­ζε ο τό­πος της Ατ­τι­κής ή­ταν ει­κό­να ε­ρή­μω­σης και κα­τα­στρο­φής. Α­πό τα 1238 σπί­τια που είχε η πόλη της Α­θή­νας το 1822 μό­λις 300 στέ­κο­νταν α­κό­μη όρ­θια και αυ­τά σε α­θλί­α κα­τά­στα­ση.

Μεγάλο μέ­ρος των ε­λαιο­δέν­δρων καμ­μέ­νο,τα χω­ρά­φια χέρ­σα, η κτη­νο­τρο­φί­α α­νύ­παρ­κτη. 300 πε­ρί­που άτακτοι, αλ­βα­νοί και τούρ­κοι κα­τεί­χαν το κά­στρο της Α­κρό­πο­λης κά­τω από τις διαταγές του φρού­ραρ­χου (σι­λι­χτά­ρη στα τούρ­κι­κα) Γιου­σούφ Μπέ­η, δεν α­σκού­σαν ό­μως διοί­κη­ση και έ­λεγ­χο σε ό­λη την Ατ­τι­κή α­φού στα Μέ­γα­ρα υ­πήρ­χε ελ­λη­νι­κό στρα­τό­πε­δο, υ­πό τoν Ι. Ρά­γκο που α­σκού­σε τον έ­λεγ­χο στην γύ­ρω πε­ριο­χή. Κά­τω από αυτές τις συν­θή­κες οι πρώτοι και τολ­μη­ρό­τε­ροι Α­θη­ναί­οι άρ­χι­ζαν σι­γα-σι­γά να ε­πι­στρέ­φουν στην πα­τρο­γο­νι­κή γή. Οι τούρ­κοι Α­θη­ναί­οι που είχαν ε­γκα­τα­λεί­ψει την πό­λη από το 1822 έ­κτο­τε δεν εί­χαν ε­πι­στρέ­ψει αλλά μέ­ρος από αυ­τούς άρ­χι­σε να ε­πι­στρέ­φει για να πω­λή­σει τα κτή­μα­τα του.
.Οι πρώ­τοι έλ­λη­νες αγοραστές τουρ­κι­κών κτη­μά­των ή­δη εί­χαν εμ­φα­νι­σθεί στην Α­θή­να α­πό τον Ιούλιο του 1830. Οι α­γο­ρα­στές των τουρ­κι­κών κτη­μά­των στης Ατ­τι­κής δεν προ­σέ­τρε­ξαν μα­ζι­κά στην Α­θή­να αμέσως με την ά­φι­ξη της ε­πι­τρο­πής. Μέ­χρι την 9 Σε­πτεμ­βρί­ου 1830, δηλ. γύ­ρω τις δύ­ο ε­βδο­μά­δες από τό­τε που η ε­πι­τρο­πή ήλ­θε στην Α­θή­να, είχαν γί­νει μό­νο 55 πω­λη­τή­ρια α­ξί­ας μόνον 55.100 γρο­σί­ων, και μά­λι­στα τα πε­ρισ­σό­τε­ρα από αυ­τά εί­χαν γί­νει προ της α­φί­ξε­ως της ε­πι­τρο­πής στην Α­θή­να.Υ­πήρ­χε α­κό­μη και­ρός για την Ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση για να αγοράσει την γη της Ατ­τι­κής από τους τούρ­κους για λογαριασμό του ε­θνους. Ο Ι. Κα­πο­δί­στριας α­πευ­θύν­θη­κε στον Ευ­νάρ­δο στις 8/20 Σε­πτεμ­βρί­ου 1830, ζη­τώ­ντας δά­νειο , ο δε Ευ­νάρ­δος στις 7 Σε­πτεμ­βρί­ου 1830 εί­χε α­πευ­θυν­θεί στον Βα­σι­λιά της Γαλλίας Λου­δο­βί­κο για το ί­διο ζή­τη­μα, και με­τέ­πει­τα ο Ευ­νάρ­δος α­πευ­θυν­θη­κε στις 9 Νο­εμ­βρί­ου 1830 πρός την συν­διά­σκε­ψη του Λον­δί­νου για το ί­διο ζή­τη­μα .
Η α­πά­ντη­ση που ει­σέ­πρα­ξε ή­ταν αρ­νη­τι­κή. Ήταν φα­νε­ρό ό­τι οι τρεις δυνάμεις δεν πο­λυε­πεί­γο­ντο για την εκ­κέ­νω­ση της Ατ­τι­κής και της Ευ­βοιας από τους τούρ­κους, πο­λύ δε περισσότερο δεν πο­λυεν­διε­φέ­ρο­ντο για το αν η Ατ­τι­κή, που στο μυα­λό ό­λων προ­ο­ρί­ζε­το για πρω­τεύ­ου­σα του νέ­ου ελ­λη­νι­κού κρά­τους, θα εί­χε έστω και πι­θα­μή δη­μό­σιας γης.

Παρ ό­τι οι α­γο­ρα­πω­λη­σί­ες δεν εί­χαν στην ου­σί­α αρ­χί­σει α­κό­μη, ή­δη από τον Σε­πτέμ­βριο του 1830, ε­νε­φα­νί­σθη­σαν τα πρώ­τα προ­βλή­μα­τα σε σχέ­ση με την λει­τουρ­γί­α της ελ­λη­νι­κής ε­πι­τρο­πής, τις αρ­μο­διό­τη­τες της και κυ­ρί­ως την ου­σί­α αλ­λά και την δια­δι­κα­σί­α κα­τά την οποία θα ε­νε­το ο έ­λεγ­χος και η ε­ξέ­τα­ση της νο­μι­μό­τη­τας των α­γο­ρα­πω­λη­σιών. Κυ­ρί­ως οι έλληνες α­γο­ρα­στές φαί­νε­ται ό­τι ε­φο­βού­ντο την πε­ρί­πτω­ση μη α­να­γνω­ρί­σε­ως της νο­μι­μό­τη­τας των α­γο­ρών τους. Διε­μαρ­τυ­ρή­θη­σαν στους τούρ­κους πω­λη­τές και αυ­τοί με την σει­ρά τους διε­μαρ­τυ­ρη­θη­σαν πρός τον Χα­τζη Ι­σμα­ήλ Μπέ­η. Αυ­τός μη βλέ­πο­ντας προ­σέ­λευ­ση α­γο­ρα­στών πρό­τει­νε στην ελ­λη­νι­κή πλευ­ρά τρεις λύ­σεις.
Α) να α­γο­ρά­ση η ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση ό­λα τα κτή­μα­τα σε τι­μή και σε προ­θε­σμί­ες πλη­ρω­μής που θα ε­συμ­φω­νού­ντο.
Β) να α­γο­ρά­ση η ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση τα με­γά­λα κτή­μα­τα των τούρ­κων (δηλ. τζι­φλί­κια, δά­ση, χω­ριά ο­λό­κλη­ρα κτλ) και να α­φή­ση να πω­λη­θούν τα υ­πό­λοι­πα πα­ρά των ι­διω­τών τούρ­κων με ά­με­ση ό­μως ε­πι­κύ­ρω­ση και α­να­γνώ­ρι­ση της νο­μι­μό­τη­τας των πω­λή­σε­ων.
Γ) να α­να­λά­βη η ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση την πώ­λη­ση ό­λων των κτη­μά­των λαμ­βά­νο­ντας ως α­μοι­βή ή προ­μή­θεια
το 1/10 ή και το 1/5 της ό­λης α­ξί­ας των πω­λή­σε­ων.
Α­ξιο­λο­γώ­ντας την πιό πά­νω πρό­τα­ση βλέ­που­με ό­τι ο ή­δη α­πό την αρ­χή των α­γο­ρα­πω­λη­σιών των ο­θω­μα­νι­κών ι­διο­κτη­σιών της Ατ­τι­κής α­πα­σχο­λού­σε τους τούρ­κους πω­λη­τές αλ­λά και τους έλ­λη­νες α­γο­ρα­στές η πε­ρί­πτω­ση να μην επικυρώσει ή ελ­λη­νι­κή πλευ­ρά τις α­γο­ρα­πω­λη­σί­ες των με­γά­λων κτη­μά­των της Ατ­τι­κής. Α­κό­μη η ι­διό­τυ­πη ι­διο­κτη­σια­κή και νο­μι­κή κατάσταση των με­γά­λων κτη­μά­των πρέ­πει να ή­ταν κύ­ριος λό­γος για την α­νη­συ­χί­α αυ­τή.

Ο Σε­πτέμ­βριος του 1830 υ­πήρ­ξε μήνας κα­θο­ρι­στι­κός για την ε­ξέ­λι­ξη των α­γο­ρα­πω­λη­σιών στην Ατ­τι­κή το 1830-1831. Παρ ό­τι δεν έ­γι­ναν αγορές σε με­γά­λη έ­κτα­ση εί­ναι ο μή­νας κατά την ο­ποί­ο κα­θο­ρί­στη­κε και μορ­φο­ποι­ή­θη­κε η ό­λη δια­δι­κα­σί­α κα­τά την ο­ποί­α θα ε­γί­νο­ντο οι α­γο­ρα­πω­λη­σί­ες. Στα πρώ­τα πα­ρά­πο­να των Ελ­λή­νων α­γο­ρα­στών για την αρ­γο­πο­ρί­α των ε­πι­κυ­ρώ­σε­ων η Ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση α­πά­ντη­σε με τον ο­ρι­σμό ει­δι­κού πλη­ρε­ξου­σί­ου αρ­μο­δί­ου για την ε­πι­κύ­ρω­ση των πω­λη­τη­ρί­ων και με την α­πο­στο­λή του στην Α­θή­να. Με αυ­τό τον τρό­πο ο Ι. Κα­πο­δί­στριας ε­πε­τυγ­χα­νε δύ­ο στό­χους
Α) να δηλώσει την πρό­θε­ση του για ε­πι­τά­χυν­ση των αγοραπωλησιών και
Β) να έ­χει και άλλο ένα μά­τι στην Αθήνα που θα έλεγχε την ό­λη κα­τά­στα­ση που θα διε­μορ­φώ­νε­το ε­κεί.
Ο άν­θρω­πος που διο­ρί­στη­κε για αυ­τή την δουλειά ή­ταν ο Δ. Περ­ρού­κας, γε­ρου­σια­στής α­πο το Αρ­γος, στε­νός πο­λι­τι­κός φί­λος του α­δελ­φού του Ι. Κα­πο­δί­στρια, Βιά­ρου. Ο Περ­ρού­κας έ­φθα­σε στην Α­θή­να στο τέ­λος Σε­πτεμ­βρί­ου 1830 με α­πο­στο­λή να ε­πι­κυ­ρώ­νη ε­πι­το­πί­ως τα χο­τζέ­τια (πω­λη­τή­ρια έγ­γρα­φα) που ε­ξέ­δι­δε ο Χα­τζη ι­σμα­ήλ Μπέ­ης. Η δια­δι­κα­σί­α λοι­πόν ή­ταν η α­κό­λου­θη. Ο Χα­τζη Ι­σμα­ήλ ε­ξέ­δι­δε το πω­λη­τή­ριο έγ­γρα­φο, η ελ­λη­νι­κή ε­πι­τρο­πή ε­ξέ­τα­ζε την νο­μι­μό­τη­τα του και ει­ση­γεί­το στον Δ. Περ­ρού­κα πε­ρί της ε­πι­κυ­ρώ­σε­ως του, ο δε Δ. Περ­ρού­κας ως εκ­πρό­σω­πος της κυ­βερ­νή­σε­ως θα α­πε­φά­σι­ζε για την ο­ρι­στι­κή ε­πι­κύ­ρω­ση της α­γο­ρα­πω­λη­σί­ας. Αυ­τη η δια­δι­κα­σί­α θα γί­νη πη­γή μυ­ρί­ων δει­νών για τα συμ­φέ­ρο­ντα του Ελ­λη­νι­κού δη­μο­σί­ου,α­φού με την προ­σε­λευ­ση πλή­θους α­γο­ρα­στών και τον συ­να­γω­νι­σμό τους για την α­πό­κτη­ση κτη­μά­των, οι τούρκοι ε­ξα­νά­γκα­σαν τους α­γο­ρα­στές να καταβάλλουν το σύ­νο­λο του τι­μή­μα­τος ή­δη κατά την έκ­δο­ση του χο­τζε­τί­ου, έ­τσι που η δια­δι­κα­σί­α της ε­πι­κυ­ρώ­σε­ως που θα α­κο­λου­θού­σε να δέ­χε­ται σημαντικότατη πί­ε­ση από τους ι­σχυ­ρούς α­γο­ρα­στές.

Ερ­χό­με­νος ο Δ. Περ­ρού­κας στην Α­θή­να α­ντί να διευκολύνει τις α­γο­ρα­πω­λη­σί­ες ε­ζή­τη­σε όλως διό­λου να τις μα­ταιώ­ση. Ε­πι­κα­λού­με­νος το άρ­θρο πε­ρί κα­το­χής του πρωτοκόλλου της 3/15 Φεβρουαρίου 1830 και α­φού οι τούρ­κοι κτη­μα­τί­ες δεν εί­χαν κα­το­χή των κτη­μά­των τους το 1830, α­πό το 1822 πού εί­χαν ε­γκα­τα­λεί­ψει την Ατ­τι­κή, έγραψε γι αυ­τό το ζή­τη­μα στον κυ­βερ­νή­τη την 1 Ο­κτω­βρί­ου του 1830. Η α­πά­ντη­ση του Κα­πο­δί­στρια ή­ταν κα­τη­γο­ρη­μα­τι­κά αρ­νη­τι­κή και μά­λι­στα μπο­ρεί να πεί κα­νείς ε­πι­πλη­κτι­κή, υ­πεν­θυ­μί­ζο­ντας στον Δ. Περ­ρού­κα ό­τι κύ­ριος σκο­πός τής α­πο­στο­λής του στην Α­θή­να ή­ταν η διευ­κό­λυν­ση των πω­λή­σε­ων και ό­χι η κα­τάρ­γη­ση τους. Ο Δ. Περ­ρού­κας με την πιο πά­νω ε­πι­στο­λή του ε­ξέ­φρα­ζε την ά­πο­ψη που πολ­λοί έλληνες πρέ­πει να την εί­χαν τό­τε, δηλ. την α­πό­κτη­ση των κτη­μά­των της Ατ­τι­κής α­πό το ελ­λη­νι­κό κρά­τος με μό­νη την πα­ρέ­λευ­ση ά­πρα­κτης της προ­θε­σμί­ας του έ­τους πού εί­χε προ­βλε­φθεί α­πό το πρω­τό­κολ­λο της 3/15 Φε­βρουα­ρί­ου 1830 Μια τέ­τοια ά­πο­ψη δυ­σκό­λευε οπωσδήποτε την πα­ρά­δο­ση της Ατ­τι­κής στους Έλληνες και ή­ταν α­ντί­θε­τη στην πο­λι­τι­κή Κα­πο­δί­στρια που εί­χε δύ­ο στό­χους ε­κεί­νη την πε­ρί­ο­δο. Κυ­ρί­ως την κα­το­χύ­ρω­ση της γης της Ατ­τι­κής σε ελ­λη­νι­κά χέ­ρια ώ­στε να εξασφαλίσει την μελ­λο­ντι­κή της σί­γου­ρη πα­ρά­δο­ση στους έλ­λη­νες,και δευ­τε­ρευό­ντως την ά­με­ση α­πό­δο­ση της, α­φού προς τού­το α­να­πο­φεύ­κτως συ­νε­δέ­ε­το με την ταυ­τό­χρο­νη πα­ρά­δο­ση της Δυ­τι­κής Ελ­λά­δος στους τούρ­κους. Ε­πει­δή δε εί­ναι δύσκολο να πι­στευ­θεί ό­τι ο Ι. Κα­πο­δί­στριας θα έ­φτα­νε μέ­χρι το τέ­λος στην υ­πό­θε­ση της υ­πο­χω­ρη­τι­κό­τη­τας του στο ζή­τη­μα της Δυτικής Ελ­λά­δος και ε­πει­δή α­σφα­λώς θα διέ­βλε­πε την ε­μπλο­κή Α­τι­ι­κής - Ευ­βοί­ας με την Δυ­τι­κή Ελ­λά­δα (αφού άλ­λω­στε ή­ταν και στό­χος του η μα­ταί­ω­ση της πα­ρά­δο­σης της Δυτ. Ελ­λά­δος στους τούρ­κους) πρέ­πει να προηγηθεί ως ε­ξή­γη­ση της ε­πι­μο­νής του για την διε­ξα­γω­γή των α­γο­ρα­πω­λη­σιών ο πρώτος στό­χος, δηλ. η κα­το­χύ­ρω­ση της γης της Ατ­τι­κής σε ελ­λη­νι­κά χέ­ρια.

Τι θα εί­χε συμ­βεί αν τυ­χόν η ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση εί­χε δε­χθεί την ά­πο­ψη Περ­ρού­κα και δεν είχε προ­χω­ρή­σει στην υ­πό­θε­ση των α­γο­ρα­πω­λη­σιών; Το ε­ρώ­τη­μα αυ­τό δεν μπο­ρεί να α­πα­ντη­θεί με βε­βαιό­τη­τα εκ των υ­στέ­ρων. Σί­γου­ρα μια τέ­τοια στά­ση της Ελ­λη­νι­κής πλευ­ράς θα έ­δει­χνε υ­πα­να­χώ­ρη­ση της α­πό την συμ­φω­νί­α που εί­χε ε­πι­τευ­χθεί μό­λις πριν α­πό ενάμιση μή­να στο Ναύ­πλιο. Πι­θα­νό­τα­τα οι α­γο­ρα­πω­λη­σί­ες να διε­κό­πτο­ντο. Και ή­ταν ε­πί­σης πι­θα­νό μια τέ­τοια μο­νο­με­ρής πο­λι­τι­κή α­πό­φα­ση α­να­τρο­πής του πρωτοκόλλου της 3/15 Φε­βρουα­ρί­ου 1830 να ε­νέ­τει­νε τις σχέ­σεις Ελ­λά­δος-Τουρ­κί­ας αλ­λά και Ελ­λά­δος -τριών δυ­νά­με­ων . Το τι θα ε­γί­νε­το με τα τούρ­κι­κα κτή­μα­τα της Ατ­τι­κής εί­ναι πο­λύ δύ­σκο­λο να προβλεφθεί εκ των υ­στέ­ρων. Θα ε­πω­λού­ντο σε ξέ­νους κε­φα­λαιού­χους μα­ζι­κά, θα α­πε­μά­κρυ­ναν οι στό­λοι των τριών δυ­νά­με­ων με την βί­α τούς τούρ­κους α­πό την Α­κρό­πο­λη, θα πα­ρέ­με­ναν α­πώ­λη­τα, ή παρ ό­λα αυ­τά θα τα α­γό­ρα­ζαν κά­ποιοι άλ­λοι με­μο­νω­μέ­νοι α­γο­ρα­στές α­ψη­φώ­ντας την α­ντί­θε­ση της ελ­λη­νι­κής πλευ­ράς, ή α­κό­μη θα υ­πήρ­χε με­τα­γε­νέ­στε­ρη α­πό­φα­ση της συν­δια­σκέ­ψε­ως του Λον­δί­νου γι αυ­τό το ζή­τη­μα; Όλες οι πιο πά­νω εκδοχές θα παραμείνουν βέ­βαια εκδοχές α­φού η Ι­στο­ρί­α δεν γρά­φε­ται ού­τε ε­ξη­γεί­ται α­να­δρο­μι­κά. Ε­κεί­νο που εί­ναι βέ­βαιο εί­ναι ό­τι η Ελ­λη­νι­κή πλευ­ρά έ­κα­νε μια ε­πι­λο­γή ή­πια , μιά ε­πι­λο­γή πού προ­ω­θού­σε κλί­μα μιάς κά­ποιας στα­θε­ρό­τη­τας και συ­νερ­γα­σί­ας στην πε­ριο­χή.

Στις αρ­χές Ο­κτω­βρί­ου 1830 η δια­δι­κα­σί­α των α­γο­ρα­πω­λη­σιών εί­χε α­πο­σα­φη­νι­στεί και οι α­γο­ρα­στές ό­λο και πλή­θαι­ναν. Οι α­γο­ρα­πω­λη­σί­ες που εί­χαν γίνει μέ­χρι την 25 Νο­εμ­βρί­ου 1830 έ­φθα­ναν τις 365 και το πο­σό που ή­δη εί­χε κα­τα­βλη­θεί ο­λό­κλη­ρο στους Τούρ­κους ή­ταν της τά­ξε­ως του 1.250.000 γροσ­σί­ων. Είναι φα­νε­ρό ό­τι πλή­θος α­γο­ρα­στών εί­χε προσέλθει για να α­γο­ρά­σει κτή­μα­τα. Οι χα­μη­λές τι­μές, η με­γά­λη πι­θα­νό­τη­τα για να γί­νει η Α­θή­να πρω­τεύ­ου­σα του νέ­ου κρά­τους, ή προσ­δο­κί­α για με­γά­λα κέρ­δη από την αύ­ξη­ση των τι­μών των κτη­μά­των, και ή πρό­βλε­ψη για την ά­με­ση εν­σω­μά­τω­ση της Ατ­τι­κής στο ελ­λη­νι­κό κρά­τος ή­ταν οι λό­γοι που πα­ρε­κί­νη­σαν για τις α­γο­ρές αυ­τές. Αν λη­φθεί υπ ό­ψη ό­τι το σύ­νο­λο των α­γο­ρα­πω­λη­σιών που έ­γι­ναν στην Ατ­τι­κή μέ­χρι τον Σε­πτέμ­βριο του 1831 δεν ή­ταν πάνω από 900 , ε­ξά­γε­ται το συμπέρασμα ό­τι οι α­γο­ρα­πω­λη­σί­ες, α­πό τον Ο­κτώ­βριο του 1830 και με­τά ε­γέ­νο­ντο με πο­λύ γρή­γο­ρο ρυθ­μό.

Ο γορ­γός ρυθ­μός με τον ο­ποί­ο ε­γέ­νο­ντο οι α­γο­ρα­πω­λη­σί­ες δεν ά­φη­νε και πολ­λά πε­ρι­θώ­ρια χρό­νου στην Ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση για να εξοικονομήσει κε­φά­λαια για μια μα­ζι­κή α­γο­ρά κτη­μά­των στην Ατ­τι­κή. Μια α­γο­ρά που θα ή­ταν οι­κο­νο­μι­κά συμ­φέ­ρου­σα, κοι­νω­νι­κά α­πο­δο­τι­κή και πο­λι­τι­κά ση­μα­ντι­κή. Οι­κο­νο­μι­κά συμ­φέ­ρου­σα λό­γω της χα­μη­λής τι­μής των κτη­μά­των, κοι­νω­νι­κά α­πο­δο­τι­κή για­τί θα υ­πήρ­χε η δυ­να­τό­τη­τα για δη­μιουρ­γί­α πολ­λών γε­ωρ­γών μικροϊδιοκτητών, και ση­μα­ντι­κή πο­λι­τι­κά για­τί στον χώ­ρο που κατά πά­σα πι­θα­νό­τη­τα προ­ε­βλέ­πε­το για κα­θέ­δρα του νέ­ου κρά­τους θα υ­πήρ­χε δη­μό­σια γη που θα κα­θι­στού­σε ευ­χε­ρέ­στε­ρη την ά­σκη­ση ε­λέγ­χου και πο­λι­τι­κής γης από την κυ­βέρ­νη­ση. Έτσι η γη της Ατ­τι­κής περ­νού­σε σε λί­γα χέ­ρια, χω­ριά ο­λό­κλη­ρα ε­πω­λού­ντο και οι κολίγοι ακολουθούσαν την τύ­χη τους, δη­μό­σια γη στην Ατ­τι­κή που­θε­νά. Η ε­πι­στο­λή Ευ­νάρ­δου προς την Γαλ­λι­κή Βου­λή για ε­ξα­σφά­λι­ση δα­νεί­ου ,την 10/12/1830 ή­δη ή­ταν πο­λύ κα­θυ­στε­ρη­μέ­νη ό­πως και κα­θυ­στε­ρη­μέ­νη ή­ταν και η τε­λευ­ταί­α προ­σπά­θεια του Ι. Κα­πο­δί­στρια για δά­νειο με τον σκο­πό της μα­ζι­κής α­γο­ράς ό­πως φαί­νε­ται α­πό ε­πι­στο­λή της 10/22 Νο­εμ­βρί­ου 1830 προς τον Στούρ­τζα στην Ο­δησ­σό με την ο­ποί­α προ­έ­τρε­πε τους κε­φα­λαιού­χους της Ο­δησ­σού να α­γο­ρά­σουν απ ευ­θεί­ας γη α­ξί­ας 50.000 ε­σκού­δων στην Ελ­λά­δα ή να δώ­σουν δά­νειο προς τού­το στην ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση.
Η­δη η Δού­κισ­σα της Πλα­κε­ντί­ας έ­χει κά­νει το σύ­νο­λο των α­γο­ρών της, κυ­ρί­ως σε ε­λαιό­δεν­δρα , ο Κ. Ζω­γρά­φος και ο Ι. Σού­τσος ο­μού με­τά του πρί­γκι­πος Κα­τα­κου­ζη­νού, ο Υ­δραί­ος κα­πε­τάν Θε­ο­δω­ρά­κης, έ­χουν α­γο­ρά­σει με­γά­λα κτή­μα­τα που πε­ριεί­χαν δά­ση, βου­νά, λί­μνες, χω­ριά ο­λό­κλη­ρα, ο Φίν­λαι­η έ­χει προ­βεί σε α­γο­ρές σπι­τιών και οι­κο­πέ­δων στην πό­λη της Α­θή­νας.

Σε αυ­τή την χρο­νι­κή πε­ρί­ο­δο, δη­λα­δή α­πό Σε­πτέμ­βριο 1830 έ­ως και Δε­κέμ­βριο του 1830 ε­πω­λή­θη­σαν συ­νο­λι­κά τα 9/10 των ο­θω­μα­νι­κών κτη­μά­των της Ατ­τι­κής, μι­κρών και με­γά­λων. Ποιά ή­ταν η στά­ση της ελ­λη­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης στον κα­ται­γι­σμό αυ­τό των α­γο­ρα­πω­λη­σιών; Α­πα­ντώ­ντας σε αυ­τό το ε­ρώ­τη­μα α­ξί­ζει να σχο­λια­σθεί η στά­ση του γε­ρου­σια­στή Δ. Περ­ρού­κα στην πιο πά­νω πε­ρί­ο­δο. Όπως εί­δα­με και πιο πά­νω ο Δ. Περ­ρού­κας έ­φθα­σε στην Ατ­τι­κή πε­ρί το τέ­λος Σε­πτεμ­βρί­ου 1830.

Α­πό την πρώ­τη του ε­πι­στο­λή στον Κα­πο­δί­στρια της 1ης Ο­κτω­βρί­ου 1830 ή­ταν φα­νε­ρό πως δεν ή­ταν ι­διαί­τε­ρα ευ­χα­ρι­στη­μέ­νος από την δια­νοι­γό­με­νη προ­ο­πτι­κή γιά την πε­ριέ­λευ­ση ό­λων των ο­θω­μα­νι­κών ι­διο­κτη­σιών στα χέ­ρια ι­διω­τών, ελ­λή­νων και ξέ­νων. Ο Δ. Περ­ρού­κας πρέ­πει να θε­ω­ρη­θή, λό­γω και της πο­λι­τι­κής του φι­λί­ας με τον Βιά­ρο Κα­πο­δί­στρια, πώς α­πη­χού­σε τις θέ­σεις πά­νω σε αυ­τό το ζή­τη­μα του πε­ρι­βάλ­λο­ντος του Κυ­βερ­νή­τη και πι­θα­νό­τη­τα και του ι­δί­ου του Κα­πο­δί­στρια, θέ­σεις που ή­ταν α­ντί­θε­τες (ό­πως θα φα­νεί και με­τέ­πει­τα, στον σχη­μα­τι­σμό με­γά­λης γαιο­κτη­σί­ας στην Ατ­τι­κή και στην Εύ­βοια) άλ­λω­στε η α­ντί­θε­ση του Κα­πο­δί­στρια πρός στους με­γά­λους γαιο­κτή­μο­νες της Πε­λο­πον­νή­σου εί­ναι γνω­στή. Αρ­κε­τές φο­ρές ε­ξέ­φρα­ζε βέ­βαια αυ­τές τις θέ­σεις και α­πό­ψεις με τρό­πο που υ­πε­ρέ­βαι­νε και την αρ­χι­κή βού­λη­ση των κυ­ρί­ως ε­χό­ντων αυ­τές τις θέ­σεις. Ο Δ. Περ­ρού­κας λοι­πόν έ­μει­νε στην Α­θή­να μό­λις μέ­χρι την 21 Ο­κτω­βρί­ου 1830. Όταν διε­πί­στω­σε την έ­κτα­ση που έ­παιρ­ναν οι α­γο­ρα­πω­λη­σί­ες και το ό­τι
με­τε­βι­βά­ζο­ντο ε­κτός των άλ­λων και τα με­γά­λα κτή­μα­τα της Ατ­τι­κής αλ­λά και της Εύ­βοιας με τέ­τοιο τρό­πο ώ­στε να σχη­μα­τί­ζε­ται με­γά­λη γαιο­κτη­σί­α α­νε­χώ­ρη­σε για το Ναύ­πλιο. Οι Ελ­λη­νες αλ­λά και οι ξέ­νοι α­γο­ρα­στές τό­τε α­πέ­δω­σαν την α­να­χώ­ρη­ση του αυ­τή σε ο­δη­γί­ες του κυ­βερ­νή­τη ώ­στε να στα­μα­τή­σουν οι α­γο­ρα­πω­λη­σί­ες και να αποθαρρυνθούν οι α­γο­ρα­στές ώ­στε να μεί­νουν α­πώ­λη­τα, κυ­ρί­ως τα με­γά­λα κτή­μα­τα, και να μπορέσει να τα αγοράσει με­τέ­πει­τα η ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση. Δεν πρέ­πει να εί­χαν και πο­λύ ά­δι­κο α­φού σε ε­πι­στο­λή Περ­ρού­κα προς τον Κα­πο­δί­στρια της 17 Νο­εμ­βρί­ου 1830 ο Περ­ρού­κας α­σχο­λεί­ται με αυ­τό το ζή­τη­μα. Αλ­λά και α­πό ε­πι­στο­λή του Κ. Ζω­γρά­φου προς τον Α. Λου­ριώ­τη της 5/17 Νο­εμ­βρί­ου 1830 φαί­νε­ται ό­τι η Ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση έ­κα­νε την ύ­στα­τη της προ­σπά­θεια για να ανακόψει τις πω­λή­σεις των με­γά­λων κτη­μά­των ώ­στε ε­ξα­σφα­λί­ζο­ντας κά­ποιο δά­νειο να προβεί στην α­γο­ρά τους για λογαριασμό του έ­θνους. Η άρ­νη­ση του Χα­τζη Ι­σμα­ήλ Μπέ­η στις αρ­χές Νο­έμ­βριου του 1830 να εκ­δί­δει χο­τζέ­τια για με­γά­λα κτή­μα­τα ή­ταν α­πο­τέ­λε­σμα της προ­σπά­θειας αυ­τής της κυ­βέρ­νη­σης. Δεν φαί­νε­ται ό­μως να πε­ρί­με­νε πο­λύ ο Χα­τζη Ι­σμά­ηλ Μπέ­ης α­φού ή­δη μέ­χρι τέ­λους Δε­κεμ­βρί­ου του 1830 εί­χε πω­λη­θεί σχε­δόν ό­λη η κτη­μα­τι­κή πε­ριου­σί­α των Οθωμανών στην Ατ­τι­κή. Σε άλ­λη ε­πι­στο­λή της 5ης Νο­εμ­βρί­ου 1830 του γραμ­μα­τέ­α του Δ. Περ­ρού­κα, Α. Μί­χου, πε­ρι­γρά­φε­ται με λε­πτο­μέ­ρειες το κλί­μα α­νη­συ­χί­ας που εί­χε δη­μιουρ­γή­σει η α­να­χώ­ρη­ση Περ­ρού­κα,ό­πως και τα προ­βλή­μα­τα με­τα­ξύ των α­γο­ρα­στών για την προ­τε­ραιό­τη­τα στην ε­ξέ­τα­ση α­πό την ε­πι­τρο­πή των πω­λη­τη­ρί­ων εγ­γρά­φων (χο­τζε­τί­ων) αλ­λά και το ό­τι η ε­πι­τρο­πή δεν του εί­χε α­πο­στεί­λει ει­μή μό­νο 6 α­κό­μη πω­λη­τή­ρια ε­νώ εί­χε ε­ξε­τά­σει πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρα.

Ο Δ. Περ­ρού­κας ε­πέ­στρε­ψε στην Α­θή­να στις 18 Δε­κεμ­βρί­ου 1830 και έ­κτο­τε θα έ­πρε­πε να συνεχίσει τις ε­πι­κυ­ρώ­σεις των μέ­χρι τό­τε γε­νο­μέ­νων πω­λη­τη­ρί­ων μέ­σα σε έ­να κλί­μα αναμονής και α­βε­βαιό­τη­τας για το τι θα ε­πα­κο­λου­θού­σε σχε­τι­κά με την α­πό­δο­ση ή ό­χι της Ατ­τι­κής α­πό τους Τούρ­κους στους Ελ­λη­νες. Τι συ­ζή­τη­σε ά­ρα­γε ο Περ­ρού­κας στο Ναύ­πλιο και με ποιους; Είναι α­δύ­να­τον να μην συ­ζή­τη­σε α­κό­μη και με τον ί­διο τον Ι. Κα­πο­δί­στρια για τα ζη­τή­μα­τα αυ­τά. Η δια­πί­στω­ση δε ό­τι το δά­νειο δεν θα ερ­χό­ταν πο­τέ θα είχε α­πό τό­τε ο­δη­γή­σει σε σκέ­ψεις για το πώς θα α­ντι­με­τω­πί­ζε­το η κα­τά­στα­ση που ε­δη­μιουρ­γεί­το στην Ατ­τι­κή. Μια κα­τά­στα­ση ό­που η δη­μό­σια γη θα ε­ξέ­λι­πε πα­ντε­λώς και η με­γά­λη γαιο­κτη­σί­α θα ή­το γε­γο­νός. Το ό­τι ό­ταν ε­πέ­στρε­ψε στην Α­θή­να δεν προ­έ­βη σε καμία ε­πι­κύ­ρω­ση δεί­χνει σα­φώς ό­τι στο Ναύ­πλιο ε­πε­λέ­γη μιά στά­ση α­να­μο­νής α­πό πλευ­ράς της κυ­βερ­νή­σε­ως. Μιά τέ­τοια στά­ση που δεν θα έ­φερ­νε κά­ποιο αυ­το­τε­λές ε­μπό­διο στην πα­ρά­δο­ση
του­λά­χι­στον της Ατ­τι­κής στα χέ­ρια των Ελ­λή­νων, πέ­ρα βέ­βαια α­πό την εν­δε­χό­με­νη ε­μπλο­κή του ζη­τή­μα­τος με αυ­τό της Δυ­τι­κής Ελ­λά­δος. Νο­μί­ζω πώς ή­δη οι α­πο­φά­σεις εί­χαν λη­φθεί α­πλώς ή­ταν ζή­τη­μα χρό­νου για τό πό­τε θα ε­ξε­δή­λώ­ντο.

Και αν α­κό­μη υ­πο­τε­θεί ό­τι οι Τούρ­κοι θα πα­ρέ­δι­δαν την Ατ­τι­κή στις 22 Ια­νουα­ρί­ου 1831 στους Έλληνες είναι σα­φές ό­τι μέ­χρι τέ­λους Δε­κεμ­βρί­ου 1830 εί­χαν προ­λά­βει και εί­χαν πω­λή­σει ό­λες σχε­δόν τις ι­διο­κτη­σί­ες τους μι­κρές ή με­γά­λες. Όλη λοι­πόν η γη της Ατ­τι­κής που κα­τέ­χε­το α­πό τους Τούρ­κους εί­χε πε­ρά­σει στα χέ­ρια κυ­ρί­ως Ελ­λή­νων αλ­λά και ξέ­νων κτη­μα­τιών. Μό­νον οι πε­ριου­σί­ες των τουρ­κι­κών ιε­ρών να­ών (τζα­μιών ) και αυ­τές οπωσδήποτε ό­χι ό­λες θα έ­με­ναν στην κα­το­χή του Ελ­λη­νι­κού κρά­τους.

Είναι χρή­σι­μο να σημειωθεί ε­δώ ότι σε ό­λη αυ­τή την χρο­νι­κή πε­ρί­ο­δο των τριών μη­νών οι τούρ­κοι ου­δέ­πο­τε ε­νε­φά­νι­σαν τί­τλους ι­διο­κτη­σί­ας των κτη­μά­των τους ι­σχυ­ρι­ζό­με­νοι ό­τι ό­λοι εί­χαν κα­τα­στρα­φεί ­κα­τά την κα­τά­λη­ψη της Α­κρό­πο­λης από τους έλ­λη­νες το 1822.

Α­κό­μη ουδόλως ε­νε­φά­νι­σαν και το κτη­μα­το­λό­γιο της Ατ­τι­κής για το ο­ποί­ο προ­έ­βαλ­λαν την ίδια δι­καιο­λο­γί­α. Ο ι­σχυ­ρι­σμός ό­μως αυ­τός υ­πέ­κρυ­βε δο­λιό­τη­τα και σκο­πι­μό­τη­τα που συ­νί­στα­το στο ε­ξής. Τυ­χόν εμ­φά­νι­ση του κτη­μα­το­λο­γί­ου ή των τί­τλων των τούρ­κων κτη­μα­τιών θα ε­φα­νέ­ρω­νε α­μέ­σως την ι­διο­τυ­πί­α του νο­μι­κού κα­θε­στώ­τος των με­γά­λων κτη­μά­των που πε­ριεί­χαν βου­νά, δά­ση, λί­μνες και βο­σκές , που μόνο κατά δι­καί­ω­μα ε­ξου­σιά­σε­ως α­νή­καν στους ι­διώ­τες, και θα δη­μιουρ­γού­σε προ­βλή­μα­τα για το αν ε­δι­καιού­ντο να τα πω­λή­σουν ή ό­χι. Ο ι­σχυ­ρι­σμός αυ­τός των τούρ­κων ή­ταν και έ­νας α­πό τούς κύ­ριους λό­γους για την κα­θιέ­ρω­ση των μαρ­τυ­ριών των γη­γε­νών Α­θη­ναί­ων ως του μό­νου μέ­σου α­πο­δεί­ξε­ως και για την νο­μι­μο­ποί­η­ση των τούρ­κων πω­λη­τών και για το αν τα πω­λού­με­να ή­ταν δη­μό­σια ή ι­διω­τι­κή πε­ριου­σί­α και για τον κα­θο­ρι­σμό και την ε­ξεύ­ρε­ση των ο­ρί­ων των πω­λου­μέ­νων κτη­μά­των.

Οι λό­γοι που έ­κα­ναν δυ­να­τή την πραγ­μα­το­ποί­η­ση τό­σων πολ­λών α­γο­ρών σε τό­σο μι­κρό χρο­νι­κό διά­στη­μα και μά­λι­στα σε μιά ε­πο­χή ,και σε μια περιοχή πού τα χρη­μα­τι­κά μέ­σα ή­ταν πε­ριο­ρι­σμέ­να ή­ταν
Α) Οι χα­μη­λές τι­μές των πω­λου­μέ­νων κτη­μά­των.
Β) Το πε­ριο­ρι­σμέ­νο του χρό­νου μέ­σα στο ο­ποί­ο έ­πρε­πε να γί­νουν οι α­ο­γρα­πω­λη­σί­ες.
Γ) Η προσ­δο­κί­α α­μέ­σων και με­γά­λων κερ­δών.
Δ) Το εν­δε­χό­με­νο να καταστεί η Α­θή­να πρω­τεύ­ου­σα του νέ­ου κρά­τους.
Ε) Η βε­βαιό­τη­τα για το ­ό­τι η Ατ­τι­κή σε οποιαδήποτε πε­ρί­πτω­ση πο­λι­τι­κής με­τα­βο­λής θα εν­σω­μα­τώ­νε­το οπωσδήποτε στο νέ­ο κρά­τος.

Στ) η διευ­κό­λυν­ση εκ μέ­ρους της ελ­λη­νι­κής κυ­βερ­νή­σε­ως των πω­λή­σε­ων με την δη­μό­σια α­να­κοί­νω­ση του Αυ­γού­στου του 1830.

2ο Απόσπασμα από το βιβλίο «Οι πωλήσεις των Οθωμανικών Ιδιοκτησιών της Αττικής. 1830-1831»του Θωμά Δρίκου.

Μάρτης 1993. εκδόσεις Τροχαλία.

Read more »