Recent Movies
‏إظهار الرسائل ذات التسميات Varnalis Stelios. إظهار كافة الرسائل
‏إظهار الرسائل ذات التسميات Varnalis Stelios. إظهار كافة الرسائل

Χρονογράφημα Μάθημα (αναδρομικό)


ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ (ΑΝΑΔΡΟΜΙΚΟ)

8o Δημοτικό σχολείο Κερατσινίου, σχολικό έτος 1942-43 τάξη Τετάρτη.

Βομβαρδισμοί, πεινά, κοινωνική διάλυση κ. λ. π.
Το σχολείο λειτουργούσε υποτυπωδώς, ανάμεσα στα διαλύματα των βομβαρδισμών, λίγο γραφή, ανάγνωση και αριθμητική.
Οι δάσκαλοι πεινασμένοι ήρωες και οι μαθητές είχαν ένα ισχυρό κίνητρο για να παρακολουθούν αυτό το λίγο σχολείο. Το συσσίτιο ένα πιάτο φαί από τον ‘’Ερυθρό Σταυρό’’ .
Δάσκαλος: τη πρώτη ώρα θα κάνουμε αριθμητική, σήκω Στυλιανέ και έλα στο πινάκα με το τετράδιο των ασκήσεων σου.
Μαθητής: με φοβισμένη φωνή και ντροπιασμένα, κύριε δάσκαλε δεν έχω τετράδιο.
Δάσκαλος: προσποιητά οργισμένος, και πως θα σου κάνω μάθημα χωρίς τετράδιο, δεν είναι κατάσταση αυτή.
Μαθητής: Κύριε δάσκαλε δεν έχω τετράδιο όμως το μάθημα το ξέρω.
Δάσκαλος: Γράψε μου στο πινάκα ένα πρόβλημα, με πρόσθεση αφαίρεση και πολλαπλασιασμό.
Μαθητής: (που ήταν part - time μικροπωλητής) χτες αγόρασα μια κουτά τσιγάρα 100τμχ προς 1000 δραχμές, τα πούλησα προς 13 δρχ το ένα τσιγάρο και μάζεψα 100Χ13=1300 και είχα προσωρινό κέρδος 300δρχ. και λέω προσωρινό επειδή όταν πήγα να αγοράσω μια άλλη κουτά, τα τσιγάρα είχαν ακριβύνει και τα αγόρασα 1150 δρχ τη κουτά, έτσι το καθαρό μου κέρδος είναι 1300-1150=150δρχ.
Ο δάσκαλος έμεινε έκπληκτος μπροστά σε αυτό το ψυχρό εμπορικό ισολογισμό της χθεσινής ημερήσιας δραστηριότητας του μαθητή του. Με δάκρυα στα μάτια μίλησε με θαυμασμό για το κουράγιο αυτών των παιδιών που προσπαθούσαν με πείσμα να επιβιώσουν , μέσα σε αυτές τη άγριες συνθήκες.
Επίλογος: ο συγκεκριμένος δάσκαλος παρά ήταν καλός για να κάνει το κορόιδο, μετά από λίγο εξαφανίστηκε, μάθαμε ότι βγήκε στην αντίσταση με το ΕΑΜ.



Υ.Γ. Όσο για τον τίτλο ‘χρονογράφημα αναδρομικό’, κάπου και σήμερα δεν είναι καθόλου αναδρομικό.
Στέλιος Βάρναλης
24/12/09

Η κυρά Κατερινιώ και το ΅Αλβανικό έπος΅


Η κυρά Κατερινιώ και το «Αλβανικό έπος»


1940 με τις πρώτες νίκες της πατρίδας μας στο αλβανικό μέτωπο, εγώ ήμουν 8 χρονών, πέρασε από τότε μισός αιώνας και ακόμα δε μπορώ να ξεχάσω την παραζάλη εκείνων των ημερών, τις φωνές ενθουσιασμού ιδιαίτερα των παιδιών, που ήταν ντοπαρισμένα με πολύ πατριωτικό σοβινισμό, από τα φασιστικά σχολειά εκείνης της εποχής. Είχα μάθει στο σχολειό π.χ. πως οι έλληνες είναι οι καλύτεροι και γενναιότεροι πολεμιστές, οι Ιταλοί δειλοί μακαρονάδες, η πατρίδα μου η ποιο δυνατή χώρα του κόσμου. Ο Πειραιάς που γεννήθηκα το μεγαλύτερο λιμάνι του κόσμου και αλλά πολλά ωραία τέτοια. Σε ένα δρομάκι μιας συνοικίας του μεγαλύτερου λιμανιού του κόσμου, χωρίς ηλεκτρικό, νερό, άσφαλτο. Που κατοικούσαν εδώ και είκοσι χρονιά μόνο πρόσφυγες από τη μαύρη θάλασσα. Την ήμερα που πήραμε την Κορυτσά ο ενθουσιασμός είχε περάσει κάθε προηγούμενο, στο σχολείο μάθημα δε κάναμε καθόλου, τι φωνές, τι σημαιοστολισμοί οι καμπάνες χτυπούσαν αναστάσιμα και μέσα σ’αυτή τη χαρά παρατήρησα την κυρά Κατερινιώ που έμενε απέναντι από το σπίτι μας, ήταν καθισμένη στο σκαλοπάτι της πόρτας της και έκλαιγε… για μένα ήταν αδιανόητο μια Ελληνίδα μάνα με γιο στρατιώτη στο μέτωπο να κλαίει, αντί να είναι περιφανή διπλά από τις άλλες μανές που δεν είχαν την τύχη να έχουν γιους στρατιώτες.
Το πράγμα με έβαλε σε σκέψη και υποψίες (πολύ εύκολο πράγμα για εκείνη την εποχή) για τον πατριωτισμό της κυρά Κατερινιώς.
Ρωτώ λοιπόν τη μάνα μου, γιατί κλαίει η κυρά Κατερινιώ, αφού ο γιος της ήταν από αυτούς που κέρδισαν και πήραμε την Κορυτσά;
Πολύ απλή ερώτηση ε!;!.. και απόρησα πως η μητέρα μου με πείρα από πόλεμους, παγκόσμιους, βαλκανικούς, Ελληνοτούρκικους, προσφυγιά και αλλά πολλά βάσανα που την είχαν κάνει σοφή και είχε πάντα μια απάντηση σε ότι τη ρωτούσα, δυσκολεύτηκε πολύ να μου απαντήσει και σκέπτομαι ότι αυτή τη φόρα άργησε πολύ να μου δώσει την απάντηση, που ήταν η έξης :
Κοίταξε παιδί μου, όσο ποιο πολύ νικάμε στο πόλεμο τόσο ποιο μακριά πάει ο Σάββας ο γιος της κυρά Κατερινιώς!….
Ομολογώ ότι τότε δε κατάλαβα την απάντηση της μάνας μου. Όμως είναι γεγονός ότι έρχεται στο νου μου πολύ τακτικά και τουλάχιστον σε κάθε πολεμική επέτειο.
Στέλιος Βάρναλης
15-1-2009

ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ 1942, "Η ΒΑΣΙΛΟΠΙΤΑ"



ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ 1942 «Η ΒΑΣΙΛΟΠΙΤΑ»

Η γερμανική κατοχή είχε επιβληθεί σε όλη τη χώρα εδώ και μερικούς μήνες, οι αρχές κατοχής και με τη βοήθεια των ντόπιων συνεργατών τους είχαν επιτάξει όλα τα αποθέματα τροφίμων ( για να τροφοδοτήσουν το ανατολικό κυρίως πολεμικό μέτωπο ). Τη δύσκολη κατάσταση την έκανε χειρότερη η βαρυχειμωνιά, χιόνι στο Κερατσίνι έβλεπα πρώτη φορά, ήμουν τότε 9 χρόνων από τότε πέρασαν δεκάδες χρόνια αλλά κάθε τέτοιες μέρες η πρωτοχρονιά του 42 ξανάρχεται στο νου μου.
Στο σπίτι για φαγητό υπήρχε μόνο λίγο καλαμποκάλευρο και λίγο χαρουπόμελο για όλη την εξαμελή οικογένεια, η μητέρα πιστή στο παραδοσιακό εορταστικό της ημέρας επέμενε με τα λίγα αυτά υλικά αντί να κάνει τη συνηθισμένη μπομπότα να κάνει μια έστω υποτυπώδη βασιλόπιτα.
Την ετοίμασε σε ένα ταψί, έβαλε και το απαραίτητο φλουρί και έπεισε τον πατέρα μου να την πάει στο φούρνο της γειτονιάς καμμιά 200αριά μέτρα απόσταση για ψήσιμο. Η μπομπότα σε αυτή τη φάση προετοιμασίας είναι αραιή, νερουλή.
Ξεκίνησε ο πατέρας μου με το ταψί προχώρησε λίγα μέτρα αλλά η χιονοθύελλα λυσσομανούσε και έπαιρνε ο αέρας τη νερουλή μπομπότα και του πιτσίλισε το παλτό, οργισμένος ο πατέρας μου γυρίζει πίσω βλαστημώντας και κατεβάζοντας καντήλια, έπεισε τη μάνα μου να παραιτηθεί από την ιδέα επιχείρηση-ψήσιμο της βασιλόπιτας.
---Καλά λέει η καημένη , θα την ψήσουμε σιγά σιγά στο μαγκάλι, έλα όμως που με αυτή τη τρεμουλιαστή φωτιά αργούσε το ψήσιμο και όλη η οικογένεια πεινασμένη γύρω από το μαγκάλι περίμενε με αγωνία να ετοιμαστεί η βασιλόπιτα.
Εγώ ο πιό μικρός της οικογένειας πλησιάζω με ένα κουτάλι και παίρνω λίγο από την άψητη ακόμα πίτα για να κόψω την πείνα μου, κάναν το ίδιο και τα μεγαλύτερα αδέλφια μου και τότε επεμβαίνει οργισμένη η μητέρα λέγοντας «εφόσον δεν έχετε υπομονή να ψηθεί σωστά η πίτα ,αφού κάνετε σαν λυσσασμένα, θα την ανακατέψω για να ψηθεί γρήγορα αλλά δεν θα γίνει πίτα θα γίνει χαλβάς πολίτικος .
Ετσι η βασιλόπιτα έγινε χαλβάς και τη φάγαμε με το κουτάλι, εγώ πάλε έμεινα και με την απορία σε ποιόν έπεσε το φλουρί.
Έπεσαν σαν κλαράκια στις επιλογές των ισχυρών χιλιάδες πατριώτες μας από την πείνα και τις κακουχίες εκείνου του χειμώνα. Τέλος εκείνη τη πρωτοχρονιά δεν ακούστηκε ούτε ψιθυριστά «Χρόνια πολλά και καλή χρονιά»

08-12-2008
Στέλιος Βάρναλης
Μηχανουργός, συνταξιούχος ΙΚΑ.

Labels

أحدث المواضيع

 
Support : Creating Website | Johny Template | Mas Template
Copyright © 2013. Entries General - All Rights Reserved
Template Created by Creating Website Published by Mas Template
Proudly powered by Blogger