 |
| Ενισχύστε την προσπάθεια των παιδιών του Πειραιά. |
Διόνυσος
إظهار الرسائل ذات التسميات Cinema. إظهار كافة الرسائل
إظهار الرسائل ذات التسميات Cinema. إظهار كافة الرسائل
Από τα κόκκαλα (και από την φαντασία ) βγαλμένη
ΕΥΓΕΝΙΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
΄΄Το μεγαλύτερο μάθημα που μου δίδαξε η προσωπική μου εμπειρία από τα δημόσια νοσοκομεία είναι το ότι η αληθινή ζωή ξεπερνάει κάθε τέχνη σε φαντασία και ευρηματικότητα .΄΄Σ. Γκορίτσας
Την παρουσιάζουν σαν κωμωδία .Ελάχιστοι ,από τους 20 θεατές εκεί στην αίθουσα του ΙΝΤΕΑΛ, γελάσανε. Οι περισσότεροι προβληματίστηκαν και πιστεύω ότι αυτό ανήκει στα θετικά μιας ταινίας. Οι συζητήσεις είχανε αρχίσει από το διάλειμμα και συνεχίστηκαν στην έξοδο. Το επιτελείο των ηθοποιών ήταν εξαιρετικό. Όλοι οι ηθοποιοί δώσανε , και με το παραπάνω το γελοίο και ενίοτε και το γκροτέσκ των καταστάσεων.
Πολύ πετυχημένο το όνομα της κλινικής ΄΄ Άγιοι Πάντες΄΄ και κυρίως η παρουσίαση των χαρακτήρων. Σε αυτή την φανταστική κλινική ο τηλεφωνητής κάνει τον τραυματιοφορέα και ενίοτε βάζει και διαγνώσεις. Ο τραυματιοφορέας στέλνει τα μηνύματα στον παπά Ελικόπτερο(τόσο γρήγορα εμφανίζεται για να δώσει τον τελευταίο ασπασμό στον θανόντα ασθενή) και μετα έρχεται το γραφείο τελετών για να εισπράξει. Στο βωμό της γελιοποίησης πέσανε και οι υπόλοιποι εργαζόμενοι του νοσηλευτικού ιδρύματος. Το αποκορύφωμα ήταν το νεκροτομείο, του εν λόγω νοσοκομείου, όπου στα ψυγεία τοποθετούνται μαύρες σακούλες αντί για τους πεθαμένους. Το να χαθεί ένα πτώμα είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση.
Επίσης ένα πετυχημένο, από την άποψη της αλήθειας, είναι ότι σχεδόν όλες οι δουλειές γίνονται μετά την είσπραξη χρηματικού ποσού .Πράγματι ,σε πολλά δημόσια νοσοκομεία, η συναλλαγή γίνεται τόσο ανοικτά και τόσο άφοβα. Χωρίς φόβο και πάθος οι λειτουργοί ζητάνε και παίρνουν φακελάκια και δεν ντρέπονται να μάθουν όλοι οι ασθενείς τις ταρίφες τους. Όταν κάποιος τολμάει να αντιδράσει η ποινή είναι φοβερή. Ο ποιο ανίκανος και αμαθής του αντικειμένου, ειδικευόμενος, θα κάνει για ΄΄εκπαιδευτικούς λόγους ΄΄ την επέμβαση χωρίς τον καθηγητή δίπλα του. Αυτά είναι από πραγματικά συμβάντα και η ταινία σωστά βγάζει τα άπλυτα στην επιφάνεια.
Από τα κακά της ταινίας είναι η γελιοποίηση της εφημερίας όπου όλοι μπαίνουν και κανείς δεν κάνει κάτι .Η ειρωνική ματιά για τους αγώνες των γιατρών για μια καλύτερη υγεία. Δεν είναι όλοι ίδιοι. Οι συγγενείς των ασθενών είναι παντού παρόντες (μόνο στο χειρουργείο δεν τους έβαλε) και οι θάλαμοι είναι ντουμάνια από τα τσιγάρα. Κανείς δεν προσπαθεί και δεν αντιδράει στις αδικίες .Ο μόνος τίμιος, εργατικός και ικανός είναι ο ένας και μοναδικός κύριος Σπυράτος όλοι οι άλλοι είναι πωρωμένοι. Ο μόνος που παλεύει με το σύστημα είναι ένας ειδικευόμενος ενώ οι συνδικαλιστές μαζεύονται και φωνάζουν , στην συνέλευση ,μόνο για την μη πληρωμή των δεδουλευμένων .Στερείται σοβαρότητας και ουσιαστικού προβληματισμού. Χλευάζει τον συνδικαλισμό και τους αγώνες των γιατρών για ένα καλύτερο ΕΣΥ χωρίς φακελάκια . Για τι παίρνουν λεφτά οι γιατροί; Για τι δεν πληρώνονται και δεν εκπαιδεύονται σωστά; Για τι οι αγώνες και οι προβληματισμοί των γιατρών απουσιάζουν ;
Πράγματι ΄΄ η αληθινή ζωή ξεπερνάει κάθε τέχνη σε φαντασία και ευρηματικότητα΄΄ και εκεί πρέπει ο καλλιτέχνης να βάλει το χεράκι του και να προβληματίσει του φιλοθεάμων κοινό. Είναι μία υπερβολική , σε καταστάσεις, ταινία που πρέπει όλοι, οι γιατροί και οι ασθενείς να την δουν και να προβληματιστούν. Ίσως θα είναι μία καλή ευκαιρία να συζητηθούν δημόσια ποια είναι τα πραγματικά προβλήματα της δημόσιας υγείας και που χωλαίνει το ΕΣΥ.
Ηταν αγιάτρευτος....
ΗΤΑΝ ΑΓΙΑΤΡΕΥΤΟΣ
Τα έργα της ζωής καθοδηγούν και σκηνοθετούν έως και τα όρια του θανάτου μας, βιολογικού και λησμονιάς. Κάποιους ανθρώπους από την εκπομπή θετικών μηνυμάτων τους είναι γραφτό να τους θυμόμαστε και εμείς και η σπορά τους.
Ο Λάκης χρόνια πολλά γνωστός βοηθός σκηνοθέτη ζητούσε πάντα στα ανθρώπινα τον πάτο του πηγαδιού, όλη την αλήθεια όσο βαθειά και υγρή, ξερακιά ή δροσιστική και άν ήταν. Ακούγοντας το χαμόγελο της Τζοκόντας μου έρχεται πάντα στο μυαλό το βαθύ ειρωνικό του χαμόγελο , το γεμάτο ευγένεια βλέμμα τα σπαθάτα μάτια που σε τρυπούσαν πρώτα πριν αρχίσουν την ΅ανάκριση αιχμαλώτων πολέμου΅ για τα ερωτήματα που τον απασχολούσαν. Έπρεπε να εξαντλήσει τα όρια της τελειότητας, έπρεπε να δώσει πάντα το μήνυμα με τον πιο απλό τρόπο με το χωνί ,με το μεγάφωνο του φορτηγατζή Βέγγου που κατά λάθος εκπέμπει Θεοδωράκη μέσα στη χούντα, με τα μακρινά πλάνα του Καραβάν Σεράι των προσφύγων κολίγων που μάζεψε ο ίδιος προσωπικά πόρτα πόρτα με τα υποζϋγιά τους από 4-5 χωριά της Μακεδονίας μας.
Παιδί της φτωχολογιάς και της ανάγκης ανδρώθηκε σε μια κοινωνία διακρίσεων που μισούσε τους νέους της, τους έστελνε στις θάλασσες και τη μετανάστευση. Όσοι σήκωναν το κεφάλι με αξιοπρέπεια έβρισκαν δρόμο για ξερονήσια και πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων. Οι μπακαλόγατοι της αυλής των θαυμάτων ποτίζουν τη βιοπάλη τους με το άπιαστο όνειρο του Ελληνικού κινηματογράφου. Άλλοι στην
οικοδομή ,άλλοι στον τουρισμό, όσοι μαστόροι έπιαναν τα χέρια τους και το μυαλό τους στις βοηθητικές δουλιές να λάμψουν τα αστέρια, τα φώτα της ράμπας, οι σκηνικές εικονίσεις και τα νοηματικά σκηνοθετικά πλάνα.
Μια φοβισμένη κοινωνία, βγαλμένη από βάθη του εμφυλίου πρέπει να επουλώσει τις πληγές της, να γελάσει ,να ελπίσει, να φκιάξει αρχές και όνειρο, να ...ψυχαγωγηθεί! Συγχρόνως έπρεπε να εκπληρώσει το χρέος απέναντι στους γονιούς , να σεβαστεί τις ρίζες και τις καταβολές όπως τα βρήκε από τους παλιούς.
Ξεκινά μια δημιουργική περιπέτεια σαν βοηθός σκηνοθέτη το 1959 στο ΅Ξύλο
βγήκε από τον Παράδεισο΅ του Αλέκου Σακελάριου και καταλήγει 37 χρόνια μετά ,πριν τη σύνταξη το 1996 Προς την ΅Ελευθερία΅ του Χάρη Παπαδόπουλου πάλι σαν βοηθός σκηνοθέτη. Ενδιάμεσα πολλές συμμετοχές στο μοντάζ και το σενάριο.
Εκτός από τον Αλέκο Σακελλάριο και τον Ντίνο Κατσουρίδη συνεργάζεται με Γιώργο Τζαβέλλα, Θάνο Σάντα, Ντίνο Δημόπουλο, Ερρίκο Θαλασσινό, Κώστα Καραγιάννη, Νίκο Φώσκολο, Θανάση Βέγγο, Ντίνο Δαδήρα, Τάκη Βουγιουκλάκη, Νίκο Περάκη, Κώστα Βρεττάκο, Πάνο Γλυκοφρύδη, Τάσο Ψαρρά, Τώνια Μαρκετάκη και άλλους λιγότερο γνωστούς σκηνοθέτες.
Άπειρες οι αμίμητες περιγραφές με πρωταγωνιστές από τους γνωστούς του αθάνατου ελληνικού σινεμά της δεκαετίας του 60, ακόμα περισσότερο με γραπτά και σχέδια για την καθαρτήρια πορεία της κοινωνίας, την επισήμανση συντηρητικών αγκυλώσεων ή την ώθηση προοδευτικών κατευθύνσεων. Μιλούσε για τη νέα αριστερά και την
φανταζόταν σαν έφηβη στην ηλικία των παιδιών του, που πρέπει νάχουν εφόδια νάχουν γνώση και τίποτα να μην μπαίνει εμπόδιο στο δημιουργικό καλπασμό της στο μέλλον. Εμπνεύστηκε εκεί γύρω στο 2007 από τις πολιτικές κινήσεις του Αλέκου Αλαβάνου και το ραδιοφωνάκι του, που κουβαλούσε πάντα μαζί ήταν κολλημένο στο Κόκκινο 105,5 
Αριστερά στα FM. Η αίσθηση της θυσίας του ηγετικού ρόλου απέναντι στο νέο και δημιουργικό ήταν το ζητούμενο για αυτόν ,η παρηγοριά στη βαριά νόσο του, το αίσθημα επιβίωσης και απαντοχής για ένα καλύτερο κόσμο που θάχε μέσα και το αντίστοιχο των αγαπημένων οικείων.
Είχε πάντα μέσα του τον πεσιμισμό της εποχής του. ΅Καλά διαδίδετε τις απόψεις σας από τα μπλόγκ αλλά να ξέρεις αν το σύστημα δει τον κίνδυνο θα σας τα κόψει,΅ προειδοποιούσε.
Δεν ρουφιάνεψε, δεν λούφαρε στη κρατική δουλειά του μέχρι την σύνταξη, διεκδίκησε ασφαλιστικά δικαιώματα του κλάδου των σκηνοθετών και όλοι επωφελήθηκαν από αυτό, δεν πήγε ποτέ να στηθεί σε βασιλόπιτα αναξιοπρέπειας να σφίξει το χέρι σε εκμαυλιστές πολιτευτάκους.
Όταν βρέθηκε από την ισχυρογνωμοσύνη του σε άποψη εν αδίκω για πολεοδομικές διαφορές, κάτι σαν χτηματικές διαφορές του παλιού καιρού, άνοιξε την πόρτα και βρέθηκε στο δρόμο, άστεγος χρονίως
πάσχων και με ένα τσιγάρο πάντα στα κιτρινισμένα δάκτυλα. Έζησε και 14 ημέρες με μισό ευρώ στη τσέπη, δεν ζήτησε από τον αδελφό ήξερε να επιβιώνει με μαεστρία στη ζούγκλα των Αθηνών. Βρήκε μια αξιοπρεπή στέγη για ύπνο στους αστέγους του δήμου Αθηναίων, σιτίζονταν στην αυλή των θαυμάτων εκεί Πειραιώς και Σοφοκλέους χαμηλά παρέα με όλα τα αγκάθια της ψυχής μας, το δε ησυχαστήριο του ήταν το πατάρι κάποιου κεντρικού Mc Donald με φτηνό καφέ και ανεκτικούς υπαλλήλους. 
΅Να μάθεις να ξεχωρίζεις τους άστεγους της τσιμεντούπολης, είναι παντού δίπλα σου δεν θέλουν να φανούν να προκαλέσουν, είναι ο καθένας μια ανθρώπινη ιστορία ,είναι ο καθένας μια ταινία, βράχε΅ έτσι με αποκαλούσε μάλλον από φιλοφρόνηση.
΅Όταν βλέπεις κακοντυμένο να κουβαλά πάνω από δύο σακούλες ογκώδεις, κουβαλάει το βιός του, σιγά μην νοιαστεί κανείς να τους καταλάβει τι τους πνίγει.....΅
΅Το νέφος ,τα μικροσωματίδια, η άκαυτη βενζίνη και η αρρύθμιστη χοληστερίνη΅ σαν τα δικά σου τα σουσούδια του απαντούσα περιπαιχτικά.
Τον είχα σταυρώσει να μιλήσει στα παιδιά του ή άλλους που θεωρούσε οικείους αλλά αυτός ήταν ο βράχος, τα παιδιά μου είναι στην εφηβεία, δίνουν εξετάσεις, χαίρομαι για την επιτυχία της μίας περιμένω ακόμα καλύτερα από την άλλη, δεν θα τους χαλάσω τα όνειρα με τα δικά μου. Μίλαγε σαν Οιδίποδας σαν νάχε κάνει τα εγκλήματα του αιώνα και κράταγε μυστικά κρυμμένα όσα θα τον πρόδιδαν....
Το μεγάλο μου όπλο να βρω τα εμφανή ευαίσθητα σημεία είχε αποτύχει, η δεκαπεντάχρονη γνωριμία μας έκανε την συνοίκηση στο ελεύθερο διαμέρισμα μου αναγκαία συνθήκη. Είχε αρχίσει χημειοθεραπεία στη καλύτερη κλινική του Σωτηρία, ήξερε από αδηφάγα σαράκια, χρειαζόταν φορτηγά όπως έλεγε τις πρωτείνες για να δουλέψουν τα φάρμακα. Ε λοιπόν κάτι η ψησταριά, κάτι η
χύτρα ταχύτητας κάτι τα καροτόζουμα και τα φρούτα από την λαϊκή, είδα για 14 μήνες από κοντά και σύνολο 2,5 χρόνια μια μάχη στα μαρμαρένια αλώνια της αξιοπρέπειας, μια μάχη με την επάρατο σώμα με σώμα. 8 κύκλοι χημειοθεραπείας προσεκτικά διαλεγμένες από το καλύτερο επιτελείο ογκολόγων, ένας πειθαρχημένος ασθενής, μια ασφαλιστική εξυπηρέτηση και μέχρι τον 6 κύκλο το σαράκι κρατούσε και υποστρέφονταν ακτινολογικά και βιοχημικά.
Κρατούσε το δωμάτιο του 4ου στη Ψαρομηλίγκου 6 αλλά η μη χρήση του χαλασμένου ασανσέρ εξαντλούσε πολλές φορές τις τελευταίες ικμάδες ανάσας του. Η ευγνωμοσύνη του για τους ανθρώπους του Δήμου ήταν δεδομένη και ανεκτική ακόμα και εκεί που εγώ ισχυριζόμουν ότι τους εύρισκα ψεγάδια. Το δικό μου μεσημεριανό κατάλυμα ήταν για μαγείρεμα , ξεκούραση και πολύ πολύ κουβέντα.. Όταν δεν έτρωγε σε ένα κουτούκι στην Αχαρνών. 7 μήνες πριν την τελική κατάληξη εκεί χωρίσαμε τα τσανάκια μας. Κρατιόταν στις απόψεις του σταθερός, είχε ξεκόψει από τα
οικογενειακά ,σπάνια έκλεινε ραντεβού στις κόρες του στο Διόνυσο, παρόλες τις παροτρύνσεις μου για το αντίθετο ,δεν ήθελε και η εικόνα μετά από χημειοθεραπεία με το αραιωμένο μαλλί να χαραχτεί στη μνήμη τους. Ζούσε μια προγραμματισμένη τελική διαδρομή με τους δικούς του όρους, με ελευθερία και αξιοπρέπεια.
Έναν Ιούνη ήρθε στο ΙΚΑ στητός ακόμα για κάτι τυπικό, κάτι ενισχυτικές ενέσεις και θυμάμαι το αποχαιρετιστήριο επίμονο βλέμμα του, ήξερε και ήξερα που πηγαίνει. Είχε πάρει τόσες ιατρικές πληροφορίες που μπορούσε να επεξεργαστεί και να
ερμηνεύσει τι ακριβώς γινόταν μέσα του. Απλά είχε την επιτελική χάρη να αλλάζει τις τελευταίες σκηνές όπως αυτός και οι προβληματισμοί του έκριναν.
Αυτός ο κυνικός παρατηρητής των δρόμων της Αθήνας, του μετέωρου βηματισμού μιας επιπόλαιας χώρας, αδυνατούσε πια να γράψει σενάρια, να γκρινιάξει για το πλιάτσικο στις ιδέες του ιδίως από τηλεκαναλάκηδες συναδέλφους του, αδυνατούσε να δει από το φιλιστρίνι το μέλλον των παιδιών του. Η βιολογική φθορά είχε έρθει πρόωρα για ένα χρήσιμο κοινωνικά και δοτικό άνθρωπο. Είχε προδοθεί από ένα κολοτσίγαρο στα 67 του.
Δεν εφάρμοσα ποτέ την προτροπή του να ασχοληθώ με την αυλή των θαυμάτων με τους ξεχωριστούς αλλά παραμερισμένους ανθρώπους της Αθήνας μας. Ίσως γιατί έχω άλλα στέκια, ίσως γιατί δεν έχω τις αντοχές. Εσείς;
13-10-2009 Διόνυσος.
Τα έργα της ζωής καθοδηγούν και σκηνοθετούν έως και τα όρια του θανάτου μας, βιολογικού και λησμονιάς. Κάποιους ανθρώπους από την εκπομπή θετικών μηνυμάτων τους είναι γραφτό να τους θυμόμαστε και εμείς και η σπορά τους.
Ο Λάκης χρόνια πολλά γνωστός βοηθός σκηνοθέτη ζητούσε πάντα στα ανθρώπινα τον πάτο του πηγαδιού, όλη την αλήθεια όσο βαθειά και υγρή, ξερακιά ή δροσιστική και άν ήταν. Ακούγοντας το χαμόγελο της Τζοκόντας μου έρχεται πάντα στο μυαλό το βαθύ ειρωνικό του χαμόγελο , το γεμάτο ευγένεια βλέμμα τα σπαθάτα μάτια που σε τρυπούσαν πρώτα πριν αρχίσουν την ΅ανάκριση αιχμαλώτων πολέμου΅ για τα ερωτήματα που τον απασχολούσαν. Έπρεπε να εξαντλήσει τα όρια της τελειότητας, έπρεπε να δώσει πάντα το μήνυμα με τον πιο απλό τρόπο με το χωνί ,με το μεγάφωνο του φορτηγατζή Βέγγου που κατά λάθος εκπέμπει Θεοδωράκη μέσα στη χούντα, με τα μακρινά πλάνα του Καραβάν Σεράι των προσφύγων κολίγων που μάζεψε ο ίδιος προσωπικά πόρτα πόρτα με τα υποζϋγιά τους από 4-5 χωριά της Μακεδονίας μας.
Παιδί της φτωχολογιάς και της ανάγκης ανδρώθηκε σε μια κοινωνία διακρίσεων που μισούσε τους νέους της, τους έστελνε στις θάλασσες και τη μετανάστευση. Όσοι σήκωναν το κεφάλι με αξιοπρέπεια έβρισκαν δρόμο για ξερονήσια και πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων. Οι μπακαλόγατοι της αυλής των θαυμάτων ποτίζουν τη βιοπάλη τους με το άπιαστο όνειρο του Ελληνικού κινηματογράφου. Άλλοι στην
οικοδομή ,άλλοι στον τουρισμό, όσοι μαστόροι έπιαναν τα χέρια τους και το μυαλό τους στις βοηθητικές δουλιές να λάμψουν τα αστέρια, τα φώτα της ράμπας, οι σκηνικές εικονίσεις και τα νοηματικά σκηνοθετικά πλάνα.Μια φοβισμένη κοινωνία, βγαλμένη από βάθη του εμφυλίου πρέπει να επουλώσει τις πληγές της, να γελάσει ,να ελπίσει, να φκιάξει αρχές και όνειρο, να ...ψυχαγωγηθεί! Συγχρόνως έπρεπε να εκπληρώσει το χρέος απέναντι στους γονιούς , να σεβαστεί τις ρίζες και τις καταβολές όπως τα βρήκε από τους παλιούς.
Ξεκινά μια δημιουργική περιπέτεια σαν βοηθός σκηνοθέτη το 1959 στο ΅Ξύλο
βγήκε από τον Παράδεισο΅ του Αλέκου Σακελάριου και καταλήγει 37 χρόνια μετά ,πριν τη σύνταξη το 1996 Προς την ΅Ελευθερία΅ του Χάρη Παπαδόπουλου πάλι σαν βοηθός σκηνοθέτη. Ενδιάμεσα πολλές συμμετοχές στο μοντάζ και το σενάριο.Εκτός από τον Αλέκο Σακελλάριο και τον Ντίνο Κατσουρίδη συνεργάζεται με Γιώργο Τζαβέλλα, Θάνο Σάντα, Ντίνο Δημόπουλο, Ερρίκο Θαλασσινό, Κώστα Καραγιάννη, Νίκο Φώσκολο, Θανάση Βέγγο, Ντίνο Δαδήρα, Τάκη Βουγιουκλάκη, Νίκο Περάκη, Κώστα Βρεττάκο, Πάνο Γλυκοφρύδη, Τάσο Ψαρρά, Τώνια Μαρκετάκη και άλλους λιγότερο γνωστούς σκηνοθέτες.
Άπειρες οι αμίμητες περιγραφές με πρωταγωνιστές από τους γνωστούς του αθάνατου ελληνικού σινεμά της δεκαετίας του 60, ακόμα περισσότερο με γραπτά και σχέδια για την καθαρτήρια πορεία της κοινωνίας, την επισήμανση συντηρητικών αγκυλώσεων ή την ώθηση προοδευτικών κατευθύνσεων. Μιλούσε για τη νέα αριστερά και την
φανταζόταν σαν έφηβη στην ηλικία των παιδιών του, που πρέπει νάχουν εφόδια νάχουν γνώση και τίποτα να μην μπαίνει εμπόδιο στο δημιουργικό καλπασμό της στο μέλλον. Εμπνεύστηκε εκεί γύρω στο 2007 από τις πολιτικές κινήσεις του Αλέκου Αλαβάνου και το ραδιοφωνάκι του, που κουβαλούσε πάντα μαζί ήταν κολλημένο στο Κόκκινο 105,5 
Αριστερά στα FM. Η αίσθηση της θυσίας του ηγετικού ρόλου απέναντι στο νέο και δημιουργικό ήταν το ζητούμενο για αυτόν ,η παρηγοριά στη βαριά νόσο του, το αίσθημα επιβίωσης και απαντοχής για ένα καλύτερο κόσμο που θάχε μέσα και το αντίστοιχο των αγαπημένων οικείων.Είχε πάντα μέσα του τον πεσιμισμό της εποχής του. ΅Καλά διαδίδετε τις απόψεις σας από τα μπλόγκ αλλά να ξέρεις αν το σύστημα δει τον κίνδυνο θα σας τα κόψει,΅ προειδοποιούσε.
Δεν ρουφιάνεψε, δεν λούφαρε στη κρατική δουλειά του μέχρι την σύνταξη, διεκδίκησε ασφαλιστικά δικαιώματα του κλάδου των σκηνοθετών και όλοι επωφελήθηκαν από αυτό, δεν πήγε ποτέ να στηθεί σε βασιλόπιτα αναξιοπρέπειας να σφίξει το χέρι σε εκμαυλιστές πολιτευτάκους.
Όταν βρέθηκε από την ισχυρογνωμοσύνη του σε άποψη εν αδίκω για πολεοδομικές διαφορές, κάτι σαν χτηματικές διαφορές του παλιού καιρού, άνοιξε την πόρτα και βρέθηκε στο δρόμο, άστεγος χρονίως
πάσχων και με ένα τσιγάρο πάντα στα κιτρινισμένα δάκτυλα. Έζησε και 14 ημέρες με μισό ευρώ στη τσέπη, δεν ζήτησε από τον αδελφό ήξερε να επιβιώνει με μαεστρία στη ζούγκλα των Αθηνών. Βρήκε μια αξιοπρεπή στέγη για ύπνο στους αστέγους του δήμου Αθηναίων, σιτίζονταν στην αυλή των θαυμάτων εκεί Πειραιώς και Σοφοκλέους χαμηλά παρέα με όλα τα αγκάθια της ψυχής μας, το δε ησυχαστήριο του ήταν το πατάρι κάποιου κεντρικού Mc Donald με φτηνό καφέ και ανεκτικούς υπαλλήλους. 
΅Να μάθεις να ξεχωρίζεις τους άστεγους της τσιμεντούπολης, είναι παντού δίπλα σου δεν θέλουν να φανούν να προκαλέσουν, είναι ο καθένας μια ανθρώπινη ιστορία ,είναι ο καθένας μια ταινία, βράχε΅ έτσι με αποκαλούσε μάλλον από φιλοφρόνηση.
΅Όταν βλέπεις κακοντυμένο να κουβαλά πάνω από δύο σακούλες ογκώδεις, κουβαλάει το βιός του, σιγά μην νοιαστεί κανείς να τους καταλάβει τι τους πνίγει.....΅΅Το νέφος ,τα μικροσωματίδια, η άκαυτη βενζίνη και η αρρύθμιστη χοληστερίνη΅ σαν τα δικά σου τα σουσούδια του απαντούσα περιπαιχτικά.
Τον είχα σταυρώσει να μιλήσει στα παιδιά του ή άλλους που θεωρούσε οικείους αλλά αυτός ήταν ο βράχος, τα παιδιά μου είναι στην εφηβεία, δίνουν εξετάσεις, χαίρομαι για την επιτυχία της μίας περιμένω ακόμα καλύτερα από την άλλη, δεν θα τους χαλάσω τα όνειρα με τα δικά μου. Μίλαγε σαν Οιδίποδας σαν νάχε κάνει τα εγκλήματα του αιώνα και κράταγε μυστικά κρυμμένα όσα θα τον πρόδιδαν....
Το μεγάλο μου όπλο να βρω τα εμφανή ευαίσθητα σημεία είχε αποτύχει, η δεκαπεντάχρονη γνωριμία μας έκανε την συνοίκηση στο ελεύθερο διαμέρισμα μου αναγκαία συνθήκη. Είχε αρχίσει χημειοθεραπεία στη καλύτερη κλινική του Σωτηρία, ήξερε από αδηφάγα σαράκια, χρειαζόταν φορτηγά όπως έλεγε τις πρωτείνες για να δουλέψουν τα φάρμακα. Ε λοιπόν κάτι η ψησταριά, κάτι η
χύτρα ταχύτητας κάτι τα καροτόζουμα και τα φρούτα από την λαϊκή, είδα για 14 μήνες από κοντά και σύνολο 2,5 χρόνια μια μάχη στα μαρμαρένια αλώνια της αξιοπρέπειας, μια μάχη με την επάρατο σώμα με σώμα. 8 κύκλοι χημειοθεραπείας προσεκτικά διαλεγμένες από το καλύτερο επιτελείο ογκολόγων, ένας πειθαρχημένος ασθενής, μια ασφαλιστική εξυπηρέτηση και μέχρι τον 6 κύκλο το σαράκι κρατούσε και υποστρέφονταν ακτινολογικά και βιοχημικά.Κρατούσε το δωμάτιο του 4ου στη Ψαρομηλίγκου 6 αλλά η μη χρήση του χαλασμένου ασανσέρ εξαντλούσε πολλές φορές τις τελευταίες ικμάδες ανάσας του. Η ευγνωμοσύνη του για τους ανθρώπους του Δήμου ήταν δεδομένη και ανεκτική ακόμα και εκεί που εγώ ισχυριζόμουν ότι τους εύρισκα ψεγάδια. Το δικό μου μεσημεριανό κατάλυμα ήταν για μαγείρεμα , ξεκούραση και πολύ πολύ κουβέντα.. Όταν δεν έτρωγε σε ένα κουτούκι στην Αχαρνών. 7 μήνες πριν την τελική κατάληξη εκεί χωρίσαμε τα τσανάκια μας. Κρατιόταν στις απόψεις του σταθερός, είχε ξεκόψει από τα
οικογενειακά ,σπάνια έκλεινε ραντεβού στις κόρες του στο Διόνυσο, παρόλες τις παροτρύνσεις μου για το αντίθετο ,δεν ήθελε και η εικόνα μετά από χημειοθεραπεία με το αραιωμένο μαλλί να χαραχτεί στη μνήμη τους. Ζούσε μια προγραμματισμένη τελική διαδρομή με τους δικούς του όρους, με ελευθερία και αξιοπρέπεια.Έναν Ιούνη ήρθε στο ΙΚΑ στητός ακόμα για κάτι τυπικό, κάτι ενισχυτικές ενέσεις και θυμάμαι το αποχαιρετιστήριο επίμονο βλέμμα του, ήξερε και ήξερα που πηγαίνει. Είχε πάρει τόσες ιατρικές πληροφορίες που μπορούσε να επεξεργαστεί και να
ερμηνεύσει τι ακριβώς γινόταν μέσα του. Απλά είχε την επιτελική χάρη να αλλάζει τις τελευταίες σκηνές όπως αυτός και οι προβληματισμοί του έκριναν.Αυτός ο κυνικός παρατηρητής των δρόμων της Αθήνας, του μετέωρου βηματισμού μιας επιπόλαιας χώρας, αδυνατούσε πια να γράψει σενάρια, να γκρινιάξει για το πλιάτσικο στις ιδέες του ιδίως από τηλεκαναλάκηδες συναδέλφους του, αδυνατούσε να δει από το φιλιστρίνι το μέλλον των παιδιών του. Η βιολογική φθορά είχε έρθει πρόωρα για ένα χρήσιμο κοινωνικά και δοτικό άνθρωπο. Είχε προδοθεί από ένα κολοτσίγαρο στα 67 του.
Δεν εφάρμοσα ποτέ την προτροπή του να ασχοληθώ με την αυλή των θαυμάτων με τους ξεχωριστούς αλλά παραμερισμένους ανθρώπους της Αθήνας μας. Ίσως γιατί έχω άλλα στέκια, ίσως γιατί δεν έχω τις αντοχές. Εσείς;
13-10-2009 Διόνυσος.
Η ψυχανάλυση του ολοκληρωτισμού μετά μια δολοφονία και ένα "Κύμα"
Μερικές σκόρπιες και «ανισοβαρείς » σκέψεις με αφορμή την ταινία « ΤΟ ΚΥΜΑ » του Ντένις Γκάνσελ. Μια ταινία που παρασέρνει σε ένα ασφυκτικό ταξίδι, που χτίζεται βήμα - βήμα έως την τελική κορύφωση.
Είναι καταφανής η αναφορά της ταινίας στη γένεση, τη δομή και τις λειτουργίες του ναζισμού. Και, αν ο θεατής θέλει να είναι ειλικρινής απέναντι στην Ιστορία και τον εαυτό του, θα δει και το σταλινισμό ( και λοιπούς –ισμούς ). Νομίζω ότι θα ήταν κρίμα – ίσως και …βολικό;! – το να μείνουμε σε αυτό το σημαντικό μεν, αλλά πρώτο επίπεδο.
«Το Κύμα» πραγματεύεται τη γένεση και αναπαραγωγή ολοκληρωτικών καταστάσεων γενικότερα. Από το μαζικό πολιτικό επίπεδο έως την καθημερινότητα.
Ξεκινάει με το ρόλο του σώματος και των συγκινήσεων, τη χρήση τους με την πιο πρωτόγονη έννοια που έξυπνα και έντεχνα χρησιμοποιείται από τον καθ(οδ)ηγητή Ράϊνερ Βένγκερ. Το εγχείρημα, από τη στιγμή που το προτείνει ο Β., κάτι σαν πειραματικό μάθημα και παιχνίδι – πολύ πιθανά με την καλή πρόθεση εκ μέρους του Β. να διδάξει βιωματικά.- γίνεται και «ιδεολογικό πρόγραμμα ». « Ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με τις καλύτερες προθέσεις ». Δεν αρκεί να δηλώνει και να νιώθει κανείς προοδευτικός, οι μέθοδοι και η σκέψη του θα το αποδείξουν. Το «παιχνίδι » ξεκινά με σωματικές ασκήσεις και διέγερση έντονων συγκινήσεων. Η απολυτοποίηση της αξίας του σώματος παραπέμπει στο βιολογικό πυρήνα του ρατσισμού. Η υπέρμετρη χρησιμοποίηση των συγκινήσεων ( συναισθηματισμός ) έρχεται να δημιουργήσει τόσο την αίσθηση της Δύναμης όσο και το ζεστό κουκούλι. Πράγματα που κάθε άνθρωπος έχει ανάγκη και που η ολοκληρωτική αγέλη δημιουργεί με τη μορφή αποκλειστικά – ή, έστω, σε κυρίαρχο βαθμό – πρωτογενών συγκινήσεων που παραμένουν σε ακατέργαστη και μαζοποιημένη μορφή.
Η απολυτοποίηση της αξίας του σώματος και της ακατέργαστης συγκίνησης συνοδεύονται /οδηγούν στην υποτίμηση της σκέψης ως λειτουργίας αναστοχασμού και κριτικής.
Άλλο στοιχείο είναι η αλληλεπίδραση μεταξύ του Ηγέτη ως μορφή της Θείας Πρόνοιας, της κλίκας των άμεσων συνεργατών και της μάζας. Η μάζα ( οι μαθητές της τάξης ) δεν παρουσιάζονται στο έργο – και πολύ σωστά – ως άβουλοι, παθητικοί δέκτες που τους επιβλήθηκε εκ των έξω η δικτατορία του καθηγητή, ούτε ως « τα κακόμοιρα παιδιά που παρασύρθηκαν από τις κακές παρέες». Είχαν τη δυνατότητα και την επιλογή να σκεφτούν, να ακούσουν τις φωνές εκείνων των συμμαθητών τους που αμφέβαλλαν, διαφωνούσαν και έφυγαν. Μπορούσαν να αναλογιστούν τις προφανείς ομοιότητες του «παιχνιδιού»με τη ναζιστική εμπειρία.( Ο Χίτλερ ως γνωστόν ανέβηκε στην εξουσία κοινοβουλευτικά ). Πλην όμως αφέθηκαν να σαγηνευτούν από τη Δύναμη. Αρκέστηκαν - και πάλι ελάχιστοι, διότι η πλειοψηφία παρέμεινε σιωπηλή - σε εύκολες απόψεις του τύπου «Εντάξει, οι ναζί ήταν κακοί. Το καταλάβαμε. Πάμε παρακάτω;», λειτουργώντας δηλαδή με την ψευδαίσθηση ότι με βερμπαλιστικές κοινοτοπίες ξορκίζεται το κακό.
«Το Κύμα » μιλάει για το Κακό και ως αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού μας. Η ψυχανάλυση, η πολιτική επιστήμη, η ανθρωπολογία, η φιλοσοφία έχουν μιλήσει και συνεχίζουν να πραγματεύονται το θέμα. Απομυθοποιούν βολικές αντιλήψεις όπως: το σωκρατικό «ουδείς εκών κακός » ( κανείς δεν είναι κακός με τη θέλησή του ) ή την άποψη των θρησκειών ότι το Κακό είναι « Εξαποδό » δηλαδή έξω από εμάς! , στο Σατανά ή στους άλλους ( τους ξένους, τους διαφορετικούς ). Βολικές αντιλήψεις τις οποίες καλλιέργησε και η Αριστερά με τις μεταφυσικές απόψεις, ότι το Κακό είναι αποτέλεσμα των εκμεταλλευτικών κοινωνιών και μόνο και ότι με την εγκαθίδρυση του κομμουνισμού όλα τα επιθετικά ένστικτα θα καταλάγιαζαν και ο Άνθρωπος θα ξανάβρισκε το Χαμένο Παράδεισο, τον οποίο είχε χάσει εξαιτίας του Σατανά ( και της Εύας , στην πιο φαλλοκρατική εκδοχή ). Κι ότι με την καλοσυνάτη και σοφή καθοδήγησή της θα οδηγούσε τις παρασυρμένες πλην τίμιες κατά βάθος μάζες στο δρόμο της Αρετής ( διότι οι μάζες, ως .. γνωστόν είναι βλάκες και ανήμπορες να δράσουν. Τώρα το πώς την επόμενη στιγμή γίνονται ο Λαός-Θεός, τρέχα γύρευε;!).
Απόψεις με τις οποίες αποκοιμηθήκαμε επί αιώνες, εναποθέτοντας τις τύχες μας στα κάθε λογής ιερατεία επαϊόντων (θρησκευτικά, πολιτικά, επιστημονικά κλπ ). Αυτά συμβαίνουν αντί να ασχοληθούμε οι ίδιοι, να τολμήσουμε να συνδιαλλαγούμε με το Κακό στον εαυτό μας και στην κοινωνία, τη βία και την καταστροφικότητα που κουβαλάμε και να τους βάλουμε όρια, να στρέψουμε την τεράστια ενέργεια του Κακού στη Δημιουργία, να το εξημερώσουμε, στο βαθμό που μπορούν να γίνουν τα παραπάνω. Είναι ενδιαφέρον ότι τις δύο μαθήτριες που εξεγείρονται και αγωνίζονται μέχρι το τέλος δεν τις παρουσιάζει ως Αγγέλους, ως το «αιώνιο Καλό». Αντίθετα. Και αυτές έμειναν ως ένα σημείο στο παιχνίδι, σαγηνεύτηκαν, το απήλαυσαν. «Ουδείς τέλειος» αλλά, κι αυτό είναι ένα θέμα: το ζητούμενο δεν είναι να είναι κανείς τέλειος, Θεός. Αλλά, όπως οι δύο κοπέλες, καθώς και ένα αγόρι την ύστατη στιγμή, να έχει το κουράγιο να δει τον κίνδυνο που ελλοχεύει για την κοινωνία ( την τάξη και το σχολείο τους και τις ανθρώπινες σχέσεις μεταξύ των μαθητών, στο έργο ), να αρνηθεί την – υπαρκτή και αναμφισβήτητη - ηδονή και την αίσθηση Ισχύος χωρίς μέτρο που προσφέρει η συμμετοχή σε μια αγέλη. Αυτά τα παιδιά πήγαν ένα βήμα πιο πέρα και στάθηκαν απέναντι στη Μάζα, πήγαν πέρα και αντίθετα στη ναρκισσίλα τους και στην ανάγκη του να ανήκεις κάπου με οποιοδήποτε κόστος. Είχαν το θάρρος να «μην ανήκουν» για ένα διάστημα ( στην αγέλη ) αλλά να ανήκουν στο ανθρώπινο γένος, να υπερασπιστούν το μέλλον, τη ζωή, τη δημοκρατία στην πιο ευρεία και θεμελιακή της μορφή.
Η ταινία περιγράφει επίσης το πώς τα διάφορα ελλείμματα – και κοινωνικής αλλά και ατομικής φύσεως – όπως: η έλλειψη συλλογικών αξιών, ο κατακερματισμός και η διάλυση των ανθρώπινων σχέσεων αλληλεγγύης, η συνεχής απόρριψη και αποκλεισμός από τα θεμελιώδη αγαθά της ζωής αλλά και η απόρριψη σε προσωπικό επίπεδο, αποτελούν το εύφορο έδαφος για την καλλιέργεια της μνησικακίας και του φθόνου και για την εμφάνιση ενός ριζοσπαστισμού ολοκληρωτικού τύπου.
Η ταινία περιγράφει επίσης το πώς τα διάφορα ελλείμματα – και κοινωνικής αλλά και ατομικής φύσεως – όπως: η έλλειψη συλλογικών αξιών, ο κατακερματισμός και η διάλυση των ανθρώπινων σχέσεων αλληλεγγύης, η συνεχής απόρριψη και αποκλεισμός από τα θεμελιώδη αγαθά της ζωής αλλά και η απόρριψη σε προσωπικό επίπεδο, αποτελούν το εύφορο έδαφος για την καλλιέργεια της μνησικακίας και του φθόνου και για την εμφάνιση ενός ριζοσπαστισμού ολοκληρωτικού τύπου.
Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον το γεγονός ότι ο σκηνοθέτης δεν κατέφυγε στην εύκολη και προφανή καταγγελία του μόνο του ακροδεξιού ολοκληρωτισμού. Ο εμπνευστής του πειράματος, καθηγητής Ρ.Β., υπήρξε στα νιάτα του καταληψίας σε εναλλακτικούς χώρους της συνοικίας Kreuzbeg του Βερολίνου και συνεχίζει να ζει «εναλλακτικά» (;). Σε ένα ποταμόπλοιο δηλαδή όχι σε πολυκατοικία-κλουβί.
Κάπου εκτός πόλης, δηλαδή στη φύση, μεν, αλλά και μακριά από τους ανθρώπους, δε!
Η ομάδα αναρχικών που συγκρούεται με τα μέλη του «Κύματος», θεωρώντας τους δίκαια φασίστες, λειτουργεί εξίσου στρατιωτικά, με χρήση φυσικής βίας και σε τελευταία ανάλυση αποδεικνύεται ότι αυτό που τους ενόχλησε ήταν η κάλυψη των γκράφιτί τους! Δηλαδή ο δικός τους ζωτικός χώρος – το «χωραφάκι» τους, το «έθνος» τους ή η …συνιστώσα τους χμ! χμ! - και όχι ο κίνδυνος για τη δημοκρατική έκφραση γενικά για όλη την κοινωνία.
Πόσες αυτοαποκαλούμενες αντιεξουσιαστικές ομάδες δε λειτουργούν με όρους «πρωτόγονης ορδής » ( κατά Φρόιντ ). Δηλαδή με επιβολή ενός ( και μοναδικού ! ) Ηγέτη ( συνήθως κυρίαρχο αρσενικό , λιγότερο συχνά, αμαζόνα ), με οικογενειοκρατία και κλίκες αυλικών-μαντρόσκυλων, με αποκλεισμό και συχνά βίαιη αντιμετώπιση της διαφορετικής άποψης, φυσική βία ως μέσω «πειθούς», περιφρόνηση και αλαζονεία απέναντι στους «εκτός ημών », με το πρόσχημα ότι είναι « αποχαυνωμένος και μαλθακός λαουτζίκος »;
Πόσα κόμματα και ομάδες που ομνύουν στο όνομα της ανανέωσης, της δημοκρατίας και του αντισταλινισμού δεν λειτουργούν στην πράξη με στοιχεία – όχι τόσο ακραία – του «Κύματος»;
Το ζευγάρι των «απελευθερωμένων » γονέων στο έργο, που διατηρεί με τα παιδιά του ισοπεδωτικές σχέσεις, χωρίς όρια, διάκριση των ορίων μεταξύ των δύο κόσμων ( ενηλίκων –ανηλίκων ), χωρίς γονεϊκή authority / ( χαρακτηριστικές σκηνές: το ζευγάρι χουφτώνεται μπροστά στα μάτια της κόρης και του φίλου της, η μητέρα ακούει με «δημοκρατική » απάθεια τα περί του Κύματος και, ενώ αναγνωρίζει τον κίνδυνο, περιορίζεται σε έμμεσα και ειρωνικά σχόλια – ίσως γιατί θεωρεί ότι αν εκφράσει γνώμη ή και παρέμβει άμεσα θα… προσβάλλει την προσωπικότητα της κόρης της; - οι τραγικές επικλήσεις της κόρης, που κανείς δεν αφουγκράζεται, για το ότι ο μικρός αδερφός χρειάζεται όρια – στη συνέχεια ο αδερφός θα εξελιχθεί σε «μαντρόσκυλο» του Κύματος τρομοκρατώντας τους άλλους συμμαθητές του ).Το υποδηλούμενο σχόλιο του σκηνοθέτη; Αυτό που, πολύ πετυχημένα, αναφέρεται στα ΝΕΑ 8/11 « Η απόσταση από το «όλοι μαζί» στους... ναζί δεν είναι πάντα αγεφύρωτη».
Θα πρέπει να αναρωτηθούμε σχετικά με ρεύματα που θα τα ονόμαζα « ψευδό-υπερελευθεριακά » - υπό την έννοια ότι, ξεπερνούν τα όρια της απελευθέρωσης και μπαίνουν στα ολισθηρά χωράφια της ανομίας και της ασέβειας – που αναπτύσσονται παράλληλα με τις απελευθερωτικές θεωρίες σε κάθε εποχή. Η περίοδος 60-70 είναι η πιο κοντινή και πολύ σημαντική με τις ριζικές αλλαγές που έφερε.Τι στοιχεία έχουν που οδηγούν στην άλλη όψη του νομίσματος, σχετικά με το «Κύμα»; Η « υποχρεωτική αγάπη » του άλλου, είτε στην αγαπησιάρικη και υπερ-συναινετική μορφή κάποιων « εναλλακτικών » μορφών είτε του χριστιανικού «αγαπάτε αλλήλους» , η ισοπέδωση των ορίων και των διαφορών, η υπερβολική συναινετικότητα και η προοδευτική εξάλειψη διαδικασιών κριτικής συζήτησης, απόφασης, λογοδοσίας δηλαδή πραγματικής δέσμευσης, δεν αποτελούν έναν ανεστραμμένο ολοκληρωτισμό; Μήπως να αφουγκραστούμε , επιτέλους, την ψυχανάλυση που επιμένει να καταδεικνύει ότι , εκτός από τον ψυχρό, δεσποτικό, αυταρχικό Γονιό, είναι εξίσου τραυματικός και καταστροφικός και ο υπερπροστατευτικός, ασφυκτικός Γονιός που γίνεται φιλαράκι με τα παιδιά του ;
Αλλά ας επιστρέψουμε στο συλλογικό. Όσο και αν είναι απαραίτητο να μιλάμε για το ναζισμό και το σταλινισμό, και οφείλουμε να μην ξεχνάμε να το κάνουμε, είναι, κάπου, και κάπως εύκολο! Ειδικά το να το βλέπουμε μόνο στους άλλους! Πόσο επιτρέπουν, πόσο αντέχουν οι πολιτικοί σχηματισμοί, οι επιστημονικές εταιρείες, οι ομάδες δουλειάς, τα άτομα να διακρίνουμε «εντός » τους τις αντιδημοκρατικές λειτουργίες, τα παραγοντιλίκια, τη διαμόρφωση προσωπικής καριέρας εις βάρος της συλλογικής προσπάθειας στις « γραμμές»μας; Και γιατί κάποιοι συνεχίζουν να μιλάνε ακόμη για «γραμμές», δηλαδή στοιχίσεις;
Τελευταίο σχόλιο. Είναι ενδιαφέρον το ότι ο σκηνοθέτης ανακατεύει και τα δύο φύλα στην εμπλοκή τους με το «Κύμα». Τα «σερνικά » έχουν … δικαιωματικά την πρωτοκαθεδρία. Αλλά το θηλυκό δεν εμφανίζεται ως Αγία Άμεμπτος Εικόνα. Οι δύο μαθήτριες που θα γίνουν ο πυρήνας της αντίστασης συμμετείχαν για αρκετό διάστημα στην εμπειρία. Η Διευθύντρια του σχολείου ενθαρρύνει ανοιχτά τον Ράινερ, με μια λάμψη στα μάτια που δεν προσπαθεί να την κρύψει. Δεν αφήνεται η ευθύνη του Απόλυτου Κακού μόνο στο αρσενικό. Οι εξουσιαστικές κοινωνίες επί χιλιετίες είναι ανδροκρατικές. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι υπήρξαν εξουσιαστικές και αιμοχαρείς κοινωνίες γυναικοκρατικές. Και ο 20ος αιώνας «φρόντισε» να μας δώσει παραδείγματα θηλυκής συμμετοχής στο Κακό, από τους Ναζί και τη KGB έως τη Σιδηρά Κυρία της Μ. Βρετανίας και την Κ. Ραις. Το φύλο – ή το χρώμα ή το επαναστατικό παρελθόν ή οι επαναστατικές δηλώσεις – δεν αποτελούν στοιχείο «εγγενούς » Καλού ούτε το εγγυούνται! Οι ολοκληρωτικές αγέλες ( πολιτικές, θρησκευτικές, αθλητικές, παρεϊστικές κλπ ) συνήθως κυριαρχούνται τόσο αριθμητικά όσο και σε επίπεδο εξουσία από αρσενικά ( αντράκια , Κουταλιανούς ). Τα θηλυκά που συμμετέχουν εμφανίζονται ως αμαζόνες, «αντρούτσες».Έχουμε όμως να κάνουμε, όντως, με άντρες και γυναίκες; Δηλαδή με προσωπικότητες ώριμες που αναλαμβάνουν την ευθύνη του εαυτού και των πράξεων τους, αναγνωρίζουν το άλλο φύλο και την εν γένει ετερότητα, συνυπάρχουν και ενίοτε χαίρονται με την ύπαρξη του άλλου, σέβονται και προστατεύουν την ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια; Μάλλον όχι. Ίσως – σίγουρα – ατομικά, ξέχωρα και έξω από την αγέλη, πολλοί να είναι εξαιρετικοί άνθρωποι. Εκεί μέσα όμως λειτουργούν αρχαϊκά, πρωτογενώς ( σε συναισθηματικό και κοινωνικό επίπεδο ) όπου το φύλο και γενικά η αναγνώριση της ετερότητας συσκοτίζονται, εκδιώκονται από τη συνείδηση και αυτό που επικαλύπτει τα πάντα είναι η Ισχύς και η διάλυση σε μια ομοιογενή, μαγματική, άφυλη Μάζα..
Ίσως δεν είναι τυχαίο ότι στα ελληνικά, που χρησιμοποιούν το ουδέτερο γένος, το Κακό, το Κεφάλαιο, το Χρήμα, το Κράτος δεν είναι αρσενικού ή θηλυκού γένους αλλά ουδέτερου! Μήπως να … ουδετεροποιούσαμε και τη Βία, την Εξουσία, την Ιεραρχία κλπ «Κακά»;! Στο σημείωμα αυτό αφήνω εκτός εν γνώσει μου διάφορες παραμέτρους. Ήθελα να επικεντρώσω σε κάποια στοιχεία που κατά τη γνώμη μου περνιούνται « ξώφαλτσα » και συνήθως η επικέντρωση γίνεται στο προφανές, όπως επανέλαβα αρκετές φορές.
( Π. χ. ότι δεν υπάρχει ολοκληρωτικό φαινόμενο χωρίς την παρουσία του εκφοβισμού του Τρόμου, ο οποίος υπάρχει ήδη και πριν την «κατάληψη της Εξουσίας » και βαδίζει χέρι –χέρι με τη συναίνεση και τη συνενοχή, την στηρίζει και στηρίζεται από αυτή. Στη συνέχεια θα κυριαρχήσει διότι, από ένα σημείο και μετά, ένα τέτοιο σύστημα δεν μπορεί παρά να στηριχτεί στον ολοένα αυξανόμενο Τρόμο). Επίσης αναφέρθηκα « ανισόβαρα » σε ζητήματα που αφορούν τον « αντιεξουσιαστικό » χώρο- όπως και την κουλτούρα ’68 - γιατί αρκετά έχουν μυθοποιηθεί αυτές οι καταστάσεις ( μια και είναι εχθροί των εχθρών μας … κάποιοι τους « παρασυμπαθούν » και τις αφήνουν στο απυρόβλητο της κριτικής, στην υποβόσκουσα συμπάθεια έως και την ανοιχτή ). Για πιο αναλυτική και συγκροτημένη ανάγνωση:
1. Χάνα Άρεντ : Το ολοκληρωτικό σύστημα, ΕΥΡΥΑΛΟΣ ( γιατί αυτή η συγγραφέας είναι τόσο «άγνωστη » και ιδίως αυτό το έργο της ;!)
2. Κ. Καστοριάδης … όλα !!!
3. Νίκος Ηλιόπουλος: Νέοι δρόμοι για τη δημοκρατική πολιτική σκέψη. Κριτική παρουσίαση του πολιτικού στοχασμού του Κ. Καστοριάδη ΘΕΜΕΛΙΟ
4. «Το Πείραμα » Das experiment. Γερμανία, 2001. Σκηνοθεσία: Ολιβερ Χέρσμπιγκελ ( υπάρχει στα ελληνικά )
5. Max. Βρετανία, 2003. Σκηνοθεσία-σενάριο: Μένο Μέιτζες ( υπάρχει στα ελληνικά )
6. FUHRER EX Director: ΒΙΝΦΡΕΝΤ ΜΠΟΝΕΝΓΚΕΛ.( υπάρχει πλέον και στα ελληνικά και πολύ το χάρηκα ). Υπάρχει στα αγγλικά το βιβλίο « Führer Ex: Memoirs of a Former Neo-Nazi »με την περιγραφή του Ingo Hasselbach από την εμπειρία του σε νέο-ναζιστικές ομάδες την πρώην ΓΛΔ μετά το 89 )
7. Βιογραφίες των 2 μουστακαλήδων …(Χίτλερ + Στάλιν) αλλά Αρκετά … νομίζω Χαιρετώ
Δημ. Οικονομίδης Ψυχίατρος
Συμμαθητής του αδικοχαμενου παιδιου ο μπλογκερ Εφηβος -Η 1η φωτο απο το http://efhbos.wordpress.com/ Οι 3 τελευταίες από τη διαδήλωση του Κοιν. Φόρουμ το 2004 στην Αθήνα από τον Κώστα Ζυρίνη.
Ακουστικό ντουκουμέντο:
Αυτούς τους ψευτοπαλληκαράδες έχουμε για ΜΑΤ,(ΕΚΑΒ) πατουν 12χρονα στο λαιμό.
Κατακάθια οπλισμένα, πρώτα απο όλα κατα της οικογένειας τους, άπειρα περιστατικά στα ιατρικά δρώμενα.
Αυτούς τους ψευτοπαλληκαράδες έχουμε για ΜΑΤ,(ΕΚΑΒ) πατουν 12χρονα στο λαιμό.
Κατακάθια οπλισμένα, πρώτα απο όλα κατα της οικογένειας τους, άπειρα περιστατικά στα ιατρικά δρώμενα.
