Οι 12 ύφαλοι που "τσάκισαν" το κυβερνητικό καράβι.

"Κομμάτια και θρύψαλα" έγινε το "success story" της κυβέρνησης Σαμαρά. Η υπόθεση "ΕΡΤ", που προκάλεσε κατακραυγή στο πανελλήνιο και δυσφήμισε τη χώρα διεθνώς, ήλθε ως επιστέγασμα των απανωτών "fail stories" που γνωρίζει τα τελευταία 24ωρα η κυβέρνηση, ειδικά πάνω σε θέματα της ελληνικής οικονομίας. Το κλίμα στις αγορές είναι το χειρότερο δυνατό και η αξιοπιστία της οικονομικής πολιτικής που ασκείται βρίσκεται στο χαμηλότερο σημείο της.
Μόνο την τελευταία εβδομάδα καταγράφηκε διψήφιος αριθμός εξελίξεων που καταδεικνύουν την παταγώδη αποτυχία της ασκούμενης πολιτικής. Μάλιστα, η χειρότερη ενδοκυβερνητική κρίση που ξέσπασε στον ένα χρόνο συγκυβέρνησης Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜ.ΑΡ., μετά τα όσα ακολούθησαν το πραξικοπηματικό κλείσιμο της ΕΡΤ, αποδίδεται και αυτή, τόσο από πολιτικούς παρατηρητές όσο και οικονομικούς αναλυτές, είτε εντός είτε εκτός Ελλάδος, στις αποτυχίες της οικονομικής πολιτικής. Του λόγου το ασφαλές πιστοποιούν, μεταξύ πολλών άλλων, από την αναφορά της γερμανικής οικονομικής εφημερίδας Handelsblatt, η οποία έγραψε πως "...η αποτυχία στην ιδιωτικοποίηση της ΔΕΠΑ βάζει υπό πίεση την Ελλάδα και έτσι, για λόγους λιτότητας, κλείνει η κρατική ραδιοτηλεόραση..." και πως "...οι στόχοι των εσόδων για τις αποκρατικοποιήσεις αποδείχθηκαν όμως εξαρχής πολύ υψηλοί...", μέχρι το άρθρο της ιταλικής Reppublica ότι η απόφαση Σαμαρά για την ΕΡΤ ερμηνεύεται ως "...ενός είδους επίδειξη δύναμης του πρωθυπουργού, ο οποίος, μετά την αποτυχία στο μέτωπο των αποκρατικοποιήσεων, με την απόσυρση της Gazprom για τη ΔΕΠΑ, χρειάζεται να επανεπιβεβαιώσει την αποφασιστικότητά τους ως προσωπικότητα με σιδηρά γροθιά..".

Στο ίδιο μήκος κινήθηκαν ακόμη οι New York Times («Η Ελλάδα κλείνει το κρατικό κανάλι για να δείξει αποφασιστικότητα»), όπως επίσης και η συντριπτική πλειονότητα των ελληνικών ΜΜΕ.
Στα απανωτά "fail stories"μόνο των τελευταίων 8 ημερών θα πρέπει να καταγραφούν:
1. Ναυάγιο πώλησης ΔΕΠΑ. Το ντόμινο των αρνητικών εξελίξεων στην οικονομία και κυρίως το κλίμα στις αγορές ξεκίνησε ουσιαστικά με το "στραπάτσο" της κυβέρνησης αναφορικά με την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΠΑ. Το ναυάγιο της πώλησης της επιχείρησης στους Ρώσους επιδείνωσε καίρια το επενδυτικό κλίμα, εμποδίζοντας και τις προοπτικές ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας, καθώς οι κυβερνητικοί έσπευσαν να καλλιεργήσουν προσδοκίες για το εν λόγω εγχείρημα, λογαριάζοντας, προφανώς, "χωρίς τον ξενοδόχο".
2. Όμηρος της ΒΡ ο ΔΕΣΦΑ. Καίριος και καθοριστικός θα είναι ο ρόλος της ΒΡ στο θέμα του ΔΕΣΦΑ. Μπορεί από πλευράς Αζέρων να συντηρείται το θέμα, όμως εκτιμάται ότι η Socar με ανακοινώσεις ή δηλώσεις του ισχυρού άνδρα της, Ρόβναγκ Αμπντουλάγεφ, απλώς παρατείνει τις εξελίξεις περιμένοντας ποια θα είναι η θέση της ΒΡ για τον χάρτη των αγωγών. Το τοπίο δεν πρόκειται να καθαρίσει πριν το τέλος Ιουνίου με αρχή Ιουλίου.
3. Φόβοι για ΟΠΑΠ. Η πολυδιαφημισμένη ιδιωτικοποίηση του ΟΠΑΠ προκαλεί πονοκέφαλο στην κυβέρνηση, καθώς προέκυψε, σύμφωνα με πληροφορίες, πρόβλημα ανάμεσα στον νέο βασικό μέτοχο, την εταιρεία Emma Delta, και το Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου (ΤΑΙΠΕΔ) προτού ακόμη ολοκληρωθεί η υπογραφή της συμφωνίας. Η Εmma Delta, ως μελλοντικός αγοραστής του 33%, φαίνεται να έχει αντιρρήσεις για την σύμβαση των λαχείων.
4. Μέτρα αντί ιδιωτικοποιήσεων. Το φιάσκο με την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΠΑ και οι εκκρεμότητες με ΔΕΣΦΑ και ΟΠΑΠ τινάζουν στον αέρα ολόκληρο το πρόγραμμα των ιδιωτικοποιήσεων. Σημειώνεται ότι μόνο από αυτά τα εγχειρήματα το Δημόσιο περίμενε τα 1,9 με 2 δισ. ευρώ από τα 2,6 δισ. ευρώ που προβλέπει για εφέτος το πρόγραμμα. Αυτή η εξέλιξη κρύβει τον κίνδυνο λήψης νέων πρόσθετων μέτρων για εφέτος προκειμένου να εξασφαλισθούν τα ισόποσα κεφάλαια που θα κλείσουν τις δημοσιονομικές μαύρες τρύπες.
   
Χθες πραγματοποιήθηκε συνάντηση των τροϊκανών Μπομπ Τράα (ΔΝΤ), Ματίας Μορς (Ευρωπαϊκή Επιτροπή) και Κλάους Μαζούχ (ΕΚΤ) με τους επικεφαλής του ΤΑΙΠΕΔ και, σύμφωνα με πληροφορίες, εξετάσθηκε η επιτάχυνση άλλων διαγωνισμών, όπως της ΕΥΔΑΠ και της «Αερολιμήν Αθηνών», σε κάθε περίπτωση πάντως είναι αδύνατον να επιτευχθούν οι στόχοι. Αλλά και από το εξωτερικό τα νέα αποδομούν το success story, με ενδεικτικότερη την έκθεση της Nomura, η οποία αναφέρει ότι μειώνεται και άλλο ο στόχος για τις ιδιωτικοποιήσεις.
5. Επαναφορά των σεναρίων Grexit. Μόλις την προηγούμενη Δευτέρα, ο αρθρογράφος των Financial Times Βόλφγκανγκ Μίνχαου επανέφερε τα σενάρια εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, σημειώνοντας ότι "...χωρίς προοπτική ανακούφισης από το χρέος, η Ελλάδα έχει κίνητρο να φύγει από το ευρώ, όταν πετύχει πρωτογενές πλεόνασμα, ώστε να ευνοηθεί από την υποτίμηση του εθνικού νομίσματος και τη στάση πληρωμών...". Στο άρθρο του, ο Β. Μίνχαου υποστήριζε ότι η πολιτική της τρόικας ουσιαστικά εξωθεί την Ελλάδα στο «καταραμένο» Grexit και καλεί τους Ευρωπαίους (κατά βάση το Βερολίνο) να αποδεχθούν περαιτέρω κούρεμα του ελληνικού χρέους.
6. Ναυάγιο μείωσης ΦΠΑ. Μόνον η "πιλοτική" μείωση για ένα εξάμηνο του συντελεστή Φόρου Προστιθέμενης Αξίας στην εστίαση από το 23% στο 13% τέθηκε στις διαπραγματεύσεις της κυβέρνησης με τους επικεφαλής ελεγκτές της τρόικας στην πρώτη τους συνάντηση με το οικονομικό επιτελείο στη νέα τους παρουσία στην Αθήνα. Οι επικεφαλής ελεγκτές αρνήθηκαν να συζητήσουν τυχόν οριστική μείωση και στις επόμενες συναντήσεις τους με το οικονομικό επιτελείο, χωρίς να έχουν δώσει το ok ούτε καν για την "πιλοτική" (προσωρινή) μείωση.
7. Ύφεση. "Fail story" αποδεικνύονται και η καλπάζουσα ύφεση, αλλά και η έλλειψη αξιοπιστίας της στατιστικής υπηρεσίας της χώρας, καθώς η ΕΛΣΤΑΤ ανακοίνωσε ότι η ύφεση το πρώτο τρίμηνο δεν ήταν 5,3%, όπως είχαν υπολογίσει αρχικά, αλλά 5,6%. Αυτό το νέο "λαθάκι" της υπηρεσίας, που με τις μετρήσεις της προ τριετίας και τα "φουσκωμένα" ελλείμματα έφερε στην Ελλάδα το ΔΝΤ και τα Μνημόνια, είναι της τάξης μόλις των... 500 με 600 εκατομμυρίων ευρώ.
8. Εκτός αγορών και τα επόμενα χρόνια. "Οι αγορές μπορεί να παραμείνουν κλειστές για την Ελλάδα, για ένα ή και δύο χρόνια ακόμη", ανέφερε την Πέμπτη ο Alessandro Tentori, στρατηγικός αναλυτής της ING, σχολιάζοντας ότι "...κανείς δεν αγοράζει Ελλάδα για θεμελιώδεις λόγους... οι αποδόσεις των ελληνικών ομολόγων ενδεχομένως να συνεχίσουν να αυξάνονται. Δεν αποκλείεται να σημειωθεί άνοδος έως και 15% στη 10ετία...".

9. Πρωτογενές έλλειμμα. Παρά το πάγωμα των πληρωμών... τη μη επιστροφή φόρων σε πολίτες και επιχειρήσεις... τη λειτουργία του κράτους με υποεκτέλεση των δαπανών... το ψαλίδισμα των δημοσίων επενδύσεων... ο προϋπολογισμός συνεχίζει να εμφανίζει στο πεντάμηνο πρωτογενές έλλειμμα 984 εκατ. ευρώ, ενώ η κυβέρνηση έχει δημοσιοποιήσει τις προθέσεις της για εμφάνιση πρωτογενούς πλεονάσματος στο τέλος του έτους, με αρκετές κατηγορίες εσόδων να εμφανίζουν αποκλίσεις.
10. Ταμειακό έλλειμμα. Αποκαρδιωτικά ήταν και τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος για τα δημόσια οικονομικά, καθώς έκανε λόγο για ταμειακό έλλειμμα της κυβέρνησης στο διάστημα Ιανουαρίου - Μαΐου ύψους 7,3 δισ. ευρώ.
11. Αρνητικές οι αγορές. Η υποχώρηση του γενικού δείκτη στα επίπεδα των 900 μονάδων, το κεφαλαιακό έλλειμμα μετά τις αυξήσεις κεφαλαίου Εθνικής και Eurobank με δείκτη core tier 1 στο 8,7% και στο 7,8% αντίστοιχα, κάτω από το όριο του 9%, και η δυσκολία με την οποία βρέθηκαν στην πρώτη τα χρήματα για την αύξηση κεφαλαίου, καταμαρτυρούν δυσμενές κλίμα και στην κεφαλαιαγορά.

12. Αναδυόμενη αγορά. Η Morgan Stanley Capital International υποβάθμισε το ελληνικό Χρηματιστήριο κατατάσσοντάς το στις "αναδυόμενες" αγορές. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι αλλάζει η φυσιογνωμία των διεθνών χαρτοφυλακίων που "παρακολουθούν" την ελληνική αγορά και τα funds του μεσομακροπρόθεσμου ορίζοντα θα παραχωρήσουν τη θέση τους σε κερδοσκόπους της "αρπαχτής" και των αγοραπωλησιών με εξαιρετικά βραχύβιο ορίζοντα (ενίοτε και και με τα λεγόμενα "intraday transactions", ήτοι των αγοραπωλησιών εντός της ίδιας συνεδρίασης), τα γνωστά "hedge funds".

Θάνος Παναγόπουλος
Το άρθρο έχει δημοσιευτεί στην Αυγή 18-6-2013

Read more »

O εκπαιδευτικός Γκουλιώνης Στέφανος κινδυνεύει να απολυθεί για «απρεπή συμπεριφορά εκτός υπηρεσίας»!

O εκπαιδευτικός Γκουλιώνης Στέφανος κινδυνεύει να απολυθεί για «απρεπή συμπεριφορά εκτός υπηρεσίας»!

 

O    εκπαιδευτικός Γκουλιώνης Στέφανος, δάσκαλος του 1^ου Ειδικού Δημοτικού Σχολείου για παιδιά με αυτισμό παραπέμπεται άμεσα στο πειθαρχικό με την κατηγορία   «της ανάρμοστης για δημόσιο υπάλληλο συμπεριφοράς εκτός υπηρεσίας». Μια σοβαρή πειθαρχική κατηγορία με βάσει το άρθρο 107 παρ. ε του ν. 4057/2012 που επισύρει και τις ποινές της προσωρινής ή οριστικής παύσης.

Αιτία ή πρόφαση για την παραπομπή του Γκουλιώνη Στέφανου είναι η πρωτόδικη καταδίκη του από το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Λάρισας με την ψεύτικη κατηγορία της αντίστασης κατά της αρχής μετά την παντελώς άδικη και αναίτια σύλληψη κατά την παρέλαση την 25^η Μαρτίου του 2012 στην Λάρισα. Η υπόθεση αυτή σύντομα (24/10/2013) θα κριθεί και πάλι στο Εφετείο Λάρισας και είναι βέβαιο ότι όποια ψευδής κατηγορία και ποινή θα καταπέσουν.

Όμως και ανεξάρτητα από το γεγονός ότι η ποινική υπόθεση δεν έχει τελεσιδικήσει,  είναι προφανές ότι με καμία έννοια και με κανένα τρόπο δεν τεκμαίρεται «απρεπή συμπεριφορά». Ακόμη, διαχωρίζοντας την ποινική από την πειθαρχική δίωξη ο νέος πειθαρχικός κώδικας μπορεί να επιβάλει οποιαδήποτε ποινή ακόμη και αν δεν έχει τελεσιδικήσει η ποινική υπόθεση, που είναι ή υποτίθεται ότι είναι η αιτία παραπομπής του Δημόσιου Υπάλληλου και στην προκειμένη περίπτωση του εκπαιδευτικού Γκουλιώνη Στέφανου. Όμως, καμιά ποινική υπόθεση δεν μπορεί να παράγει αποτέλεσμα αν δεν έχει τελεσιδικήσει.  Η δε πειθαρχική κατηγορία της «ανάρμοστης συμπεριφοράς εκτός υπηρεσίας» δεν ορίζει ποια είναι ακριβώς αυτή η συμπεριφορά, η οποία δεν ταιριάζει με την εικόνα του Δημοσίου Υπάλληλου. Μ’ αυτή  την γενική και αόριστη κατηγορία «τσουβαλιάζονται» υπάλληλοι που μπορεί να έχουν μια αντιδικεία με έναν ιδιώτη, υπάλληλοι με πολιτική δράση, συνδικαλιστές, επιδειξίες κτλ.

 

Δημιουργείται  δηλαδή μια μεγάλη κατηγορία προς απόλυση υπαλλήλων. Ο Γκουλιώνης Στέφανος είναι άριστος εκπαιδευτικός με μεταπτυχιακές σπουδές και πάνω απ’ όλα με ήθος, αξιοπρέπεια και κοινωνική καταξίωση. Ωστόσο, αυτός ο εκπαιδευτικός μπορεί να είναι ένα από τα θύματα του νέου Πειθαρχικού Κώδικα και από τους πρώτους, μετά την μεταπολίτευση, υπάλληλος που κινδυνεύει να απολυθεί για τα συνδικαλιστικά, κοινωνικά και πολιτικά του ενδιαφέροντα και μάλιστα με την «ρετσινιά» του επίορκου.

Πρέπει να μην χάσει την δουλειά του ο  εκπαιδευτικός  Γκουλιώνης  Στέφανος, γιατί αντίκειται σε κάθε έννοια δικαίου.  

Read more »

Παράδεισος και κόλαση στις αγορές της παγκοσμιοποίησης

 

 

 

Παράδεισος και κόλαση στις αγορές της παγκοσμιοποίησης

 

Ημερομηνία δημοσίευσηςστην ΑΥΓΗ: 31/03/2013

Του Βασίλη Μουλόπουλου
Η Κύπρος, λένε, πληρώνει την οικονομία - καζίνο πάνω στην οποία είχε βασιστεί. Ότι είχε μετατραπεί σε πλυντήριο βρόμικου χρήματος - Ρώσων ολιγαρχών, Ελλήνων φοροφυγάδων και μιζαδόρων Αράβων εμπόρων όπλων...
Τι μου λέτε...; Υπάρχει το χρήμα του χρήματος; Υπάρχει διαχωρισμός μεταξύ νόμιμης και παράνομης οικονομίας; Υπάρχει η προτεσταντική ηθική και η λεβαντίνικη ανηθικότητα;
Ή μήπως τα τελευταία ένδοξα χρόνια του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού αναπτύχθηκε μια χρηματοπιστωτική οικονομία τύποις νόμιμη και ουσιαστικά χωρίς κανόνες, χωρίς περιορισμούς, χωρίς σύνορα;
Μια οικονομία του αρπαχτικού καπιταλισμού. Η οικονομία του νομιμοποιημένου εγκλήματος αποτελούσε πάντα έναν αποφασιστικό παράγοντα στην ανάπτυξη του καπιταλισμού.
Σας θυμίζω την πειρατεία πάνω στην οποία βασίστηκε η πρωτογενής συσσώρευση στην Αγγλία και το δουλεμπόριο που γέμισε τα χρηματοκιβώτια των αξιοσέβαστων εμπόρων της Δύσης και ανέπτυξε τη γεωργική παραγωγή στη Βόρεια Αμερική. Τις μαζικές σφαγές και λεηλασίες των κονκισταδόρων στη Νότια Αμερική.
Τον πόλεμο του οπίου και της εταιρείας των Δυτικών Ινδιών. Αυτά για να μην ξεχνάμε.
Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα, μόνο που δεν το λέμε. Το έχουμε βαφτίσει δημοκρατία, ελευθερία της αγοράς. Και του βάζουμε φερετζέ με περίεργους οικονομικούς όρους.
Θα μου πείτε ότι αυτά που λέω είναι αριστερίστικες ιδεολογικές εμμονές. Ίσως... Αλλά ας δούμε αν στηρίζονται σε πραγματικά γεγονότα και στοιχεία. Η παγκοσμιοποίηση εδραιώθηκε στη βάση τριών παραγόντων:
Την πλήρη απελευθέρωση της κίνησης των κεφαλαίων, τα οποία βρίσκονται εκτός κάθε ελέγχου, εθνικού και διεθνούς. Την αποϋλοποίηση των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών και την ιλιγγιώδη εξάπλωσή τους λόγω των νέων τεχνολογιών. Και την εξειδίκευση ορισμένων περιοχών του πλανήτη στη διαχείριση των χρηματοπιστωτικών προϊόντων της οικονομίας του εγκλήματος. Εννοώ τους λεγόμενους φορολογικούς παραδείσους.

Οι σύγχρονοι πειρατές δεν κρύβουν τη λεία τους σε θαμμένα σεντούκια, αλλά στα θησαυροφυλάκια των νησιών των θησαυρών του σύγχρονου καπιταλισμού. Είναι περίπου 50 στο νούμερο, οι οποίοι, αντιγράφω από το ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, "προάγουν τη φοροδιαφυγή, τη φοροκλοπή και την φυγή των κεφαλαίων".
Αλλά η κολοσσιαία φοροδιαφυγή δεν είναι η μόνη ούτε η χειρότερη δραστηριότητά τους.
Το παγκόσμιο ακαθάριστο προϊόν ανέρχεται σε τέσσερις χιλιάδες δισ. δολάρια. Το Παγκόσμιο Εγκληματικό Προϊόν σε 1.000 δισ. δολάρια.
Αυτό πού προέρχονται; Από παντού! Ναρκωτικά, απαγωγές, τζόγος, εμπόριο γυναικών, εμπόριο παράνομων εργατικών χεριών, εμπόριο προσφύγων (υπάρχουν ακόμη δουλέμποροι), εμπόριο ανθρώπινων οργάνων, εμπόριο αρχαιοτήτων και άλλες ευαγείς δραστηριότητες.
Αυτά τα λεφτά πρέπει φυσικά να ανακυκλωθούν. Να ξεπλυθούν. Και αυτό γίνεται στους φορολογικούς παραδείσους, όπου η προέλευση και η φύση των καταθέσεων είναι απόρρητη. Υπολογίζεται ότι η ανακύκλωση του βρόμικου χρήματος ανέρχεται σε 600 δισ. δολάρια τον χρόνο, ενώ ο τζίρος των φορολογικών παραδείσων είναι 1.800 δισ. δολάρια.
600 δισ. δολάρια τον χρόνο επί 10 χρόνια μάς κάνουν 6.000 δισ. δολάρια. Ένα νούμερο ιλιγγιώδες, που κάνει να τρέχουν τα σάλια στους διεθνείς επενδυτές και τραπεζίτες.
Από την άλλη μεριά, οι διεθνείς εγκληματίες έχουν την ανάγκη διεθνών επενδυτών για να ξεπλύνουν τα με τόσο κόπο βγαλμένα λεφτουδάκια τους.
Όπερ ο γάμος, λόγω συμφέροντος, συνετελέσθη. 600 δισ. δολάρια τον χρόνο (μείον τα φακελάκια για τους μεσάζοντες, δικηγόρους, τραπεζίτες, διεθνείς επενδυτές και λοιπούς) επενδύονται, όχι βέβαια σε λογαριασμούς ταμιευτηρίου, αλλά σε προϊόντα υψηλού ρίσκου και υψηλής απόδοσης, στους φορολογικούς παραδείσους.

Lloyd C. Blankfein, 57, Chairman and Chief Executive Officer

Οι off shore στα νησιά των θησαυρών είναι 680.000 και τα επίσημα υποκαταστήματα των τραπεζών 10.000. Κι εμείς στην Ελλάδα και την Ευρώπη ψηφίζουμε νόμους για τον έλεγχο του μαύρου χρήματος. Ποιος θα τους εφαρμόσει και πού; Στην Ευρώπη;
Είναι τοις πάσι γνωστό ότι η ειδικότητα των μεγάλων δικηγορικών γραφείων του Σίτι είναι η δημιουργία off shore εγγυημένα, ερμητικά κλειστών.
Και δύο με τρία μεγάλα (και αξιοσέβαστα) δικηγορικά γραφεία στην Αθήνα με θέα τη Βασιλίσσης Σοφίας είναι στενά συνδεδεμένα με αυτά του Σίτι.
Το βρετανικό χρηματοπιστωτικό σύστημα ελέγχει πλήρως 10 φορολογικούς παραδείσους (θυμηθείτε το σκάνδαλο των ομολόγων), δύο εκ των οποίων στη Μάγχη, στις νήσους Jersey και Man, στις οποίες δεν ισχύει, όχι το ευρωπαϊκό δίκαιο, αλλά ούτε το βρετανικό.
Και υπάρχει και το Βατικανό, μέσα στο οποίο δραστηριοποιείται η πιο απόκρυφη τράπεζα του κόσμου: Το Ινστιτούτο για Θρησκευτικά Έργα, το IOR.
Δεν δίνονται αποδείξεις, δεν υπάρχουν επιταγές και οι συναλλαγές φέρουν απόρρητους κωδικούς. Οι επενδύσεις και οι ισολογισμοί είναι γνωστοί μόνο στον Πάπα και το συμβούλιο των καρδιναλίων.
Σημειώνω ότι μέλος ex oficcio του Δ.Σ. είναι ο καρδινάλιος των νήσων Κέιμαν!

Δεν είναι γνωστό για το αν και από ποια κράτη ζητήθηκαν πληροφορίες υπόπτων συναλλαγών από το Βατικανό, αλλά σίγουρα δεν έχει δοθεί ποτέ καμιά πληροφορία. Αυτός και αν είναι παράδεισος.
Γι' αυτό, συντρόφισσες και σύντροφοι, ούτε ο Θεός επιτρέπει την επί της Γης κάθαρση.
Αν οι κυβερνήσεις είχαν σκοπό να εξαφανίσουν αυτόν τον οχετό, θα μπορούσαν να το κάνουν σε 24 ώρες, χωρίς περίπλοκους νόμους και χωρίς ατελείωτες διεθνείς διασκέψεις.
Ένας μόνο νόμος, με δύο μόνα άρθρα:

1. Καταργείται το τραπεζικό απόρρητο.
2. Καταργείται η ασυλία των off shore.
Αλλά δεν μπορούν να το κάνουν. Γιατί η εγκληματικότητα είναι οργανικό μέρος της παγκόσμιας ελεύθερης αγοράς.
Γιατί μότο αυτού του συστήματος είναι: move your money and fuck the system. Όλα τα άλλα είναι υποκρισίες. Όπως έλεγε και ένας από τους μοντέρνους πειρατές σε μια ημερίδα επενδυτών στο Σίτι πριν από τρία χρόνια: αν θέλετε ηθική, πηγαίνετε στον αρχιεπίσκοπο και όχι σε μένα.

Read more »

ΟΙ ΑΦΟΡΟΛΟΓΗΤΟΙ ΠΛΟΥΣΙΟΙ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΥΝ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Η απληστία της μειονότητας

Υπεύθυνος: Επιμέλεια: ΒΙΚΗ ΤΣΙΩΡΟΥ

«Ο κόσμος πάσχει από μια συλλογική αμνησία σχετικά με τις αιτίες που τον οδήγησαν στη σημερινή ύφεση, δηλαδή την απληστία μιας μειονότητας, την απελευθέρωση του εμπορίου και των κεφαλαίων και τη συνεχή αποσταθεροποίηση.

»Σύμφωνα με το δίκτυο Tax Justice Network, περιουσίες 21.000 δισεκατομμυρίων δολαρίων, το 2011, είχαν βρει καταφύγιο σε φορολογικούς παραδείσους. Ποσό επτά φορές μεγαλύτερο από τα ελλείμματα όλων των χωρών του κόσμου!». Τα παραπάνω στοιχεία δίνει η Αυστραλή Sharan Burrow, γενική γραμματέας της Διεθνούς Συνομοσπονδίας Συνδικάτων, που διαθέτει 175 εκατομμύρια μέλη σε 153 χώρες.
Σε συνέντευξή της στην εφημερίδα «Λιμπερασιόν» είναι σαφής: «Ακόμη και το ΔΝΤ επιτέλους κατάλαβε πως η εφαρμογή της λιτότητας έχει αρνητικά αποτελέσματα. Χωρίς σχέδιο ανάπτυξης οδηγεί στην ύφεση. Το σενάριο αυτό έχει καταστρέψει την Ευρώπη. Οι περικοπές στην κοινωνική πρόνοια και στις συντάξεις εξοργίζουν και ταπεινώνουν τους ήδη απελπισμένους εργαζομένους. Μια μειονότητα του χρηματοπιστωτικού τομέα, που έχει διασωθεί από τα κράτη και τους φορολογουμένους, κατάφερε να επιβάλει την άποψή της.
»Πριν από πέντε χρόνια όλοι οι ηγέτες ορκίζονταν πως "δεν θα ξανασυμβεί αυτό", υποσχόμενοι πως θα αλλάξουν γραμμή. Σήμερα μιλούν ακόμη για χρηματοπιστωτικές μεταρρυθμίσεις, εξυγίανση τραπεζών και έλεγχο κάθε φορολογικού παραδείσου!
»Πέρα από κάποια φορολογία στις χρηματιστηριακές συναλλαγές, η κερδοσκοπική δραστηριότητα ζει και βασιλεύει. Βλέπουμε να διαφαίνεται μια οικονομία που ενισχύεται από τις μειώσεις των μισθών και τείνουμε σε μια οικονομία τύπου καζίνο, η οποία δημιουργεί μια έκρηξη ανισοτήτων στο εσωτερικό κάθε χώρας».

  
Δημοκρατία τραπεζών
«Ο κόσμος αυτό λέει. Σε μια δημοσκόπηση τον περασμένο Ιούνιο, σε 13 χώρες, το 67% των ερωτηθέντων υποστηρίζει πως οι τράπεζες και οι χρηματοπιστωτικοί φορείς επηρεάζουν καθοριστικά τις κυβερνήσεις τους. Επίσης, το 67% θεωρεί πως οι πολίτες δεν έχουν καμία επιρροή στις οικονομικές αποφάσεις.
»Το δημοκρατικό σύμφωνο έχει εξανεμιστεί. Οι τράπεζες νίκησαν επειδή έπεισαν πως δεν χρειάζονται παρά μόνο κάποιες καλλωπιστικές αλλαγές, εκτός και αν υπάρχει κίνδυνος να καταρρεύσει το σύστημα. Οι πολυεθνικές κέρδισαν γιατί μπορούν να απειλούν τις κυβερνήσεις με τη μεταφορά των δραστηριοτήτων τους σε άλλες χώρες αν δεν μειωθούν οι μισθοί των εργαζομένων. Το 71% εκτιμά πως δεν υπάρχει ασφάλεια στο επάγγελμά τους, το 89% πως το επίπεδο ζωής τους έχει υποβαθμιστεί και τα δύο τρίτα θεωρούν πως τα παιδιά τους θα ζήσουν χειρότερα από εκείνους».
Τι να κάνουν οι κυβερνήσεις, ώστε οι λαοί τους να πιστέψουν στο μέλλον;
«Αντί να σύρονται σιδηροδέσμιοι από τις πολυεθνικές και τα χρηματοπιστωτικά κυκλώματα, τα κράτη έχουν ηθική υποχρέωση να βρουν εναλλακτικές. Χωρίς επενδύσεις στην εργασία, χωρίς ισότιμο καταμερισμό του πλούτου, κάθε ανάπτυξη είναι ανέφικτη».

  
Εύθραυστα συνδικάτα
«Τα συνδικάτα γίνονται όλο και πιο εύθραυστα: οι εργαζόμενοι χρειάζονται σταθερές δομές για να υποστηρίξουν τα δικαιώματά τους, που απειλούνται κάθε μέρα και περισσότερο. Ομως η σημερινή κρίση καταστρέφει εξίσου και την πίστη στη δημοκρατία, της οποίας τα συνδικάτα είναι μία συνιστώσα.
»Η ανταγωνιστικότητα δεν επιβάλλεται από την παραγωγικότητα, το ταλέντο, την έμπνευση, αλλά όλο και περισσότερο από μια πολιτική μείωσης μισθών. Η παγκόσμια ανταγωνιστικότητα έγινε μια δικαιολογία για τη μείωση των μισθών, τον περιορισμό των συνδικαλιστικών ελευθεριών, την υποβάθμιση των συνθηκών εργασίας.
»Σήμερα ορισμένες θέσεις εργασίας στην Κεντρική Ευρώπη αμείβονται χαμηλότερα από ό,τι στην Κίνα. Η Ευρώπη πρέπει να ξαναβρεί ένα όραμα για το λαό της, όχι για τις αγορές».

EXEI ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΕΙ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 12-2-2013
  

Read more »

ΦΟΡΟΛΕΗΛΑΣΙΑ ΚΑΙ ΦΟΡΟΑΣΥΛΙΑ: Η ΑΦΑΙΜΑΞΗ ΤΩΝ ΑΔΥΝΑΜΩΝ ΚΑΙ ΤΟ «ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ» ΤΩΝ ΙΣΧΥΡΩΝ

 

Γαργάρα με ταβανόπροκες έκαναν όλα τα ΜΜΕ το συγκλονιστικό δημοσίευμα στο περιοδικό UNFOLLOW για τους ντόπιους μεγαλοκαπιταλιστές για το βάρβαρο ταξικό φορολογικό σύστημα που δίνει την δυνατότητα στους πλουτοκράτες να παρουσιάζονται «φτωχαδάκια», «νόμιμα και ηθικά». Παραθέτουμε όλο το δημοσίευμα του περιοδικού –και μπράβο του που τόλμισε να πει τα πράγματα με το όνομα του το οποίο μας εξηγεί πώς λειτουργεί το σύστημα, αναφερόμενο, εκτός των άλλων σε τέσσερις εμβληματικές περιπτώσεις, πασίγνωστους επιχειρηματίες που έχουν συχνά απασχολήσει τη δημόσια συζήτηση, Έναν μεγιστάνα, τον Σωκράτη Κόκκαλη, ο οποίος δηλώνει ατομικό εισόδημα όσα η γραμματέας του. Έναν τραπεζίτη, τον Ανδρέα Βγενόπουλο, που δηλώνει ατομικό εισόδημα όσα ένας πρωτοδιοριζόμενος ταμίας στην τράπεζα του. Έναν εφοπλιστή και καναλάρχη, τον Γιάννη Αλαφούζο, που δηλώνει ατομικό εισόδημα όσα βγάζει ένας ανερχόμενος δημοσιογράφος στο κανάλι του. Κι έναν βιομήχανο, τον Νίκο Μάνεση, για τον οποίο κινητοποιήθηκε ολόκληρη κυβέρνηση προκειμένου να σπάσουν τα ΜΑΤ μια απεργία, μόνο και μόνο για να βάλει λίγο αργότερα ο ίδιος λουκέτο στην επιχείρηση του.

ΚΑΙ ΦΟΡΟΑΣΥΛΙΑ: Η ΑΦΑΙΜΑΞΗ ΤΩΝ ΑΔΥΝΑΜΩΝ ΚΑΙ ΤΟ «ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ» ΤΩΝ ΙΣΧΥΡΩΝ
ΑΛΛΟ ΕΝΑ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΕΡΧΕΤΑΙ ΝΑ ΛΕΗΛΑΤΗΣΕΙ ΤΑ ΛΑΪΚΑ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΑ, ΔΙΧΩΣ ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΠΡΟΘΕΣΗ ΝΑ ΦΟΡΟΛΟΓΗΣΕΙ ΤΟΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΠΛΟΥΤΟ. ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ, ΔΙΑΤΗΡΕΙ ΑΛΩΒΗΤΑ Ή ΚΑΙ ΕΝΙΣΧΥΕΙ ΤΑ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΑ ΠΡΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ, ΤΩΝ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΩΝ, ΤΩΝ ΕΦΟΠΛΙΣΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΙΤΩΝ.

Του ειδικού συνεργάτη Κώστα Γυφτοδήμου

Με βάση τα στοιχεία του προϋπολογισμού του 2013, την περίοδο 2004-2013 το σύνολο των άμεσων φόρων ανήλθε στα 196,9 δισ. ευρώ. Από αυτά, τα νομικά πρόσωπα, δηλαδή οι μεγάλες επιχειρήσεις, οι τράπεζες και τα μονοπώλια, πλήρωσαν μόλις 35,6 δισ. ευρώ, δηλαδή ποσοστό 18%. Ακόμα πιο αποκαλυπτικό της φορολογικής «δικαιοσύνης» είναι ότι, από το 2004 σε σύγκριση με το 2013, το ποσοστό συμμετοχής των «εχόντων και κατεχόντων» συνολικά στα φορολογικά έσοδα έχει μειωθεί από το 11,9% στο 3,3%.

Ποιοι είναι οι νόμοι όμως που επιτρέπουν σε μερικούς χιλιάδες «συμπατριώτες» μας να μην πληρώνουν φόρους; Ποια είναι τα νόμιμα «παραθυράκια» για να γεμίζουν τα «σεντούκια» τους με χρήμα και να καταβάλλουν ψίχουλα στα κρατικά ταμεία; Θα επιχειρήσουμε μια πρώτη και όσο το δυνατόν μεγαλύτερη καταγραφή του μεγάλου σκανδάλου της φοροασυλίας και της νόμιμης «φοροδιαφυγής» που απολαμβάνουν μερικές χιλιάδες «πατριώτες» στην «υγειά» των εκατομμυρίων Ελλήνων που το 2013 θα βρεθούν αντιμέτωποι με τη βαρβαρότητα ενός νέου ταξικού φορολογικού νομοσχεδίου.

ΦΟΡΟΑΣΥΛΙΑ ΜΕ ΤΗ «ΒΟΥΛΑ» ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ!

Στην πατρίδα μας υπάρχει λοιπόν μια κατηγορία… συμπολιτών μας που με βάση άρθρο του Συντάγματος απολαμβάνουν καθεστώς φοροασυλίας. Ποιοι είναι αυτοί; Οι εφοπλιστές! Ναι! Υπάρχει άρθρο του Συντάγματος που ενσωματώθηκε στο Σύνταγμα από το 1967 και προβλέπει ότι οι εφοπλιστές απαλλάσσονται από την καταβολή φόρων στα κρατικά ταμεία.
Στην Ελλάδα, όπου κάθε κυβέρνηση φέρνει κι ένα φορολογικό νομοσχέδιο, φορτώνοντας νέα βάρη στις πλάτες του λαού, υπάρχει το «άρθρο 107» του Συντάγματος που στην πρώτη του παράγραφο προβλέπει:
«Προστασία κεφαλαίων εξωτερικού και ειδική οικονομική νομοθεσία. 1. Η πριν από την 21η Απριλίου 1967 νομοθεσία με αυξημένη τυπική ισχύ για την προστασία κεφαλαίων εξωτερικού διατηρεί την αυξημένη τυπική ισχύ που είχε και εφαρμόζεται και στα κεφάλαια που θα εισάγονται στο εξής. Την ίδια ισχύ έχουν και οι διατάξεις των Κεφαλαίων Α” έως και Δ” του τμήματος Α” του νόμου 27/75 «περί φορολογίας πλοίων, επιβολής εισφοράς προς ανάπτυξιν της εμπορικής ναυτιλίας, εγκαταστάσεως αλλοδαπών ναυτιλιακών επιχειρήσεων και ρυθμίσεως συναφών θεμάτων»».

Ο «ιερός νόμος» 27/75, λοιπόν, που έχει συνταγματική κατοχύρωση, στα 30 άρθρα του προβλέπει 60 φοροαπαλλαγές για το εφοπλιστικό κεφάλαιο. Μερικές μόνο από αυτές το απαλλάσσουν:
Από οποιοδήποτε φόρο εισοδήματος για τα κέρδη που προκύπτουν από την εκμετάλλευση πλοίων.
Από κάθε φορολογία ή υπεραξία αν πουλήσουν ένα πλοίο, είτε από την είσπραξη ασφαλιστικής αποζημίωσης.
Από το φόρο εισοδήματος τα ποσά των καθαρών κερδών ή μερισμάτων κάθε ημεδαπής ή αλλοδαπής εταιρείας που διαθέτουν, που εκτός από την εκμετάλλευση πλοίων έχει και άλλες εκμεταλλεύσεις.
Από το φόρο πλοία α” κατηγορίας, ναυπηγούμενα στην Ελλάδα.
Από το φόρο πλοία α” κατηγορίας που υφίστανται επισκευές και οι δαπάνες γι» αυτές καλύπτονται με εισαγωγή συναλλάγματος.
Από το φόρο φορτηγά πλοία εφόσον έχουν ηλικία μικρότερη των 30 ετών.
Από κάθε φόρο, τέλος ή εισφορά ή κρατήσεις υπέρ του Δημοσίου ή κάποιου τρίτου το εισόδημα που αποκτάται από γραφεία ή υποκαταστήματα αλλοδαπω% ναυτιλιακών επιχειρήσεων που εγκαθίστανται στην Ελλάδα.
Από κάθε φόρο, τέλος, εισφορά ή κράτηση το εισόδημα που δημιουργείται από την εκμετάλλευση πλοίου στο εξωτερικό.
Από κάθε τέλος τα έγγραφα που συντάσσονται για την εφαρμογή του Ν. 27 191: δηλαδή για την ένταξη τους στο νόμο που τους προσφέρει τις φοροαπαλλαγές!
Από το φόρο κύκλου εργασιών τα τουριστικά επαγγελματικά πλοία ή πλοιάριο.
Από τα τέλη κυκλοφορίας και από το εφάπαξ πρόσθετο ειδικό τέλος τα τουριστικά πλοία και πλοιάρια επαγγελματικής ή ιδιωτικής χρήσης.

Από κάθε φόρο, τέλος ή εισφορά το εισόδημα που αποκτάται από εταιρείες χαρτοφυλακίου που κατέχουν αποκλειστικά μετοχές εταιρειών πλοιοκτητριών που βρίσκονται υπό ελληνική σημαία.
Από το ΦΠΑ για τις παραδόσεις και εισαγωγές πλοίων ή άλλων πλωτών μέσων για εμπορική ή άλλη εκμετάλλευση.
Της καταβολής φόρου κληρονομιών επί πλοίων, μετοχών ή μεριδίων ημεδαπών ή αλλοδαπών εταιρειών πλοιοκτητριών πλοίων, καλύπτουσαι εφεξής άπαντα τα άνω των 1.500 κόρων ολικής χωρητικότητος πλοία.

Με βάση αυτούς τους νόμους και τις φοροαπαλλαγές δημιουργήθηκε το περιβόητο ελληνικό «εφοπλιστικό θαύμα». Μόνο την τελευταία 10ετία τα κέρδη των εφοπλιστών με τις πιο μετριοπαθείς εκτιμήσεις υπολογίζονται στα 200 δισ. δολάρια. Κέρδη που προέρχονται από το καθεστώς φορολογικής ασυλίας αλλά και τη σκληρή εκμετάλλευση των ναυτεργατών μέσα στα καράβια, οι οποίοι σε αντίθεση με τα αφεντικά τους πληρώνουν φόρους και με το παραπάνω.
Αυτό το καθεστώς επιτρέπει στους «πατριώτες» εφοπλιστές μέσα στο 2012 να δαπανήσουν πάνω από 2 δια δολάρια για την απόκτηση μεταχειρισμένων πλοίων, αγοράζοντας από τη δευτερογενή αγορά 111 ποντοπόρα πλοία, σπάζοντας παγκόσμιο ρεκόρ στην αγορά αυτού του είδους. Το ίδιο καθεστώς τούς επιτρέπει μέχρι το τέλος του 2012 να δώσουν για παραγγελίες νέων πλοίων πάνω από 6 δια δολάρια…

ΠΑΡΤΙ ΦΟΡΟΑΠΑΛΛΑΓΩΝ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΝΩΝΥΜΕΣ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ

Δεν είναι όμως μόνο οι εφοπλιστές που απολαμβάνουν ειδικό φορολογικό καθεστώς. Πλήρη απαλλαγή από την υποχρέωση να πληρώνουν φόρο εισοδήματος έχουν επίσης:
Οι ελληνικές τεχνικές εταιρείες το κέρδος των οποίων προέρχεται από εργασίες στο εξωτερικό.
Οι ξένες τεχνικές επιχειρήσεις που έχουν κέρδη στη χώρα.
Οι εταιρείες που βγάζουν κέρδη από την πώληση μετοχών ή άλλων παραγώγων προϊόντων του χρηματιστηριακού τζόγου και είναι εισηγμένες στο Χρηματιστήριο Αθηνών.
Απαλλαγή από την πληρωμή Φόρου Εισοδήματος έχουν ακόμα όλες οι ΜΚΟ και μια σειρά από «ιδρύματα» που διατηρούν μεγάλες οικογένειες εφοπλιστών και επιχειρηματιών προκειμένου να προσφέρουν… φιλανθρωπικό έργο!
Επιπλέον και την ίδια ώρα που ένας εργαζόμενος φορολογείται βάσει του νέου φορολογικού νομοσχεδίου με 22% για τα πρώτα 25.000 ευρώ του ετήσιου εισοδήματος του και με 32% για το εισόδημα από 25.000 μέχρι 42.000, τα κέρδη των Ανώνυμων Εταιριών και των υπόλοιπων τμημάτων του κεφαλαίου φορολογού-νται με μόλις 20%!

Την ίδια ώρα που από τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους οι κυβερνώντες καταργούν το αφορολόγητο όριο για τα παιδιά, διατηρούν αλώβητες τις φορολογικές ρυθμίσεις που έχουν θεσπίσει όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις για να έχουν επιπλέον εκπτώσεις στους φόρους που πληρώνουν τα αφεντικά! .

Ετσι από τα ακαθάριστα έσοδα των μεγάλων επιχειρηματιών μπορούν να αφαιρεθούν και να μην υπολογιστούν στη φορολόγηση ποσά που προορίζονται για:
- Δωρεές στο Δημόσιο, σε ΟΤΑ, σε ΝΠΔΔ, σε αθλητικά σωματεία, στην εκκλησία, σε ΜΚΟ κ.ά
- Δαπάνες που οι επιχειρηματίες εμφανίζουν ως δαπάνες της εταιρείας και «έξοδα κίνησης» ενώ επί της ουσίας καλύπτουν προσωπικά τους έξοδα
- Ασφάλιστρα για την ομαδική ασφάλιση ζωής των εργαζομένων τους, που σε κάποιες περιπτώσεις καταλήγουν στα ταμεία θυγατρικών τους ασφαλιστικών εταιρειών
- Δαπάνες για ταξίδια στελεχών της επιχείρησης στο εξωτερικό καθώς και δαπάνες για την «επιμόρφωση» του προσωπικού τους.

Τα προνόμια βέβαια δεν σταματούν εδώ- μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι μπορούν να εξασφαλίσουν βάση του νέου επενδυτικού νόμου φορολογικές απαλλαγές μέχρι και 100% στο όνομα της προσέλκυσης επενδύσεων, κάνοντας μάλιστα «μπίζνες» τις περισσότερες φορές με επιδοτήσεις που προέρχονται από τον κρατικό προϋπολογισμό αλλά και τις κοινοτικές επιδοτήσεις των ΕΣΠΑ.

ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΣΤΙΣ 100 OFFSHORE ΠΛΗΡΩΝΕΙ ΦΟΡΟ
Ένα διαρκές φορολογικό σκάνδαλο βρίσκεται και πίσω από την ίδρυση και τη φορολόγηση των περιβόητων offshore εταιρειών που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα. Σύμφωνα με στοιχεία που τηρούνται στο υπουργείο Οικονομικών, οι λεγόμενες «offshore» ή «αλλοδαπές» ή «υπεράκτιες» ή «εξωχώριες» εταιρείες που βρίσκονται στη χώρα ανέρχονται στις 21.065, και ενώ από αυτές οι 16.580 είναι ενεργές εταιρείες, φορολογούνται μόλις 965!
Τα παραπάνω συγκλονιστικά και προκλητικά στοιχεία επιβεβαίωσε με έγγραφο που παρουσίασε ο υφυπουργός Οικονομικών Γ. Μαυραγάνης τον προηγούμενο Νοέμβριο. Βάσει του συγκεκριμένου εγγράφου την τελευταία δεκαετία χιλιάδες «υπεράκτιες» εταιρείες δεν έκαναν φορολογικές δηλώσεις, όπως είναι υποχρεωμένες, προκειμένου να προσδιοριστεί ο ειδικός φόρος που πρέπει να πληρώσουν επί των ακινήτων που διαθέτουν.

Σύμφωνα με το έγγραφο του υπουργείου Οικονομικών, τα στοιχεία που προκύπτουν για τις offshore εταιρείες σε ό,τι αφορά τις δηλώσεις Ειδικού Φόρου επί των Ακινήτων, είναι τα παρακάτω:
- Το 2003 είχαν υποβληθεί 383 δηλώσεις και ο φόρος ανήλθε σε 4.830.905,09 ευρώ
- Το 2004 οι δηλώσεις ήταν 411 και ο φόρος 3.645.775,66 ευρώ
- Το 2005 οι δηλώσεις ήταν 352 και ο φόρος 3.005.765,38 ευρώ
- Το 2006 οι δηλώσεις ήταν 311 και ο φόρος 3.117.108,81 ευρώ
- Το 2007 οι δηλώσεις ήταν 275 και ο φόρος 2.820.464,92 ευρώ
- Το 2008 οι δηλώσεις ήταν 239 και ο φόρος 3.390.785,72 ευρώ
- Το 2009 οι δηλώσεις ήταν 201 και ο φόρος 3.472.938,54 ευρώ
- Το 2010 οι δηλώσεις ήταν 1.177 και ο φόρος 3.410.530,20 ευρώ.
- Το 2011 οι δηλώσεις ήταν 998 και ο φόρος 877.651 ευρώ
- Το 2012 οι δηλώσεις ήταν 965 και ο φόρος 345.201,02 ευρώ.

Από τα παραπάνω στοιχεία προκύπτει ότι:

α) Από τις offshore εταιρείες που λειτουργούν στη χώρα, δηλώσεις για τον προσδιορισμό του ειδικού φόρου επί των ακινήτων που διαθέτουν, καταθέτουν στην καλύτερη περίπτωση μόλις οι 7 από τις 100 και στη χειρότερη περίπτωση μόλις η μία από τις 100!

β) Ο φόρος που καταβάλλουν στα κρατικά ταμεία αυτές που τελικά υποβάλλουν δηλώσεις, μειώθηκε από 4,8 εκατ. το 2003 σε μόλις 345.000 ευρώ το 2012! Και αυτό παρότι τροποποιήθηκε ο νόμος 3091/2002 που αφορά τη φορολογία τους και επιβλήθηκε ειδικός φόρος 3% επί της αξίας των ακινήτων που ανήκουν σε νομικά πρόσωπα και νομικές οντότητες από το νόμο 3842/2010. Έτσι το 2012 καθεμία από τις υπεράκτιες εταιρείες που κατέθεσε δήλωση πλήρωσε φόρο μόλις 357 ευρώ!

Αυτή την περίοδο εκτιμάται ότι υπάρχουν περίπου 4.000 ακίνητα που ανήκουν σε offshore εταιρείες και τα οποία βρίσκονται κυρίως στα βόρεια προάστια της Αττικής, στη Μύκονο, τη Σαντορίνη, τη Ρόδο, και πρόκειται για κατοικίες που ανήκουν σε πολλούς γνωστούς επιχειρηματίες, ανθρώπους από τον καλλιτεχνικό χώρο και πολλούς άλλους «ευυπόληπτους» συμπολίτες μας. Σε υπεράκτιες εταιρείες ανήκουν επίσης θαλάσσια σκάφη, θαλαμηγοί και πολυτελή αυτοκίνητα.

Το κόλπο τηςoffshore έχουν ανακαλύψει και μεγαλογιατροί προκειμένου να καταθέτουν εκεί τα «φακελάκια» των ασθενών τους ή τα χρήματα που λαμβάνουν υπό τη μορφή «δώρου» από τις φαρμακοβιομηχανίες. Ανθρωπος του ΣΔΟΕ μας αποκάλυψε ότι διαπιστώθηκαν καταθέσεις σε λογαριασμούς γιατρών που διέθετανoffshore από 500.000 μέχρι 1,5 εκατ. ευρώ μόνο μέσα σε μια μέρα!

Την ίδια ώρα βέβαια η τρικομματική κυβέρνηση συνεχίζει να κοροϊδεύει τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Ο κ. Μαυραγάνης στο έγγραφο που έδωσε με τα στοιχεία ισχυρίζεται προκλητικά ότι: «Με το Ν.3091/2002 επιβλήθηκε ειδικός φόρος 3% επί της αξίας των ακινήτων που ανήκουν σε νομικά πρόσωπα και νομικές οντότητες, με ειδικότερες προϋποθέσεις του νόμου. Σκοπός της θέσπισης του ειδικού φόρου επί των ακινήτων, ήταν η δημιουργία αντικινήτρων και η πάταξη της φοροαποφυγής που παρατηρείται στα ακίνητα που ανήκουν σε εξωχώριες εταιρείες». Όπως διαπιστώσατε άλλη μια επιχείρηση πάταξης της φοροαποφυγής των κυβερνώντων έπιασε τόπο!

Μετά τα παραπάνω δεν είναι καθόλου τυχαίο που έχουν ξεφυτρώσει σαν μανιτάρια δικηγορικά γραφεία σε όλη τη χώρα που διαφημίζουν τα προνόμια για την ίδρυση εταιρειών.
Δικηγορικό γραφείο που αναλαμβάνει την ίδρυση offshore εταιρειών μας ενημέρωσε ότι: «Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα που διαθέτουν οι offshore εταιρείες είναι η χαμηλή, ως και μηδαμινή, φορολογία»… Επίσης μέγιστα πλεονεκτήματα της ίδρυσης μιας «υπεράκτιας» εταιρείας είναι η «ανωνυμία», η «τήρηση του απορρήτου», η «προστασία του ιδιώτη και της περιουσίας του»…
Ακριβώς αυτά τα προνόμια έχουν εκμεταλλευτεί μια σειρά από κεφαλαιοκράτες της χώρας προκειμένου να καταβάλλουν ελάχιστο ή και καθόλου φόρο για την τεράστια ακίνητη περιουσία τους. Στη βάση αυτών των «προνομίων» μια σειρά από «offshore» έχουν μετατραπεί στα μεγαλύτερα «πλυντήρια» για το ξέπλυμα «μαύρου χρήματος». Θυμίζουμε ότι πίσω από τα μεγάλα σκάνδαλα της Siemens, της Μονής Βατοπεδίου, όπως και με τις «μίζες» από εξοπλιστικά προγράμματα, κρύβονταν offshore εταιρείες.

ΤΡΙΓΩΝΙΚΕΣ ΣΥΝΑΛΛΑΓΕΣ, ΤΟ ΝΕΟ ΚΟΛΠΟ ΦΟΡΟΔΙΑΦΥΓΗΣ!

Διεθνώς ονομάζεται «TRANSFER PRICING». Στη χώρα μας έχει τον τίτλο «τριγωνικές πωλήσεις» ή «τριγωνικές συναλλαγές». Το κόλπο στήνεται μέσω offshore ή εταιρειών που δημιουργούν μεγάλες πολυεθνικές σε διάφορα μέρη του κόσμου. Τι σημαίνει τριγωνικές πωλήσεις; Το εμπόρευμα παράγεται στην Κίνα με πολύ χαμηλό κόστος, στη συνέχεια μεταπωλείται σε μια εταιρεία που έχει έδρα σε κάποια χώρα με χαμηλή φορολογία, ακολούθως το αγοράζει η επόμενη εταιρεία που έχει έδρα σε κάποια άλλη χώρα με λίγο ψηλότερη φορολογία από την Ελλάδα και στη συνέχεια έρχεται στη χώρα μας για λογαριασμό της εταιρείας που το έχει παραγγείλει… Όλοι οι μεσάζοντες είναι παραμάγαζα της μητρικής εταιρείας.

Οι εταιρείες ακολουθούν ουσιαστικά τη μέθοδο ανατιμολόγησης με βάση το τριγωνικό σύστημα πώλησης από εταιρεία σε εταιρεία. Τα εμπορεύματα έρχονται μεν κατευθείαν στην Ελλάδα, αλλά τα τιμολόγια έχουν κάνει το γύρο του πλανήτη. Τελικός στόχος, η εικονική αύξηση του κόστους των εμπορευμάτων που εισάγει η πολυεθνική με έδρα την Ελλάδα.

Με αυτό τον τρόπο οι μεγάλες εταιρείες στην Ελλάδα έχουν αγοράσει ένα εμπόρευμα από τρίτη χώρα στην τιμή των 5 ευρώ, αλλά μέσω του συγκεκριμένου συστήματος το τιμολογούν στην Ελλάδα 90 ευρώ, έτσι όταν το πουλάνε 100 ευρώ, φορολογούνται μόνο για τα 10 ευρώ του κέρδους και όχι για 95 που θα φορολογούνταν αν είχαν κάνει απευθείας την εισαγωγή! Όλα τα παραπάνω γίνονται με απόλυτα νόμιμο τρόπο αφού αποτελούν τμήμα εμπορικών συναλλαγών που προστατεύονται από το «διεθνές εμπορικό δίκαιο» αλλά και τους νόμους της ΕΕ περί ελεύθερης διακίνησης εμπορευμάτων.

ΑΛΛΟ ΕΝΑ ΔΩΡΟ ΣΤΟΥΣ ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ

Καθεστώς απόλυτης φορολογικής ασυλίας με βάση το νέο φορολογικό νομοσχέδιο θα έχουν τα επόμενα χρόνια και οι τραπεζίτες. Συγκεκριμένα βάσει του νέου νομοσχεδίου καθιερώνεται για τις τράπεζες ο λεγόμενος «αναβαλλόμενος φόρος» για περίοδο 30 ετών.

Συγκεκριμένα, η ρύθμιση προβλέπει ότι οι τράπεζες που συμμετείχαν στο κούρεμα των κρατικών ομολόγων έχουν τη δυνατότητα να συμψηφίσουν τη ζημία που «υπέστησαν» σε 30 ισόποσες ετήσιες δόσεις συμψηφίζοντας τη με το φόρο εισοδήματος. Μάλιστα προβλέπει ότι σε περίπτωση που δεν έχουν κέρδη, τότε έχουν το δικαίωμα να μην καταβάλλουν φόρο στο κράτος! Ουσιαστικά επιτρέπει στις τράπεζες τις χρονιές που δεν θα εμφανίσουν κέρδη και επομένως δεν θα μπορούν να αποσβέσουν τη ζημία με φόρο εισοδήματος να μετατρέπουν την απόσβεση σε απαίτηση αναβαλλόμενου φόρου, ο οποίος θα συμψηφίζεται στη συνέχεια. Πρόκειται για μια ρύθμιση που θα οδηγήσει σε φορολογικές απώλειες δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ για τα κρατικά ταμεία.

Γίνεται φανερό ότι, αν στις προθέσεις των κυβερνώντων ήταν να φορολογήσουν τον πραγματικό πλούτο και να καταπολεμήσουν το πλήθος των φορολογικών προνομίων και τα τεχνάσματα που χρησιμοποιούν τα μονοπώλια για να φοροδιαφεύγουν, δεν θα χρειαζόταν η σφαγή των λαϊκών οικογενειών! Αυτό όμως δεν πέρασε ούτε κατά διάνοια από το μυαλό των κ.κ. Σαμαρά, Βενιζέλου και Κουβέλη γιατί αν το έπρατταν θα πήγαιναν κόντρα στα ίδια τους τα αφεντικά, στο σύστημα που με την πολιτική τους υπηρετούν.

ΕΧΕΙ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΕΙ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ UNFOLLOW No 13 σελ 60

Read more »

CRASH 2008: Τότε που ο Μπους ξεπέρασε τον Λένιν σε κρατικοποιήσεις.

Keynes (right) and Harry Dexter White at the Bretton Woods Conference
During World War II, Keynes argued in How to Pay for the War, published in 1940, that the war effort should be largely financed by higher taxation and especially by compulsory saving (essentially workers lending money to the government), rather than deficit spending, in order to avoid inflation.

 Όταν η Fannie με την Freddie έκαναν αταξίες

dimanche 19 octobre 2008, par Ibrahim Warde

Η κρίση των στεγαστικών δανείων, στην οποία οφείλεται η καταιγίδα στον χρηματοπιστωτικό τομέα, είχε στις Ηνωμένες Πολιτείες μια απρόσμενη εξέλιξη, με την υπαγωγή των Freddie Mac και Fannie Mae υπό τον έλεγχο του κράτους. Οι δύο αυτοί οργανισμοί -χαρακτηριστικά παραδείγματα του χρηματοοικονομικού παραλογισμού - κάλυπταν το 45% όλων των αμερικανικών στεγαστικών δανείων. Για να σωθούν από το ναυάγιο, το αμερικανικό υπουργείο Οικονομικών δέχτηκε, στις αρχές Σεπτεμβρίου, να τους ενισχύσει με 200 δισ. δολάρια. Πρόκειται για μια γιγάντια εθνικοποίηση που σηματοδοτεί το πέρασμα σε μια νέα εποχή.

Στο εξής, τα Σαββατοκύριακα των ηγετών του χρηματοοικονομικού κλάδου θα είναι ιδιαίτερα φορτωμένα - καθώς αυτές ακριβώς τις ημέρες της εβδομάδας συνηθίζουν να επιλύουν τις μεγάλες χρηματοοικονομικές κρίσεις και ιδού γιατί.

Την Παρασκευή, μετά το κλείσιμο της Γουόλ Στριτ, τα αφεντικά των τραπεζών και των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων επιδίδονται σε μαραθώνιες συνεδριάσεις, από τις οποίες εξαρτάται η τύχη διαφόρων επιχειρήσεων του κλάδου. Οι αποφάσεις πρέπει να έχουν ληφθεί έως το βράδυ της Κυριακής, πριν από το άνοιγμα των ασιατικών χρηματιστηρίων. Στη συνέχεια, οι ιθύνοντες του χρηματοικονομικού τομέα οφείλουν να παρακολουθούν την ετυμηγορία των αγορών, των ασιατικών στην αρχή, των ευρωπαϊκών στη συνέχεια και, τέλος, της αμερικανικής. Αμέσως μετά, θα αρχίσει η συζήτηση για τους κερδισμένους και τους χαμένους των μεγάλων ελιγμών του Σαββατοκύριακου.

Το πρωί της Δευτέρας, οι καταθέτες και οι φορολογούμενοι ανακαλύπτουν τις αλλαγές που έχουν επέλθει στον χρηματοοικονομικό πλανήτη. Για παράδειγμα, στις 15 Σεπτεμβρίου έμαθαν ότι, καθώς δεν εμφανίστηκε αγοραστής για τη Lehman Brothers, η πέμπτη μεγαλύτερη επενδυτική τράπεζα στον κόσμο τέθηκε σε εκκαθάριση• έμαθαν, επίσης, ότι η Bank of America απορροφά τον γίγαντα του χρηματομεσιτικού τομέα Merrill Lynch και ότι έχει δρομολογηθεί η σωτηρία της American International Group (AIG), της μεγαλύτερης ασφαλιστικής εταιρείας στον κόσμο.

 

Τα σταφύλια της Οργης. Η κρίση του 1929.

 

Αλλά και το αμέσως προηγούμενο Σαββατοκύριακο ήταν επίσης πλούσιο σε εκπλήξεις : Την Κυριακή 7 Σεπτεμβρίου, έπειτα από μία εβδομάδα στην οποία κυριάρχησε η είσοδος στο προσκήνιο της Σάρα Πέιλιν, της κυβερνήτριας της Αλάσκα και απρόσμενης υποψήφιας του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος για την αντιπροεδρία, ο Χένρι Πόλσον, ο αμερικανός υπουργός Οικονομικών, ανήγγειλε ότι τέθηκαν υπό τον έλεγχο του κράτους οι δύο γίγαντες των ενυπόθηκων δανείων, η Federal National Mortgage Association (Fannie Mae) και οι τράπεζες Federal Home Loan Mortgage Corporation (Freddie Mac).

Η Σάρα Πέιλιν είχε προκαλέσει ενθουσιασμό στους κόλπους του συντηρητικού κινήματος ξεσπαθώνοντας εναντίον της ομοσπονδιακής κυβέρνησης, τη στιγμή που η τελευταία ετοίμαζε τη μεγαλύτερη κρατικοποίηση στην ιστορία του τομέα.

 

 

Οι αρχές που διέπουν τα ενυπόθηκα δάνεια αμερικανικού τύπου ανατρέχουν στην εποχή του New Deal. [1] Το 1938, δημιουργήθηκε η ομοσπονδιακή υπηρεσία National Mortgage Association of Washington, με στόχο τη διευκόλυνση της απόκτησης ακίνητης περιουσίας από τη μεσαία τάξη και αυτό τον τρόπο την τόνωση του κατασκευαστικού τομέα σε ολόκληρη τη χώρα.

Η ιδιωτικοποίηση του οργανισμού, ο οποίος στη συνέχεια μετονομάστηκε σε Fannie Mae, δεν οφειλόταν κατά κύριο λόγο σε ιδεολογικές απόψεις για την οικονομία. Πράγματι, η εισαγωγή του στο χρηματιστήριο αποφασίστηκε από τον Λίντον Τζόνσον το 1968 για να εξασφαλιστούν τα κονδύλια που ήταν αναγκαία για τη χρηματοδότηση του πολέμου στο Βιετνάμ.

Henry Paulson 74th United States Secretary of the Treasury

 

Δύο χρόνια αργότερα, για να τερματιστεί το μονοπώλιο της Fannie Mae, το Κογκρέσο αποφάσισε τη δημιουργία της Freddie Mac, η οποία εισήχθη με τη σειρά της στο χρηματιστήριο το 1989. Τα δύο αυτά ιδιωτικά ιδρύματα υπήχθησαν σε ένα ιδιαίτερο νομικό καθεστώς ως Government-Sponsored Entities (GES), το οποίο τους επέτρεψε να απολαμβάνουν πιστώσεις εγγυημένες από το κράτος, καθώς και χρηματοδότηση με εξαιρετικά ευνοϊκά επιτόκια.

Η αποστολή των αδελφών Fannie Mae και Freddie Mac συνίστατο στο να προσφέρουν ρευστότητα στην αγορά της στεγαστικής πίστης, είτε εγγυώμενες τα δάνεια, είτε αγοράζοντάς τα από τις άλλες τράπεζες. Ταυτόχρονα, τα αμερικανικά νοικοκυριά ενθαρρύνονταν να δανειστούν, καθώς είχε θεσπιστεί η έκπτωση των τόκων των στεγαστικών δανείων από το φορολογητέο εισόδημα των δανειοληπτών.

 

Larry Summers

 

Η Fannie Mae και η Freddie Mac χρηματοδοτούσαν τις δραστηριότητές τους με την έκδοση τίτλων που ήταν γνωστοί ως Residential Mortgage-Backed Securities (RMBS). Οι επενδυτές από την πλευρά τους τις προτιμούσαν, δεδομένου ότι η αμερικανική κυβέρνηση τους προσέφερε την -έμμεση- εγγύησή της. Αν και ο κύκλος εργασιών των δύο εταιρειών αυξανόταν κάθε χρόνο με ταχύ ρυθμό, εκτινάχθηκε στα ύψη όσο προχωρούσε η απορύθμιση του χρηματοοικονομικού συστήματος στις ΗΠΑ.

Το 1990 και οι δύο μαζί κατείχαν πιστώσεις αξίας 740 δισ. δολαρίων. Το ποσό έφτασε τα 1,25 τρισεκατομμύρια το 1995, ξεπέρασε τα 2 τρισ. το 1999 και τα 4 τρισ. το 2005. Την παραμονή της κρατικοποίησής τους, μάλιστα, το χαρτοφυλάκιό τους ανερχόταν στα 5,4 τρισ. (3,8 τρισ. ευρώ). Δηλαδή έφθανε στο 45% του ενεργητικού των στεγαστικών δανείων στις ΗΠΑ. Εξάλλου, οι δύο εταιρείες στήριζαν το 97% των τίτλων που ήταν δομημένοι πάνω σε ενυπόθηκα δάνεια. Η ραγδαία αύξηση που περιγράψαμε οφειλόταν τόσο στη φούσκα των ακινήτων της περιόδου 2001-2006, όσο και στην πρόοδο που παρατηρήθηκε στην εξέλιξη των χρηματοοικονομικών τεχνικών των τραπεζών.

Χωρίς αμφιβολία, ο αρχιτέκτονας της αλματώδους αύξησης των τιμών των ακινήτων και ένας από τους θερμότερους οπαδούς της υιοθέτησης καινοτομιών στον χρηματοοικονομικό τομέα υπήρξε ο Άλαν Γκρίνσπαν, ο οποίος διηύθυνε επί 19 χρόνια την αμερικανική Ομοσπονδιακή Κεντρική Τράπεζα και τον οποίο οι χρηματοοικονομικοί κύκλοι είχαν ανακηρύξει -σχεδόν ομόφωνα- μεγάλο « μαέστρο ». [2]

Οι διαδοχικές δηλώσεις του καθοδηγούσαν την πρακτική που όφειλε να υιοθετήσει η χρηματοοικονομική σφαίρα.

Το 2002 εκτιμούσε ότι « καμία πολιτική δεν ήταν σε θέση να ανακόψει τη διόγκωση της χρηματοοικονομικής φούσκας », τη στιγμή ακριβώς που ο ίδιος την τροφοδοτούσε με την πολιτική μείωσης των επιτοκίων την οποία υπαγόρευε και ταυτόχρονα ακολούθησε.
Το 2004 δήλωσε ότι « η σοβαρή μείωση των δραστηριοτήτων της κτηματαγοράς στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι ελάχιστα πιθανή, λόγω του μεγέθους και της ποικιλομορφίας της ». Το 2005 πρόσθεσε : « Στην περίπτωση που υπάρξει μείωση της τιμής των κατοικιών, δεν θα έχει σοβαρές μακροοικονομικές συνέπειες ».

 

Paul Volcker Chairperson of the President's Economic

 

Την ίδια χρονιά, εκτιμούσε ότι « τα ολοένα πολυπλοκότερα χρηματοοικονομικά εργαλεία έχουν συμβάλει στην ανάπτυξη ενός πολύ πιο ευέλικτου, αποτελεσματικότερου και περισσότερο στέρεου χρηματοοικονομικού συστήματος, σε σύγκριση με εκείνο που υπήρχε πριν από 25 χρόνια ».

Το 2006, την παραμονή του σπασίματος της φούσκας των ακινήτων -κι ενώ δεν ήταν πλέον το αφεντικό της Fed- προχώρησε στην εκτίμηση ότι « οι χειρότερες στιγμές της πτώσης της τιμής των ακινήτων αποτελούν πλέον παρελθόν ». [3]

Παρόμοιες δηλώσεις είχαν ως αποτέλεσμα να ενθαρρυνθούν οι επενδύσεις σε μετοχές και ομόλογα των Fannie Mae και Freddie Mac, οι οποίες γνώρισαν τότε πρωτοφανή αύξηση του κύκλου εργασιών και των κερδών τους. Ωστόσο, η χρυσή εποχή είχε κηλιδωθεί από πολλά σκάνδαλα και στις δύο τράπεζες.

Το 2004, η πρώτη κατηγορήθηκε ότι είχε « εξωραΐσει » τον ισολογισμό της, έτσι ώστε να δικαιολογείται η χορήγηση ακόμα πιο πλουσιοπάροχων μπόνους. Τα τρία κορυφαία στελέχη της αναγκάστηκαν να παραιτηθούν και να πληρώσουν πρόστιμο 100 εκατομμυρίων δολαρίων. Ενώ το 2006, η δεύτερη καταδικάστηκε να πληρώσει πρόστιμο 3,8 εκατομμυρίων δολαρίων εξαιτίας του παράνομου λόμπι που είχε δημιουργήσει για να επιτύχει ευνοϊκή μεταχείριση από τα μέλη του Κογκρέσου, που ήταν επιφορτισμένα με την εποπτεία των δραστηριοτήτων της.

 

Οι περίεργοι γίγαντες

Το υβριδικό καθεστώς των δύο γιγάντων της αγοράς ενυπόθηκων δανείων τους επέτρεπε να επωφελούνται από τη σύγχυση που δημιουργούσε η διπλή τους φύση. Αν και η αποστολή τους είχε κοινωνικό χαρακτήρα (να επιτρέψουν στον μεγαλύτερο δυνατό αριθμό πολιτών να αποκτήσει ακίνητη περιουσία), επεδίωκαν να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη των μετόχων τους, κι ακόμα περισσότερο, τις απολαβές των ηγετικών στελεχών τους. Ενδεικτικά να αναφέρουμε ότι οι ετήσιες αποδοχές καθενός από τους διευθύνοντες συμβούλους της Fannie Mae και της Freddie Mac ανέρχονταν στα 70 εκατομμύρια δολάρια.

Επιπλέον, οι δύο εταιρείες είχαν αποκτήσει τεράστια πολιτική επιρροή. Φάνηκαν δε εξαιρετικά γενναιόδωρες απέναντι στα μέλη του Κογκρέσου -και των δύο κομμάτων- τα οποία επαναλάμβαναν αδιάκοπα πόσο επείγον ήταν να χαλαρώσουν οι « αγκυλώσεις » του νομοθετικού πλαισίου. Το αποτέλεσμα ήταν να χαλαρώσουν οι κανόνες της προληπτικής εποπτείας που ίσχυαν θεωρητικά και να επικρατήσει αδιαφάνεια στη σύσκεψη δανείων.

Κατά παράδοξο τρόπο, όταν, τον Αύγουστο του 2007, ξέσπασε η κρίση των subprimes, (στεγαστικά δάνεια υψηλού ρίσκου) όλοι θεωρούσαν εύλογο να υποστηρίζουν ότι η θύελλα δεν θα άγγιζε τη Fannie Mae και τη Freddie Mac. Η αύξηση του κύκλου εργασιών τους συνεχιζόταν και οι « αγορές » δεν έδιναν την παραμικρή σημασία στις ανωμαλίες της λειτουργίας των δυο αυτών τραπεζών.

Κι ενώ αυξανόταν σε επικίνδυνο βαθμό ο αριθμός των νοικοκυριών που αδυνατούσαν να αποπληρώσουν τα δάνειά τους, οι φορείς εποπτείας έκαναν ακόμα περισσότερες παραχωρήσεις στους δύο γίγαντες των ενυπόθηκων δανείων.Στις 19 Μαρτίου του 2008 (τρεις ημέρες μετά τη σωτηρία -την τελευταία στιγμή- της τράπεζας Bear Stearns), το υπουργείο Οικονομικών, με το πρόσχημα της αναχαίτισης της πτώσης των τιμών των ακινήτων και της σταθεροποίησης των αγορών, επέτρεψε στις Fannie Mae και Freddie Mac να μειώσουν κατά ένα τρίτο τα κεφάλαια τα οποία όφειλαν να διαθέτουν για να ανταποκριθούν στις δεσμεύσεις που είχαν αναλάβει. Να επρόκειτο, άραγε, για τύφλωση ή για παραπληροφόρηση ; Σε όσους έβλεπαν σε αυτή την ενέργεια ένα βήμα προς τη διάσωση από το κράτος, ο Τζέιμς Λόκχαρτ, ο διευθυντής του φορέα εποπτείας των δύο χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, απαντούσε : « Δεν τίθεται θέμα διάσωσης, είναι παραλογισμός. Αυτές οι εταιρείες είναι υγιείς και στέρεες και θα εξακολουθήσουν να είναι ».

Τελικά, η συσσώρευση ζημιών διέψευσε τα αισιόδοξα σενάρια των οικονομικών αναλυτών. [4] Τότε, λοιπόν, άρχισαν να εξετάζουν κάθε λεπτομέρεια της λειτουργίας αλλά και των δυσλειτουργιών του συστήματος χορήγησης ενυπόθηκων δανείων. Κι οι « αγορές » αναγκάστηκαν να παραδεχτούν ότι η κατάσταση συνοψιζόταν στα εξής προφανή : η αξία των τίτλων subprimes που κατείχαν η Fannie Mae κι η Freddie μειωνόταν διαρκώς, ο αριθμός των αφερέγγυων δανειοληπτών αυξανόταν, η πτώση των τιμών στην κτηματαγορά συνεχιζόταν και οι φόβοι ότι θα επακολουθήσει οικονομική ύφεση πύκνωναν.

 

 

Πολιτική παρέμβαση

Καθώς ήταν επείγον να βρεθεί μια λύση, η εκτελεστική εξουσία διαπραγματεύτηκε με το Κογκρέσο. Το υπουργείο Οικονομικών εξουσιοδοτήθηκε τότε να πραγματοποιήσει μαζικές αγορές τίτλων που είχαν εκδώσει οι δύο τράπεζες (Fannie Mae και Freddie Mac), να τους χορηγήσει δάνεια και επιπλέον να αποκτήσει, στο όνομα της ομοσπονδιακής κυβέρνησης, συμμετοχή στο κεφάλαιο των εταιρειών. Σε αντάλλαγμα, θα αυξανόταν ο έλεγχος των οργανισμών εποπτείας. Κατά τη διάρκεια δημόσιας ακρόασης, ο ρεπουμπλικάνος γερουσιαστής Τζιμ Μπάνιγκς απευθύνθηκε στον υπουργό Οικονομικών με τα εξής λόγια : « Όταν άνοιξα την εφημερίδα μου χτες, νόμισα πως ξύπνησα στη Γαλλία. [5] Όμως, δεν συνέβαινε κάτι τέτοιο, αντίθετα, απ’ ό,τι φαίνεται, ο σοσιαλισμός επικρατεί τώρα στις Ηνωμένες Πολιτείες ».

Στις 30 Ιουλίου, ο νόμος ψηφίστηκε με μεγάλη πλειοψηφία και κυρώθηκε αμέσως από τον πρόεδρο Μπους. Αλλά αποδείχθηκε ανεπαρκής : Μέσα σε δώδεκα μήνες, οι ζημίες που κατέγραψαν η Fannie Mae και η Freddie Mac έφτασαν τα 14 δισ. δολάρια, ενώ η αξία των μετοχών τους υποχώρησε περισσότερο κι από το 90%. Ταυτόχρονα, οι ανάγκες τους για κεφάλαια αυξάνονταν διαρκώς : μεταξύ άλλων, έπρεπε να αποπληρώσουν χρέη 1,6 τρισ. δολαρίων, από τα οποία τα 230 δισ. επρόκειτο να καταστούν ληξιπρόθεσμα στα τέλη Σεπτεμβρίου. Επιπλέον, αντιμετώπιζαν μεγάλο κίνδυνο : οι κεντρικές τράπεζες της Ασίας, της Ευρώπης και της Ρωσίας απειλούσαν να σταματήσουν να αγοράζουν τους τίτλους τους. [6]

Έτσι, η αμερικανική κυβέρνηση συνειδητοποίησε ότι δεν είχε πλέον άλλη επιλογή. Η πτώχευση των ακρογωνιαίων λίθων στους οποίους στηριζόταν το αμερικανικό σύστημα χορήγησης ενυπόθηκων δανείων ήταν αδιανόητη. Όσο αδιανόητη ήταν, από πολιτική άποψη, και η διάσωσή τους από τα κρατικά επενδυτικά σχήματα χωρών της Ασίας ή της Μέσης Ανατολής. Το μόνο που απέμενε ήταν η κρατικοποίησή τους, έστω κι αν αυτή η λέξη -φορτισμένη με αρνητική σημασία- δεν ειπώθηκε ποτέ. Έγινε απλώς λόγος για κρατική κηδεμονία (conservatorship).

 

 

Η απόφαση παρουσιάστηκε από το υπουργείο Οικονομικών ως « ο καλύτερος τρόπος για να προστατευθούν οι αγορές μας και οι φορολογούμενοι από τον συστημικό κίνδυνο που δημιουργεί η παρούσα κατάσταση του χρηματοοικονομικού συστήματος ».Η πολιτική ηγεσία -συμπεριλαμβανομένων και των υποψηφίων Μπάρακ Ομπάμα και Τζον Μακέιν- και οι οικονομικοί κύκλοι χαιρέτησαν την απόφαση. Οι ηγεσίες των κεντρικών τραπεζών της Ευρώπης, της Ασίας και της Αμερικής άφησαν να διαφανεί η ανακούφισή τους. Ο Ζαν Κλοντ Τρισέ, πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ), μίλησε « για μια πολύ σημαντική και καλοδεχούμενη απόφαση ». Ακόμη και οι συντηρητικοί κύκλοι, οι οποίοι συνηθίζουν να κατακεραυνώνουν οτιδήποτε έχει σχέση με την παρέμβαση του κράτους, δήλωσαν ότι η απόφαση ήταν λυπηρή μεν, αναγκαία δε. Μάλιστα, ορισμένοι δεν παρέλειψαν να υπενθυμίσουν ότι οι δυσλειτουργίες των δύο ιδρυμάτων οφείλονταν στον ημιδημόσιο χαρακτήρα τους.

Ωστόσο, το ακριβές περιεχόμενο της κρατικοποίησης που δεν θέλει να παρουσιάζεται ως τέτοια παραμένει θολό.

Τι θα γίνει μετά το time out που σφύριξε ο Πόλσον ; Θα ακολουθήσει η δημιουργία ενός ή δύο κρατικών χρηματοοικονομικών ιδρυμάτων ; Η θα ιδιωτικοποιηθούν ξανά ;

Εξακολουθούν δε, να βρίσκονται σε εκκρεμότητα σημαντικά ερωτήματα, ενώ οι λεπτομέρειες που ενδέχεται να προκαλέσουν την ανησυχία των φορολογούμενων (ιδιαίτερα το κόστος διάσωσης) αφήνονται γι’ αργότερα. Πρόκειται για ένα ακόμη δώρο που θα κληροδοτήσει ο Τζορτζ Μπους στον διάδοχό του.

 

« Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία »

Notes

[1] Πρόκειται για τα οικονομικά και κοινωνικά μέτρα που ελήφθησαν στις ΗΠΑ μεταξύ 1933-1939, την εποχή της προεδρίας του Φραγκλίνου Ντελάνο Ρούσβελτ, για να αντιμετωπιστούν οι καταστροφικές συνέπειες της κρίσης του 1929.

[2] Βλέπε Bob Woodward, Maestro : Greenspan’s Fed and the American Boom, Simon & Schuster, Νέα Υόρκη 2000. Βλέπε επίσης « Aux sources d’ un mythe : Μ. Greenspan et les quarante valeurs », « Le monde diplomatique », Μάρτιος 2001.

[3] Για περισσότερο πρόσφατα σχόλια βλέπε Alan Greenspan, « Repel the calls to contain competitive markets », « Financial Times », Λονδίνο, 4 Αυγούστου 2008.

[4] Charles Duhing, « Fannie Mae wins cheers despite loss », « The New York Times », 7 Μαΐου 2008.

[5] (ΣτΜ) Η Γαλλία, στην οποία υπάρχει ουδετεροθρησκεία, μαχητικά συνδικάτα, έντονος κρατικός παρεμβατισμός και σημαντικός δημόσιος τομέας -παρά τις διαρκείς προσπάθειες των τελευταίων δεκαετιών για το ξήλωμα των τελευταίων- θεωρείται από πολλούς συντηρητικούς Αμερικανούς « σοσιαλιστική » χώρα. Πόσω μάλλον που ακόμα και η γκολική δεξιά εξέφραζε έντονες κρατικιστικές αντιλήψεις.

[6] Η Κεντρική Τράπεζα της Κίνας έχει αγοράσει τίτλους αυτών των δύο ιδρυμάτων αξίας 395,9 δισ. δολαρίων, της Ιαπωνίας 228,2 δισ., της Ρωσίας 75,3 δισ., της Νότιας Κορέας 63 δισ. και της Ταϊβάν 54,9 δισ.

Le Monde Diplomatique

Read more »