Η κυρά Κατερινιώ και το «Αλβανικό έπος»
1940 με τις πρώτες νίκες της πατρίδας μας στο αλβανικό μέτωπο, εγώ ήμουν 8 χρονών, πέρασε από τότε μισός αιώνας και ακόμα δε μπορώ να ξεχάσω την παραζάλη εκείνων των ημερών, τις φωνές ενθουσιασμού ιδιαίτερα των παιδιών, που ήταν ντοπαρισμένα με πολύ πατριωτικό σοβινισμό, από τα φασιστικά σχολειά εκείνης της εποχής. Είχα μάθει στο σχολειό π.χ. πως οι έλληνες είναι οι καλύτεροι και γενναιότεροι πολεμιστές, οι Ιταλοί δειλοί μακαρονάδες, η πατρίδα μου η ποιο δυνατή χώρα του κόσμου. Ο Πειραιάς που γεννήθηκα το μεγαλύτερο λιμάνι του κόσμου και αλλά πολλά ωραία τέτοια. Σε ένα δρομάκι μιας συνοικίας του μεγαλύτερου λιμανιού του κόσμου, χωρίς ηλεκτρικό, νερό, άσφαλτο. Που κατοικούσαν εδώ και είκοσι χρονιά μόνο πρόσφυγες από τη μαύρη θάλασσα.
Την ήμερα που πήραμε την Κορυτσά ο ενθουσιασμός είχε περάσει κάθε προηγούμενο, στο σχολείο μάθημα δε κάναμε καθόλου, τι φωνές, τι σημαιοστολισμοί οι καμπάνες χτυπούσαν αναστάσιμα και μέσα σ’αυτή τη χαρά παρατήρησα την κυρά Κατερινιώ που έμενε απέναντι από το σπίτι μας, ήταν καθισμένη στο σκαλοπάτι της πόρτας της και έκλαιγε… για μένα ήταν αδιανόητο μια Ελληνίδα μάνα με γιο στρατιώτη στο μέτωπο να κλαίει, αντί να είναι περιφανή διπλά από τις άλλες μανές που δεν είχαν την τύχη να έχουν γιους στρατιώτες.Το πράγμα με έβαλε σε σκέψη και υποψίες (πολύ εύκολο πράγμα για εκείνη την εποχή) για τον πατριωτισμό της κυρά Κατερινιώς.
Ρωτώ λοιπόν τη μάνα μου, γιατί κλαίει η κυρά Κατερινιώ, αφού ο γιος της ήταν από αυτούς που κέρδισαν και πήραμε την Κορυτσά;
Πολύ απλή ερώτηση ε!;!.. και απόρησα πως η μητέρα μου με πείρα από πόλεμους, παγκόσμιους, βαλκανικούς, Ελληνοτούρκικους, προσφυγιά και αλλά πολλά βάσανα που την είχαν κάνει σοφή και είχε πάντα μια απάντηση σε ότι τη ρωτούσα, δυσκολεύτηκε πολύ να μου απαντήσει και σκέπτομαι ότι αυτή τη φόρα άργησε πολύ να μου δώσει την απάντηση, που ήταν η έξης :
Κοίταξε παιδί μου, όσο ποιο πολύ νικάμε στο πόλεμο τόσο ποιο μακριά πάει ο Σάββας ο γιος της κυρά Κατερινιώς!….
Ομολογώ ότι τότε δε κατάλαβα την απάντηση της μάνας μου. Όμως είναι γεγονός ότι έρχεται στο νου μου πολύ τακτικά και τουλάχιστον σε κάθε πολεμική επέτειο.
Στέλιος Βάρναλης
15-1-2009
0 التعليقات:
إرسال تعليق