Οι καταπατητές στους Τράχωνες, Γλυφάδα, Υμηττό 3/4

Η πε­ρί­πτω­ση μιας α­γο­ρα­πω­λη­σί­ας. Το κτή­μα των Άνω και Κάτω Τρα­χώ­νων.

Tα προ­η­γού­με­να κε­φά­λαια α­νέ­δει­ξαν τις κε­ντρι­κές ε­ξε­λί­ξεις στα διά­φο­ρα ζη­τή­μα­τα που α­νέ­κυ­πταν κά­θε φο­ρά. Κατ ανάγκη ή­ταν ερ­γα­σί­α πε­ρι­γρα­φής του γε­νι­κού πλαι­σί­ου. Ίσως α­κό­μη να ή­ταν και μό­νο η πα­ρά­θε­ση και ε­πε­ξή­γη­ση ε­πι­στο­λο­γρα­φί­ας της ε­πο­χής ε­κεί­νης .Είναι ένα πλαί­σιο στο ο­ποί­ο δεν φαί­νο­νται οι άν­θρω­ποι που συμ­με­τέ­χουν σε αυ­τό πα­ρά μό­νο με­ρι­κά κύ­ρια πρό­σω­πα και η ε­πι­τρο­πή των Α­θη­νών. Αν δεν υ­πήρ­χε η δυ­να­τό­τη­τα να α­νι­χνευ­θεί η ι­στο­ρί­α της α­γο­ρα­πω­λη­σί­ας ε­νός κτή­μα­τος, οι άν­θρω­ποι που πή­ραν μέρος σε αυτή, οι τρό­ποι που με­τήλ­θαν, και μά­λι­στα ενός με­γά­λου κτή­μα­τος, τό­τε το πιο πά­νω πλαί­σιο θα έ­με­νε ένα πλαί­σιο.
Το το­πω­νύ­μιο Τρά­χω­νες σώ­ζε­ται στην ση­με­ρι­νή Ατ­τι­κή στην Αρ­γυ­ρού­πο­λη των Α­θη­νών, κο­ντά στις εγκαταστάσεις των ε­φη­με­ρί­δων Α­πο­γευ­μα­τι­νή και Ε­λεύ­θε­ρος Τύ­πος. Στην ί­δια α­κρι­βώς πε­ριο­χή το δια­σώ­ζει και ο α­πό 1881 χάρ­της του Γερ­μα­νι­κού Αρ­χαιο­λο­γι­κού Ιν­στι­τού­του του J. Kaupert.
Στην ίδια θέ­ση θα πρέ­πει να ευ­ρί­σκε­το και το χωριό Τρά­χω­νες που α­να­φέ­ρει ο Α. Φι­λα­δελ­φεύς α­να­φέ­ρο­ντας το πο­σό των εμ­βα­τι­κιών που πλήρωναν στους ιε­ρείς κα­τά το 1820 οι κά­τοι­κοι των χω­ριών της Ατ­τι­κής.
Παρ ό­τι το το­πω­νύ­μιο σώ­ζε­ται πά­ντα στην ί­δια πε­ριο­χή της ση­με­ρι­νής Αρ­γυ­ρου­πό­λε­ως στα ό­ρια αυ­τού του τσιφλικιού ευ­ρέ­θη αρ­γό­τε­ρα να πε­ρι­λαμ­βά­νε­ται και ό­λη η ση­με­ρι­νή πό­λη της Γλυ­φά­δας συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων και των βου­νών που την πε­ρι­βάλ­λουν. Δη­λα­δή η α­γο­ρά των Άνω και Κά­τω Τρα­χώ­νων από τους Οθωμανούς ιδιοκτήτες εί­ναι ο τί­τλος με τον ο­ποί­ο ε­πω­λή­θη ε­κτός της Αρ­γυ­ρου­πό­λε­ως, μέ­ρος του Ελ­λη­νι­κού και ο­λό­κλη­ρη η πό­λη της Γλυ­φά­δας.

Στους μεν Κά­τω Τρά­χω­νες που προσ­διο­ρί­ζε­ται προς το βό­ρειο μέ­ρος του ό­λου κτή­μα­τος προς το Μπρα­χά­μι και α­να­το­λι­κά προς τον τότε Καρ­ρα (νυν Η­λιού­πο­λη) ι­διο­κτή­της μας πα­ρα­δί­δε­ται ό­τι ή­το κα­τά την τουρ­κο­κρα­τί­α ο Μου­φτής των Α­θη­νών Χαμ­ζά. Τον Μου­φτή αυτόν συ­να­ντά­με σε διά­φο­ρα έγ­γρα­φα της Μο­νής Πε­τρα­κη που έ­χει δη­μο­σιεύ­σει ο Δ. Κα­μπού­ρο­γλου στα μνη­μεί­α των Α­θη­νών το 1890-1892, στην ι­στο­ρί­α των Α­θη­νών του Μπε­νι­ζέ­λου α­πό το 1770-1800 , και φυ­σι­κά τους κλη­ρο­νό­μους του και το ό­νο­μα του πολ­λές φο­ρές στα αρ­χεί­α και διά­φο­ρα έγ­γρα­φα της Ελ­λη­νι­κής Ε­πι­τρο­πής του 1831 των Α­θη­νών. Ητο με­γά­λος την η­λι­κί­α κα­τά την ε­πα­νά­στα­ση, αυ­τός που πρότεινε σκλη­ρά α­ντί­ποι­να κα­τά των Α­θη­ναί­ων το 1822 ό­ταν ε­πα­νε­στά­τη­α­σν, και α­πέ­θα­νε στο κά­στρο δεν γνω­ρί­ζου­με πώς. Από τα χο­τζέ­τια πω­λή­σε­ως του κτή­μα­τος του αλ­λά και άλ­λων κτη­μά­των του μας δί­δε­ται η πλη­ρο­φο­ρί­α πως εί­χε τρεις υ­ιούς ζώ­ντας. Τον Αλί, τον Με­χιου­δίν και τον Ου­κια­σέ. Ου­δείς εξ αυ­τών ε­νε­φα­νί­σθη στην Α­θή­να για να πω­λή­σει τις πα­τρι­κές ι­διο­κτη­σί­ες αλ­λά ε­νε­φα­νί­σθη ο πλη­ρε­ξού­σιος τους Χου­σείν υ­ιός του Σου­λει­μά­νη με ε­πι­τρο­πι­κό/πλη­ρε­ξού­σιο κα­μω­μέ­νο στην Προύσ­σα. Ε­πει­δή τα πλη­ρε­ξού­σια των Τούρ­κων αυ­τής της πε­ριό­δου δεν εί­ναι α­ξιό­πι­στα , α­φού ε­γέ­νο­ντο από ζω­ντα­νούς και πεθαμένους ώ­στε να πω­λή­σουν τα κτήματα τους, δί­δω με­γα­λύ­τε­ρη πί­στη στην μαρ­τυ­ρί­α των κατοίκων των χω­ριών της Ατ­τι­κής που τον εμ­φα­νί­ζουν να εί­χε δύ­ο υ­ιούς και μί­α θυ­γα­τέ­ρα. Ο ζών υ­ιός του εί­ναι σί­γου­ρα ο Με­χιου­δίν.

Ο Χαμ­ζά Μου­φτής λοι­πόν θρη­σκευ­τι­κός η­γέ­της των Τούρ­κων της Α­θή­νας ή­ταν μου­τε­βε­λής , ή­τοι προϊστάμενος της διαχειρίσεως των αφιερωμάτων (βα­κου­φί­ων), στο Τζα­μί της Κο­λώ­νας. Είχε και ι­διό­κτη­τα κτή­μα­τα στην Ατ­τι­κή αλ­λά και κτή­μα­τα α­γο­ρα­σμέ­να για λο­γα­ρια­σμό του Τζα­μιού (ήτοι θρη­σκευ­τι­κά α­φιε­ρώ­μα­τα ). Η­το από τους με­γά­λους τούρ­κους κτη­μα­τί­ες της Ατ­τι­κής ό­πως φαί­νε­ται από τις πω­λή­σεις που έ­κα­ναν οι κλη­ρο­νό­μοι του στην Α­θή­να. Την εγ­γο­νή του Χαμ­ζά Νο­φι­ζέ κό­ρη του υ­ιού του Μου­χε­δίν είχε αιχ­μα­λω­τί­σει κα­τά την διάρ­κεια της κα­τα­λή­ψε­ως των Α­θη­νών ο Κώ­στας Λα­γου­μι­τζής, πι­θα­νώς ο αυ­τός υ­πό του Μα­κρυ­γιάν­νη α­να­φε­ρό­με­νος, την εί­χε πά­ει στην Ναύ­πα­κτο με­τά την κα­τά­λη­ψη των Α­θη­νών από τους Τούρ­κους και αφού την εί­χε βα­φτί­σει χρι­στια­νή την πα­ντρεύ­τη­κε ό­πως μα­θαί­νου­με από συμ­βό­λαιο του 1836 του Συμ­βο­λαιο­γρά­φου Α­θη­νών Κ. Κοκ­κί­δη. Το πό­σο ι­σχυ­ρή θέ­ση κα­τεί­χε ο υ­ιός του Μου­χεδ­δίν μπο­ρού­με να δια­πι­στώ­σου­με από γράμ­μα του ι­δί­ου του ρώσου Πρέ­σβη στην Κων/πο­λη προς τον Κα­πο­δί­στρια, που στις 19/9/1830 η Ε­πι­τρο­πή των Α­θη­νών α­πο­στέλ­λει προς τον Κυ­βερ­νή­τη, πα­ρα­δο­θέν εις αυ­τήν υ­πό του ι­δί­ου του Ι­σμα­ήλ Μπέ­η, με το οποίο ζη­τεί­ται να α­πο­δο­θεί αύ­τη στους γο­νείς της. Βέβαια ο Λα­γου­μι­τζής δεν ή­ταν δυ­να­τό να την α­φή­σει αφού συν τοις άλ­λοις περίμενε και γε­ρό με­ρί­διο από τις πω­λή­σεις των ιδιοκτησιών του πα­τέ­ρα της στην Α­θή­να.

Στούς Άνω Τρά­χω­νες που εί­ναι στο νο­τιό­τε­ρο μέ­ρος των Τρα­χώ­νων προς την Γλυ­φά­δα ι­διο­κτή­της ή­το ο Χου­σείν α­γάς ο ε­πι­λε­γό­με­νος Μου­στα­φά Μπέ­ης. Και αυ­τός α­πέ­θα­νε στο Κά­στρο κα­τά την διάρ­κεια της Ε­πα­να­στά­σε­ως. Η­το κτη­μα­τί­ας της Ατ­τι­κής ό­χι ό­μως α­πο τους με­γα­λύ­τε­ρους ό­σο του­λά­χι­στον μπο­ρού­με να δια­πι­στώ­σου­με α­πο τα δια­θέ­σι­μα στοι­χεία. Α­πό πω­λη­τή­ριο της ε­πο­χής μα­θαί­νου­με ό­τι και στην πό­λη της Α­θή­νας είχε οι­κί­α συ­νο­ρεύ­ου­σα με την οι­κί­α του Χαμ­ζα - Μου­φτή, ή­τοι ε­κτός α­πό γεί­το­νες στους Άνω και Κάτω Τρά­χω­νες ή­σαν και γεί­το­νες στην Α­θή­να. Αυ­τό βέ­βαια υ­πον­ο­εί στε­νή φι­λί­α ή κά­ποια συγ­γέ­νεια.
Η οι­κο­γε­νεια­κή του κα­τά­στα­ση αμ­φι­σβη­τει­ται. Στα μεν χο­τζέ­τια του Ι­σμα­ήλ Μπέ­η εμ­φα­νί­ζε­ται να έ­χει ε­να υ­ιό και τρεις θυ­γα­τέ­ρες, τον Ι­σμα­ήλ και τίς Φε­τι­μέ, Σε­ρι­φέ και Χα­φι­ζέ ό­που χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά το ό­νο­μα του Ι­σμα­ήλ έ­χει το­πο­θε­τη­θεί τε­λευ­ταί­ο και με­τά η φρά­σις ό­πως ε­ξη­κρι­βώ­θη κα­τό­πιν κα­ταγ­γε­λί­ας. Με την ι­δια οι­κο­γε­νεια­κή μαρ­τυ­ρεί­ται και α­πο τους μάρ­τυ­ρες κα­τά την ε­ξέ­τα­ση των χο­τζε­τί­ων. Τις δύ­ο θυ­γα­τέ­ρες του τις εί­χε παντρέψει με τους δυο γιού του Γκα­να άλλου Τούρ­κου κτη­μα­τί­α της Α­θή­νας που μπο­ρεί να κα­τα­τα­γεί α­πό ά­πο­ψη γαιο­κτη­σί­ας στους κτη­μα­τί­ες μέν αλ­λά ό­χι στους πο­λύ με­γά­λους των Α­θη­νών, ό­πως ο Χα­τζη Τα­ταρ-Αχ­μέτ, ο Με­λέκ Ε­φε­ντης και ο Κια­μήλ Μπε­ης. Ει­ναι ση­μα­ντι­κό ε­δώ να α­να­φερ­θεί ό­τι α­πο τις μαρ­τυ­ρί­ες των χω­ρι­κών της Ατ­τι­κής, που δεν ε­δώ­θη­σαν ε­πί σκο­πώ α­μέ­σου ε­ξε­τά­σε­ως των χο­τζε­τί­ων αλ­λά ως γε­νι­κές πλη­ρο­φο­ρί­ες στην Ελ­λη­νι­κή ε­ξε­τα­στι­κή ε­πι­τρο­πή ο Μου­στα­φά­μπε­ης μαρ­τυ­ρεί­ται με τέσ­σε­ρις θυ­γα­τέ­ρες και χω­ρίς γυ­ιό. Αν συ­σχε­τί­σου­με την φα­νε­ρή με­ρο­λη­ψί­α των κα­τα­θέ­σε­ων των μαρ­τύ­ρων κα­τά την ε­ξέ­τα­ση του χο­τζε­τί­ου του Ι­σμα­ήλ Μπέ­η, με την ο­θω­μα­νι­κή νο­μο­θε­σία που πε­ριό­ρι­ζε το δι­καί­ω­μα κλη­ρο­νο­μί­ας στις λε­γό­με­νες «Ε­ρα­ζί Μη­ρι­γιε» ή­τοι στις δη­μό­σιες γαί­ες που πα­ρε­χω­ρού­ντο μό­νον προς ε­ξου­σί­α­ση, στους άρ­ρε­νες κλη­ρο­νό­μους, δεν εί­ναι κα­θό­λου α­πί­θα­νο ο λε­γό­με­νος Ι­σμα­ήλ ο υιός του Μου­στα­φά­μπε­η να ή­το ε­φεύ­ρη­μα της στιγ­μής και της α­νά­γκης τό­τε.
Αν κρί­νου­με από τις πω­λή­σεις που έ­κα­ναν οι κλη­ρο­νό­μοι των δύ­ο αυ­τών τούρ­κων στην Αθήνα αλ­λά και α­πό την συγ­γέ­νεια του Μου­φτή με τον Χα­τζη-Τα­ταρ Αχ­μέτ (ο υιός του Μου­φτή Αλί εί­χε νυμ­φευ­θεί θυ­γα­τέ­ρα του Χα­τζη Τα­τάρ-Αχ­μέτ) μπο­ρού­με να συνάγουμε το α­σφα­λές συμπέρασμα ό­τι ο Μου­φτής ή­το με­γα­λύ­τε­ρος γαιο­κτή­μων από τον Μου­στα­φά­μπε­η.

Σύμ­φω­να με τα χο­τζε­τια που έ­χου­με στην διάθεση μας πρώ­τος Έλλην α­γο­ρα­στής και των δύ­ο αυ­τών ο­μού κτη­μά­των φέ­ρε­ται ο Λου­κάς Πύρ­ρος από τα Σά­λω­να. Σε α­ξιό­πι­στο ό­μως και δια­σταυ­ρού­με­νο κα­τά­στι­χο της Ελληνικής Ε­πι­τρο­πής του 1831 πρώ­τος α­γο­ρα­στής των Άνω Τρα­χω­νων φέρεται ο Γε­ώρ­γιος Μω­ραί­της, ο υ­ιός του Α­πο­στό­λη , ή άλ­λως ο Γε­ώρ­γιος Α­πο­στο­λό­που­λος. Στο ό­νο­μα του ό­μως δεν υ­πάρ­χει χο­τζέ­τι. Η λοιπόν δεν εί­χε εκ­δο­θεί χο­τζέ­τι στο ό­νο­μα του και πα­ρη­τη­θη της α­γο­ράς του κτή­μα­τος αυ­τού προ της εκ­δό­σε­ως του ο­ρι­στι­κού Χο­τζε­τί­ου ο­πό­τε και έ­λα­βε το ο­ρι­στι­κό χο­τζέ­τι ο Λου­κάς Πύρ­ρος ή άλ­λως πως το μεταπώλησε στον Λ. Πύρ­ρο ο ο­ποί­ος εν πάση πε­ρι­πτώ­σει φέ­ρε­ται ο πρώ­τος ε­πί­ση­μος Έλλην α­γο­ρα­στής των Άνω και Κά­τω Τρα­χώ­νων.


Ο Λου­κάς Πύρ­ρος προ­έρ­χε­ται από τα Σά­λω­να. Εί­ναι από τους Έλληνες α­γο­ρα­στές που α­νέ­πτυ­ξαν ζω­η­ρό­τα­τη και πλούσια δρά­ση στην Α­θή­να ε­κεί­νη την ε­πο­χή. Α­γό­ρα­σε το πιο α­κρι­βό ­σπί­τια της Α­θή­νας, α­γό­ρα­σε τα πιο πά­νω τσιφλίκια αλ­λά κυ­ρί­ως στρά­φη­κε στην α­γο­ρά α­λευ­ρό­μυ­λων και ε­λαιό­μυ­λων στην Α­θή­να. Δα­πά­νη­σε σε α­γο­ρές πε­ρί τις 80.000 γρό­σ­ια και μετά από τους με­γά­λους Έλληνες και ξέ­νους α­γο­ρα­στές θε­ω­ρεί­ται από τους πλέ­ον πλού­σιους κτηματίες των Α­θη­νών. Εί­ναι από τις χαρακτηριστικότερες στιγ­μές της ό­λης ε­κεί­νης πε­ριό­δου η πε­ρι­γρα­φή που κά­νει ο Λ. Τσα­μα­δός του τρό­που με τον ο­ποί­ο ο Λου­κάς Πύρ­ρος τον ε­ξη­πά­τησ­ε και κα­τά­φε­ρε να α­γο­ρά­σει αυ­τός από τους Τούρ­κους έ­να μύ­λο που ή­δη εί­χε συμ­φω­νή­σει να α­γο­ρά­σει ο Τσα­μα­δός. Δεν μας είναι γνω­στή η μέ­χρι τό­τε δρά­ση του και από που ήλ­θε στην Α­θή­να (πιθανώς από τα Σά­λω­να) πάντως ήλ­θε με πολ­λά χρή­μα­τα και τε­λι­κά ε­γκα­τε­στά­θη μο­νί­μως στην Α­θή­να ό­που ασχολήθηκε με τα κτη­μα­τι­κά, με ε­μπο­ρι­κές πρά­ξεις και με την α­ξιο­ποί­η­ση των μύ­λων του. Τα τσιφλίκια τα α­γό­ρα­σε α­ντί πο­σού 7.200 τον Κά­τω τρά­χω­να και α­ντί πό­σού 19.000 τον Ε­πά­νω τρά­χω­να . Κατά πά­σα πι­θα­νό­τη­τα ε­μέ­τρη­σε και αυ­τός την 1η του μη­νός Σα­α­μπάν του Ο­θω­μα­νι­κού η­με­ρο­λο­γί­ου ή­τοι κατά το τέ­λος Δε­κεμ­βρί­ου 1830-αρ­χές Ια­νουα­ρί­ου 1831, του­λά­χι­στον το μέ­γα μέ­ρος του πιο πά­νω πο­σού ε­νώ­πιον του Ι­σμα­ήλ Μπε­η ο ο­ποί­ος βέ­βαια δεν θα πα­ρέ­λει­ψε να λά­βει από τους Τούρ­κους πωλητές το νό­μι­μο μι­κρό δικαίωμα του του 30% Στις 26/1/1831 ό­μως ο Λου­κάς Πύρ­ρος μεταπώλησε τα πιο πά­νω τσιφλίκια στον Κων­στα­ντί­νο Ζω­γρά­φο που ε­νερ­γού­σε και στην πε­ρί­πτω­ση αυ­τή για λο­γα­ρια­σμό του Α. Λου­ριώ­τη. Στο αρ­χεί­ο Λου­ριώ­τη ο ί­διος ο Λου­ριώ­της έ­χει κα­τα­γρά­ψει το πο­σό των 29.520 γροσ­σί­ων για την α­γο­ρά τους. Η δια­φο­ρά των 3.220 γροσ­σί­ων πρέπει να εί­ναι το κέ­ρδο­ς που έ­κα­νε ο Λ. Πύρ­ρος α­πό την με­τα­πώ­λη­ση των Άνω και Κά­τω Τρα­χώ­νων. Σύμ­φω­να με το χο­τζέ­τι του Χα­τζή Ι­σμα­ήλ Μπέ­η ο Λ. Πύρ­ρος εί­χε α­γο­ρά­σει τα κτή­μα­τα αυ­τά την 1η του μηνός Σα­μπάν του Ο­θω­μα­νι­κού η­με­ρο­λο­γί­ου, δη­λα­δή πε­ρί το τέ­λος Δε­κεμ­βρί­ου 1830 - αρ­χές Ια­νουα­ρί­ου 1831. Το τό­σο σύ­ντο­μο χρο­νι­κό διά­στη­μα για το ο­ποί­ο κράτησε αυ­τήν την ι­διο­κτη­σί­α για λο­γα­ρια­σμό του δεν μπο­ρεί να ε­ξη­γη­θεί μό­νο α­πό το κέρ­δος των 3.200 γροσ­σί­ων. Η ε­μπλο­κή με την πα­ρά­δο­ση της Α­θή­νας στους Έλληνες, η ά­πρα­κτη α­να­χώ­ρη­ση του Ι. Κα­πο­δί­στρια α­πό την Σα­λα­μί­να στις 22 Ια­νουα­ρί­ου 1830, ό­πως και η σχη­μα­τι­ζό­με­νη βε­βαιό­τη­τα για την αρ­νη­τι­κή στά­ση της Ελ­λη­νι­κής Κυ­βερ­νή­σε­ως ως προς την ε­πι­κύ­ρω­ση των τί­τλων των με­γά­λων κτη­μά­των της Ατ­τι­κής, πρέ­πει να έ­παι­ξαν τον ρό­λο τους στην α­πό­φα­ση του Λ. Πύρ­ρου για την τό­σο σύ­ντο­μη με­τα­πώ­λη­ση των Άνω και Κά­τω Τρα­χώ­νων.
Ο Κ. Ζω­γρά­φος ό­μως δεν συ­νε­κι­νή­θη από ό­λες τις πιο πά­νω δυ­σκο­λί­ες και προ­χώ­ρη­σε σε αυ­τήν α­γο­ρά με την σύμ­φω­νη βέ­βαια γνώ­μη του Α Λου­ριώ­τη. Δεν πρέ­πει να εί­ναι ά­σχε­τη με αυ­τή τους την α­πό­φα­ση η θέ­ση τους στα πο­λι­τι­κά πράγ­μα­τα της Ελ­λά­δας ε­κεί­νη την ε­πο­χή, που α­σφα­λώς τους ε­πέ­τρε­πε, να λα­βαί­νουν υ­πό­ψη κα­τά τον σχη­μα­τι­σμό των α­πο­φά­σε­ων τους πλη­ρο­φο­ρί­ες που οι αγοραστές σαν τον Λου­κά Πύρ­ρο δεν εί­χαν. Ο Πύρ­ρος λοι­πόν δεν έ­μει­νε ιδιοκτήτης στους Τρά­χω­νες ούτε για έ­να πλή­ρη μή­να. Ο πρώ­τος λοι­πόν μό­νι­μος κά­το­χος των Τρα­χώ­νων ή­ταν ο Αν­δρέ­ας Λου­ριω­της δια του εκ­προ­σώ­που του και πλη­ρε­ξου­σί­ου του στην Α­θή­να προς τον σκο­πό της α­γο­ράς Τουρ­κι­κών κτη­μά­των Κων­στα­ντί­νου Ζω­γρά­φου.
Ο Ανδρέας Λου­ριώ­της εί­ναι ο γνω­στός Έλλην πο­λι­τι­κός με τον μοι­ραί­ο ρό­λο στον α­γώ­να του 1821. Κα­τή­γε­το από την Άρτα και ε­σπού­δα­σε στα Γιάν­νε­να. Ήταν ο αυ­τός που μα­ζί με τον Ιω­άν­νη Ορ­λάν­δο διε­πραγ­μα­τεύ­θη με τό­σο καταστροφικό για την Ελ­λά­δα τρό­πο τα δά­νεια του α­γώ­να στο Λον­δί­νο το 1824-1826.Αν­θρω­πος με μεγάλες πο­λι­τι­κές ε­μπει­ρί­ες και πο­λι­τι­κές δια­συν­δέ­σεις. Κα­τη­γο­ρή­θη­κε σφο­δρά για την δια­χεί­ρι­ση των δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων σχε­τι­κά με τα πιο πά­νω δά­νεια. Κοινή ή­ταν η γνώμη εκείνη την ε­πο­χή ότι είχε ω­φε­λη­θεί προσωπικά και για με­γά­λα πο­σά από αυ­τά τα δά­νεια. Προς τού­το μά­λι­στα κα­τε­δι­κά­σθη από το Ε­λε­γκτι­κό Συ­νέ­δριο το 1835 για την κα­τα­βο­λή στο Ελ­λη­νι­κό Δη­μό­σιο του μυ­θώ­δους πο­σού για ε­κεί­νη την ε­πο­χή των 835.000. Το ποσό αυ­τό ου­δέ­πο­τε κα­τέ­βαλ­λε στο Ελ­λη­νι­κό δημόσιο, ού­τε καν μέ­ρος του, και α­ντ αυ­τού η­γό­ρα­ζε και πω­λού­σε α­νέ­τως στην Α­θή­να την σημαντική πε­ριου­σί­α που στο με­τα­ξύ εί­χε α­πο­κτή­σει. Ε­κεί­νη την ε­πο­χή ή­το 42 ε­τών και δεν εί­χε πα­ντρευ­τεί α­κό­μη, πράγ­μα που έ­κα­νε το 1835 νυμ­φευό­με­νος την α­δελ­φή του Θ. Κο­μνη­νού, Λου­τσί­κα, κό­ρη του Χα­τζη Κο­μνη­νού /Κάλ­φα.

Ο Κων/νος Ζω­γρά­φος, ο πλη­ρε­ξού­σιος του Α. Λου­ριώ­τη , που τον είδαμε και στα προ­η­γού­με­να κε­φά­λαια, κα­τη­γε­το από τα Κα­λά­βρυ­τα. Γεν­νη­μέ­νος το 1796 εί­χε σπου­δά­σει για­τρός και εί­χε διακριθεί σαν πο­λι­τι­κός στις Ε­θνο­συ­νε­λεύ­σεις του Αρ­γους του 1827 και με­τέ­πει­τα σαν βου­λευ­τής Κα­λα­βρύ­των. Αρ­γό­τε­ρα με­τά την ε­πο­χή αυ­τή, ό­χι πο­λύ αρ­γό­τε­ρα ό­μως, α­νήλ­θε πο­λι­τι­κά και οι­κο­νο­μι­κά , ε­νυμ­φευ­θη την κό­ρη του πά­μπλου­του Μ. Σούτσου το 1835, υπήρξε ο πρώ­τος Έλληνας πρεσβευτής στην Κων/πο­λη το 1834, Υ­πουρ­γός Ε­ξω­τε­ρι­κών και πρω­θυ­πουρ­γεύ­ων γύρω στα 1838 ,πρε­σβευ­τής της Ελ­λά­δος στην Πετρούπολη με­τά τα 1845 και μέχρι τον θά­να­το του. Χω­ρίς οι­κο­γέ­νεια και αυ­τός το 1830. Και χω­ρίς κρα­τι­κή θέ­ση, α­φού ή­ταν α­ντί­θε­τος με τον Ι. Κα­πο­δί­στρια, με μό­νη την ια­τρι­κή του και τις πολ­λές γνω­ρι­μί­ες του με ι­σχυ­ρούς ε­κεί­νους της εποχής ε­πε­λέ­χθη α­πο τον Α. Λου­ριώ­τη για να τον εκ­προ­σω­πή­σει στις α­γο­ρές των Α­θη­νών α­φού ο ί­διος ο Λου­ριώ­της έ­πρε­πε να βρί­σκε­ται στο Λι­βόρ­νο. Στην α­γο­ρά των Τρα­χώ­νων ο Ζω­γρά­φος δεν έ­φθα­σε α­μέ­σως. Πρω­το­ήλ­θε στην Ατ­τι­κή με τον σκο­πό α­γο­ράς κτη­μά­των για λο­γα­ρια­σμό του Λου­ριώ­τη αλ­λά και ι­δι­κό του, τον Σε­πτέμ­βριο του 1830. Α­πό σημαντικότατη ε­πι­στο­λή του -πο­τα­μό προς τον Α. Λου­ριώ­τη εξ Αι­γί­νης την 5/17 Νο­εμ­βρί­ου 1830 μας δί­δει σημαντικότατες πλη­ρο­φο­ρί­ες για το κλίμα ε­κεί­νης της ε­πο­χής. Κρί­νει την πολιτική κα­τά­στα­ση στην Ελ­λά­δα, με προ­σε­κτι­κό τρό­πο ό­μως, γιατί προ­φα­νώς φο­βά­ται μην τυ­χόν πέ­σει το γράμ­μα στα χέ­ρια της α­στυ­νο­μί­ας της ε­πο­χής. Θε­ω­ρεί την θέ­ση του Κα­πο­δί­στρια ε­νι­σχυ­μέ­νη με­τά την πα­ραί­τη­ση του Λε­ο­πόλ­δου. Πλη­ρο­φο­ρεί τον Α. Λαυριώτη για τις τι­μές των κτη­μά­των στην Ατ­τι­κή θε­ω­ρώ­ντας τες ό­χι και τό­σον χα­μη­λές σύμ­φω­να με τις πε­ρι­στά­σεις (ά­ρα­γε πό­σο χα­μη­λές τις ή­θε­λε ο Ζωγράφος;) ένα γρόσι το στρέμ­μα μας παραδίδει ο Μα­κρυ­γιάν­νης ό­τι πωλήθηκε η γη της Ατ­τι­κής από τους Τούρ­κους.
Τον ενημερώνει για το ό­τι ε­πέ­λε­ξε την Ατ­τι­κή για την α­γο­ρά με­γά­λων κτημάτων,
Α) γιατί θα εί­ναι η κα­θέ­δρα του νέ­ου κρά­τους, κατά πά­σα πι­θα­νό­τη­τα,
Β) για­τί με α­σφά­λεια θα πε­ρι­λη­φθεί στα σύ­νο­ρα του νέ­ου Κρά­τους ενώ τού­το δεν το θε­ω­ρεί 100% δε­δο­μέ­νο για την Εύβοια και την Θή­βα,
Δ) για το καλό κλί­μα της Ατ­τι­κής ,
Ε) για­τί θέ­λει να συν­δυά­σει την ευ­χα­ρί­στη­ση από την δια­μο­νή με τον προ­σπο­ρι­σμό των ει­σο­δη­μά­των και
ΣΤ) γιατί α­πέρ­ριπτε τα πλού­σια κτή­μα­τα των Θη­βών ως ε­ντε­λώς α­κα­τάλ­λη­λα για κα­τοι­κί­α και ε­πι­σφα­λή ως προς τα αν θα ε­πι­τρα­πεί στους Τούρ­κους τε­λι­κώς για να τα πω­λή­σουν.
Τον ει­δο­ποιεί για το ό­τι χάρις στον φί­λο του η­γού­με­νο της Και­σα­ρια­νής Ιωσήφ Τα­μπα­κό­που­λο και τη βοήθεια του προ­ξέ­νου της Αυ­στρί­ας Γρο­πί­ου και του Ι.Βλά­χου ή­δη α­γό­ρα­σε το κτή­μα των Στα­μά­των για 30.500 γρόσ­σια, ε­ξη­γεί την δυ­σκο­λί­α για να έ­χει πε­ρισ­σό­τε­ρα χρή­μα­τα ώ­στε να ε­πι­λέ­ξει άλ­λα ή και καλύτερα κτή­μα­τα, ο­μι­λεί πε­ρί των προ­θέ­σε­ων του Φίνλεϊ για την α­γο­ρά κτη­μά­των στην Ατ­τι­κή και μά­λι­στα δί­πλα στη Στα­μά­τα, και ανησυχεί για την κάθοδο του Περ­ρού­κα στην Πε­λο­πόν­νη­σο (πρό­κει­ται για την κα­τά το τέ­λος Ο­κτω­βρί­ου 1830 με­τά­βα­ση του Περ­ρού­κα στο Ναύ­πλιο) και κυ­ρί­ως πε­ρί του εν­δε­χο­μέ­νου να μην ε­πι­κυ­ρω­θούν οι πω­λή­σεις από την κυ­βέρ­νη­ση και μάλιστα των με­γά­λων κτη­μά­των.
Ζη­τεί δε την γνώμη του Λου­ριώ­τη για το αν θα πρέ­πει να προ­χω­ρή­σει σε άλ­λες α­γο­ρές δε­δο­μέ­νης αυτής της αμ­φι­βο­λί­ας. Λό­γω του ε­περ­χό­με­νου χειμώνα ,της ελ­λεί­ψε­ως σπι­τιών στην κα­τε­στραμ­μέ­νη και τουρ­κο­κρα­τού­με­νη Α­θή­να ο Ζω­γρά­φος ή­δη δια­μέ­νει στην Αί­γι­να. Με­τά α­πό αυ­τήν την ση­μα­ντι­κή ε­πι­στο­λή δύ­ο άλ­λες σπου­δαιό­τα­τες ε­πι­στο­λές του ί­διου του Α. Λου­ριώ­τη φω­τί­ζουν πλήρως την σχέ­ση Λου­ριώ­τη - Ζω­γρά­φου. Ε­πι­τα­κτι­κός ο Λου­ριώ­της ως κύ­ριος προς υπηρέτη α­πευ­θυ­νό­με­νος στον Ζωγράφο σε ε­πι­στο­λή του των αρ­χών Δε­κεμ­βρί­ου 1831 τον επιπλήττει δρι­μύ­τα­τα για το ό­τι δεν έ­μει­νε στην Α­θή­να και έ­φυ­γε στην Αι­γι­να.. «Όσο βλέ­πει το έ­να μά­τι του νοι­κο­κύ­ρη δεν βλέ­πουν τα τέσσερα του ξέ­νου». Τον δια­τάσ­σει να ε­πι­στρέ­ψει α­μέ­σως στην Α­θή­να και τον καθησυχάζει για την στάση Περ­ρού­κα λέ­γο­ντας ό­τι ο Κα­πο­δι­στριας δεν έ­χει άλ­λη ε­πι­λο­γή από την α­να­γνώ­ρι­ση της νο­μι­μό­τη­τας των πω­λή­σε­ων. Αφού ο Ζω­γρά­φος ε­πέ­στρε­ψε πράγ­μα­τι στην Α­θή­να στις αρ­χές Ια­νουα­ρί­ου 1831 ή στα μέ­σα Δε­κεμ­βρί­ου 1830, α­μέ­σως προ­έ­βη σε α­γο­ρά οικοπέδων και σε κα­λή τι­μή κο­ντά στην πόλη των Α­θη­νών και πλη­ρο­φο­ρεί τον Λου­ριώ­τη ό­τι δια­πραγ­μα­τεύ­ε­ται και την α­γο­ρά άλ­λων κτη­μά­των εν­νο­ώ­ντας προφανώς και τους Τρά­χω­νες. Ο Λου­ριώ­της του γρά­φει στο τέ­λος Ια­νουα­ρί­ου σχε­δόν α­να­φω­νώ­ντας μέσα από την ε­πι­στο­λή του «Εύγε σου Ζω­γρά­φο μου. Όταν κανείς κα­λά σε ε­πι­βρα­βεύ­ω, δεν εί­χα δίκιο που σού­λε­γα να πάς στην Α­θή­να; Είδες τι ωραία κτή­μα­τα α­γό­ρα­σες και μάλιστα σε υ­πέ­ρο­χη τι­μή ...»
Πε­ραι­τέ­ρω η αλ­λη­λο­γρα­φί­α Λαυριώτη - Ζω­γρά­φου, ό­πως και η ε­πι­στο­λή του Ζωγράφου που σε απάντηση της έ­χει γίνει το γράμ­μα του Λουριώτη του τέ­λους Ια­νουα­ρί­ου 1831, ελ­λείπει. Ε­τσι για το κτή­μα των Τρα­χώ­νων γνω­ρί­ζου­με ο­τι ο Ζω­γρά­φος το διε­πραγ­μα­τεύ­ε­το με­τα­ξυ άλ­λων κτη­μά­των ή­δη στις αρ­χές Ια­νουα­ρί­ου 183. Τό­τε πού η αμ­φι­σβή­τη­ση για την ε­πι­κύ­ρω­ση ή μη των χο­τζε­τί­ων των με­γά­λων κτημάτων ή­ταν σε η­με­ρή­σια διά­τα­ξη. Μά­λι­στα η κυ­ριο­λε­κτι­κή έ­φο­δος του προς το γρα­φεί­ο του Δ. Περ­ρού­κα που ο τε­λευ­ταί­ος πε­ρι­γρά­φει στην α­πό 29/1/1831 ε­πι­στο­λή του προς τον Κυβερνήτη, πρέ­πει να έ­χει γί­νει την ε­πό­με­νη ή με­θε­πό­με­νη η­μέ­ρα της α­γο­ράς του κτή­μα­τος των Τρα­χώ­νων που συ­νέ­βη στις 26/1/1831.
Ο Ζω­γρά­φος έ­χει πλέ­ον δι­πλό λό­γο να εί­ναι λαύ­ρος κατά του Δ. Περ­ρού­κα και κα­τά της Κυ­βερ­νή­σε­ως. Δεν ει­ναι μό­νο το πω­λη­τή­ριο της Στα­μά­τας για το ο­ποί­ο δια­μαρ­τύ­ρε­ται , τώ­ρα έ­χουν προ­στε­θεί και οι Άνω και Κά­τω Τρά­χω­νες. Το ό­τι οι α­γο­ρα­στές ι­δί­ως των με­γά­λων κτη­μά­των της Ατ­τι­κής δεν εί­χαν άλ­λο στην σκέ­ψη τους α­πο το πώς να με­γα­λώ­σουν ό­σο πε­ρισ­σό­τε­ρο μπο­ρούν τις ό­σες πε­ρισ­σό­τε­ρες ι­διο­κτη­σί­ες μπορέσουν να α­γο­ρά­σουν (στις ε­ξευ­τε­λι­στι­κές τι­μές που τα α­γό­ρα­ζαν) δεν υ­πάρ­χει καμ­μί­α αμ­φι­βο­λί­α.
Ήδη α­πο την αλ­λη­λο­γρα­φί­α της Ε­πι­τρο­πής των Α­θη­νών έ­χου­με την πλη­ρο­φο­ρί­α ό­τι ο Γε­ώρ­γιος Λε­βέ­ντης α­γό­ρα­ζε γή α­πο τους Τούρ­κους στην Ε­λευ­σί­να ό­που αυ­τοί δεν εί­χαν δι­καιω­μα να πω­λή­σουν ως κα­τε­χό­με­νη α­πο τους Ελ­λη­νες (α­πό τον αρ­χη­γό Ι. Ρά­γκο).

Τα δια­θέ­σι­μα στοι­χεί­α που μας ε­πι­τρέ­πουν να α­πο­κα­τα­στή­σου­με στοι­χειω­δώς την το­πο­γρα­φί­α του κτή­μα­τος των Άνω Τρα­χώ­νων το 1830-1831 εί­ναι τα ε­ξής. -α/ Το χο­τζέ­τι του Ι­σμα­ήλ Μπέ­η με βά­ση το ο­ποί­ο ε­πω­λή­θη το τσι­φλί­κι στον Λου­κά Πύρ­ρο της 1ης Σα­μπαν
1830.- β/ οι μαρ­τυ­ρί­ες ε­νώ­πιον της ελ­λη­νι­κής ε­πι­τρο­πής στις 27 Ιου­λί­ου 1831.- Και τα δύ­ο πιό πά­νω στοι­χεί­α έ­χουν ά­με­ση σχέ­ση με την α­γο­ρα­πω­λη­σί­α του κτή­μα­τος.- Α­κό­μη μας εί­ναι δια­θέ­σι­μα τα ε­ξής στοι­χεί­α.- γ/ Πρα­κτι­κό ο­ρο­θε­σί­ας της 4 Α­πρι­λί­ου 1824 πε­ρί
των ο­ρί­ων της Βά­ρης και των Τρα­χώ­νων.- δ/ Συμ­βό­λαια του Κ.
Κοκ­κί­δη που α­φο­ρούν εκ­μι­σθώ­σεις βο­σκής της Πυρ­να­ρής και άλ­λες
σχέ­σεις του Α. Λου­ριώ­τη με κολίγους της Πυρ­να­ρής και των
Τρα­χώ­νων .- ε/ Τα υπ α­ριθ­μ. 11353/1840 , 50/1846 και 750/1846
συμ­βό­λαια Συμ­βο­λαιο­γρά­φου Α­θη­νών Κ.Κοκ­κί­δη που α­φο­ρούν στην
πε­ρι­γρα­φή των ο­ρί­ων των κτη­μά­των Άνω και Κά­τω Τρα­χώ­νων ο­μού α­πό
τον ί­διο τον Α. Λου­ριώ­τη.- Στο χο­τζέ­τι η ό­λη α­γο­ρα­πω­λη­σί­α
πε­ρι­γρά­φε­ται ως ε­ξής. -Οι κλη­ρο­νό­μοι του Χα­σάν α­γά ( δηλ του
Χου­σείν ) δη­λώ­νουν ό­τι εί­ναι κύ­ριοι ε­κτά­σε­ως γης στη θέ­ση Άνω
Τρά­χω­νες στην ε­παρ­χί­α Α­θη­νών που ο­ρί­ζε­ται ε­κα­τέ­ρω­θεν / υ­πό του
τσιφλικιού Πε­τρά­κη, του τσι­φλι­κί­ου Χα­σαν­λάρ, του τσιφλικιού
Μου­φτή Ε­φέ­ντη και της θα­λάσ­σης/.- Τας δε ε­ντός της ως ά­νω
ε­κτά­σε­ως τέσ­σε­ρις ε­ρει­πω­μέ­νες α­γροι­κί­ες, ε­να ε­ρει­πω­μέ­νο πύρ­γο,
διά­φο­ρα δέν­δρα ο­πω­ρο­φό­ρα και ά­καρ­πα, και ε­ντός της ως ά­νω
ε­κτά­σε­ως και εις θέ­σιν Πουρ­νάρ τέσ­σε­ρις α­γροι­κί­ες, μιά μάν­δρα
και δέ­κα έ­ξη α­λω­νό­το­πους με τα πα­ραρ­τή­μα­τα και τα είς αυ­τούς
υ­πα­γό­με­να πε­ρί­γυ­ρα , πώλησαν α­ντί πο­σού 4.000 γροσ­σί­ων στον
Λου­κά Πύρ­ρο και αυ­τός τα πιό πά­νω τα έ­λα­βε στην κυ­ριό­τη­τα, νο­μή
και κα­το­χή του.- Με­τά την πιό πά­νω πε­ρι­γρα­φή αρ­χί­ζει άλ­λη
πε­ρι­γρα­φή.- Ω­σαύ­τως πωλήσαμε, δη­λώ­νουν οι ί­διοι κλη­ρο­νό­μοι,
α­ντί τι­μή­μα­τος 15.000 γροσ­σί­ων την ε­ντός της πιό πά­νω ε­κτά­σε­ως
υ­πάρ­χου­σα γή ε­κτά­σε­ως α­ρο­τριο­σή­μου ο­κτώ ζευ­γών βο­ών, με­τά των
χει­με­ρι­νών και θε­ρι­νών βο­σκο­τό­πων, α­πο­δε­χθέ­ντες την με­τα­βί­βα­σιν
στον ί­διο( Λου­κά Πύρ­ρο) της κα­το­χής και νο­μής της πιό πά­νω
ε­κτά­σε­ως.- Για να μπο­ρέ­σει να α­ξιο­λο­γη­θεί κά­πως η πιό πά­νω
πε­ρι­γρα­φή έ­ί­ναι α­να­γκαί­ο να συ­σχε­τι­σθεί με τις μαρ­τυ­ρί­ες της 27
Ιου­λί­ου 1831 .- Κα­τέ­θε­σαν λοι­πόν οι μάρ­τυ­ρες.- Ο ε­πά­νω τρά­χω­νας
ό­τι συ­νο­ρεύ­ει με το Χα­σαν­λάρ, α­πό το άλ­λο με του Πε­τρά­κη το με­τό­χι, α­πο το άλ­λο με τα βου­νά των κουρ­σα­λά­δων ό­σον τρέ­χουν τα νε­ρά α­πο το μέ­ρος των Τρα­χώ­νων , με το τσι­φλί­κι του Καρ­ρά και με την θά­λασ­σα .- Αυ­τά για τα σύ­νο­ρα των Α­νω Τρα­χώ­νων .-

Για την έ­κτα­ση κα­τέ­θε­σαν τα ε­ξής εν­δια­φέ­ρο­ντα / Ο ε­πά­νω τρά­χω­νας εί­ναι ε­κτά­σε­ως τεσ­σά­ρων ζευ­γα­ριών και άλ­λα τέσ­σε­ρα ζευ­γά­ρια ευρίσκονται στην Μπερ­να­ρή.- Α­κό­μη ό­τι έ­χει βου­νά , το Μαυ­ρο­βού­νι, και τα κόκ­κι­να βρά­χια.- Ε­δώ πρέ­πει να προστεθεί ό­τι οι
ί­διοι μάρ­τυ­ρες στην κα­τά­θε­ση για το κτή­μα των Κά­τω Τρα­χώ­νων εί­παν ό­τι ο Ε­πά­νω Τρά­χω­νας εί­χε έ­να με­ρί­διο σε α­λυ­κή , ό­που ο Πε­τρά­κης εί­χε τα άλ­λα δύ­ο με­ρί­δια, αλ­λά ό­τι αυ­τό /δηλ. το με­ρί­διο της α­λυ­κής/ δεν ε­πω­λή­θη.- Α­κό­μη ό­τι κα­τέ­θε­σαν και γρα­πτή λεπτομερειακή πε­ρι­γρα­φή των ο­ρί­ων του κτή­μα­τος (ε­ξώ­φυλ­λο ).-

Τα συ­μπε­ρά­σμα­τα πού μπο­ρούν να ε­ξα­χθούν α­πό τα πιό πά­νω στοι­χεί­α εί­ναι τα α­κό­λου­θα.-

ΚΑ­ΤΟΙ­ΚΗ­ΣΗ .Στον ε­πά­νω Τρά­χω­να υ­πήρ­χαν δύ­ο ξε­χω­ρι­στές θέ­σεις κα­τοί­κη­σης. -Δεν μπο­ρούν να προσ­διο­ρι­σθούν στον ση­με­ρι­νό χώ­ρο. -Ει­ναι οι τέσ­σε­ρις ε­ρει­πω­μέ­νες α­γροι­κί­ες και ο πύρ­γος σε κά­ποιο ση­μεί­ο του τσι­φλι­κιού, και οι άλ­λες τέσ­σε­ρις ε­ρει­πω­μέ­νες
α­γροι­κί­ες στην θέση Πουρ­νάρ μα­ζί με μιά μάν­δρα ( με­λισ­σό­μαν­δρα)
και δέκα έ­ξη α­λω­νό­το­πους με τον πε­ρί­γυ­ρο τους.- Με την σει­ρά της
α­να­γρα­φής πρέ­πει να προσ­διο­ρι­στή ο πύρ­γος/ που πρέ­πει να ή­ταν
και η κα­τοι­κί­α του τούρ­κου α­γά ό­ταν θα με­τέ­βαι­νε στο τσι­φλί­κι/
στο ί­διο ση­μεί­ο με τις τέσ­σε­ρις πρώ­τες α­γροι­κί­ες και οι άλ­λες
τέσ­σε­ρις α­γροι­κί­ες στη θέ­ση πουρ­νάρ πρέ­πει να εί­ναι σε
δια­φο­ρε­τι­κό ση­μεί­ο , και να εί­ναι κο­ντά τους οι α­λω­νό­το­ποι και η
με­λισ­σό­μαν­δρα. -Ως προς τους α­λω­νο­τό­πους πρε­πει να εί­μα­στε
ε­πι­φυ­λα­κτι­κοί για την το­πο­θέ­τη­ση ό­λων στο ί­διο ση­μεί­ο στην θέ­ση
Πουρ­νάρ .- Για δύ­ο θέ­σεις κα­τοί­κη­σης συ­νη­γο­ρεί και η κα­τά­θε­ση
των χω­ρι­κών που α­να­φέ­ρουν ξε­χω­ρι­στά τον Ε­πά­νω Τρά­χω­να και
ξε­χω­ρι­στά την Μπερ­να­ρή.- Οι άν­θρω­ποι που έ­με­ναν στον Ε­πά­νω
Τρά­χω­να δεν πρέ­πει να ή­ταν πε­ρισ­σό­τε­ροι α­πό 50 ( ο­κτώ α­γροι­κί­ες,
δηλ. ο­κτώ οι­κο­γέ­νειες κολίγων ε­πί 6 ά­το­μα μέ­σον ό­ρο η κά­θε
οι­κο­γέ­νεια).- Μπο­ρού­με να υ­πο­θέ­σου­με ό­τι μι­σοί έ­με­ναν στον Επάνω
Τρά­χω­να και μι­σοί στην Μπερ­να­ρή, α­φού τα ζευ­γα­ρό­σπι­τα στα ο­ποί­α
έ­με­ναν και στο χο­τζέ­τι α­να­γρά­φο­νται χω­ρι­στά και στις κα­τα­θέ­σεις
των μαρ­τύ­ρων οι καλ­λιερ­γή­σι­μες ε­κτά­σεις /ζευ­γά­ρια/ μοι­ρά­ζο­νται -
τέσ­σε­ρα ζευ­γά­ρια στον Επάνω τρά­χω­να και τέσ­σε­ρα στην Μπερ­να­ρή.-
Ο­λα βέ­βαια τα πιό πά­νω α­φο­ρούν στην προ­ε­πα­να­στα­τι­κή πε­ρί­ο­δο α­φού στα 1830 -1831 δεν εί­χε μεί­νει τί­πο­τε όρ­θιο ώστε να ή­ταν δυ­να­τή η κα­τοί­κη­ση στο τσι­φλί­κι.-

ΧΡΗ­ΣΕΙΣ ΓΗΣ

Η καλ­λιερ­γή­σι­μη γή στον Άνω Τρά­χω­να ή­ταν ο­κτώ ζευ­γά­ρια γης.-/
Τέσσερα στον καθ αυ­τού ε­πά­νω τρά­χω­να και τέσ­σε­ρα στην
Μπερ­να­ρή σύμ­φω­να με τους μάρ­τυ­ρες/.- Γύ­ρω στα 2.500 στρέμ­μα­τα
γης /εφ ό­σον βέ­βαια δεχθούμε το σύ­στη­μα της α­γρα­να­παύ­σε­ως/.-Η
έ­κτα­ση αυ­τή ε­καλ­λιερ­γεί­το σί­γου­ρα α­πο τους κο­λλή­γους του
κτή­μα­τος και γι αυ­τήν θα ε­χρειά­ζο­ντο το λιγότερο 16 κα­λά
βό­δια. -Θα ε­σπεί­ρε­το δη­μη­τρια­κά ,σι­τά­ρι ή κρι­θά­ρι.-/ Γνω­στή η
έλ­λει­ψη δη­μη­τρια­κών στην Ατ­τι­κή και α­να­γκαί­α η καλ­λιέρ­γεια τους
α­κό­μη και σε ό­χι τό­σο γό­νι­μες πε­ριο­χές ό­πως αυ­τή του Ε­πά­νω
Τρά­χω­να. -/Οι δεκαέξι α­λω­νό­το­ποι, δύ­ο για κά­θε ζευ­γά­ρι γης, δηλ.
για 100 στρέμ­μα­τα, πρέ­πει να ή­ταν κο­ντά στις σπειρωμένες
ε­κτά­σεις. -Αν ό­λοι οι α­λω­νό­το­ποι ευρισκόταν στην θέ­ση Πουρ­νάρ
τό­τε και ό­λη η καλ­λιερ­γή­σι­μη γή θα έ­πρε­πε να ευ­ρί­σκε­ται ε­κεί. -Οι
κα­τα­θέ­σεις ό­μως των μαρ­τύ­ρων για ζευ­γά­ρια και στις δύ­ο θέ­σεις
κα­τοί­κη­σης ,θα πρέ­πει να το­πο­θε­τή­σουν α­νά­λο­γα και τους
α­λω­νό­το­πους/ α­ντί­θε­τα δη­λα­δή α­πο την ε­ντύ­πω­ση που ε­ξά­γε­ται α­πο
την σει­ρά α­να­γρα­φής τους στο χο­τζέ­τι/.- Α­μπέ­λια δεν
ε­καλ­λιερ­γού­ντο , ού­τε ε­λιές, τα κύ­ρια δη­λα­δή προιό­ντα της
Ατ­τι­κής δεν υ­πήρ­χαν στον Ε­πά­νω Τρά­χω­να. Μια μό­νο με­λισ­σό­μαν­δρα υ­πήρ­χε που μαρ­τυ­ρεί πα­ρα­γω­γή με­λιού σε μι­κρή ό­μως πο­σό­τη­τα.- Πρε­πει να ή­ταν 20-30 με­λίσ­σια.- Σύμ­φω­να με το χο­τζέ­τι μέ­ρος της γης του τσι­φλι­κιού χρησιμοποιείτο για την βό­σκη­ση
αι­γο­προ­βά­των.- Πό­ση έ­κτα­ση α­να­λο­γι­κά κα­τε­λάμ­βα­νε η έ­κτα­ση για
βο­σκές δεν μπο­ρεί να προσ­διο­ρι­στεί με βά­ση αυ­τό καθ αυ­τό το
χο­τζέ­τι, α­φού η τι­μή των 15.000 γροσ­σί­ων που α­να­φέ­ρε­ται σαν τι­μή
κτή­σε­ως των ζευ­γα­ριών και των βο­σκών δεν προσ­διο­ρί­ζε­ται
ει­δι­κό­τε­ρα.- Ατ­τι­κής.- Ει­ναι βέ­βαιο ό­τι ο α­ριθ­μός των κα­τοί­κων
του Ε­πάνω τρά­χω­να δεν μπο­ρεί να στη­ρί­ξει υ­πό­θε­ση για με­γά­λο
α­ριθ­μό αι­γο­προ­βά­των που να α­νή­καν στον τούρ­κο γαιο­κτή­μο­να α­φού μια τέ­τοια οι­κο­νο­μι­κή δρα­στη­ριό­τη­τα θα α­παι­τού­σε με­γα­λύ­τε­ρο α­ριθ­μό κα­τοι­κιών. -Α­πό την άλ­λη πλευ­ρά ό­μως η με­γά­λη έ­κτα­ση που α­πο­δί­δε­ται στο τσι­φλί­κι αυ­τό α­πό τους μάρ­τυ­ρες κα­τά την κα­τά­θε­ση
τους της 27/7/1831 α­φή­νει το πε­ρι­θώ­ριο για την υ­πό­θε­ση
ε­νοι­κιά­σε­ως με­γά­λης ε­κτά­σε­ως λι­βα­διών σε νο­μά­δες κτη­νο­τρό­φους,
που ό­πως γνω­ρί­ζου­με α­πο άλ­λες πη­γές χρη­σι­μο­ποιού­σαν την Ατ­τι­κή
για ξε­χει­μα­διά. -Το γλυ­κό κλί­μα σε αυ­τήν πε­ριο­χή της Ατ­τι­κής,
ό­πως και η πρα­κτι­κή ό­λου του 19 αιώ­να αλ­λά και του ει­κο­στού
μπο­ρούν να στη­ρί­ξουν πε­ρισ­σό­τε­ρο αυ­τή την υ­πό­θε­ση.- Εξ άλ­λου ο
συν­δυα­σμός καλ­λιέρ­γειας δη­μη­τρια­κών και ε­νοι­κιά­σε­ως λιβαδιών
χα­ρα­κτη­ρί­ζει γε­νι­κά την λει­τουρ­γί­α του τσιφλικιού σαν
οι­κο­νο­μι­κής μο­νά­δας

ΤΙ­ΜΕΣ Α­ΓΟ­ΡΑΣ

Τα ο­κτώ γκρε­μι­σμέ­να σπί­τια του Ε­πά­νω Τρά­χω­να και της Μπερ­να­ρής, η με­λισ­σό­μαν­δρα και οι δεκαέξι α­λω­νό­το­ποι α­γο­ρά­στη­καν για 4.000 γρόσ­σια.- Τα ο­κτώ ζευ­γά­ρια γης, που ε­καλ­λιερ­γεί­το, και οι
θε­ρι­νές και χει­με­ρι­νές βο­σκές για 15.000 γρόσ­σια.- Ει­ναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό ό­τι στην πε­ρι­γρα­φή των α­λω­νο­τό­πων που ε­πω­λή­θη­σαν ση­μειώ­νε­ται ρη­τά ό­τι υ­πά­γο­νται σε αυ­τούς και τα πα­ραρ­τή­μα­τα και ο πε­ρί­γυ­ρος τους. - Ε­δω πρέ­πει να σημειωθεί το ε­ξής.- Αν πράγ­μα­τι ο α­γο­ρα­στής, ό­πως ε­νε­φα­νί­ζο­ντο με­τέ­πει­τα, είχε α­γο­ρά­σει κα­τά πλή­ρη κυ­ριό­τη­τα ό­λη την έ­κτα­ση που α­πο­δί­δουν στο τσι­φλί­κι οι μαρ­τυ­ρί­ες, δηλ έ­κτα­ση 40.000 στρεμ­μά­των , τό­τε τι έν­νοια εί­χε ει­δι­κά για τους α­λω­νό­το­πους να α­να­γρά­φε­ται ό­τι πε­ρι­λαμ­βά­νο­νται σε αυ­τούς και οι πε­ρί­γυ­ροι ?

Η α­να­λο­γί­α της τι­μής πω­λή­σε­ως των ζευ­γα­ριών, δη­λα­δή της καλ­λιερ­γή­σι­μης γης, του Επάνω Τρά­χω­να και του Κά­τω Τρά­χω­να πρέ­πει να προ­σε­χθεί ι­διαί­τε­ρα.- Τα δύ­ο ζευ­γά­ρια γης του Κά­τω Τρά­χω­να, χω­ρίς λιβάδια, ε­πω­λή­θη­σαν για 6.000 γρόσ­σια.- Αφού λοι­πόν τα ο­κτώ ζευ­γά­ρια του Ε­πά­νω Τρά­χω­να ε­πω­λή­θη­σαν για 15.000 γρόσ­σια , τό­τε το πο­σό που α­να­λο­γού­σε στα λιβάδια βο­σκής του Ε­πά­νω Τρά­χω­να εί­ναι α­σή­μα­ντο. -Τού­το ό­μως έρ­χε­ται σε α­ντί­φα­ση με τις υ­πο­θέ­σεις και τα συ­μπε­ρά­σμα­τα α­πό την χρήσεις γης του τσι­φλι­κιού.- Δυο μπο­ρεί να εί­ναι οι πιθανές ε­ξη­γή­σεις. -α/ ή τα λι­βά­δια του Ε­πάνω Τρά­χω­να ή­ταν μι­κρά σε έ­κτα­ση, ή β/ εί­χαν
ε­λά­χι­στη α­ξί­α. -Η δεύ­τε­ρη ε­ξή­γη­ση δεν μπο­ρεί να ευ­στα­θή­σει αν δε­χθού­με το ε­νοί­κιο α­πο τις βο­σκές σαν ση­μα­ντι­κό έ­σο­δο του τσι­φλι­κιού, και η πρώ­τη πά­λι δεν μπο­ρεί να προ­χω­ρή­σει αν λάβου­με υ­πό­ψη τις μαρ­τυ­ρί­ες της 27/7/1831 αλ­λά και το πρα­κτι­κό ο­ρο­θε­σί­ας του 1824 που φτά­νουν τα ό­ρια του τσιφλικιού μέ­χρι την ση­με­ρι­νή Βού­λα .-Τι μέ­νει σαν άλ­λη πι­θα­νή ε­ξή­γη­ση λοι­πόν ? Ο ί­διος ο Α. Λου­ριώ­της μάς πα­ρέ­δω­σε μιά πράγ­μα­τι ε­ντυ­πω­σια­κή διέ­ξο­δο ό­ταν στο υπ α­ριθ­μ.11353/ 1840 συμ­βό­λαιο του Κο­σμά Κοκ­κί­δη α­να­γρά­φει σαν σύ­νο­ρο του κτή­μα­τος των Άνω και Κά­τω Τρα­χώ­νων τον ί­διο τον Μου­στα­φά­μπε­η, δη­λα­δή τον Τούρ­κο α­γά που ή­ταν κύ­ριος του τσι­φλι­κιού προ της ε­πα­να­στά­σε­ως. -Σε αυ­τή την ε­ξή­γη­ση δί­νει πε­ραι­τέ­ρω στή­ρι­ξη και η κα­τά­θε­ση των μαρ­τύ­ρων της 27/7/1831 α­φού τμή­μα της α­λυ­κής στα σημερινά σύ­νο­ρα Βού­λας- Γλυ­φά­δας και που α­νή­κε κατ αυ­τούς στον Επάνω Τρά­χω­να του Μου­στα­φά­μπε­η δεν εί­χε πω­λη­θει στον Α. Λου­ριώ­τη.- Μιά άλ­λη ε­ξή­γη­ση θα ή­ταν να δε­χθού­με τα τσι­φλί­κια Άνω και Κά­τω Τρα­χώ­νων σαν ε­κτά­σε­ων καλ­λιέρ­γειας δη­μη­τρια­κών και μι­κρών λει­βα­δί­ων για βο­σκές λί­γων αι­γο­προ­βά­των που έ­βο­σκαν οι κολίγοι του κτή­μα­τος .- Σε τέ­τοια πε­ρί­πτω­ση θα πρέ­πει να εί­ναι ε­ντε­λώς ψευ­δείς οι μαρ­τυ­ρί­ες της 27/7/1831 αλ­λά και το πρα­κτι­κό ο­ρο­θε­σί­ας του 1824.-

ΣΥΝ­ΘΗ­ΚΕΣ ΔΙΑ­ΒΙΩ­ΣΗΣ-ΕΡ­ΓΑ­ΣΙΑΣ

Δεν υ­πάρ­χει αμ­φι­βο­λί­α ό­τι οι συν­θή­κες κα­τοι­κί­ας στον Ε­πά­νω Τρά­χω­να και στην Μπερ­να­ρή ή­ταν ά­θλιες πριν την ε­πα­νά­στα­ση του 1821.- Βέβαια το 1830 δεν υ­πήρ­χαν ού­τε αυ­τά τα ά­θλια σπι­το­κά­λυ­βα . Οι ο­κτώ-δέ­κα οι­κο­γέ­νειες κολίγων που ζού­σαν στον ε­πά­νω τρά­χω­να και στην Μπερ­να­ρή προ του 1821 δεν γνω­ρί­ζου­με με βε­βαιό­τη­τα α­πό που προ­ήρ­χο­ντο.- Ού­τε μπο­ρεί να ε­ξα­χθεί α­σφα­λές συμπέρασμα α­πο την ύ­παρ­ξη κολίγων α­πο τα Μέ­θα­να στην Πυρ­να­ρή το 1836 α­φού εί­ναι πι­θα­νό να τους με­τέ­φε­ρε ε­κεί με­τά το 1830 ο Α. Λου­ριώ­της.- Η ερ­γα­σί­α τους ή­ταν η σπο­ρά των χω­ρα­φιών και η βό­σκη­ση αι­γο­προ­βά­των σε κλί­μα­κα οι­κια­κής οι­κο­νο­μί­ας.-. -Θα πρέ­πει να υ­πήρ­χαν στον ε­πά­νω Τρά­χω­να γύ­ρω στα 16- 20 βό­δια για ζευ­γά­ρι, λί­γα μι­κρά μο­σχά­ρια, γύ­ρω στα 100-150 αι­γο­πρό­βα­τα, 5-10 α­λο­γο­φο­ρά­δες, λί­γα γου­ρού­νια και καμ­μιά τρια­ντα­ριά μελ­ί­σια.- Λό­γω των δύ­ο ξεχωριστών ση­μεί­ων κα­τοί­κη­σης πρε­πει να δεχθούμε ό­τι και τα πιό πά­νω διε­μοι­ρά­ζο­ντο α­να­λό­γως.- Κά­ποιοι μι­κροί κήποι για λα­χα­νι­κά και ι­σως λίγες ρί­ζες α­μπέ­λι για οικιακή χρή­ση.- Κά­ποια α­πα­σχό­λη­ση πρέ­πει να έ­δι­νε το μά­ζε­μα του ε­λαιο­κάρ­που κα­τά τον χει­μώ­να , αν έ­με­νε ε­λεύθε­ρος χρό­νος α­πό την βο­σκή των ζώ­ων, α­πα­σχό­λη­ση βέ­βαια ό­χι στους τρά­χω­νες αλ­λά σε άλ­λα μέ­ρη της Ατ­τι­κής .-Ξύ­λευ­ση πρέ­πει να γι­νό­ταν στα ά­γρια δέν­δρα του τσι­φλι­κιού αλ­λά και στον κο­ντι­νό Υμηττό -

Η σχέ­ση κολίγου -γαιο­κτή­μο­να δεν πρέ­πει να ή­ταν δια­φο­ρε­τι­κή α­πό την γε­νι­κή ε­πι­τό­πια συ­νή­θεια της Ατ­τι­κής.-2/3 της σο­διάς των δη­μη­τρια­κών στον τούρ­κο τσι­φλι­κά α­γά εφ ό­σον αυ­τός προ­μή­θευε τα ζώ­α και τον α­να­γκαί­ο ε­ξο­πλι­σμό για την γε­ωρ­γι­κή καλ­λιέρ­γεια και
1/3 στους κολίγους, 1/2 στους κολίγους και 1/2 στον γαιο­κτή­μο­να στην πε­ρί­πτω­ση που τα ζώ­α αλ­λά και η κα­τοι­κί­α α­νή­καν στον κολίγα. -Στην πε­ρί­πτω­ση των Τρα­χώ­νων μάλ­λον πρέ­πει να ί­σχυε η πρώ­τη πε­ρί­πτω­ση.-

Οι κολίγοι των Τρα­χώ­νων πρέ­πει να ή­ταν πο­λύ φτω­χοί.- Κα­νέ­νας δεν εί­χε ι­διο­κτη­σί­α στους τρά­χω­νες. -Ο Συ­με­ών Τρί­μης πού εί­χε ι­διό­κτη­τη με­λισ­σό­μαν­δρα στον Κά­τω Τρά­χω­να σύμ­φω­να και με την μαρ­τυ­ρί­α της 27/7/1831 αλ­λά και με με­τέ­πει­τα δι­κα­στι­κές α­πο­φά­σεις ,δεν ή­ταν κολίγος στο τσι­φλί­κι. -Ε­δώ πρέ­πει να
ση­μειω­θεί η ι­διαι­τε­ρό­τη­τα των σχέ­σε­ων ι­διο­κτη­σί­ας στην προ­ε­πα­να­στα­τι­κή ε­πο­χή στην Ατ­τι­κή.- Ο Τρί­μης ή­ταν ι­διο­κτή­της κα­τά πλή­ρη μά­λι­στα κυ­ριό­τη­τα με­λισ­σό­μαν­δρας σε μιά πε­ριο­χή που υ­πε­τί­θε­το ό­τι ως τσι­φλί­κι α­νή­κε σε έ­ναν μό­νο κύ­ριο.- Α­σφα­λώς το ε­πί­πε­δο ζω­ής μό­λις και θα ή­ταν αρ­κε­τό για την α­πλή α­να­πα­ρα­γω­γή
αυ­τών των αν­θρώ­πων.-

ΣΥ­ΝΟ­ΡΑ - Ε­ΚΤΑ­ΣΗ

Ο­ταν α­γό­ρα­σε τους Τρά­χω­νες ο Κ. Ζω­γρά­φος υ­πό τις ο­δη­γί­ες του Α. Λου­ριώ­τη τα σύ­νο­ρα τους προσ­διο­ρί­ζο­ταν ως ε­ξής.- Των μεν Κά­τω Τρα­χώ­νων το Μπρα­χά­μι, ο Καρ­ράς/ Η­λιού­πο­λη/ο Πε­τρά­κης ,η μο­νή Πε­τρά­κη δη­λα­δή, και Υμηττός, το Χα­σά­νι.- Των Άνω Τρα­χώ­νων οι Κά­τω Τρά­χω­νες, ο Πε­τρά­κης , το Χα­σά­νι και η θά­λασ­σα.- Η σχε­τι­κή α­ο­ρι­στί­α των πιό πά­νω συ­νό­ρων α­πο­σα­φη­νί­ζε­ται α­πο τον ί­διο τον Λου­ριώ­τη 10 και 16 έ­τη με­τά ό­ταν το­πο­θε­τεί τα σύ­νο­ρα του κτή­μα­τος του με­τα­ξύ Μπρα­χα­μί­ου, Χα­σα­νί­ου, Καρ­ρά και
Θα­λάσ­σης. -Η­τοι και τα δύ­ο κτή­μα­τα του ο­μού , με τί­τλο κτή­σε­ως τα
χο­τζέ­τια των Τούρ­κων δεν έ­φθα­ναν πέ­ραν του ση­με­ρι­νού Χα­σα­νί­ου,
ή­τοι του ση­με­ρι­νού Ελ­λη­νι­κού χω­ρίς βέ­βαια να πε­ριέ­χουν βου­νά
ε­ντός αυ­τών .-Βέβαια τα σύ­νο­ρα αυ­τά τα το­πο­θε­τεί με βά­ση τους
τί­τλους του, ή­τοι τα χο­τζέ­τια των Τούρ­κων και τις συ­να­κό­λου­θες
ε­γκρί­σεις 594 και 669 της με­τέ­πει­τα Ε­πι­τρο­πής Ε­ξε­τά­σε­ως των
Ο­θω­μα­νι­κών ιδιοκτησιών του έ­τους 1842. -Η Γλυ­φά­δα ό­πως εί­ναι
φυ­σι­κό πα­ντε­λώς α­που­σιά­ζει α­πο τους τί­τλους του.- Το ση­μα­ντι­κό
και εν­δια­φέ­ρον ό­μως εί­ναι ό­τι ή­δη α­πο του 1839 ο Λου­ριώ­της
ε­ξε­μί­σθω­νε την βο­σκή των Άνω Τρα­χώ­νων υ­πό την ο­νο­μα­σί­α /Πυρ­να­ρή/ σε διά­φο­ρους βο­σκούς για χει­μα­διά, και ό­μως στα πιό πά­νω συμ­βό­λαια σα­φώς δεν συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νει την Πυρ­να­ρή στα ό­ρια του τσιφλικιού του παρ ό­τι οι μαρ­τυ­ρί­ες της 27/7/1831 δια­βε­βαί­ω­ναν
πε­ρί του ό­τι συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νε­το ό­λη η πε­ριο­χή αυ­τή ε­ντός του
τσιφλικιού του.- Α­πό την α­νά­γνω­ση και ε­ξέ­τα­ση των χο­τζε­τιών των
Άνω και Κά­τω Τρα­χώ­νων εί­ναι δυ­σχε­ρές να προσ­διο­ρι­στούν τα σύ­νο­ρα των κτη­μά­των αυ­τών .- Η έ­κτα­ση τους ό­μως στα χο­τζέ­τια σα­φώς προσ­διο­ρί­ζε­ται ως δέ­κα ζευ­γα­ριών γης ( ο­κτώ των Άνω Τρα­χώ­νων και δύ­ο των Κά­τω Τρα­χώ­νων/.-Με την υ­πό­θε­ση ό­τι το ζευ­γά­ρι στους Τρά­χω­νες δεν πρέ­πει να υ­πε­ρέ­βαι­νε τα 100 στρέμ­μα­τα, κατ α­νώ­τα­το ό­ριο α­φού η γή των Τρα­χώ­νων δεν ή­ταν πρώ­της ποιό­τη­τας, και με την ε­πό­με­νη υ­πό­θε­ση ό­τι η καλ­λιερ­γή­σι­μη γή ορ­γω­νό­ταν με το σύ­στη­μα της α­γρα­να­παύ­σε­ως , προ­κύ­πτει έ­κτα­ση καλ­λιερ­γή­σι­μης γης για τους μεν Κά­τω Τρά­χω­νες 600 στρεμ­μά­των ,για δε τους Άνω τρά­χω­νες έ­κτα­ση καλ­λιερ­γή­σι­μης γης 2.500 στρεμ­μά­των/ αν βέ­βαια δεν ορ­γώ­νο­νταν η γή με το σύ­στη­μα της α­γρα­να­παύ­σε­ως οι πιό πά­νω α­ριθ­μοί μειώ­νο­νται στο 1/3.-

Α­πό την έ­κτα­ση των 2.500 στρεμ­μά­των υ­πάρ­χει τε­ρά­στια α­πό­στα­ση μέ­χρι τον α­ριθ­μό των 30.000 πε­ρί­που στρεμ­μά­των πε­δι­νής ε­κτά­σε­ως που βρέ­θη­κε να κα­τα­λαμ­βάνει το τσι­φλί­κι των Άνω Τρα­χώ­νων ,πλέ­ον βε­βαί­ως και άλ­λων 15.000 στρεμ­μά­των ο­ρει­νής ε­κτά­σε­ως στον Υ­μητ­τό.- Αν δε­χθού­με την έ­κτα­ση αυ­τών των λιβαδιών φθά­νου­με σε έ­ναν α­ριθ­μό 40.000 στρεμ­μά­των βο­σκής. -Μια τέ­τοια με­γά­λη έ­κτα­ση για την βο­σκή ζώ­ων α­σφα­λώς και θα ή­ταν ση­μα­ντι­κής πε­ριου­σια­κής α­ξίας .- Το τί­μη­μα ό­μως των 15.000
γροσ­σί­ων, μό­λις και αρ­κεί για να κα­λύ­ψει την α­ξί­α της καλ­λιερ­γή­σι­μης ε­κτά­σε­ως των ο­κτώ ζευ­γα­ριών .- Αλ­λά και την μαρ­τυ­ρί­α του Μα­κρυ­γιάν­νη να δε­χθού­με για τι­μή πω­λή­σε­ως ε­νός
γροσ­σί­ου το στρέμ­μα και πά­λι δεν μπο­ρού­με να φθά­σου­με στο ύ­ψος
των πιό πά­νω α­ριθ­μών .
- Ο Υ­μητ­τός πε­ρι­λαμ­βά­νο­νταν στα ό­ρια του τσιφλικιού των Άνω Τρα­χώ­νων? Σύμ­φω­να με τα χο­τζέ­τια ό­χι.-
Σύμ­φω­να με τις μαρ­τυ­ρί­ες της 27/7/1831 ναι. - Σύμ­φω­να με το
πρα­κτι­κό της ο­ρο­θε­σί­ας του 1824 μάλ­λον ό­χι. - Σύμ­φω­να με τα συμ­βό­λαια του 1840-1846 ό­χι. Σύμ­φω­να με τα συμ­βό­λαια μέ­χρι του 1894 ό­χι.- Σύμ­φω­να με τα συμ­βό­λαια με­τά το 1894 ναι.- Προ­φα­νές ό­τι το ζή­τη­μα αυ­τό χρή­ζει ει­δι­κό­τε­ρης ε­ξε­τά­σε­ως.- Οι μάρ­τυ­ρες πε­ρι­λαμ­βά­νουν τον Υ­μητ­τό στα ό­ρια του τσι­φλι­κιού .- Στην κα­τά­θε­ση ό­μως που έ­δω­σαν στην ε­πι­τρο­πή στις 27/7/1831 α­να­φέ­ρουν σαν βου­νά που πε­ρι­λαμ­βά­νει το κτή­μα το Μαυ­ρο­βού­νι και τα κόκκινα βρά­χια /δη­λα­δή το μέ­ρος του Υ­μητ­τού πά­νω α­πό την ση­με­ρι­νή Τερ­ψι­θέ­α Γλυ­φά­δας / χω­ρίς να α­να­φέ­ρουν τί­πο­τε για το υ­πό­λοι­πο μέ­ρος του Υ­μητ­τού πά­νω α­πό την υ­πό­λοι­πη ση­με­ρι­νή Γλυ­φά­δα
. –Στο ε­ξώ­φυλ­λο / ει­δι­κότε­ρη πε­ρι­γρα­φή/ ό­μως που έ­δω­σαν οι ί­διοι
μάρ­τυ­ρες στην ε­πι­τρο­πή, πε­ρι­λαμ­βά­νουν και αυ­τό το μέ­ρος του
Υ­μητ­τού. -Η πε­ρι­γρα­φή αυ­τή έ­γι­νε α­πο αυ­τούς για ε­ξει­δί­κευ­ση και
λε­πτο­με­ρή κα­τα­γρα­φή του κτή­μα­τος.- Ει­ναι ο­μως δυ­να­τόν η
ε­ξει­δί­κευ­ση του γε­νι­κού να το υ­περ­βαί­νει? Οι πιό πά­νω μαρ­τυ­ρί­ες
θα μπο­ρού­σαν να στη­ρί­ξουν βά­σι­μα την ά­πο­ψη για τό ό­τι το
τζι­φλί­κι πε­ριε­λάμ­βα­νε και μέ­ρος του Υ­μητ­τού πά­νω α­πό την
ση­με­ρι­νή Γλυ­φά­δα ή και ο­λό­κλη­ρο το Βου­νά αν/ α/οι μαρ­τυ­ρί­ες
αυ­τές ή­ταν υ­πε­ρά­νω πά­σης υ­πο­ψί­ας, πράγ­μα που δεν συ­νέ­βαι­νε α­φού και εί­χαν πλη­ρω­θεί α­πό τον ί­διο τον Α. Λου­ριώ­τη, β/ δεν υ­πήρ­χαν δια­φο­ρές με­τα­ξύ ε­ξω­φύλ­λου και κα­τα­θέ­σε­ως στην ε­πι­τρο­πή, γ/ δεν υ­πήρ­χαν τα συμ­βό­λαια του 1840 και 1846 ό­που ό ί­διος ο Α.
Λου­ριώ­της δεν α­να­φέ­ρει τί­πο­τε πε­ρί Υ­μητ­τού.- Ο­πως μα­θαί­νου­με α­πο το αρ­χεί­ο Λου­ριώ­τη στο ΕΙΕ οι μαρ­τυ­ρί­ες αυ­τές ή­ταν πλη­ρω­μέ­νες
α­ντί του πο­σού των 400 πε­ρί­που γροσ­σί­ων ό­πως άλ­λω­στε και οι
μαρ­τυ­ρί­ες του κτή­μα­τος της Στα­μά­τας α­ντί του πο­σού των 100
γροσ­σί­ων. -Οι μάρ­τυ­ρες που ε­ξε­τά­στη­καν ή­ταν ο Γιάν­νης Κα­ρα­γιάν­νης, ο Στα­μά­της Τρα­κά­δας και ο Στά­μος Τζι­μπι­δης.- Ο πρώ­τος ει­ναι μό­νι­μος μάρ­τυς για πά­μπολ­λα κτή­μα­τα των Α­θη­νών το 1831 καθ ό­τι δε­κα­τι­στής κα­τά την Τουρ­κο­κρα­τί­α είχε λόγο και
γνώ­σεις πε­ρί των ο­ρί­ων των κτη­μά­των και ό­πως φαί­νε­ται αυ­τή του η ι­διό­της πολ­λα­πλώς ερ­μη­νεύ­θη και α­ξιο­ποι­ή­θη ε­κεί­νη την ε­πο­χή και οι άλ­λοι δύ­ο ή­ταν κολίγοι του κτή­μα­τος στους Τρά­χω­νες.- Α­πό την συ­σχέ­τι­ση ό­λων των πιό πά­νω στοι­χεί­ων , α­ντι­φα­τι­κών και α­ντί­θε­των η γνώ­μη που πρέ­πει βά­σι­μα να υ­πο­στη­ρι­χθεί εί­ναι ό­τι ο Υ­μητ­τός, ό­πως άλ­λω­στε και μέ­ρος της ση­με­ρι­νής Γλυ­φά­δας, δεν ε­πω­λή­θη α­πο τους κλη­ρο­νό­μους του Μου­στα­φά­μπε­η στον Α. Λου­ριώ­τη και ό­τι ο ί­διος ο Λου­ριώ­της, δια του Κ. Ζω­γρά­φου αρ­χι­κά, και ο ί­διος με­τέ­πει­τα
ε­πε­χεί­ρη­σαν με διά­φο­ρους τρό­πους , ε­λιγ­μούς και υ­πα­να­χω­ρή­σεις/
α­νά­λο­γα με την πε­ρί­στα­ση/ να εμ­φα­νί­σουν το κτή­μα με­γα­λύ­τε­ρο α­πό αυ­τό που οι ί­διοι α­γό­ρα­σαν α­πό τους κλη­ρο­νό­μους του Μου­στα­φά­μπε­η.-

Α­ξί­ζει α­κό­μη να προ­στε­θεί ό­τι οι μαρ­τυ­ρί­ες της 27/7/1831 ου­δέ­πο­τε α­πε­τέ­λε­σαν α­ντι­κεί­με­νο ε­ξε­τά­σε­ως ο­ποιασ­δή­πο­τε κρα­τι­κής αρ­χής α­φού/ α. -Δεν ε­στά­λη­σαν α­πο την τό­τε Ε­πι­τρο­πή προς την Κυ­βέρ­νη­ση Κα­πο­δί­στρια α­φού της εί­χε α­πα­γο­ρευ­τεί να στέλ­λει
τέ­τοιου ειδούς κτή­μα­τα για να ε­πι­κυ­ρω­θούν οι τί­τλοι τους β.- δεν μνη­μο­νεύ­ο­νται ου­δό­λως στις ε­γκρι­τι­κές α­πο­φά­σεις του 1842 με α­ριθ­μό 594 και 669 που α­φο­ρούν τους Άνω και Κά­τω Τρά­χω­νες.- Προ­σέ­τι οι Άνω και Κά­τω Τρά­χω­νες εί­ναι το τε­λευ­ταί­ο τσιφλίκι της
Ατ­τι­κής που ε­νε­κρί­θη ο τί­τλος του και ο Λου­ριώ­της δεν δήλωσε τα
δά­ση που θα έ­πρε­πε να πε­ριέ­χο­νται ε­ντός του κτή­μα­τος του,
σύμ­φω­να του­λά­χι­στον με την ο­ριο­θέ­τη­ση των μαρ­τυ­ρι­κών κα­τα­θέ­σε­ων, ώ­στε να α­να­γνω­ρι­στούν σαν ι­διω­τι­κά σύμ­φω­να με τον νό­μο της 29/11/1836 για την α­να­γνώ­ρι­ση των ι­διω­τι­κών δα­σών .-


3ο Απόσπασμα από το βιβλίο «Οι πωλήσεις των Οθωμανικών Ιδιοκτησιών της Αττικής. 1830-1831»του Θωμά Δρίκου.
Μάρτης 1993. εκδόσεις Τροχαλία.