Ο κ. Σόιμπλε, στη συνέντευξή του στο «Βήμα» (21-7-2013) στον συνάδελφο Α. Αθανασόπουλο, απαντώντας στην ερώτηση «γιατί πολλοί οικονομολόγοι, διεθνείς οργανισμοί, αλλά και το ΔΝΤ αμφισβητούν τις αυστηρές πολιτικές λιτότητας;», είπε: «Η κοινή μας πολιτική δεν έχει την αφετηρία της σε κάποια αυστηρή συνταγή λιτότητας, ούτε σε κάποιο άλλο δογματικό σχήμα». Τόσα ψέματα σε λίγες λέξεις! Η κοινή μας πολιτική, λέει ο κ. Σόιμπλε. Μα, για ποια κοινή πολιτική μιλάει, όταν είναι γνωστό ότι αυτή η πολιτική επιβλήθηκε με απειλές και εκβιασμούς από το Βερολίνο στις χειμαζόμενες χώρες του Νότου και όχι μόνο; Απειλές για έξοδο από το ευρώ, εκβιασμοί πως αν δεν συνεχίσουν οι κυβερνήσεις να προωθούν τις διαρθρωτικές αλλαγές (πόσο αθώα φράση), τότε δόσεις γιοκ.
Αν η συνταγή που εφαρμόζεται δεν είναι συνταγή λιτότητας, όπως ισχυρίζεται ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, τότε μάλλον δεν αντιλαμβανόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο το περιεχόμενο των όρων που χρησιμοποιούμε. Είναι αυτό δογματικό σχήμα; Οχι, αποφαίνεται ο κ. Σόιμπλε. Απλώς πούρος νεοφιλελευθερισμός είναι, αλλά δεν το λέει.
Παρακάτω μας διαβεβαιώνει ότι «τα μέτρα στοχεύουν στην οικονομική ενίσχυση των πληγεισών χωρών». Εδώ κι αν έχουμε αντιστροφή της πραγματικότητας. Για ποια ενίσχυση κάνει λόγο; Ολα τα μεγέθη στις χώρες του Νότου έχουν ξεφύγει: η ανεργία έχει πιάσει ταβάνι σε Ελλάδα, Ισπανία, καλπάζει ακάθεκτη σε Πορτογαλία και Ιταλία, εκτινάσσεται πλέον και στη Γαλλία. Η ύφεση δεν λέει να υποχωρήσει. Εκατομμύρια Ευρωπαίοι «συνωστίζονται» κάτω από το όριο της φτώχειας. Τα συστήματα πρόνοιας αποψιλώνονται. Οι προβλέψεις είναι δυσοίωνες.
Κι ας έχουν δώσει τα πάντα οι υποταγμένες κυβερνήσεις: και κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων, και διευκολύνσεις στους επιχειρηματίες να απολύουν ελεύθερα τους εργαζόμενους, και γενικευμένη μερική απασχόληση, και ωράρια κατά πως βολεύει τους βιομηχάνους, και ιδιωτικοποιήσεις. Εχουν κάνει «οι κυβερνήσεις εθνικής σωτηρίας» –έτσι αυτοαποκαλούνται– ό,τι περνάει από το χέρι τους για να δημιουργήσουν κοινωνίες του 1/3. Το μοντέλο της διάσωσης, πάντως, δεν «τσουλάει». Ο κ. Σόιμπλε όμως επιμένει: «Δεν είμαστε δογματικοί».
Την ίδια στιγμή, ένας άλλος Γερμανός (διαφορετικής κλάσης και κύρους αυτός), ο φιλόσοφος Γιούργκεν Χάμπερμας, υποστηρίζει στην «Εφημερίδα των Συντακτών» (20-7-2013) και στον Τ. Τσακίρογλου κάτι, το οποίο προφανώς θα ενοχλήσει τον κ. Σόιμπλε και τους γκουρού του νεοφιλελευθερισμού: «Η Γερμανία και τα άλλα λεγόμενα κράτη-μέλη θα έπρεπε, έναντι του μακροπρόθεσμου ιδίου συμφέροντός τους, να δεχθούν βραχυπρόθεσμα και μεσοπρόθεσμα αναδιανεμητικά αποτελέσματα εις βάρος τους… Το κλειδί δεν είναι η διά πιστώσεων χρηματοδοτούμενη μετακύλιση των προβλημάτων στις πλάτες των χωρών που μαστίζονται από την κρίση».
Και οι δύο για την Ευρώπη μιλούν. Τις απόψεις τους, πάντως, τις χωρίζει χάος. Ο ένας (Σόιμπλε) έχει στο μυαλό του μια Ευρώπη με τη Γερμανία στη θέση της κυρίαρχης δύναμης και τις υπόλοιπες χώρες σε δορυφορικούς ρόλους, και ο άλλος (Χάμπερμας) οραματίζεται μια Ευρώπη πολιτικά ενωμένη, που δεν θα έχει απεμπολήσει την έννοια της αλληλεγγύης. Αν πρέπει να διαλέξουμε τον Γερμανό μας, προτιμούμε αναντίρρητα τον δεύτερο.
Το άρθρο έχει δημοσιευτεί στην Εφημεριδα των Συντακτών 22-7-2013
0 التعليقات:
إرسال تعليق