Γερμανικό έγκλημα και τιμωρία

 

Γερμανικό έγκλημα και τιμωρία

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου - "Επίκαιρα"

Ανεξάρτητα από την έκβαση τον κυπριακού δράματος, το Βερολίνο θα πληρώσει βαρύτατο τίμημα για την αλαζονεία τον, παρασύροντας την Ευρωζώνη με τη μορφή που γνωρίζουμε σε διάλυση

Στις 21 Μαρτίου ενώ η Μέρκελ έβγαζε καπνούς απ' το "ΟΧΙ" της κυπριακής βουλής, η Βελγική L'Echo, κάτω απ' τον τίτλο "Σε αναζήτηση των υπευθύνων" έριχνε ευθύνη για τη νέα απροσδόκητη κρίση της Ευρωζώνης όχι στη Λευκωσία αλλά στο Βερολίνο.

Η σύνταξη της έγκυρης εφημερίδας δεν δίστασε μάλιστα να παρομοιάσει το γερμανικό σχέδιο προμελετημένης οικονομικής καταστροφής της νήσου με τον τούρκικο "Αττίλα". Από κει και το απόσπασμα: "Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι η Κύπρος που αντιπροσωπεύει μόλις το 0,3% της Ευρωζώνης θα αναστάτωνε τόσο την Ευρώπη και πρωτεύουσες όπως η Μόσχα και το Λονδίνο;

Οι κάτοικοι του νησιού θα θυμούνται πάντα δυο ημερομηνίες: το Σάββατο 20 Ιουλίου 1974 όταν ο τούρκικος στρατός εισέβαλε στο βόρειο τμήμα του νησιού, διχοτομώντας το σε ελληνική και τούρκικη ζώνη. Και εκείνο το άλλο Σάββατο, στις 16 Μαρτίου 2013, όταν αποφασίστηκε η δέσμευση και ο ακρωτηριασμός των καταθέσεων, ακόμη και των μικρών καταθετών. (...)

Η αμφιβολία φωλιάζει πλέον στο νου πολλών: η Ευρώπη, σε περίπτωση σοβαρών δυσκολιών οποιασδήποτε χώρας, έχει πλέον μισάνοιχτη την πόρτα για την υποχρεωτική φορολόγηση των καταθέσεων».

 

Στο ίδιο μήκος κύματος ήταν το κύριο άρθρο της έγκυρης Le Soir, υπό τον ευθύβολο τίτλο «Η αμέλεια είναι ευρωπαϊκή». Αντιγράφουμε: «Η κυπριακή κρίση είναι τραγική, πρώτα για τους κατοίκους της νήσου, αλλά βαθύτερα λόγω απαξίωσης των ευρωπαϊκών αρχών. Θα ήταν βολικό να ρίξουμε την ευθύνη στους Κύπριους ηγέτες, χαρακτηρίζοντας τους -όπως κάνουν οι Βρυξέλλες- ανίκανους να υλοποιήσουν τις αποφάσεις του Eurogroup. Λάθος! Εκείνες που έσφαλαν ήταν οι ευρωπαϊκές Αρχές που επικύρωσαν ομόφωνα αυτό το σχέδιο, το οποίο υπονομεύει την εμπιστοσύνη στην Ευρωζώνη και στην ικανότητα των Ευρωπαίων ηγετών να σεβαστούν το λόγο τους. Όταν οι υπουργοί Οικονομικών (δηλαδή η Γερμανία) επιβάλλουν με τόσο αμείλικτο τρόπο οδυνηρές αποφάσεις στις "ένοχες" χώρες, θα όφειλαν πρωτίστως να αναλάβουν την ευθύνη των δικών τους λαθών. Ο κίνδυνος που απειλεί την Ευρώπη δεν είναι νομισματικός. Είναι η πλήρης έλλειψη διακυβέρνησης».

Μανιασμένο θηρίο...

Ακόμη και κάθε άλλο παρά φιλελληνικοί ή φιλοκυπριακοί κύκλοι πάγωσαν μπροστά στην εικόνα μιας Γερμανίας-μανιασμένου θηρίου, που δεν διστάζει να προκαλέσει οποιεσδήποτε καταστροφές στους γείτονες του, προκειμένου να εξοντώσει το μικρό κουνούπι που το ενόχλησε. Η Ευρωζώνη δεν μοιάζει με κοινότητα αλληλεγγύης, αλλά με «θάλαμο βασανιστηρίων του κυρίου Σόιμπλε» είχε γράψει, με αφορμή το ελληνικό δράμα, ο αρθρογράφος των Financial Times Βόλφγκανγκ Μινχάου. Με την απόφαση για την Κύπρο «η Ευρωζώνη επιστρέφει στις παλιές της συνήθειες», σχολίαζε αυτή τη φορά η σύνταξη της βρετανικής εφημερίδας, προσθέτοντας: «Αντιμέτωποι με ένα κράτος που πνίγεται, αντί να πετάξουν σωσίβιο, οι ηγέτες προτίμησαν να του δέσουν μια πέτρα στο λαιμό». Όσο για την επίσης βρετανική Daily Mail, είχε το θάρρος να ονοματίσει στον πηχυαίο πρωτοσέλιδο τίτλο της το κατ' ευφημισμόν «σχέδιο διάσωσης» που επέβαλαν οι Γερμανοί στο Eurogroup όπως πραγματικά του άξιζε: «Αυτό λέγεται ληστεία τραπεζών»!Με την απόφαση του Eurogroup, εντελώς ανεξάρτητα από το «ΟΧΙ» της κυπριακής Βουλής, οι Γερμανοί είχαν ήδη ανατινάξει το τραπεζικό σύστημα της Κύπρου, ακυρώνοντας το ρόλο της ως διεθνούς χρηματοπιστωτικού κέντρου και ωθώντας τη στην κοιλάδα των δακρύων μιας βαθιάς, μακρόχρονης ύφεσης.

Σε δεύτερο χρόνο θα έρθει η προσπάθεια του Βερολίνου να βάλει χέρι στους κυπριακούς υδρογονάνθρακες και, πολύ φοβόμαστε, ένα νέο Σχέδιο Ανάν, το οποίο θα συνοδεύεται από το δέλεαρ της ανάπτυξης της τουριστικής βιομηχανίας, που υποτίθεται ότι θα απαλύνει κάπως το βίαιο ακρωτηριασμό των λαϊκών εισοδημάτων. Ακόμη κι αν πετύχει στο ακέραιο, όμως, αυτούς τους στόχους της, η Γερμανία θα πληρώσει βαρύ τίμημα για την αλαζονεία της, παρασύροντας για άλλη μια φορά ολόκληρη την Ευρώπη.

 

Αλλάζει ο χάρτης

Η κρίση χρέους που πλήττει εδώ και πέντε χρόνια την ευρωπαϊκή περιφέρεια, με τελευταίο αδύναμο κρίκο την Κύπρο, έχει ήδη αλλάξει δραματικά το γεωπολιτικό χάρτη της Ευρώπης. Επί μισό αιώνα, στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου, η Γηραιά Ήπειρος ήταν διαιρεμένη σε μια Δυτική Ευρώπη, υποτελή της Αμερικής, και σε μια Ανατολική Ευρώπη, υποτελή της Σοβιετικής Ένωσης. Στη θέση αυτής της «κάθετης» διαχωριστικής γραμμής αναδύεται σήμερα μια «οριζόντια», από πολλές απόψεις βαθύτερη και περισσότερο ταπεινωτική για τους αδύναμους: η διαίρεση ανάμεσα σε έναν πλούσιο και ισχυρό Βορρά, με πυρήνα τη Γερμανία, και σε ένα χειμαζόμενο Νότο, μια ζώνη μισοαποικιών, με ρόλο οικονομικής ενδοχώρας της νέας Αγίας Ρωμαϊκής Γερμανικής Αυτοκρατορίας. Κι αν μέχρι χθες υπήρχε η Γαλλία να εξισορροπεί τη γερμανική ισχύ, δρώντας σαν γέφυρα ανάμεσα στο Βορρά και το Νότο, σήμερα αυτή η ιστορική και υπερήφανη χώρα μετατρέπεται ολοένα και περισσότερο σε «ελάσσονα εταίρο» της Γερμανίας, όπως η Βρετανία, μετά την απώλεια της Αυτοκρατορίας της, αρκέστηκε στο ρόλο του ελάσσονος εταίρου της Αμερικής.

Σε αυτό το περιβάλλον, η Ευρωζώνη αποδεικνύεται όχι μηχανισμός ευημερίας, αλληλεγγύης και σύγκλισης των ευρωπαϊκών οικονομικών, αλλά απόσπασης πλεονάσματος από τους πιο φτωχούς προς όφελος των πιο πλούσιων και πρωτίστως των Γερμανών. Πρόσφατη μελέτη των οικονομολόγων Χόρχε Μπράγκα ντε Μασέντο και Ούρο Λεμπίνεν έδειξε ότι στα δώδεκα πρώτα χρόνια του ευρώ η Γερμανία συσσώρευσε πλεόνασμα 1 τρις ευρώ από τα άλλα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, από τα οποία τα 750 δις προέρχονταν από τα μέλη της Ευρωζώνης. Τα εν λόγω πλεονάσματα είναι πολύ μεγαλύτερα από οτιδήποτε προσκομίζει η Γερμανία από τις συναλλαγές της με την Κίνα και τον υπόλοιπο κόσμο. Με δυο λόγια, η ευημερία της Γερμανίας, με το σημερινό οικονομικό της μοντέλο, προϋποθέτει τη δυστυχία της περιφέρειας: ο σύγχρονος γερμανικός Μολώχ απαιτεί κι αυτός κάποιου είδους ανθρωποθυσίες.


Με αυτά τα δεδομένα, είναι κάτι περισσότερο από βέβαιο ότι θα κλιμακωθούν απότομα οι φυγόκεντρες τάσεις μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ιδιαίτερα στην Ευρωζώνη. Η Γερμανία σπέρνει τον τρόμο σήμερα, αλλά θα θερίσει τους καρπούς του μίσους αύριο. Ήδη οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η πλειοψηφία των Βρετανών θέλει να φύγει η χώρα τους από την ΕΕ και το 91% των Κυπρίων τάσσεται υπέρ της εξόδου από το ευρώ.

Στην Ελλάδα, έρευνα της Metron Analysis, που δημοσιεύτηκε από την Ελευθεροτυπία του προηγούμενου Σαββατοκύριακου, εμφανίζει το ποσοστό των πολιτών που τάσσονται εναντίον του ευρώ να έχει εκτοξευτεί στο μέχρι πρότινος αδιανόητο 45%, ενώ το 40,4% εμφανίζεται να επιθυμεί τη διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ενδεικτική της ταχύτατης αλλαγής των διαθέσεων είναι η πρόσφατη δήλωση ενός πολιτικού ηγέτη που προέρχεται από μια «πυρηνική» χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως η Γαλλία, και από έναν πολιτικό χώρο, τη γαλλική Αριστερά, που ουδέποτε είχε θέση εναντίον του ευρώ. Πρόκειται για τον Ζαν-Λικ Μελανσόν πρώην σοσιαλιστή και νυν ηγέτη του Αριστερού Μετώπου, ο οποίος κέρδισε στις τελευταίες προεδρικές εκλογές ποσοστό 11 %, λαμβάνοντας τέσσερα εκατομμύρια ψήφους.

Ιδού τι δήλωσε ο Μελανσόν, με αφορμή τον ωμό εκβιασμό της Κύπρου: «Η απόφαση του κεντρικού τραπεζίτη Μάριο Ντράγκι να διακόψει την παροχή ρευστότητας της Κύπρου μέχρι αυτή να συνθηκολογήσει ελήφθη μετά από κυρίαρχη απόφαση μέσω ψηφοφορίας του εθνικού της Κοινοβουλίου. Πρόκειται για απαράδεκτη, επιθετική πράξη. Δείχνει ότι το ευρώ δεν είναι μόνο μια δαπανηρή μερκελική πολυτέλεια, αλλά επίσης ένα επικίνδυνο μέσο δράσης ενάντια στην κυριαρχία ενός λαού. Πρόκειται ασφαλώς για κατάχρηση εξουσίας αλλά και για σήμα κινδύνου, το οποίο πρέπει να εισακουστεί. Η Γαλλία δεν μπορεί να συνεργήσει σε αυτή τη βία, παρά μόνο αν αποδεχτεί ότι μπορεί να ασκηθεί και εναντίον της, αναλόγως των περιστάσεων. Εάν πρέπει να επιλέξουμε ανάμεσα στη λαϊκή κυριαρχία και σε αυτή του ευρώ, πρέπει να επιλέξουμε το λαό. Η απόφαση του κεντρικού τραπεζίτη αποτελεί στροφή στην ιστορία της ΕΕ. Επιβάλλεται να επιλέξουμε: είτε αλλάζουμε το καθεστώς της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, έτσι ώστε να διασφαλιστεί η κυριαρχία των λαών, είτε εγκαταλείπουμε το ευρω-Μέρκελ».