Ο μικρός συνάδελφος του Εσταυρωμένου…
Ο Χριστός ήταν Υιός του Θεού και θυσιάστηκε εκ προμελέτης για να σώσει τους ανθρώπους. Ο Χαμίντ ήταν γιος παράνομου λαθρομετανάστη και θυσιάστηκε εξ αμελείας στην προσπάθεια να σώσει τον εαυτό του από την πείνα και την ανέχεια. Κυριακή των Βαΐων, ο Χριστός μπήκε στα Ιεροσόλυμα επευφημούμενος από τους λίγους, έστω, ανθρώπους που είχαν λάβει το μήνυμά του και πίστευαν σ’ αυτόν. Ο 15χρονος Χαμίντ διαμελίστηκε Κυριακή των Βαΐων, μ’ όλα τα μηνύματά του ανεπίδοτα. Τα Πάθη του Χριστού κράτησαν ολίγα εικοσιτετράωρα. Τα Πάθη του Χαμίντ είναι ζήτημα αν ανεστάλησαν για μερικά εικοσιτετράωρα.
Ένα δευτερόλεπτο πριν σκάσει στα χέρια του το μαγικό εύρημα των σκουπιδιών, το δώρο από τη νονά Ελλάδα, ο Χαμίντ ήταν ακόμα ένα αμφισβητούμενο πλάσμα του βωβού σινεμά των καθημερινών διαδρομών μας. «Που… έχει γεμίσει η Αθήνα από δαύτα, που… δεν χωράνε άλλα, που… τι θέλουν απ’ τη ζωή μας… και γιατί τους επιτρέπεται να σέρνονται έτσι και να μαυρίζουν τον τόπο…». Η βόμβα τού έδωσε πίσω το όνομα και την προσωπική του ιστορία. Το δράμα του δικαιώθηκε όταν τον έβγαλε από την ανθρώπινη σιωπή ο θάνατος, με θάνατο, στα Πατήσια. Ας το πούμε – ποιητική αδεία – θανάτω θάνατον Πατήσια…
Όμως η αντίφαση είναι πολύ νωπή για να παραστήσουμε ότι δεν τη βιώνουμε. Γιατί πονάει τώρα κάτι βαθιά στην καρδιά για τον Χαμίντ; Γιατί θέλουμε να αφήσουμε λουλούδια στα σκαλιά; Γιατί η επικουρική προστασία; Μήπως επειδή είναι πολύ αργά; Μήπως επειδή, όπως έλεγαν και κάποιοι, καλός μετανάστης είναι ο νεκρός μετανάστης; Σκληρό ε;
Το τέλος του Χαμίντ, πέρα από την ακριβέστατη σημειολογία του (διαμελίστηκε, διασπάστηκε στις παραμέτρους της πραγματικότητας που ενσάρκωνε) ήταν το πολιτικό τέλος μιας πολιτικής ζωής… κι όχι το αποκορύφωμα ενός θεϊκού σχεδίου. Τον καιρό που ο Τζορτζ Μπους έμπαινε στο Αφγανιστάν με εντολή από τον Πανάγαθο (είχε δηλώσει τότε ότι οι εισβολές στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν ήταν εντεταλμένες από τον Θεό) ο Χαμίντ ήτανε μια σταλιά. Πιλάλαγε στο χωριό του αμέριμνος και χρειάστηκε να του πουν ένα σωρό παραμύθια της Χαλιμάς για να δικαιολογήσουν τους βρυχηθμούς του πολέμου. Μέχρι που η καταστροφή έγινε τόσο ορατή και το αίμα τόσο πολύ, ώστε τα παραμύθια αυτοκτόνησαν στο μυαλό των ενηλίκων. Τότε, η μάνα κι ο πατέρας του Χαμίντ, μαζί με κάμποσους άλλους Αφγανούς, νεαρούς κυρίως κατά τον ΟΗΕ, επέλεξαν τη φυγή. Κι η οικογένεια του Χριστού είχε κάποτε φύγει στην Αίγυπτο, καβάλα σ’ ένα γαϊδουράκι για να γλιτώσει από τον Ηρώδη. Στο μεταξύ όμως, το γαϊδουράκια έπαψαν να εξυπηρετούν τόσο τα θεϊκά σχέδια. Τα υποκατέστησαν οι δουλέμποροι. Με το αζημίωτο.
Η οικογένεια του Χαμίντ ήρθε σε μία χώρα - πέρασμα, όχι και τόσο μακρινή, για την οποία είχε ασυνείδητα καλή εντύπωση. Θα προτιμούσε ίσως να τραβήξει βορειότερα και δυτικότερα, αλλά τα κράτη της ευρωπαϊκής ελίτ, αυτά που στήριξαν την εισβολή στο Αφγανιστάν και που τώρα στέλνουν κυανόκρανους τεχνοκράτες στα ελληνικά υπουργεία, έκλεισαν τις θύρες τους κι άφησαν τον Νότο να τα βγάλει πέρα μόνος του. Ο συγκεκριμένος Νότος όμως, εκτός από τον Παρθενώνα, δεν είχε να επιδείξει παρά σκουπίδια. Σκουπίδια όλων των ειδών. Ανθρώπινα σκουπίδια, φλεγόμενα σκουπίδια, τοξικά σκουπίδια, τηλεοπτικά και άλλα… Κι είχε πάψει προ πολλού να τρέφει ασυνείδητα την όποια εκτίμηση για τον εαυτό του. Γι’ αυτό και τα παιδιά του Νότου έπαιζαν με Gormiti, με Barbie και ενίοτε με εκρηκτικά υλικά.
Όταν ο Χριστός ξεψύχησε, οι μαθητές έκαναν την αποκαθήλωσή του και τον έθαψαν με κατάνυξη. Όταν ο Χαμίντ σκοτώθηκε, η Κυβέρνηση περισυνέλεξε από μακριά τα κομμάτια του με τρυφερότητα και κατάπληξη. Ήταν σώμα και αίμα Χαμίντ.
Ο Χριστός ήταν Υιός του Θεού και θυσιάστηκε εκ προμελέτης για να σώσει τους ανθρώπους. Ο Χαμίντ ήταν γιος παράνομου λαθρομετανάστη και θυσιάστηκε εξ αμελείας στην προσπάθεια να σώσει τον εαυτό του από την πείνα και την ανέχεια. Κυριακή των Βαΐων, ο Χριστός μπήκε στα Ιεροσόλυμα επευφημούμενος από τους λίγους, έστω, ανθρώπους που είχαν λάβει το μήνυμά του και πίστευαν σ’ αυτόν. Ο 15χρονος Χαμίντ διαμελίστηκε Κυριακή των Βαΐων, μ’ όλα τα μηνύματά του ανεπίδοτα. Τα Πάθη του Χριστού κράτησαν ολίγα εικοσιτετράωρα. Τα Πάθη του Χαμίντ είναι ζήτημα αν ανεστάλησαν για μερικά εικοσιτετράωρα.
Ένα δευτερόλεπτο πριν σκάσει στα χέρια του το μαγικό εύρημα των σκουπιδιών, το δώρο από τη νονά Ελλάδα, ο Χαμίντ ήταν ακόμα ένα αμφισβητούμενο πλάσμα του βωβού σινεμά των καθημερινών διαδρομών μας. «Που… έχει γεμίσει η Αθήνα από δαύτα, που… δεν χωράνε άλλα, που… τι θέλουν απ’ τη ζωή μας… και γιατί τους επιτρέπεται να σέρνονται έτσι και να μαυρίζουν τον τόπο…». Η βόμβα τού έδωσε πίσω το όνομα και την προσωπική του ιστορία. Το δράμα του δικαιώθηκε όταν τον έβγαλε από την ανθρώπινη σιωπή ο θάνατος, με θάνατο, στα Πατήσια. Ας το πούμε – ποιητική αδεία – θανάτω θάνατον Πατήσια…
Όμως η αντίφαση είναι πολύ νωπή για να παραστήσουμε ότι δεν τη βιώνουμε. Γιατί πονάει τώρα κάτι βαθιά στην καρδιά για τον Χαμίντ; Γιατί θέλουμε να αφήσουμε λουλούδια στα σκαλιά; Γιατί η επικουρική προστασία; Μήπως επειδή είναι πολύ αργά; Μήπως επειδή, όπως έλεγαν και κάποιοι, καλός μετανάστης είναι ο νεκρός μετανάστης; Σκληρό ε;Το τέλος του Χαμίντ, πέρα από την ακριβέστατη σημειολογία του (διαμελίστηκε, διασπάστηκε στις παραμέτρους της πραγματικότητας που ενσάρκωνε) ήταν το πολιτικό τέλος μιας πολιτικής ζωής… κι όχι το αποκορύφωμα ενός θεϊκού σχεδίου. Τον καιρό που ο Τζορτζ Μπους έμπαινε στο Αφγανιστάν με εντολή από τον Πανάγαθο (είχε δηλώσει τότε ότι οι εισβολές στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν ήταν εντεταλμένες από τον Θεό) ο Χαμίντ ήτανε μια σταλιά. Πιλάλαγε στο χωριό του αμέριμνος και χρειάστηκε να του πουν ένα σωρό παραμύθια της Χαλιμάς για να δικαιολογήσουν τους βρυχηθμούς του πολέμου. Μέχρι που η καταστροφή έγινε τόσο ορατή και το αίμα τόσο πολύ, ώστε τα παραμύθια αυτοκτόνησαν στο μυαλό των ενηλίκων. Τότε, η μάνα κι ο πατέρας του Χαμίντ, μαζί με κάμποσους άλλους Αφγανούς, νεαρούς κυρίως κατά τον ΟΗΕ, επέλεξαν τη φυγή. Κι η οικογένεια του Χριστού είχε κάποτε φύγει στην Αίγυπτο, καβάλα σ’ ένα γαϊδουράκι για να γλιτώσει από τον Ηρώδη. Στο μεταξύ όμως, το γαϊδουράκια έπαψαν να εξυπηρετούν τόσο τα θεϊκά σχέδια. Τα υποκατέστησαν οι δουλέμποροι. Με το αζημίωτο.
Η οικογένεια του Χαμίντ ήρθε σε μία χώρα - πέρασμα, όχι και τόσο μακρινή, για την οποία είχε ασυνείδητα καλή εντύπωση. Θα προτιμούσε ίσως να τραβήξει βορειότερα και δυτικότερα, αλλά τα κράτη της ευρωπαϊκής ελίτ, αυτά που στήριξαν την εισβολή στο Αφγανιστάν και που τώρα στέλνουν κυανόκρανους τεχνοκράτες στα ελληνικά υπουργεία, έκλεισαν τις θύρες τους κι άφησαν τον Νότο να τα βγάλει πέρα μόνος του. Ο συγκεκριμένος Νότος όμως, εκτός από τον Παρθενώνα, δεν είχε να επιδείξει παρά σκουπίδια. Σκουπίδια όλων των ειδών. Ανθρώπινα σκουπίδια, φλεγόμενα σκουπίδια, τοξικά σκουπίδια, τηλεοπτικά και άλλα… Κι είχε πάψει προ πολλού να τρέφει ασυνείδητα την όποια εκτίμηση για τον εαυτό του. Γι’ αυτό και τα παιδιά του Νότου έπαιζαν με Gormiti, με Barbie και ενίοτε με εκρηκτικά υλικά.
Όταν ο Χριστός ξεψύχησε, οι μαθητές έκαναν την αποκαθήλωσή του και τον έθαψαν με κατάνυξη. Όταν ο Χαμίντ σκοτώθηκε, η Κυβέρνηση περισυνέλεξε από μακριά τα κομμάτια του με τρυφερότητα και κατάπληξη. Ήταν σώμα και αίμα Χαμίντ.
Και θα ’πρεπε ίσως να μεταλάβουμε από μακριά όλοι το μερίδιό μας. Ένα κομμάτι έγραφε «πόλεμος», ένα άλλο έγραφε «πείνα», ένα τρίτο «δουλεμπόριο», ένα τέταρτο «ανύπαρκτη μεταναστευτική πολιτική», ένα πέμπτο «κακή εκπαίδευση», ένα έκτο «ελλιπής προστασία», ένα έβδομο «προβοκάτσιες», ένα ακόμα «ρατσισμός» κ.λπ., κ.λπ., κ.λπ.
Στην ταφή του Χριστού συμμετείχε ο Ιωσήφ της Αριμαθείας… Εξαίρεση ανάμεσα στους αρχιερείς. Αγάπησε τον θανόντα. Για τον Χαμίντ δεν μίλησε κανείς εκπρόσωπος της Εκκλησίας. Ήταν πολύ απασχολημένοι όλοι, μέρες που ’ναι, με τη λατρεία του Ιησού, και με τα θέματα φορολόγησης της εκκλησιαστικής περιουσίας.
Ο Ιησούς άφησε πίσω του μαθητές. Ο Χαμίντ μια τυφλή αδελφή…
Ο Ιησούς αναστήθηκε. Ο Χαμίντ όχι.
Στην ταφή του Χριστού συμμετείχε ο Ιωσήφ της Αριμαθείας… Εξαίρεση ανάμεσα στους αρχιερείς. Αγάπησε τον θανόντα. Για τον Χαμίντ δεν μίλησε κανείς εκπρόσωπος της Εκκλησίας. Ήταν πολύ απασχολημένοι όλοι, μέρες που ’ναι, με τη λατρεία του Ιησού, και με τα θέματα φορολόγησης της εκκλησιαστικής περιουσίας.
Ο Ιησούς άφησε πίσω του μαθητές. Ο Χαμίντ μια τυφλή αδελφή…
Ο Ιησούς αναστήθηκε. Ο Χαμίντ όχι.
Δημοσιεύθηκε στο Ποντίκι 1-4-2010 στη στήλη της Τζένης.
0 التعليقات:
إرسال تعليق