ΦΟΝΟΙ ΣΤΗΝ ΕΞΟΡΙΑ, ΠΟΥΡΚΟΥΑ;;;Παρατηρείται τα τελευταία χρόνια στις τραγωδίες και τις κωμωδίες που ανεβαίνουν επί σκηνής ότι οι αναφορές, μοντερνικές και μεταμοντερνικές, στα παρακμιακά χαρακτηριστικά της εποχής, συνήθως ανάγονται στα σκυλάδικα, την επικοινωνιακή ελαφρότητα, την κακογουστιά, τη λαϊκή ψυχανάλυση κι άλλα παθογενή της καθημερινότητας, αλλά σπανίως στον Λευκό Οίκο, ας πούμε, ή τις Τράπεζες ή τις Εταιρείες (έστω όταν δεν είναι... χορηγοί αυτών των παραστάσεων) και τα λοιπά άδυτα της Λαίδης Μάκβεθ... Θα μου πείτε ότι τέτοιες παρομοιώσεις και οι συνακόλουθοι συνειρμοί θα μπορούσαν να θεωρηθούν στρατευμένη τέχνη,
μπανάλ ακαδημαϊσμοί, σοσιαλιστικός ρεαλισμός κι άλλα ξεπερασμένα τέτοια κουραστικάΣωστόν! Οι ακατάληπτες συσχετίσεις και οι άνευ αιτίας, λόγου και σκοπού εξυπνακισμοί είναι πιο ορθολογικές προσεγγίσεις, πιο σύγχρονες θεάσεις, πιο ενδιαφέρουσες προτάσεις για τα ανθρώπινα και πιο χρήσιμη σπατάλη ψυχής...Η παράσταση των νεκρών.Δεν φθάνει που σκοτώθηκαν οι δέκα Γάλλοι στρατιωτικοί στο Αφγανιστάν - στου διάολου τη Μάνα, αν δεχθούμε ότι οι Ταλιμπάν είναι η σπορά των δαιμόνων.
Δεν φθάνει που σκοτώθηκαν σαν τα σκυλιά στο αμπέλι, καθ' ότι τους πήραν οι Αμερικανοί για κουνάβια και τους δολοφόνησαν - όχι, δεν έφθασαν όλα αυτά, αλλά πακετάρισαν τους σκοτωμένους, τους σκέπασαν με ωραίες τρικολόρε και τους παρέταξαν σε σχηματισμό σφήνας μπροστά απ' την πρόσοψη του Μεγάρου των Απομάχων στο Παρίσι για ένα τελευταίο σόου.Αποδίδοντας βεβαίως «τιμές»-χαιρετούρες οι αξιωματικοί, δακρυσμένος ο Πρόεδρος και η Κάρλα, αριστερά η μπάντα της αεροπορίας ταρατατζούμ τη Μασσαλιώτιδα, δεξιά η μπάντα της Λεγεώνας ταρατατζούμ πάλι τη Μασσαλιώτιδα, στο πιο αργό και πένθιμο αυτή, μπαμπαμπούμ οι συνήθεις βολές στον αέρα, ένας επίσκοπος, τέσσερις παπάδες κι οχτώ παπαδάκια να ψέλνουν τιρερέμ λατινιστί, αγήματα όλων των Σωμάτων με τον ουρανό της πόλης να συμμετέχει στο πένθος.
Μια παράσταση για τις μάζες, για την τηλεόραση, χυδαία και άτιμη. Που σκυλεύει τους σκοτωμένους στρατιωτικούς προσφέροντας «τιμές» όχι στους πεσόντες, αλλά στον ναρκισσισμό στην ιδιοτέλεια στην ακόρεστη βουλιμία για λεφτά εκείνων που τους έστειλαν στην άκρη του κόσμου να σκοτωθούν υπέρ Δημοκρατίας (εδώ οι νεκροί γελούν), υπέρ Ελευθερίας (εδώ οι νεκροί τρίζουν τα δόντια τους), υπέρ Ηρωίνης (εδώ οι νεκροί βρίσκουν κάποια λογική εξήγηση για την τύχη τους) και γεωπολιτικών συμφερόντων, έτσι όπως τα εννοούν αυτοί που έσφαξαν τους 
παππούδες των νεκρών στο Βερντέν, τους πατεράδες τους στο Αουσβιτς, οι ίδιοι που θα σφάξουν και τα παιδιά των νεκρών στο επόμενο θέατρο επιχειρήσεων που θα αποφασίσει ο Μπους, ο Σαρκοζί ή η κάθε άλλη σοβαροφανής πολεμοκάπηλη ύαινα.
παππούδες των νεκρών στο Βερντέν, τους πατεράδες τους στο Αουσβιτς, οι ίδιοι που θα σφάξουν και τα παιδιά των νεκρών στο επόμενο θέατρο επιχειρήσεων που θα αποφασίσει ο Μπους, ο Σαρκοζί ή η κάθε άλλη σοβαροφανής πολεμοκάπηλη ύαινα. Τα τύμπανα της μπάντας είναι τα τύμπανα του πολέμου, του κάθε άδικου πολέμου, κι άδικος είναι κάθε πόλεμος που δεν είναι αμυντικός. Η Δύση δεν αμύνεται κατά της «τρομοκρατίας» στο Αφγανιστάν, τουλάχιστον όχι όσον οι πετρελαιάδες των ΗΠΑ αλληλοσυνευρίσκονται με τους πετρελαιάδες των Αράβων - είτε της Οικογένειας Μπιν Λάντεν, είτε της Οικογένειας Μοσάντ. Αυτά τα τύμπανα ξυπνάνε τα φαντάσματα των νεκρών. Όλων των πολέμων, δίκαιων και άδικων. Διότι ο πόλεμος δεν κάνει διακρίσεις - όλοι οι πόλεμοι από κτίσεως κόσμου πρώτα τους αμάχους αφανίζουν. Και οι «αμερικανιές» για παράπλευρες απώλειες ή οι κορκοδείλιοι λυγμοί για τα «αθώα θύματα» είναι το ίδιο υποκριτικά με όλα αυτά τα μιλιταριστικά καραγκιοζιλίκια για τους πεσόντες - στην πραγματικότητα, θυσιασμένους.
Ποια «οδύνη της Γαλλίας»; Οταν τελειώσει η τελετή και παραχώσουν τα φέρετρα, η Γαλλία θα έχει ένα ακόμα προηγούμενο στη σημειολογία του πολέμου. Καθ' ότι αυτό είναι η τελετή: καθ-ιερώνει το ζητούμενο: τη νομιμοποίηση της σφαγής.
Καμία Γαλλία δεν έστειλε τα παιδιά της να πάνε να σκοτωθούν στα παπαρουνοχώραφα του Πακιστανοαφγανιστάν για τα πετροδολάρια των Εταιρειών. 
Η άρχουσα τάξη της χώρας τούς έστειλε. Η πλουτοκρατία της και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι, ο κάθε Σαρκοζί μετά Κάρλας ή άνευ, η κάθε Σεγκολέν, ο κάθε Μπλαιρ ή οποιοδήποτε άλλο εκλεγμένο τηβεννοφόρο παλιόσκυλο.
Για την τιμή του πετρελαίου κι όχι την τιμή της πατρίδας σκοτώθηκαν οι δέκα Γάλλοι (και χιλιάδες άλλοι) φουκαράδες· και στην τιμή των επιτοκίων αποδίδουν τιμές οι μπάντεςκι όχι στους μισθοφόρους ή παιδιά του λαού ή εκπαιδευμένους δολοφόνους ή λεγεωνάριους ή αλεξιπτωτιστές ή ό,τι άλλο σκοτώθηκε εκεί, στου διάολου τη Μάνα...
Δολοφόνοι κι Εγκληματίες Πολέμου είναι όσοι επιτίθενται οπουδήποτε και για οποιονδήποτε λόγο - κι όλοι οι ηγέτες της Δύσης ενέχονται σε επιθέσεις. Αμεσες είτε έμμεσες μέσω των ανδρεικέλων τους. Όλο και πιο πολλές, όλο και πιο συχνές...
0 التعليقات:
إرسال تعليق