Στο φαράγγι της Σαμαριάς με βατραχοπέδιλα.
Περιηγητική εκλογολογία, no 1Είναι ωραίο να βάζουμε στόχους, να υπολογίζουμε μια καλή μέρα κάθε πρωί στους αγαπημένους μας ανθρώπους και να τελειώνουμε τη μέρα με μια καληνύχτα σε ένα καινούργιο, άγνωστο, διαφορετικό αλληλέγγυο συνάνθρωπο που ανταμώσαμε στην Οδύσσεια μιάς μέρας.
Εκείνο το πρωί η μέρα ξεκίνησε πουρνό 5,30 π.μ. γιατί το δρομολόγιο του ΚΤΕΛ Χανίων για Ομαλό ξεκίναγε 6,15 π.μ. «Να πάρω το ντουφέκι μου την όμορφη πατρώνα» λέει ο στίχος του αγαπημένου ριζίτικου του Ελευθέριου Βενιζέλου, τον είχαμε επισκεφτεί τις προάλλες στο τάφο του εκεί στο Ακρωτήρι και τον ρώτησα μέσα μου, τι να ψηφίσω; Μου απάντησε με το επίγραμμα στο τάφο του, νομίζω σε εξομολόγηση από καρδιάς: « Ο προκείμενος νεκρός, αγαπητοί φίλοι, ήταν ένας αληθινός άνδρας με μεγάλο θάρρος με αυτοπεποίθηση και δια εαυτού και δια τον λαόν του οποίου εκλήθη να κυβερνήσει. Ίσως έκανε πολλά σφάλματα αλλά ποτέ δεν του απέλιπε θάρρος, ποτέ δεν υπήρξε μοιρολάτρης διότι ποτέ δεν επερίμενε από τη μοίρα του να ιδεί τη χώρα του προηγμένη αλλά έθεσε εις την υπηρεσίαν της όλο το πυρ που είχε μέσα του, κάθε δύναμη ψυχική και σωματική.»
Επαέ γιάντες[1] πως κρινόντανε τα μεγάλα πρόσωπα που ζητάγανε τη ψήφο μας, είχαν ήθος, είχαν μπέσα, είχαν αποτέλεσμα στο πρόσφατο ιστορικό παρελθόν . Τι είναι άλλωστε η ψήφος, σκεφτόμουνα με το λεωφορείο να σκαρφαλώνει τα Λευκά Ορη προς τον Ομαλό, μιά μπαλωθιά κάθε τέσσερα χρόνια , πολύτιμη και σημαντική με κρότο αλλά και προσωπικότητα, γιατί να την χαραμίσουμε έτσι για πλάκα. Μια σειρά αγώνες και προσπάθειες της ζωής στο ενδιάμεσο χρονικό διάστημα αυτά που κάνουμε όλοι, αυτά δεν είναι ψήφος, δεν είναι επιλογές ζωής; Το φως της Ανατολής 6,41 π.μ., εκείνη την ημέρα μούδοκε την ιδέα, να αυτό που πάμε να κάνουμε τώρα μια δύσκολη διέλευση του φαραγγιού της Σαμαριάς στη καλοκαιρινή ντάλα του Αυγούστου μοιάζει με την πνευματική αναζήτηση των ημερών που να δώσω ψήφο εμπιστοσύνης που να επισημάνω αρνητικά φαινόμενα σε πρακτικές κομμάτων και υποψηφίων.(να αρνηθώ την ψήφο, να μαυρίσω).
Στα 1236 μέτρα υψόμετρο του Ξυλόσκαλου ένα ρίγος συγκίνησης περνάει τα εσωτερικά μας, απλωσιά αγιάζι και ψηλά οι κορφές δεξιά το Ψηλάφι (2000μ) και ο Γκίγκιλος 2085μ αριστερά ο Καλλέργης 1680μ και η Μελινταού 2133μ.Ψηλά βουνά μου μενεξιά στα σύννεφα ζωσμένα. Κάτι σαν το εφηβικό ξεκίνημα της ζωής αρχινάει μια τραχιά κατάβαση από το ένα πλατύσκαλο στο παρακάτω, ταχύ βήμα γοργό στο φιδωτό μονοπάτι σκοντάφτοντας στο μπροστινό σας κατεβαίνοντας μια προδιαγεγραμμένη πορεία γρήγορα με κουραστικό ρυθμό που η φορά του εδάφους διάλεξε για μας. Ξέχασα να σας πώ πως σημασία έχει η παρέα, σε τέτοια τολμήματα όπως ακριβώς και στη ζωή, και εκτός από την πολυπληθή δική μας παρέα το 70% των 2500 συνοδοιπόρων σήμερα είναι Γάλλοι, δεν λείπουν οι Πολωνοί, οι Τσέχοι οι Γερμανοί και οι Ιταλοί όμως η γλωσσική υπεροχή στο πέρασμα των Σφακιανών βουνών είναι σήμερα η Γαλλική γλώσσα, τζιτζίκια, το κελάρυσμα του νερού και το βουητό του αγέρα φαντάζουν άλλα ακούσματα-γλώσσες στη Βαβέλ του φαραγγιού μας. Οπως τελειώνει το νεανικό ξεκίνημα της ζωής σε πιάνει η ορμή της κατηφόρας και δεν προλαβαίνεις να θαυμάσεις γύρω σου τη φύση, τα παιγνίδια του ήλιου με τις φυλλωσιές, την απειλή από τους λιθώνες ή τις σάρες και την επιβλητική θωριά των βράχων ,των μαδάρων[2] με τη σκόρπια βλάστηση στα κεφάλια μας. Πατημασιά χοροπηδηχταριό κούραση για τους άμαθους μηριαίους και κνημιαίους μέριασε χωρίς να το καταλάβεις τα 4 πρώτα χιλιόμετρα.
Το ένα τρίτο του φαραγγιού, το ένα τρίτο της ζωής στη τσίτα του αγέρα, στη ρίζα της ενηλίκου αναπαραγωγικής ζωής. να και το πέτρινο εκκλησάκι του Αη Νικόλα τριγυρισμένο από αιώνια θεόρατα κυπαρίσσια.! «Η τεράστια αντοχή του ξύλου τους ,γράφει ο καθηγητής Γαλλικών και φυσιολάτρης Αντώνης Αλιμπέρτης , κάπου(εκδόσεις Μύστις) ήταν η αιτία της μεγάλης σπατάλης που έγινε απο τα πανάρχαια χρόνια. Και που δεν χρησιμοποιήθη-καν ! Στη Κνωσό στη Φαιστό στην Αίγυπτο, στην κατασκευή πλοίων κ.α. Τόσο μεγάλη ήταν η χρήση τους που το 1414 η Βενετία απαγόρευσε την εξαγωγή κρητικού κυπαρισσιού.» 
Εδώ είναι το βασίλειο της πέτρας, ότι έχει κατεβάσει το νερό είναι με τη μορφή της πέτρας τα μικρά και τα μεγάλα προβλήματα της ατομικής μας ζωής. Μια ζωή αγωνία να βρούμε τα σωστά πατήματα, να μην γλιστρήσουμε να αποφύγουμε το πετροβολιτό. Ποιός μας πετροβολάει στη μέση της δούλεψης μας, ποιοί σβήνουν τα χαμένα μας όνειρά, ποιοί μας είπανε υποσχέσεις ψεύτικες, ποιές χίμαιρες και λάμιες μας πλάνεψαν σαν αγάπη για τη δύναμη, που σκοτωμός γενήκαν....Το βλέμμα νοιώθει ένα γύρω τη μαγεία μα λίγο να στραβώσει στη θωριά των ορεινών όγκων δεξιά και ζερβά του αντικρίζει το
δικομματισμό, αυτό το πλάνο σύστημα που περιέχει την επίφαση της δημοκρατίας και την 
ψευδαίσθηση της ελευθερίας. Βλέπω ένα γύρω την διαφθορά την αναξιοκρατία, τον κυνισμό για το χρήμα, την κάλυψη για τον δικό μας που διάλεξε κόμμα εξουσίας όχι από ιδεολογία αλλά για να προχωρήσει τις μπινιές του, βλέπω τα αδύναμα ανθρωπάκια της εξαγορασμένης ψήφου να πιστώνουν την ψήφο τους σαν ένα πήδημα ενός κρι κρί μετέωρο και ανασφαλές από βράχο σε βράχο. Πόσα φιλτραρισμένα μας πουλάει η ενημέρωση, πόσο μας φωτίζουν οι ίσκιοι, πόσο απειλητικά στέκουν πάνωθέ μας τα βουνά μυρμηγκάκια εμείς στο πέρασμά μας έχουμε δρόμο να διαβούμε...Το νερό δεν το βλέπεις εδώ το υποθέτεις έχει κάνει στο πέρασμα του χρόνου το κατόρθωμά του, έχει κάνει το φυσικό του πέρασμα μέσα από το βουνό , μα μήπως αυτό το πεζοπορικό πέρασμά μας από τη ζωή του φαραγγιού δεν είναι ένα άγγιγμα, ένας αμοιβαίος σεβασμός μια κατανόηση και μιά νίκη πέρασμα από τις δυσκολίες του. Δύσκολα να διαβείς τα μετερίζια του δικομματισμού, έχω δεί αντρόγυνα στο ίδιο σπίτι όταν βομβαρδίζονται από τους καταλληλότερους και τους αυτοδύναμους για τη τσέπη τους, τους νόμους τους , τον έλεγχο τους να κλατάρουν και να μοιράζουν τη ψήφο συνεννοημένοι στα δυο μεγάλα κόμματα “για να είναι ΄με τους νικητές” και ας χάνουν οι λύσεις στα προβλήματα της ζωής για τέσσερα χρόνια από τους υποτιθέμενους «υπηρέτες τους».Δεν είναι τυχαίο στα δύο αρχηγικά κόμματα εξουσίας οι θεσμικοί εκπρόσωποι του λαού (υποτίθεται) υψώνουν όλο και περισσότερο τη φωνή τους ώστε να υλοποιείται ο ρόλος τους στη Βουλή, στην περίφημη κατά συνείδηση ψήφο, ενώ τους πετροβολούν (τους εξαφανίζουν από την επικαιρότητα)οι εκδότες σε κάθε αβέβαιο βήμα από την κατεύθυνση της ολιγαρχίας.
Ομως δεν έχει άλλο από το να διαβούμε, να περάσουμε τα στενά της σκέψης μας και να ξεπεράσουμε τη κούραση, τον εαυτό μας να οραματιστούμε παιδεία, δάση υγεία, χαμόγελο τραγούδι άντε και στην άκρη του δρόμου τη δροσιά της θάλασσας το ήσυχο λιμάνι της Αγίας Ρουμέλης. Το διάβα της ζωής είναι μαγευτικό και κούραση γεμάτο σαν το φαράγγι μας. Οι ευκαιρίας που σου δίνει ο μίτος της Αριάδνης είναι να διαβείς τα περάσματα των δυσκολιών, να ξεπεράσουμε με υπολογισμό το χώρο που απειλούν οι ογκόλιθοι των
πετρωμάτων. Στο φαράγγι το πετυχαίνουν οι περσότεροι στην πολιτική ζωή της χώρας ελάχιστοι ξεφεύγουν από το μαντρί, ενημερώνονται βρίσκουν διέξοδο μια λύση στο μέτρο της πρωτοπορίας, στη πρακτική του εφικτού στο όραμα της κοινωνικής δικαιοσύνης, της συλλογικής αλληλεγγύης με μυρουδιά πραγματικότητας όμως, όχι τα φούμαρα που θα θέλαμε όλοι να ακούμε. Στα δύο τρίτα της πορείας φτάσαμε κιόλας στα 300 μέτρα υψόμετρο να αντικρίζουμε όλο και περισσότερο ανθρώπων έργα το συνοικισμό της Σαμαριάς εγκαταλειμμένο από το 1962 μέσα στο φαράγγι, βρύσες γιοφύρια, εξώστες και διάσελα αναπαμού, αυτά που μας δίνουν ανάσες πολύτιμες και αναμνήσεις και γνώσεις. Ελαιοτριβείο, νερόμυλοι, σπίτια καμαρόκτιστα από ξηρολιθοδομή χωρίς αρμό για σύνδεση όπως οι κούμοι[3] και τα μητάτα[4] του βουνού έρχονται από άλλες εποχές λένε τόσα λίγα στη εποχή του αλουμινίου και του γυαλιού. Μετά το Κεφαλόβρυσο στο 10ο χλμ το νερό μας θυμίζει την ύπαρξή μας, η σκόνη την κούρασή μας, οι ίσκιοι τους φόβους μας και τα μάτια μας αντικρίζουν σε τρία σημεία τα παράλληλα τείχη των βράχων σε μια απειλητική σύμπτωση τις πόρτες που θαρρείς έχασες το δρόμο για τη θάλασσα. Στο 11ο χλμ κάπου 200 μέτρα από το εκκλησάκι της Μεταμόρφωσης παίρνουν τα μυαλά μας αέρα οι λεγόμενες Τρύπες αέρα μεταφέρουν άλλοτε δροσερό και άλλοτε ζεστό αέρα σε ένα ρεύμα που σε κάνει να σκιρτάς, έχεις μπροστά σου πέτρινους δράκους με ρουθούνια που βρυχώνται.
Πόσοι εχθροί κρατήθηκαν σε αυτά τα φυσικά περάσματα σε όλες τις ιστορικές περιόδους. Τώρα εμείς ειρηνικοί πεζοπόροι νοιώθουμε περατάρηδες αριστεροί πρωτοποριακών ιδεών, να μην σκαλώσεις στα σκληρά ,να διαβείς να προσπεράσεις. Μόνο που η προσπάθεια τούτη φαντάζει σαν περπάτημα στην ουτοπία, σαν ένα πέρασμα του Φάραγγα όπως το λένε οι Κρήτες με άβολα παπούτσια σαν βατραχοπέδιλα. Ετσι τα βήματα είναι πατούχικα, ανορθόδοξα και γραφικά νοιώθεις τα βουνά να ξεραίνονται στα γέλια. Έλλειψη ενωτικότητας, σεβασμού στη διαφορετικότητα, κομπορρημοσύνη, κυριαρχία στον ισοδύναμο μαρτυράει καθόλου σεβασμό στον αδύνατο ,τον εξ ορισμού θεό και προσκυνητή της Αριστεράς. Κρυφογελούν γιατί μάντεψε κανείς τη σκέψη μου ή πορεύονται το τελευταίο κομμάτι του δρόμου και ένα ακόμη μαρτύριο νοιώθουμε με χαρά πως παίρνει τέλος;; Κατέβαζε πολύ νερό κάποτε, τους δρόμους του ακολουθάμε, εκεί ζούμε και χαιρόμαστε τη δημιουργία και αυτό το φυσικό δρόμο της αναζήτησης ποτέ δεν θα τον άλλαζα από μια σύγχρονη ας πούμε νεροτσουλήθρα με τον τεχνικό ίλιγγο των πολλών εισιτηρίων, με το γκαζόν της συμφοράς και το ταχυφαγείο πλαστικών τροφών δίπλα, μην χάσουμε καμιά θερμίδα. Ο ιδρώτας τώρα πιά δεν μας χαλάει αλλά εκείνη η τελευταία μπόχα από τις
απέραντες στάνες στο ίσιωμα προς τη θάλασσα κάνει το ταξίδι μελαγχολικό και γερασμένο. Βρε πως κουραστήκαμε πως ζητάμε πια τα εύκολα μονοπάτια που μας βγάζουν στο τέρμα. Το νερό του φαραγγιού βρήκε πάλι βαθύ αυλάκι να κυλήσει και εμείς άν είμαστε τυχεροί θα παρατηρήσουμε το αρωματικό φυτό δίκταμο με τα ροζ λουλουδάκια επουλωτικό των πληγών όπως μας μετέφεραν χρόνια τώρα ο Ιπποκράτης , ο Θεόφραστος και ο Διοσκουρίδης Οι χαμένες μάχες της Αριστεράς έχουν πληγιάσει τα γέρικα κορμιά ,έχουν κιοτέψει νεώτερους έχουν κάνει σκιές του εαυτού τους κάποιους άλλους. Μια και το Φραγκοκάστελο είναι μόνο 12 χλμ από την χώρα Σφακιών έρχεται στο νου ο μύθος των 
Δρουσουλιτών ,των αδικοχαμένων εθελοντών πολεμιστών από την Ήπειρο που βγαίνουν οι σκιές τους εκεί στο Μάη-Ιούνη λίγο πριν την Ανατολή στη Νότια Κρήτη, οι πολεμιστές με ιδανικά την ελευθερία που με αρχηγό τον Χατζημιχάλη Νταλιάνη το 1828 πολέμησαν άτσαλα στο κάμπο τον πολλαπλάσιο εχθρό και τώρα το ηρωικό τους χάσιμο γίνεται η μυστηριακή απεικόνιση των ίσκιων τους στη πλευρά της θάλασσα στη πρωινή δροσιά Αργότερα λιγότεροι Σφακιανοί πήραν γδικιωμό ξεκλήρισαν τους σφαγείς Τούρκους παρασέρνοντας τους στο παραδίπλα φαράγγι του Ίμβρου με στρατήγημα. Τα μεγάλα με τα μικρά πάνε χέρι χέρι προκαλούν να κουραστείς, να σκεφτείς και να πονέσεις. 
Διάλεξε για σένα το σωστό και τίποτα δεν πάει χαμένο γίνεται θρύλος και ίσκιος μέσα σε ένα φαράγγι, ακόμα και άν το βαδίζουμε χωρίς πεζοπορικό εξοπλισμό αλλά με κάτι από βατραχοπέδιλα.
Περιηγητική εκλογολογία, no 1Είναι ωραίο να βάζουμε στόχους, να υπολογίζουμε μια καλή μέρα κάθε πρωί στους αγαπημένους μας ανθρώπους και να τελειώνουμε τη μέρα με μια καληνύχτα σε ένα καινούργιο, άγνωστο, διαφορετικό αλληλέγγυο συνάνθρωπο που ανταμώσαμε στην Οδύσσεια μιάς μέρας.
Εκείνο το πρωί η μέρα ξεκίνησε πουρνό 5,30 π.μ. γιατί το δρομολόγιο του ΚΤΕΛ Χανίων για Ομαλό ξεκίναγε 6,15 π.μ. «Να πάρω το ντουφέκι μου την όμορφη πατρώνα» λέει ο στίχος του αγαπημένου ριζίτικου του Ελευθέριου Βενιζέλου, τον είχαμε επισκεφτεί τις προάλλες στο τάφο του εκεί στο Ακρωτήρι και τον ρώτησα μέσα μου, τι να ψηφίσω; Μου απάντησε με το επίγραμμα στο τάφο του, νομίζω σε εξομολόγηση από καρδιάς: « Ο προκείμενος νεκρός, αγαπητοί φίλοι, ήταν ένας αληθινός άνδρας με μεγάλο θάρρος με αυτοπεποίθηση και δια εαυτού και δια τον λαόν του οποίου εκλήθη να κυβερνήσει. Ίσως έκανε πολλά σφάλματα αλλά ποτέ δεν του απέλιπε θάρρος, ποτέ δεν υπήρξε μοιρολάτρης διότι ποτέ δεν επερίμενε από τη μοίρα του να ιδεί τη χώρα του προηγμένη αλλά έθεσε εις την υπηρεσίαν της όλο το πυρ που είχε μέσα του, κάθε δύναμη ψυχική και σωματική.»
Επαέ γιάντες[1] πως κρινόντανε τα μεγάλα πρόσωπα που ζητάγανε τη ψήφο μας, είχαν ήθος, είχαν μπέσα, είχαν αποτέλεσμα στο πρόσφατο ιστορικό παρελθόν . Τι είναι άλλωστε η ψήφος, σκεφτόμουνα με το λεωφορείο να σκαρφαλώνει τα Λευκά Ορη προς τον Ομαλό, μιά μπαλωθιά κάθε τέσσερα χρόνια , πολύτιμη και σημαντική με κρότο αλλά και προσωπικότητα, γιατί να την χαραμίσουμε έτσι για πλάκα. Μια σειρά αγώνες και προσπάθειες της ζωής στο ενδιάμεσο χρονικό διάστημα αυτά που κάνουμε όλοι, αυτά δεν είναι ψήφος, δεν είναι επιλογές ζωής; Το φως της Ανατολής 6,41 π.μ., εκείνη την ημέρα μούδοκε την ιδέα, να αυτό που πάμε να κάνουμε τώρα μια δύσκολη διέλευση του φαραγγιού της Σαμαριάς στη καλοκαιρινή ντάλα του Αυγούστου μοιάζει με την πνευματική αναζήτηση των ημερών που να δώσω ψήφο εμπιστοσύνης που να επισημάνω αρνητικά φαινόμενα σε πρακτικές κομμάτων και υποψηφίων.(να αρνηθώ την ψήφο, να μαυρίσω).
Στα 1236 μέτρα υψόμετρο του Ξυλόσκαλου ένα ρίγος συγκίνησης περνάει τα εσωτερικά μας, απλωσιά αγιάζι και ψηλά οι κορφές δεξιά το Ψηλάφι (2000μ) και ο Γκίγκιλος 2085μ αριστερά ο Καλλέργης 1680μ και η Μελινταού 2133μ.Ψηλά βουνά μου μενεξιά στα σύννεφα ζωσμένα. Κάτι σαν το εφηβικό ξεκίνημα της ζωής αρχινάει μια τραχιά κατάβαση από το ένα πλατύσκαλο στο παρακάτω, ταχύ βήμα γοργό στο φιδωτό μονοπάτι σκοντάφτοντας στο μπροστινό σας κατεβαίνοντας μια προδιαγεγραμμένη πορεία γρήγορα με κουραστικό ρυθμό που η φορά του εδάφους διάλεξε για μας. Ξέχασα να σας πώ πως σημασία έχει η παρέα, σε τέτοια τολμήματα όπως ακριβώς και στη ζωή, και εκτός από την πολυπληθή δική μας παρέα το 70% των 2500 συνοδοιπόρων σήμερα είναι Γάλλοι, δεν λείπουν οι Πολωνοί, οι Τσέχοι οι Γερμανοί και οι Ιταλοί όμως η γλωσσική υπεροχή στο πέρασμα των Σφακιανών βουνών είναι σήμερα η Γαλλική γλώσσα, τζιτζίκια, το κελάρυσμα του νερού και το βουητό του αγέρα φαντάζουν άλλα ακούσματα-γλώσσες στη Βαβέλ του φαραγγιού μας. Οπως τελειώνει το νεανικό ξεκίνημα της ζωής σε πιάνει η ορμή της κατηφόρας και δεν προλαβαίνεις να θαυμάσεις γύρω σου τη φύση, τα παιγνίδια του ήλιου με τις φυλλωσιές, την απειλή από τους λιθώνες ή τις σάρες και την επιβλητική θωριά των βράχων ,των μαδάρων[2] με τη σκόρπια βλάστηση στα κεφάλια μας. Πατημασιά χοροπηδηχταριό κούραση για τους άμαθους μηριαίους και κνημιαίους μέριασε χωρίς να το καταλάβεις τα 4 πρώτα χιλιόμετρα.
Το ένα τρίτο του φαραγγιού, το ένα τρίτο της ζωής στη τσίτα του αγέρα, στη ρίζα της ενηλίκου αναπαραγωγικής ζωής. να και το πέτρινο εκκλησάκι του Αη Νικόλα τριγυρισμένο από αιώνια θεόρατα κυπαρίσσια.! «Η τεράστια αντοχή του ξύλου τους ,γράφει ο καθηγητής Γαλλικών και φυσιολάτρης Αντώνης Αλιμπέρτης , κάπου(εκδόσεις Μύστις) ήταν η αιτία της μεγάλης σπατάλης που έγινε απο τα πανάρχαια χρόνια. Και που δεν χρησιμοποιήθη-καν ! Στη Κνωσό στη Φαιστό στην Αίγυπτο, στην κατασκευή πλοίων κ.α. Τόσο μεγάλη ήταν η χρήση τους που το 1414 η Βενετία απαγόρευσε την εξαγωγή κρητικού κυπαρισσιού.» 
Εδώ είναι το βασίλειο της πέτρας, ότι έχει κατεβάσει το νερό είναι με τη μορφή της πέτρας τα μικρά και τα μεγάλα προβλήματα της ατομικής μας ζωής. Μια ζωή αγωνία να βρούμε τα σωστά πατήματα, να μην γλιστρήσουμε να αποφύγουμε το πετροβολιτό. Ποιός μας πετροβολάει στη μέση της δούλεψης μας, ποιοί σβήνουν τα χαμένα μας όνειρά, ποιοί μας είπανε υποσχέσεις ψεύτικες, ποιές χίμαιρες και λάμιες μας πλάνεψαν σαν αγάπη για τη δύναμη, που σκοτωμός γενήκαν....Το βλέμμα νοιώθει ένα γύρω τη μαγεία μα λίγο να στραβώσει στη θωριά των ορεινών όγκων δεξιά και ζερβά του αντικρίζει το
δικομματισμό, αυτό το πλάνο σύστημα που περιέχει την επίφαση της δημοκρατίας και την 
ψευδαίσθηση της ελευθερίας. Βλέπω ένα γύρω την διαφθορά την αναξιοκρατία, τον κυνισμό για το χρήμα, την κάλυψη για τον δικό μας που διάλεξε κόμμα εξουσίας όχι από ιδεολογία αλλά για να προχωρήσει τις μπινιές του, βλέπω τα αδύναμα ανθρωπάκια της εξαγορασμένης ψήφου να πιστώνουν την ψήφο τους σαν ένα πήδημα ενός κρι κρί μετέωρο και ανασφαλές από βράχο σε βράχο. Πόσα φιλτραρισμένα μας πουλάει η ενημέρωση, πόσο μας φωτίζουν οι ίσκιοι, πόσο απειλητικά στέκουν πάνωθέ μας τα βουνά μυρμηγκάκια εμείς στο πέρασμά μας έχουμε δρόμο να διαβούμε...Το νερό δεν το βλέπεις εδώ το υποθέτεις έχει κάνει στο πέρασμα του χρόνου το κατόρθωμά του, έχει κάνει το φυσικό του πέρασμα μέσα από το βουνό , μα μήπως αυτό το πεζοπορικό πέρασμά μας από τη ζωή του φαραγγιού δεν είναι ένα άγγιγμα, ένας αμοιβαίος σεβασμός μια κατανόηση και μιά νίκη πέρασμα από τις δυσκολίες του. Δύσκολα να διαβείς τα μετερίζια του δικομματισμού, έχω δεί αντρόγυνα στο ίδιο σπίτι όταν βομβαρδίζονται από τους καταλληλότερους και τους αυτοδύναμους για τη τσέπη τους, τους νόμους τους , τον έλεγχο τους να κλατάρουν και να μοιράζουν τη ψήφο συνεννοημένοι στα δυο μεγάλα κόμματα “για να είναι ΄με τους νικητές” και ας χάνουν οι λύσεις στα προβλήματα της ζωής για τέσσερα χρόνια από τους υποτιθέμενους «υπηρέτες τους».Δεν είναι τυχαίο στα δύο αρχηγικά κόμματα εξουσίας οι θεσμικοί εκπρόσωποι του λαού (υποτίθεται) υψώνουν όλο και περισσότερο τη φωνή τους ώστε να υλοποιείται ο ρόλος τους στη Βουλή, στην περίφημη κατά συνείδηση ψήφο, ενώ τους πετροβολούν (τους εξαφανίζουν από την επικαιρότητα)οι εκδότες σε κάθε αβέβαιο βήμα από την κατεύθυνση της ολιγαρχίας.Ομως δεν έχει άλλο από το να διαβούμε, να περάσουμε τα στενά της σκέψης μας και να ξεπεράσουμε τη κούραση, τον εαυτό μας να οραματιστούμε παιδεία, δάση υγεία, χαμόγελο τραγούδι άντε και στην άκρη του δρόμου τη δροσιά της θάλασσας το ήσυχο λιμάνι της Αγίας Ρουμέλης. Το διάβα της ζωής είναι μαγευτικό και κούραση γεμάτο σαν το φαράγγι μας. Οι ευκαιρίας που σου δίνει ο μίτος της Αριάδνης είναι να διαβείς τα περάσματα των δυσκολιών, να ξεπεράσουμε με υπολογισμό το χώρο που απειλούν οι ογκόλιθοι των
πετρωμάτων. Στο φαράγγι το πετυχαίνουν οι περσότεροι στην πολιτική ζωή της χώρας ελάχιστοι ξεφεύγουν από το μαντρί, ενημερώνονται βρίσκουν διέξοδο μια λύση στο μέτρο της πρωτοπορίας, στη πρακτική του εφικτού στο όραμα της κοινωνικής δικαιοσύνης, της συλλογικής αλληλεγγύης με μυρουδιά πραγματικότητας όμως, όχι τα φούμαρα που θα θέλαμε όλοι να ακούμε. Στα δύο τρίτα της πορείας φτάσαμε κιόλας στα 300 μέτρα υψόμετρο να αντικρίζουμε όλο και περισσότερο ανθρώπων έργα το συνοικισμό της Σαμαριάς εγκαταλειμμένο από το 1962 μέσα στο φαράγγι, βρύσες γιοφύρια, εξώστες και διάσελα αναπαμού, αυτά που μας δίνουν ανάσες πολύτιμες και αναμνήσεις και γνώσεις. Ελαιοτριβείο, νερόμυλοι, σπίτια καμαρόκτιστα από ξηρολιθοδομή χωρίς αρμό για σύνδεση όπως οι κούμοι[3] και τα μητάτα[4] του βουνού έρχονται από άλλες εποχές λένε τόσα λίγα στη εποχή του αλουμινίου και του γυαλιού. Μετά το Κεφαλόβρυσο στο 10ο χλμ το νερό μας θυμίζει την ύπαρξή μας, η σκόνη την κούρασή μας, οι ίσκιοι τους φόβους μας και τα μάτια μας αντικρίζουν σε τρία σημεία τα παράλληλα τείχη των βράχων σε μια απειλητική σύμπτωση τις πόρτες που θαρρείς έχασες το δρόμο για τη θάλασσα. Στο 11ο χλμ κάπου 200 μέτρα από το εκκλησάκι της Μεταμόρφωσης παίρνουν τα μυαλά μας αέρα οι λεγόμενες Τρύπες αέρα μεταφέρουν άλλοτε δροσερό και άλλοτε ζεστό αέρα σε ένα ρεύμα που σε κάνει να σκιρτάς, έχεις μπροστά σου πέτρινους δράκους με ρουθούνια που βρυχώνται.Πόσοι εχθροί κρατήθηκαν σε αυτά τα φυσικά περάσματα σε όλες τις ιστορικές περιόδους. Τώρα εμείς ειρηνικοί πεζοπόροι νοιώθουμε περατάρηδες αριστεροί πρωτοποριακών ιδεών, να μην σκαλώσεις στα σκληρά ,να διαβείς να προσπεράσεις. Μόνο που η προσπάθεια τούτη φαντάζει σαν περπάτημα στην ουτοπία, σαν ένα πέρασμα του Φάραγγα όπως το λένε οι Κρήτες με άβολα παπούτσια σαν βατραχοπέδιλα. Ετσι τα βήματα είναι πατούχικα, ανορθόδοξα και γραφικά νοιώθεις τα βουνά να ξεραίνονται στα γέλια. Έλλειψη ενωτικότητας, σεβασμού στη διαφορετικότητα, κομπορρημοσύνη, κυριαρχία στον ισοδύναμο μαρτυράει καθόλου σεβασμό στον αδύνατο ,τον εξ ορισμού θεό και προσκυνητή της Αριστεράς. Κρυφογελούν γιατί μάντεψε κανείς τη σκέψη μου ή πορεύονται το τελευταίο κομμάτι του δρόμου και ένα ακόμη μαρτύριο νοιώθουμε με χαρά πως παίρνει τέλος;; Κατέβαζε πολύ νερό κάποτε, τους δρόμους του ακολουθάμε, εκεί ζούμε και χαιρόμαστε τη δημιουργία και αυτό το φυσικό δρόμο της αναζήτησης ποτέ δεν θα τον άλλαζα από μια σύγχρονη ας πούμε νεροτσουλήθρα με τον τεχνικό ίλιγγο των πολλών εισιτηρίων, με το γκαζόν της συμφοράς και το ταχυφαγείο πλαστικών τροφών δίπλα, μην χάσουμε καμιά θερμίδα. Ο ιδρώτας τώρα πιά δεν μας χαλάει αλλά εκείνη η τελευταία μπόχα από τις
απέραντες στάνες στο ίσιωμα προς τη θάλασσα κάνει το ταξίδι μελαγχολικό και γερασμένο. Βρε πως κουραστήκαμε πως ζητάμε πια τα εύκολα μονοπάτια που μας βγάζουν στο τέρμα. Το νερό του φαραγγιού βρήκε πάλι βαθύ αυλάκι να κυλήσει και εμείς άν είμαστε τυχεροί θα παρατηρήσουμε το αρωματικό φυτό δίκταμο με τα ροζ λουλουδάκια επουλωτικό των πληγών όπως μας μετέφεραν χρόνια τώρα ο Ιπποκράτης , ο Θεόφραστος και ο Διοσκουρίδης Οι χαμένες μάχες της Αριστεράς έχουν πληγιάσει τα γέρικα κορμιά ,έχουν κιοτέψει νεώτερους έχουν κάνει σκιές του εαυτού τους κάποιους άλλους. Μια και το Φραγκοκάστελο είναι μόνο 12 χλμ από την χώρα Σφακιών έρχεται στο νου ο μύθος των 
Δρουσουλιτών ,των αδικοχαμένων εθελοντών πολεμιστών από την Ήπειρο που βγαίνουν οι σκιές τους εκεί στο Μάη-Ιούνη λίγο πριν την Ανατολή στη Νότια Κρήτη, οι πολεμιστές με ιδανικά την ελευθερία που με αρχηγό τον Χατζημιχάλη Νταλιάνη το 1828 πολέμησαν άτσαλα στο κάμπο τον πολλαπλάσιο εχθρό και τώρα το ηρωικό τους χάσιμο γίνεται η μυστηριακή απεικόνιση των ίσκιων τους στη πλευρά της θάλασσα στη πρωινή δροσιά Αργότερα λιγότεροι Σφακιανοί πήραν γδικιωμό ξεκλήρισαν τους σφαγείς Τούρκους παρασέρνοντας τους στο παραδίπλα φαράγγι του Ίμβρου με στρατήγημα. Τα μεγάλα με τα μικρά πάνε χέρι χέρι προκαλούν να κουραστείς, να σκεφτείς και να πονέσεις. 
Διάλεξε για σένα το σωστό και τίποτα δεν πάει χαμένο γίνεται θρύλος και ίσκιος μέσα σε ένα φαράγγι, ακόμα και άν το βαδίζουμε χωρίς πεζοπορικό εξοπλισμό αλλά με κάτι από βατραχοπέδιλα.
Δημήτρης ήταν όμορφος.Ελπίζω μόλις σωριάστηκε να έκλαψε από ευτυχία, να μην ένιωσε τη φωτιά. Θα περάσει πολύς πολύς καιρός μέχρι να ξαναδώ κάτι παραπάνω από λίγη μαυριδερή σκόνη. Χάρη στην καλή παρέα της, είδα τη γη να φέγγει.Η Βουλή των Ελλήνων άδεια, έχασκε με ανοιχτή την πόρτα την Κυριακή το πρωί. Για ποια εθνική τραγωδία μιλάνε όλοι αυτοί που δεν μπόρεσαν να θυσιάσουν μια αλλαγή φρουράς σε ένδειξη σεβασμού μιας διαμαρτυρίας; Για ποια εθνική συμφορά, όταν οι μπάτσοι δεν έκλαιγαν, οι τσολιάδες δεν είχαν πετρώσει, οι εθνικόφρονες δεν σιωπούσαν και οι μαρξιστές ...-ιστές δεν έπαυαν τις μακροσκελείς αναλύσεις; Αν μπορούσαμε απλώς να πονέσουμε, ίσως η οργή να ξεχείλιζε, να καταργούνταν όλα τα άλλοθι. Είναι μακάβρια πολυτέλεια να μπορούν να αποδοθούν ευθύνες. Σύντομα τα εγκλήματα θα τηλε-διαπράττονται, χωρίς δακτυλικά αποτυπώματα και ντοκουμέντα. Μέχρι να ξεχειλίσει το ποτήρι, αυτοί που θέλουν δεν θα αναμετρηθούν με αυτούς που δεν θέλουν. Μέχρι να ξεχειλίσει το ποτήρι, εσείς που δεν θέλετε κοιμηθείτε ήσυχοι».
