Η ώρα της πολιτικής ευθύνης

«Δεν φταίω 'γώ κύριε»
Θυμάμαι από το δημοτικό σχολείο ήδη τη δασκάλα να ρωτάει αυστηρά, δείχνοντας τη σαΐτα στο πάτωμα, «ποιος το 'κανε αυτό;» και την απόλυτη σιγή να επικρατεί μέσα στην τάξη.

Σε ακόμα πιο κρίσιμες στιγμές, όταν ο δράστης μιας γενικότερης ανακατωσούρας συλλαμβανόταν σχεδόν επ' αυτοφώρω και απειλείτο όλη η τάξη με τιμωρία, αν δεν αποδεχόταν την ευθύνη, θυμάμαι τις γλοιώδεις ή βλακώδεις δικαιολογίες, που εκστόμιζε, προκειμένου να γλιτώσει το τομάρι του, αδιαφορώντας για την τύχη των υπολοίπων.

Την ίδια γλοιώδη και δειλή στάση έχω δει να παρελαύνει σε όλη μου τη ζωή σ' αυτή τη χώρα όταν έφτανε η στιγμή να αναλάβει κανείς με θάρρος τις ευθύνες που του αναλογούν. Είτε ήταν στο σχολείο, είτε στον στρατό, είτε στους αγώνες, είτε στη δουλειά, είτε καλά καλά στο ίδιο του το σπίτι. Οι εξαιρέσεις ήταν και είναι ελάχιστες, ίσα ίσα για να φωτίζουν τους ήρωες. Που είτε φωνάζουν «εγώ το 'κανα» για να επωμιστούν την ευθύνη, είτε φωνάζουν «εγώ το 'κανα» για να γλιτώσουν άλλους από το βάρος της ευθύνης.

Το βάρος της προσωπικής ευθύνης, εδώ και δεκαετίες, μετά τον πόλεμο, όχι μόνο δεν διδάσκεται μέσα στις ίδιες τις οικογένειες της ελληνικής κοινωνίας, αλλά έχει γίνει και παράδειγμα προς αποφυγή, με πρώτο δάσκαλο το ανεύθυνο ελληνικό δημόσιο, τους κομματικούς σχηματισμούς στη Βουλή και τις κυβερνήσεις. Σήμερα για πολλοστή φορά ο ελληνικός λαός παρακολουθεί την πολιτική του ηγεσία και την κοινοβουλευτική του εκπροσώπηση να απεκδύονται των ευθυνών τους κατά την άσκηση των καθηκόντων τους.

Η περίπτωση της Μονής Βατοπεδίου και η υποκριτική, κουτοπόνηρη, γεμάτη ανευθυνότητα διαμάχη των στελεχών της σημερινής κυβέρνησης Ν.Δ. και της προηγούμενης κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ δεν είναι απλώς προσβολή της κοινής λογικής. Είναι, χειρότερα, μάθημα άρνησης της προσωπικής ευθύνης, που, ακόμα χειρότερα, μπολιάζει και δηλητηριάζει τον ήδη δηλητηριασμένο ιστό της ελληνικής κοινωνίας. «Δεν φταίω εγώ». Αυτό είναι το πρότυπο, που χτίζεται για τον μέσο πολίτη.

Αυτό το πρότυπο της ανευθυνότητας δεν μένει στο πολιτικό επίπεδο. Αναπαράγεται στις προσωπικές και επαγγελματικές και ιδεολογικές σχέσεις.

Φτιάχνει πατεράδες και μανάδες, που δεν φταίνε, εργαζόμενους και εργοδότες που δεν φταίνε, λειτουργούς και υπηρετούμενους, που δεν φταίνε, εγκληματίες και θύματα, που δεν φταίνε, καθοδηγητές και καθοδηγούμενους, που δεν φταίνε. Φτιάχνει μια κοινωνία ανεύθυνων, στην οποία για οτιδήποτε φταίει κάποιος άλλος. Φτιάχνει μια κοινωνία, που έτσι είναι ανίκανη να φταίξει, δηλαδή να δημιουργήσει, να ανατρέψει, να επαναστατήσει, να οδηγήσει.

Να αλλάξει. Γιατί σ' αυτές τις συμπεριφορές υπάρχει πάντα η πιθανότητα του λάθους και της αποτυχίας. Χωρίς τις οποίες δεν μπορεί να χτιστεί η επόμενη ανατροπή, επανάσταση, αλλαγή. Αλλά, γι' αυτές τις αποτυχίες και τα λάθη κάποιος πρέπει πρώτα να πάρει την ευθύνη. Για να πάει η κοινωνία παραπέρα.

Η ελληνική πολιτική, πνευματική, οικονομική ηγεσία βρίσκεται στο ίδιο στάδιο, που βρίσκεται κι ένας φοβισμένος πεντάχρονος. Και αυτή την αγωγή αναπαράγουν στους κατοίκους της χώρας, από τους οποίους, μ' αυτή την αγωγή, προέρχονται.

Το σκάνδαλο της Μονής Βατοπεδίου είναι μια θαυμάσια ευκαιρία για να δει ο πεντάχρονος τον εαυτό του στον καθρέφτη και να συνειδητοποιήσει όχι μόνο ότι είναι ενήλικος σε ανώριμη κατάσταση, αλλά ότι τον συμφέρει περισσότερο να είναι ενήλικος παρά πεντάχρονος. Γιατί ως πεντάχρονος πάντα θα 'χει έναν πατέρα, μια μάνα κι έναν δάσκαλο να του λένε τι να κάνει. Υπόδουλος στις επιθυμίες τους.

Γ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ-ΤΕΤΡΑΔΗΣ
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 04/12/2008

Σχετικά:

1. Πολιτική ευθύνη, Νεκρό κεφάλαιο.

2. Εργασιακές σχέσεις γαλέρας.

3. Σωκράτης ερωτηθείς ποιά πόλις άριστα οικείται, είπεν,"η μετα νόμου ζώσα και τοις αδικούσιν επεξιούσα".

Στις φωτογραφίες τις καθημερινότητας παρατηρήστε τις ανύπαρκτες στεφάνες από τις μπασκέτες του προαυλίου του 94ου και 98 ου Δημοτικών Σχολείων στο Νέο Κόσμο.

Δήμαρχε Νικήτα, αθλητικοί σχεδιασμοί, νεανικοί προγραμματισμοί ,δαπάνες συντήρησης δύο χρόνια κλείσαμε και έχετε κουφαμάρα για δαπάνη 2000 ευρώ. Την απαξία μου!